Ulotka: Ostenil 70, Tabletki
Spis treści
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
OSTENIL 70, 70 mg, tabletki
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
1 tabletka zawiera 70 mg kwasu alendronowego (Acidum alendronicum) w postaci alendronianu sodu trójwodnego 91,35 mg.
Substancje pomocnicze: laktoza jednowodna 149,15 mg.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletki
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Wskazaniem do stosowania alendronianu jest leczenie osteoporozy u kobiet po menopauzie, w celu zmniejszenia ryzyka złamań kręgów i szyjki kości udowej oraz leczenie mężczyzn chorych na osteoporozę, w celu zmniejszenia ryzyka złamań w obrębie kręgów i szyjki kości udowej.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
W osteoporozie u kobiet po menopauzie zalecaną dawką jest 70 mg (1 tabletka) raz na tydzień. Należy wybrać jeden dzień w tygodniu i zawsze stosować lek w tym samym dniu tygodnia.
W celu zapewnienia odpowiedniego wchłaniania alendronianu Ostenil 70 należy stosować doustnie, pół godziny przed pierwszym posiłkiem, napojem lub przyjęciem innych leków, popijając pełną szklanką przegotowanej wody. Inne napoje (także woda mineralna), żywność i leki mogą zmniejszać wchłanianie produktu (patrz punkt 4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji).
Aby ułatwić przejście tabletki do żołądka i zmniejszyć możliwość wystąpienia miejscowych podrażnień w przełyku oraz innych działań niepożądanych należy:
- Nie ustalono optymalnego czasu trwania leczenia bisfosfonianami. Należy okresowo oceniać konieczność dalszego leczenia u każdego pacjenta indywidualnie w oparciu o korzyści i potencjalne ryzyko związane ze stosowaniem Ostenilu 70, zwłaszcza po upływie co najmniej 5 lat terapii
- Ostenil 70 należy przyjąć rano, po wstaniu z łóżka i popić pełną szklanką przegotowanej wody (nie mniej niż 200 ml)
- nie wolno tabletki, rozgryzać, żuć lub dopuścić do jej rozpuszczenia w ustach ze względu ze względu na ryzyko wystąpienia owrzodzeń błony śluzowej jamy ustnej i gardła.
- pacjenci nie powinni się kłaść przez co najmniej 30 minut po zastosowaniu produktu leczniczego Ostenil 70
- po polknięciu tabletki pacjent nie powinien kłaść się aż do przyjęcia pierwszego posiłku, który powinien spożyć nie wcześniej niż 30 minut po polknięciu tabletki
- produktu leczniczego Ostenil 70 nie należy stosować przed położeniem się do snu lub przed ramnym wstaniem z łóżka.
- w przypadku nasilenia się trudności lub bólu podczas polykania, bólu w klatce piersiowej, wystąpienia zgagi lub nasilenia się jej objawów należy przerwać stosowanie leku Ostenil i natychmiast skontaktować się z lekarzem.
Pacjenci powinni otrzymywać uzupełniające preparaty wapnia oraz witaminy D jeśli ich zawartość w diecie jest niewystarczająca.
Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku (powyżej 65 lat)
W badaniach klinicznych nie stwierdzono różnic dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania alendronianu związanych z wiekiem. Nie ma więc konieczności zmiany dawkowania alendronianu u pacjentów w podeszłym wieku.
Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek
Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u pacjentów, u których wskaźnik przesączania kłębuszkowego (ang. GFR) jest większy niż 35 ml/min. Ze względu na brak danych klinicznych, nie zaleca się stosowania alendronianu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, u których wskaźnik GFR jest mniejszy niż 35 ml/min.
Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby
Nie jest konieczne dostosowanie dawkowania.
Należy poinformować pacjentów, że w przypadku pominięcia dawki leku należy przyjąć ją następnego dnia rano. Nie należy stosować dawki podwójnej produktu tego samego dnia w celu uzupełnienia pominiętej dawki. Należy powrócić do schematu dawkowania produktu leczniczego Ostenil 70 i przyjąć tylko jedną dawkę leku.
Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania u osób z osteoporozą wywołaną stosowaniem glikokortykosteroidów.
Stosowanie u dzieci:
Alendronian sodu nie jest zalecany do stosowania u dzieci poniżej 18 lat ze względu na niewystarczające dane dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności stosowania w leczeniu osteoporozy u dzieci (patrz także punkt 5.1).
4.3 Przeciwwskazania
- nadwrażliwość na alendronian lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wchodzącą w skład produktu leczniczego
- zmiany w obrębie przelyku oraz inne czynniki które powodują opóźnienie jego opróżniania takie jak: zwężenia, owrzodzenia, skurcz wpustu żołądka
- niemożność utrzymania pozycji stojącej lub siedzącej przez co najmniej 30 minut
- hipokalcemia
- patrz punkt 4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania)
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Alendronian może powodować miejscowe podrażnienie błony śluzowej górnego odcinka przewodu pokarmowego. Ze względu na ryzyko zaostrzenia choroby podstawowej, należy zachować ostrożność podając alendronian pacjentom z czynnymi chorobami górnego odcinka przewodu pokarmowego, takimi jak trudności w polykaniu, choroba przelyku, zapalenie błony śluzowej żołądka i (lub) dwunastnicy lub choroba wrzodowa żołądka i (lub) dwunastnicy a także pacjentom, którzy niedawno (w ciągu ostatniego roku) przebyli ciężkie choroby przewodu pokarmowego takie jak choroba wrzodowa żołądka, czynne krwawienie z przewodu pokarmowego lub przeszli zabieg chirurgiczny w obrębie górnego odcinka przewodu pokarmowego, z wyjątkiem plastyki odźwiernika (patrz punkt 4.3. Przeciwwskazania).
U pacjentów, u których stwierdzono przelyk Barretta lekarz powinien rozważyć korzyści i możliwe ryzyko z zastosowania alendronianiu na podstawie indywidualnej oceny pacjenta.
U osób przyjmujących alendronian opisywano objawy niepożądane w obrębie przełyku, takie jak: zapalenie, owrzodzenia i nadżerki, rzadko prowadzące do zwężenia przełyku. Niektóre z działań niepożądanych miały ciężki przebieg i powodowały konieczność hospitalizacji pacjentów. Lekarz powinien zwracać szczególną uwagę na jakiekolwiek objawy przedmiotowe i podmiotowe możliwych zmian w przełyku. Pacjentów należy poinformować o konieczności przerwania leczenia alendronianem i zgłoszenia się do lekarza, w przypadku wystąpienia objawów podrażnienia przełyku takich jak dysfagia, ból podczas połykania lub ból zamostkowy, wystąpienie lub nasilenia się zgagi.
Ryzyko ciężkich działań niepożądanych w obrębie przełyku wydaje się większe u pacjentów, którzy nie stosują alendronianu zgodnie z zaleceniami i (lub) przyjmują go nadal mimo występowania objawów wskazujących na podrażnienie przełyku. Pacjent powinien otrzymać wszystkie zalecenia dotyczące stosowania produktu leczniczego, tak by je zrozumiał (patrz punkt 4.2 Dawkowanie i sposób podania). Należy poinformować pacjenta, że nieprzestrzeganie zaleceń może zwiększać ryzyko występowania zaburzeń w obrębie przełyku.
Podczas przeprowadzonych badań klinicznych nie stwierdzono zwiększonego ryzyka występowania choroby wrzodowej żołądka i (lub) dwunastnicy, jednakże po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu odnotowano rzadkie przypadki choroby wrzodowej żołądka i (lub) dwunastnicy, niektóre o ciężkim przebiegu z powikłaniami. Nie można wykluczyć związku przyczynowego ze stosowaniem produktu.
U pacjentów z zaawansowaną niewydolnością nerek (kli rens kreatyniny < 35 ml/min) nie zaleca się podawania produktu leczniczego (patrz punkt 4.2 Dawkowanie i sposób podania).
Należy uwzględnić także inne, poza niedoborem estrogenów i procesem starzenia się, przyczyny osteoporozy (patrz punkt 4.2 Dawkowanie i sposób podania).
Przed rozpoczęciem leczenia alendronianem należy wyrównać hipokalcemię (patrz punkt 4.3). Należy również skutecznie leczyć inne zaburzenia gospodarki mineralnej (takie jak niedobór witaminy D i niedoczynność przytarczyć) przed rozpoczęciem stosowania alendronianu. U pacjentów z tymi zaburzeniami podczas leczenia alendronianem, należy monitorować stężenie wapnia w surowicy oraz objawy hipokalcemii.
Ze względu na pozytywny wpływ alendronianu na zwiększenie mineralizacji kości, może wystąpić zmniejszenie stężenia wapnia i fosforanów w surowicy, szczególnie u pacjentów przyjmujących glikokortykosteroidy, u których wchłanianie wapnia może być zmniejszona . Zmiany te są zazwyczaj niewielkie i bezobjawowe. Jednakże rzadko opisywano objawową hipokalcemię, niekiedy o ciężkim przebiegu, występującą często u pacjentów z czynnikami predysponującymi (np. z niedoczynnością przytarczyć, niedoborem witaminy D oraz zaburzeniami wchłaniania wapnia).
Dlatego szczególnie ważne jest zapewnienie odpowiedniej podaży wapnia i witaminy D pacjentom stosującym glikokortykosteroidy.
Donoszono o przypadkach martwicy kości żuchwy, związanych zazwyczaj z ekstrakcją zęba i (lub) miejscowym zakażeniem (w tym zapaleniem kości i szpiku) u pacjentów z rozpoznaniem raka, którzy poddawani byli intensywnemu leczeniu, w tym dożylnie podawanymi bisfosfonianami. Wielu z tych pacjentów otrzymywało także chemioterapię i kortykosteroidy. O przypadkach martwicy kości żuchwy donoszono również w przypadku pacjentów z osteoporozą leczonych doustnymi bisfosfonianami.
Oceniając ryzyko rozwoju martwicy kości szczęki u poszczególnych pacjentów, należy wziąć pod uwagę następujące czynniki ryzyka:
- siłę działania leku z grupy bisfosfonianów (największa w przypadku kwasu zoledronowego), drogę podania (patrz wyżej) oraz dawkę skumulowaną
- chorobę nowotworową, chemioterapię, radioterapię, przyjmowanie kortykosteroidów, palenie tytoniu
- choroby jamy ustnej i zębów w wywiadzie, niski poziom higieny jamy ustnej, choroby przyzębia, inwazyjne zabiegi stomatologiczne oraz źle dopasowane protezy dentystyczne
Przed rozpoczęciem leczenia bisfosfonianami należy rozważyć przeprowadzenie badania stomatologicznego z zastosowaniem odpowiedniego leczenia zapobiegawczego u pacjentów ze współistniejącymi czynnikami ryzyka (np. rak, chemioterapia, radioterapia, terapia kortykosteroidami, nieodpowiednia higiena jamy ustne, palenie tytoniu).
Tacy pacjenci powinni w trakcie leczenia produktem leczniczym Ostenil 70 unikać, o ile to możliwe, inwazyjnych zabiegów stomatologicznych. U pacjentów, u których rozwinęła się martwica kości żuchwy podczas leczenia bisfosfonianami, zabieg stomatologiczny może pogorszyć objawy. Pacjenci wymagający leczenia stomatologicznego – nie są dostępne dane wskazujące na to, aby przerwanie leczenia bisfosfonianami zmniejszało ryzyko martwicy kości żuchwy.
W trakcie leczenia bisfosfonianami wszystkich pacjentów należy zachęcać do utrzymywania właściwej higieny jamy ustnej, zgłaszania się na rutynowe przeglądy do dentysty oraz informowania o wszelkich objawach dotyczących jamy ustnej, takich jak ruchomyząb, ból czy obrzęk.
Obserwowano bóle kości, stawów i (lub) mięśni u pacjentów przyjmujących bisfosfoniany. Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu objawy te rzadko były ciężkie i (lub) powodujące niesprawność pacjenta (patrz punkt 4.8 Działania niepożądane). Pierwsze objawy mogą wystąpić w pierwszym dniu leczenia i (lub) po wielu miesiącach od rozpoczęcia leczenia. U większości pacjentów objawy przemijały po przerwaniu leczenia. Nawrót objawów wystąpił po ponownym przyjęciu tego samego produktu leczniczego lub po zastosowaniu innego bisfosfosfonianu.
Kliniczna ocena lekarza prowadzącego powinna stanowić podstawę ustalenia sposobu leczenia konkretnego pacjenta w oparciu o ocenę stosunku korzyści do ryzyka.
Produktu leczniczego nie należy podawać dzieciom ze względu na brak danych dotyczących stosowania alendronianu sodu u dzieci.
Nietypowe złamania kości udowej
Zgłaszano przypadki nietypowych złamań podkrętarzowych i trzonu kości udowej u osób stosujących bisfosfoniany, głównie u pacjentów długotrwale leczonych z powodu osteoporozy. Te poprzeczne lub krótkie skośne złamania mogą pojawić się w dowolnym miejscu wzdłuż całej kości udowej – od miejsca zlokalizowanego tuż pod krętarzem mniejszym aż do okolicy nadkłykciowej. Do tego typu złamań dochodzi po minimalnym urazie lub bez urazu, a niektórzy pacjenci odczuwają ból uda lub ból w pachwinie. W badaniach obrazowych często na kilka tygodni lub miesięcy przed całkowitym złamaniem kości udowej widoczne są cechy złamań z przeciążenia. Złamania często występują obustronnie, dlatego u leczonych bisfosfonianami pacjentów, u których stwierdzono złamanie trzonu kości udowej, należy zbadać kość udową w drugiej kończynie. Zgłaszano również słabe gojenie się tych złamań. Na podstawie indywidualnej oceny stosunku korzyści do ryzyka u pacjentów, u których podejrzewa się nietypowe złamanie kości udowej, należy rozważyć odstawienie bisfosfonianów do czasu przeprowadzenia oceny.
Należy zalecić pacjentom, żeby zgłaszali pojawienie się jakiegokolwiek bólu w obrębie uda, biodra lub pachwiny występującego w trakcie leczenia bisfosfonianami, a każdy pacjent zgłaszający się z takimi objawami powinien być zbadany pod względem obecności niecałkowitego złamania kości udowej.
Pacjenci powinni być poinstruowani, że jeżeli zapomną zażyć dawki Ostenil, powinni zażyć jedną tabletkę rano, po przypomnieniu sobie tego faktu.
Nie powinni stosować dwóch tabletek tego samego dnia, ale powrócić do stosowania jednej tabletki jeden raz w tygodniu, jak ustalono wcześniej.
Po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano rzadkie przypadki ciężkich reakcji skórnych, w tym zespół Stevensa-Johnsona i toksyczna martwica naskórka.
Produkt leczniczy nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Podczas stosowania bisfosfonianów zgłaszano martwicę kości przewodu słuchowego zewnętrznego, głównie związaną z długotrwałym leczeniem. Możliwe czynniki ryzyka martwicy kości przewodu słuchowego zewnętrznego obejmują stosowanie steroidów i chemioterapii i (lub) czynniki ryzyka miejscowe, takie jak zakażenie lub uraz. Możliwość wystąpienia martwicy kości przewodu słuchowego zewnętrznego należy rozważyć u pacjentów przyjmujących bisfosfoniany, u których występują objawy związane z uchem, w tym przewlekle zakażenia ucha.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Prawdopodobne jest, że jednocześnie z alendronianem przyjmowane pokarny i napoje (zwłaszcza zawierające kofeinę i woda mineralna), leki zobojętniające sok żolądkowy oraz suplementy wapnia zmniejszają wchłanianie i skuteczność alendronianu. Z tego względu, po zażyciu alendronianu pacjent powinien dopiero po co najmniej 30 minutach przyjąć inny lek podawany doustnie (patrz punkty 4.2 Dawkowanie i sposób podawania i 5.2 Właściwości farmakokinetyczne ).
Alendronian wykazuje duże powinowactwo do wapnia i innych dwu- i trójwartościowych kationów – wiązanie z nimi powoduje zmniejszenie wchłaniania i skuteczności leku.
Jednoczesne zastosowanie alendronianu z kwasem acetylosalicylowym i innymi salicylanami (w tym również mesalazyną i benorylatem) zwiększa prawdopodobieństwo uszkodzenia górnego odcinka przewodu pokarmowego, zwłaszcza wystąpienia owrzodzenia żolądka.
Równoczesne stosowanie hormonalnej terapii zastępczej (leki zawierające estrogen lub będące połączeniem estrogenu z pochodnymi progesteronu) i alendronianu zostało ocenione w dwóch badaniach klinicznych, trwających 1 rok oraz 2 lata, przeprowadzonych w grupie kobiet z osteoporozą, po okresie menopauzy. Zaobserwowano znaczne zwiększenie masy kostnej i jednocześnie zmniejszenie obrotu metabolicznego w kościach w porównaniu z monoterapią obu sposobów leczenia. Stwierdzono także, że bezpieczeństwo i tolerancja jednoczesnego stosowania tych terapii są porównywalne z monoterapią (patrz punkt 4.8 Dawkowanie i sposób podawania i 5.2 Właściwości farmakokinetyczne).
Na podstawie oceny wpływu alendronianu sodu na wiązanie z białkami, wydzielanie nerkowe i metabolizm innych leków (patrz punkt 5.2 Właściwości farmakokinetyczne) nie są spodziewane inne interakcje o znaczeniu klinicznym.
Nie należy spodziewać się klinicznie znaczących interakcji z innymi lekami. Podczas badań klinicznych kilka pacjentek otrzymywało estrogen jednocześnie z alendronianem. Nie stwierdzono żadnych działań niepożądanych związanych z leczeniem skojarzonym.
Ponieważ stosowanie NLPZ związane jest z podraźnieniem błony śluzowej przewodu pokarmowego, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania z alendronianem.
Nie przeprowadzono swoistych badań dotyczących interakcji, ale w badaniach klinicznych w których podawano alendronian jednocześnie z wieloma często przepisywanymi lekami, nie obserwowano niekorzystnych klinicznie interakcji.
4.6 Wpływ na ciążę i laktację
Ciąża
Alendronianu nie należy stosować w ciąży. Brak wystarczających danych klinicznych dotyczących stosowania alendronianu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie wskazują na bezpośrednie działanie szkodliwe na przebieg ciąży, rozwój zarodka i płodu lub rozwój po urodzeniu. Alendronian podawany ciężarnym samicom szczura spowodował utrudnienia podczas porodu związane z hipokalcemią (patrz punkt 5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie).
Karmienie piersią
Nie wiadomo, czy alendronian jest wydzielany z mlekiem kobiet karmiących. Alendronianu nie należy stosować u kobiet karmiących piersią
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu na zdolność, prowadzenia pojazdów mechanicznych lub obsługę urządzeń mechanicznych w ruchu. Jednakże niektóre działania niepożądane wywołane przez Ostenii 70 mogą wpływać na zdolność pacjenta do prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn. Indywidualna reakcja pacjenta na Ostenii 70 może być różna (patrz punkt 4.8 Działania niepożądane).
4.8 Działania niepożądane
W badaniu trwającym jeden rok, z udziałem kobiet w okresie pomenopauzalnym, z osteoporozą stwierdzono podobny całkowity profil bezpieczeństwa dla tabletek alendronianu stosowanych raz w tygodniu (n=519) i alendronianu stosowanego w dawce 10 mg raz na dobę (n=370).
W dwóch, trwających 3 lata, identycznie zaplanowanych badaniach prowadzonych z udziałem kobiet po menopauzie (alendronian 10 mg: n=196; placebo: n=397), ogólny profil bezpieczeństwa stosowania alendronianu w dawce 10 mg na dobę i placebo był podobny.
Poniżej wymienione działania niepożądane zostały zgłoszone przez badaczy jako możliwe, prawdopodobne lub na pewno związane z przyjmowaniem produktu leczniczego i wystąpiły u ≥ 1% pacjentów którejkolwiek grupy badanej w badaniu trwającym 1 rok lub u ≥ 1% pacjentów leczonych alendronianem w dawce 10 mg/dobę oraz z częstością występowania większą niż u pacjentów otrzymujących placebo w trzyletnich badaniach.
| Badania trwające 1 rok | Badania trwające trzy lata | |||
|---|---|---|---|---|
| Alendronian raz na tydzień (n=519) % | Alendronian 10 mg/dobę (n=370) % | Alendronian 10 mg/dobę (n=196) % | Placebo (n=397) % | |
| Zaburzenia żołądka i jelit | ||||
| Bóle brzucha | 3,7 | 3,0 | 6,6 | 4,8 |
| Dyspepsja (niestrawność) | 2,7 | 2,2 | 3,6 | 3,5 |
| Zarzucanie kwaśnej treści do przełyku | 1,9 | 2,4 | 2,0 | 4,3 |
| Nudności | 1,9 | 2,4 | 3,6 | 4,0 |
| Wzdęcia brzucha | 1,0 | 1,4 | 1,0 | 0,8 |
| Zaparcia | 0,8 | 1,6 | 3,1 | 1,8 |
| Biegunki | 0,6 | 0,5 | 3,1 | 1,8 |
| Dysfagia | 0,4 | 0,5 | 1,0 | 0,0 |
| Oddawanie gazów | 0,4 | 1,6 | 2,6 | 0,5 |
| Zapalenie błony śluzowej żołądka | 0,2 | 1,1 | 0,5 | 1,3 |
| Choroba wrzodowa żołądka | 0,0 | 1,1 | 0,0 | 0,0 |
| Owrzodzenie przełyku | 0,0 | 0,0 | 1,5 | 0,0 |
| Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe | ||||
| Bóle mięśniowo-szkieletowe (Kości, mięśni lub stawów) | 2,9 | 3,2 | 4,1 | 2,5 |
| Kurcze mięśni | 0,2 | 1,1 | 0,0 | 1,0 |
| Zaburzenia układu nerwowego | ||||
| Ból głowy | 0,4 | 0,3 | 2,6 | 1,5 |
Następujące działania niepożądane odnotowano w badaniach klinicznych i (lub) w badaniach po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu.
Częstości występowania określono jako występujące: bardzo często (≥ 1/10), często (≥ 1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥ 1/1000 do < 1/100), rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10 000)
| Układ / Działanie niepożądane | Częstość |
|---|---|
| Zaburzenia układu immunologicznego: | |
| reakcje nadwrażliwości, w tym pokrzywka i obrzęk naczynioruchowy | Rzadko |
| Zaburzenia układu nerwowego: | |
| ból głowy, zawroty głowy+ | Często |
| zaburzenia smaku | Niezbyt często |
| Zaburzenia oka: | |
| zapalenie struktur oka (zapalenie błony naczyniowej oka, zapalenie twardówki lub zapalenie nadtwardówki) | Niezbyt często |
| Zaburzenia ucha i błędnika: | |
| zawroty głowy+ | Często |
| martwica kości przewodu słuchowego zewnętrznego (działanie niepożądane związane ze stosowaniem leków z grupy bisfosfonianów). | Bardzo rzadko |
| Zaburzenia żołądka i jelit: | |
| ból brzucha, dyspepsja, zaparcie, biegunka, wzdęcia, zarzucanie kwaśnej treści do przełyku, nudności, wymioty, dysfagia, wzdęcia, zapalenie błony śluzowej żołądka lub choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy | Często |
| zapalenie przełyku, owrzodzenia przełyku, zwężenie przełyku, owrzodzenie żołądka, czasami z krwawieniem i perforacją (patrz punkt 4.4) | Niezbyt często |
| melena, owrzodzenie w obrębie jamy ustnej (w tym owrzodzenie przełyku i gardła), gdy tabletka była rozgryzana lub rozpuszczała się w jamie ustnej | Rzadko |
| Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: | |
| wypadanie włosów, świąd, rumień | Niezbyt często |
| ciężkie reakcje skórne, w tym zespół Stevensa-Johnsona i toksyczna martwica naskórka | Rzadko |
| reakcje nadwrażliwości z obrzękiem naczynioruchowym i wysypką skórną (patrz zaburzenia układu immunologicznego) | Rzadko |
| Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: | |
| bóle mięśniowo-szkieletowe (kości, mięśni lub stawów), które czasami były ciężkie | Często |
| martwica kości żuchwy (patrz punkt 4.4) | Bardzo rzadko |
| nietypowe złamania kości udowej (patrz punkt 4.4) | Bardzo rzadko |
| Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: | |
| reakcje przejściowe, jak objawy grypopodobne, zazwyczaj w początkowym okresie leczenia | Często |
| obrzęk obwodowy | Niezbyt często |
| Badania diagnostyczne: | |
| przejściowy, łagodny spadek stężenia wapnia i fosforanów w surowicy | Bardzo często |
+ Zawroty głowy mogą być związane z zaburzeniami ucha i błędnika lub układu nerwowego.
Zgłaszano bóle kości, stawów i (lub) mięśni, które rzadko były ciężkie (patrz punkt 4.4).
W badaniach klinicznych i po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano przypadki owrzodzenia przełyku, niektóre z nich były ciężkie i wymagały hospitalizacji, rzadko powikłane zwężeniem przełyku (patrz punkt 4.4).
5. DANE FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: Leki stosowane w chorobach kości, bisfosfoniany, kod ATC: M05BA04
Alendronian sodu jest bisfosfonianem hamującym resorpcję kości. Wiąże się z hydroksyapatytem, który jest głównym składnikiem mineralnym kości i hamuje aktywność osteoklastów, komórek odpowiedzialnych za resorpcję kości. W warunkach fizjologicznych tworzenie i resorpcja kości są ze sobą zrównoważone. U kobiet po menopauzie, a także u mężczyzn z osteoporozą, resorpcja kości przeważa nad jej tworzeniem, co prowadzi do utraty masy kostnej i w konsekwencji do złamań. Hamując resorpcję kości, alendronian zmniejsza utratę masy kostnej i zwiększa gęstość mineralną kości.
W badaniach klinicznych z udziałem kobiet po menopauzie z osteoporozą alendronian zmniejszał częstość złamań kręgów, złamań szyjki kości udowej i złamań nadgarstka. W badaniu z udziałem mężczyzn z osteoporozą alendronian zwiększał gęstość mineralną kości i zmniejszał częstość złamań kręgów.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie alendronianu po podaniu doustnym jest słabe, zarówno u ludzi, jak i u zwierząt. Średnia biodostępność absolutna u kobiet wynosiła 0,64% dla dawek od 5 do 70 mg przyjmowanych po nocnej przerwie i 2 godziny przed śniadaniem. Biodostępność była podobna u mężczyzn i kobiet. Wchłanianie zmniejsza się proporcjonalnie do podania alendronianu z pokarmem lub napojami innymi niż woda. Wchłanianie jest nieznaczne po podaniu alendronianu 2 godziny lub później po posiłku.
Po wchłonięciu do krążenia, alendronian jest szybko dystrybuowany do tkanek lub wydalany z moczem. Około 78% wchłoniętej dawki wiąże się z białkami osocza. Alendronian nie ulega metabolizmowi i jest wydalany w postaci niezmienionej z moczem. Okres półtrwania w osoczu jest krótki i wynosi około godziny. Jednak ze względu na wiązanie z kością, okres półtrwania alendronianu w organizmie może wynosić ponad 10 lat.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
W badaniach toksyczności ostrej, podprzewlekłej i przewlekłej u zwierząt głównym objawem toksyczności były zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego, związane z drażniącym działaniem alendronianu. W badaniach toksyczności reprodukcyjnej u szczurów i królików nie stwierdzono bezpośredniego działania szkodliwego na rozwój zarodka i płodu. W badaniach na szczurach stwierdzono utrudnienia podczas porodu związane z hipokalcemią. W badaniach genotoksyczności alendronian nie wykazywał działania mutagennego. W badaniach kancerogenności u szczurów i myszy nie stwierdzono zwiększonego ryzyka nowotworzenia.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Laktoza jednowodna, celuloza mikrokrystaliczna, kroskarmeloza sodowa, żelaza tlenek żółty (E172), żelaza tlenek czerwony (E172), krzemionka koloidalna bezwodna, stearynian magnezu.
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie stwierdzono.
6.3 Okres ważności
3 lata
6.4 Specjalne środki ostrożności dotyczące przechowywania
Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią. Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C.
6.5 Rodzaj opakowania i wielkość opakowania
Tabletki pakowane w blistry z folii PVC/PVDC i folii aluminiowej. Opakowania: 4, 12, 28 lub 98 tabletek.
6.6 Inne informacje
Nie dotyczy.
7. POSIADACZ POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
MEDA Pharma GmbH & Co. KG
Benzstrasse 1
61352 Bad Homburg
Niemcy
8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
30834
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU / DATA ODNOWIENIA POZWOLENIA
12.12.2008 / 12.12.2013
10. DATA ZATWIERDZENIA TEKSTU
Listopad 2021
11. INNE ŹRÓDŁA INFORMACJI
Szczegółowe informacje o tym produkcie leczniczym są dostępne na stronie internetowej Europejskiej Agencji Leków: http://www.ema.europa.eu
