Hydroxycarbamid Teva, Kapsułki

Ulotka: Hydroxycarbamid Teva, Kapsułki

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Hydroxycarbamid Teva, 500 mg, kapsułki

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Jedna kapsułka zawiera 500 mg hydroksykarbamidu (Hydroxycarbamidum).

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: czerwień koszeniłowa (E 124).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Kapsułka

Kapsułki mają kształt cylindryczny z zaokrąglonymi brzegami. Wieczko kapsułki jest koloru zielonego, korpus – jasnoróżowego.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Przewlekłe zespoły mieloproliferacyjne takie, jak:

• przewlekła białaczka szpikowa (CML),
• czerwienica prawdziwa z wysokim ryzykiem powikłań zakrzepowo-zatorowych,
• nadpłytkowość samoistna (trombocytemia),
• zwłóknienie szpiku (osteomielofibroza).

Niedokrwistość sierpowatokrwinkowa:
W zapobieganiu nawrotom kryz bólowych w przebiegu zamknięcia naczyń, w tym ostrego zespołu płucnego, u dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku powyżej 2 lat o masie ciała ≥ 33 kg z objawową niedokrwistością sierpowatokrwinkową.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Przewlekła białaczka szpikowa
W leczeniu początkowym hydroksykarbamid stosuje się zwykle w dawce dobowej 40 mg/kg masy ciała (mc.), zależnie od liczby białych krwinek. Dawkę zmniejsza się o 50 % (20 mg/kg mc. na dobę), gdy liczba białych krwinek jest mniejsza niż 20 x 10⁹/L. Dawka jest wówczas dostosowywana indywidualnie tak, aby liczba białych krwinek utrzymywała się w zakresie 5 do 10 x 10⁹/L. Dawkę hydroksykarbamidu należy zmniejszyć, jeżeli liczba białych krwinek jest mniejsza niż 5 x 10⁹/L, i zwiększyć, jeżeli liczba białych krwinek jest większa niż 10 x 10⁹/L.
Jeżeli liczba białych krwinek jest mniejsza niż 2,5 x 10⁹/L albo liczba płytek krwi jest mniejsza niż 100 x 10⁹/L, leczenie należy przerwać, aż nastąpi zwiększenie ich liczby do wartości bliskich prawidłowym.
Odpowiedni okres próbny dla oceny przeciwnowotworowego działania hydroksykarbamidu wynosi sześć tygodni. W przypadku znaczącego postępu choroby, leczenie hydroksykarbamidem należy przerwać. Jeśli występuje znacząca reakcja kliniczna, leczenie można kontynuować przez czas nieokreślony.

Nadpłytkowość
Leczenie nadpłytkowości samoistnej rozpoczyna się zwykle od dawki wynoszącej 15 mg/kg mc. na dobę i dostosowuje się tak, aby utrzymać liczbę płytek krwi poniżej 600 x 10⁹/L, a liczbę białych krwinek powyżej 4 x 10⁹/L.

Czerwienica prawdziwa
Leczenie czerwienicy prawdziwej należy rozpocząć od dawki dobowej 15-20 mg/kg mc. Dawkę hydroksykarbamidu należy dostosować indywidualnie, aby wartość hematokrytu utrzymywać poniżej 45 %, a liczbę płytek krwi poniżej 400 x 10⁹/L. U większości pacjentów można to osiągnąć, stosując hydroksykarbamid w terapii ciągłej w przeciętnej dawce od 500 do 1000 mg na dobę.
Jeżeli wartość hematokrytu i liczbę płytek krwi można dostatecznie kontrolować, terapię należy kontynuować przez czas nieokreślony.

Osteomielofibroza
W leczeniu stosuje się dawkę 5 do 20 mg/kg mc. na dobę w leczeniu początkowym, 10 mg/kg mc. na dobę w leczeniu podtrzymującym.

Dzieci i młodzież
Z uwagi na rzadkie występowanie tego typu stanów chorobowych u dzieci, nie ustalono schematu dawkowania w tej grupie wiekowej.

Pacjenci w podeszłym wieku
Pacjenci w podeszłym wieku mogą wykazywać większą wrażliwość na działanie hydroksykarbamidu; w takim przypadku należy zastosować u nich mniejsze dawki.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek i (lub) wątroby
Brak danych na ten temat. Brak zaleceń dotyczących dawkowania leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i (lub) wątroby (patrz punkt 4.4).

UWAGA:
Zaleca się przerwanie leczenia hydroksykarbamidem, jeżeli liczba białych krwinek będzie mniejsza niż 2,5 x 10⁹/L lub liczba płytek krwi będzie mniejsza niż 100 x 10⁹/L.
Działanie hydroksykarbamidu hamujące czynność szpiku kostnego ustępuje po zaprzestaniu podawania leku.

Niedokrwistość sierpowatokrwinkowa

Leczenie powinien wdrożyć lekarz posiadający doświadczenie w leczeniu niedokrwistości sierpowatokrwinkowej.

Dawkowanie
Dorośli, młodzież i dzieci w wieku powyżej 2 lat
Dawkowanie należy uzależnić od masy ciała pacjenta (mc.).
Dawka początkowa hydroksykarbamidu wynosi 15 mg/kg mc.; standardowa dawka mieści się w zakresie 15 do 30 mg/kg mc. na dobę.
Dawkę hydroksykarbamidu należy pozostawić bez zmian tak długo, jak u pacjenta występuje odpowiedź na leczenie klinicznie lub hematologicznie (np. zwiększenie stężenia hemoglobiny płodowej [HbF], średniej objętości krwinki czerwonej [MCV], liczby neutrofili).
W razie braku odpowiedzi (ponowne wystąpienie przełomów lub niezmniejszenie się ich częstości występowania) dawkę dobową można stopniowo zwiększać co 2,5 do 5 mg/kg mc. na dobę.
W wyjątkowych okolicznościach uzasadniona może być maksymalna dawka 35 mg/kg mc. na dobę przy zapewnieniu ścisłej kontroli hematologicznej.
Jeżeli w ciągu 3-6 miesięcy pacjent nadal nie odpowiada na leczenie maksymalną dawką hydroksykarbamidu (35 mg/kg mc. na dobę), należy rozważyć trwałe odstawienie produktu leczniczego. Jeśli liczba krwinek znajduje się w zakresie toksyczności, hydroksykarbamid należy przejściowo odstawić do chwili, gdy liczba krwinek powróci do normy. Normalizacja hematologiczna zwykle następuje w ciągu dwóch tygodni. Następnie leczenie można wznowić przy mniejszej dawce.
Dawkę hydroksykarbamidu można później zwiększać przy ścisłej kontroli hematologicznej.
Nie należy podejmować próby stosowania dawki wywołującej toksyczność hematologiczną więcej niż dwukrotnie.

Zakres toksyczności można scharakteryzować następującymi wynikami badań krwi:

• Neutrofile < 2 000/mm³
• Płytki krwi < 80 000/mm³
• Hemoglobina < 4,5 g/dL
• Retykulocyty < 80 000/mm³, jeśli stężenie hemoglobiny < 9 g/dL

U pacjentów o masie ciała mniejszej niż 33 kg możliwe jest rozpoczęcie leczenia jednym z dostępnych na rynku produktów leczniczych zawierających hydroksykarbamid o mniejszej mocy, zarejestrowanych do stosowania w niedokrwistości sierpowatokrwinkowej u pacjentów w wieku powyżej 2 lat.

Dla dzieci, które nie umieją połykać kapsułek, zaleca się podawanie hydroksykarbamidu w innej postaci farmaceutycznej.
U osób dorosłych, które nie mają problemów z połykaniem, odpowiedniejsze i dogodniejsze mogą być stałe, doustne postacie farmaceutyczne.

Dostępne są długofalowe dane dotyczące długotrwałego stosowania hydroksykarbamidu u pacjentów z niedokrwistością sierpowatokrwinkową dla dzieci i młodzieży; obserwację prowadzono przez 12 lat u dzieci i młodzieży oraz ponad 13 lat u dorosłych. Obecnie nie wiadomo, jak długo należy leczyć pacjentów hydroksykarbamidem. Długość leczenia ustala lekarz prowadzący na podstawie oceny stanu klinicznego i hematologicznego konkretnego pacjenta.

Szczególne populacje
Dzieci w wieku do 2 lat
Z uwagi na niewielką ilość danych długoterminowych dotyczących leczenia hydroksykarbamidem dzieci w wieku do 2 lat, w tej grupie pacjentów nie ustalono schematów dawkowania, dlatego w tej populacji nie zaleca się leczenia hydroksykarbamidem.

Zaburzenia czynności nerek
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy rozważyć zmniejszenie dawki produktu leczniczego Hydroxycarbamid Teva, ponieważ wydalanie przez nerki stanowi główną drogę eliminacji leku. U pacjentów z klirensem kreatyniny ≤60 ml/min początkową dawkę produktu leczniczego należy zmniejszyć o 50%. W tej grupie pacjentów zaleca się ścisłą kontrolę parametrów krwi. Produktu leczniczego Hydroxycarbamid Teva nie należy stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2).

Zaburzenia czynności wątroby
Nie ma dostępnych danych wskazujących na określoną modyfikację dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. W tej grupie pacjentów zaleca się ścisłą kontrolę parametrów krwi. Ze względów bezpieczeństwa, produkt leczniczy Hydroxycarbamid Teva jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami wątroby (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Sposób podawania
Podanie doustne.
Dawkowanie zależy od rodzaju choroby będącej wskazaniem do stosowania produktu leczniczego.
Dawkę produktu leczniczego ustala się na podstawie aktualnej masy ciała albo masy należnej, jeżeli aktualna masa jest mniejsza.
Kapsułki należy połykać w całości, nie dopuszczając do ich rozpadu w jamie ustnej.

4.3 Przeciwwskazania

• nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1;
• ciężkie zahamowanie czynności szpiku kostnego, leukopenia (poniżej 2,5 x 10⁹/L), trombocytopenia (poniżej 100 x 10⁹/l) lub ciężka niedokrwistość;
• ciężkie zaburzenia czynności wątroby (C w skali Child-Pugha);
• ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <30 mL/min);
• ciąża i okres karmienia piersią.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Należy regularnie kontrolować:

• parametry krwi obwodowej (morfologia, liczba krwinek białych, liczba płytek krwi, obraz odsetkowy),
• parametry czynności nerek (stężenie kreatyniny, azotu mocznikowego, diurezę),
• stężenie kwasu moczowego we krwi,
• parametry czynności wątroby.

Wymienione wskaźniki należy ocenić przed rozpoczęciem leczenia oraz powtarzać w trakcie leczenia hydroksykarbamidem. Stężenie hemoglobiny, całkowitą liczbę leukocytów i płytek krwi należy oznaczać przynajmniej raz w tygodniu. Jeżeli liczba krwinek białych zmniejszy się poniżej 2,5 x 10⁹/L lub liczba płytek krwi poniżej 100 x 10⁹/L, leczenie należy przerwać do czasu, kiedy nastąpi zwiększenie ich liczby do wartości bliskich prawidłowym.

W przypadku ciężkiej niedokrwistości przed rozpoczęciem lub w trakcie leczenia należy wyrównać ją, przetaczając pełną krew.
Na początku leczenia mogą wystąpić zaburzenia erytropoezy (wytwarzanie erytrocytów megaloblastycznych). Zmiany morfologiczne mogą być podobne, jak w niedokrwistości złośliwej, ale nie są związane z niedoborem witaminy B12 ani kwasu foliowego.

Zgłaszano przypadki niedokrwistości hemolitycznej u pacjentów leczonych hydroksykarbamidem z powodu chorób mieloproliferacyjnych. U pacjentów, u których wystąpi ciężka niedokrwistość, należy wykonać badania laboratoryjne wykrywające hemolizę. Jeśli zostanie ustalone rozpoznanie niedokrwistości hemolitycznej, hydroksykarbamid należy odstawić.

Hydroksykarbamid może także opóźniać klirens osoczowy żelazu i zmniejszać jego wykorzystywanie przez erytrocyty, ale nie zmienia to czasu życia krwinek czerwonych.

Hydroksykarbamid należy ostrożnie stosować u pacjentów po radioterapii, po przeprowadzonej wcześniej chemioterapii, u pacjentów z nowotworami nerek, a zwłaszcza z niewydolnością nerek i wątroby. Doświadczenia u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek i (lub) wątroby są ograniczone, dlatego lecząc takie osoby należy zachować szczególną ostrożność, zwłaszcza na początku leczenia.

Leczenie hydroksykarbamidem powoduje wzrost stężenia kwasu moczowego we krwi (zaleca się wtedy podawanie allopurinolu, nawadnianie, ewentualnie alkalizację moczu). W białaczkach i chłoniakach na początku leczenia obserwuje się szybkie narastanie stężenia kwasu moczowego. Należy kontrolować stężenie kwasu moczowego i intensywnie nawadniać pacjenta.

U pacjentów poddawanych długotrwałemu leczeniu hydroksykarbamidem z powodu zaburzeń mieloproliferacyjnych takich, jak czerwienica prawdziwa lub nadpłytkowość, może dojść do rozwoju wtórnej białaczki. W chwili obecnej nie wiadomo, w jakim stopniu ma to związek z chorobą zasadniczą lub z leczeniem hydroksykarbamidem.

U pacjentów długotrwale przyjmujących hydroksykarbamid notowano występowanie raka skóry. Należy doradzać pacjentom, aby chronili skórę przed działaniem promieni słonecznych. Ponadto podczas i po zakończeniu leczenia hydroksykarbamidem pacjenci powinni samodzielnie kontrolować skórę, a podczas rutynowych wizyt kontrolnych należy ich poddawać badaniom przesiewowym w celu wykrycia wtórnych nowotworów złośliwych.

Hydroksykarbamid może wywołać bolesne owrzodzenia kończyn dolnych, które są na ogół trudne do leczenia i wymagają przerwania terapii. Przerwanie podawania hydroksykarbamidu prowadzi przeważnie do ustąpienia owrzodzeń w ciągu kilku tygodni.
Może wystąpić zaostrzenie rumienia spowodowanego wcześniejszym lub jednoczesnym napromienianiem.

W skojarzeniu z nukleozydowymi inhibitorami odwrotnej transkryptazy (ang. nucleoside reverse transcriptase inhibitors, NRTI) hydroksykarbamid może zwiększyć ryzyko działań niepożądanych NRTI. Dlatego hydroksykarbamidu nie należy stosować w skojarzeniu z lekami przeciwretrowirusowymi (didanozyna, stawudyna) u pacjentów z zakażeniem HIV, gdyż może być przyczyną niepowodzenia kuracji i zwiększać działania toksyczne. Stwierdzono przypadki ostrego zapalenia trzustki, uszkodzenia lub niewydolność wątroby, prowadzące niekiedy do zgonu, a także obwodową neuropatię (patrz punkt 4.5).

Hydroksykarbamid może wykazywać działanie genotoksyczne. Dlatego pacjentom poddawanym leczeniu tym produktem leczniczym zaleca się stosowanie środków antykoncepcyjnych podczas trwania terapii oraz przez co najmniej 3 miesiące po jej zakończeniu. Pacjentów należy poinformować o możliwości zabezpieczenia nasienia (mężczyźni) lub komórek jajowych (kobiety) przed rozpoczęciem terapii.

Zaburzenia układu oddechowego
U pacjentów leczonych na mieloproliferacyjne nowotwory złośliwe notowano przypadki chorób śródmiąższowych płuc, w tym włóknienia płuc, nacieku płuc, zapalenia płuc, zapalenia pęcherzyków płucnych i alergicznego zapalenia pęcherzyków płucnych, mogące prowadzić do zgonu. Jeśli u pacjenta wystąpi gorączka, kaszel, duszność lub inne objawy ze strony układu oddechowego, należy go ściśle obserwować, badać i odpowiednio leczyć. Niezwłoczne odstawienie hydroksykarbamidu i zastosowanie kortykosteroidów wydaje się sprzyjać ustąpieniu objawów ze strony płuc (patrz punkt 4.8).

Zakłócanie działania systemów ciągłego monitorowania stężenia glukozy
Hydroksykarbamid może fałszywie zawyżać wyniki pomiaru stężenia glukozy z czujnika niektórych systemów ciągłego monitorowania glikemii (CGM, ang. continuous glucose monitoring), co może prowadzić do hipoglikemii, jeśli dawkowanie insuliny opiera się na wynikach pomiaru stężenia glukozy z czujnika.

Jeżeli systemy CGM mają być stosowane równocześnie z leczeniem hydroksykarbamidem, należy skonsultować się z lekarzem przepisującym CGM w sprawie konieczności rozważenia alternatywnych metod monitorowania stężenia glukozy.

Niedokrwistość sierpowatokrwinkowa
Leczenie produktem leczniczym Hydroxycarbamid Teva wymaga ścisłej kontroli klinicznej. Przed rozpoczęciem leczenia i wielokrotnie w trakcie leczenia należy badać wszystkie parametry hematologiczne, a także czynność nerek i wątroby. Należy wykonywać pełną morfologię krwi co dwa tygodnie na początku leczenia (tzn. przez pierwsze dwa miesiące) oraz w przypadku stosowania dobowej dawki hydroksykarbamidu 35 mg/kg mc. Pacjentów, u których stabilny stan występuje po mniejszych dawkach, należy kontrolować co 2 miesiące.

Leczenie produktem leczniczym Hydroxycarbamid Teva należy przerwać, jeśli nastąpi znaczące zahamowanie czynności szpiku kostnego. Pierwszym i najczęstszym objawem supresji hematologicznej jest na ogół neutropenia. Małopłytkowość i niedokrwistość występują rzadziej i są rzadko obserwowane bez poprzedzającej je neutropenii. Po odstawieniu leczenia zwykle następuje szybki powrót do normy po zahamowaniu czynności szpiku kostnego. Leczenie hydroksykarbamidem można następnie wznowić przy nieco mniejszej dawce (patrz punkt 4.2).

Produkt leczniczy Hydroxycarbamid Teva należy stosować ostrożnie u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (patrz punkt 4.2).

Nie ma dostępnych danych dotyczących stosowania hydroksykarbamidu u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby dlatego produkt leczniczy Hydroxycarbamid Teva należy stosować ostrożnie u tych pacjentów (patrz punkt 4.2).

U pacjentów z owrzodzeniami kończyn dolnych produkt leczniczy Hydroxycarbamid Teva należy stosować z zachowaniem ostrożności. Takie owrzodzenia są częstym powikłaniem niedokrwistości sierpowatokrwinkowej, ale odnotowywano je również u pacjentów leczonych hydroksykarbamidem. U pacjentów z zaburzeniami mieloproliferacyjnymi w trakcie leczenia hydroksykarbamidem wystąpiła toksyczność związana z zapaleniem naczyń skóry, w tym owrzodzenia i zgorzel w wyniku zapalenia naczyń. Toksyczność w wyniku zapalenia naczyń najczęściej zgłaszano u pacjentów leczonych obecnie lub w przeszłości interferonem. Z uwagi na potencjalnie ciężkie objawy kliniczne owrzodzeń spowodowanych zapaleniem naczyń skóry zgłaszane u pacjentów z chorobą mieloproliferacyjną, hydroksykarbamid należy odstawić i (lub) zmniejszyć jego dawkę w przypadku wystąpienia owrzodzeń wywołanych zapaleniem naczyń skóry. Rzadko owrzodzenia są wywołane przez leukocytoklastyczne zapalenie naczyń.

Zaleca się ciągłą obserwację wzrostu dzieci i młodzieży, poddawanych leczeniu.

Hydroksykarbamid powoduje makrocytozę, która może maskować przypadkowe powstanie niedoboru kwasu foliowego i witaminy B12. Zaleca się profilaktyczne podawanie kwasu foliowego.

Hydroksykarbamid wykazuje wyraźne działanie genotoksyczne w wielu różnych układach testowych. Przypuszcza się, że hydroksykarbamid jest transgatunkowym czynnikiem rakotwórczym. U pacjentów otrzymujących długotrwale hydroksykarbamid z powodu zaburzeń mieloproliferacyjnych, obserwowano wtórną białaczkę. Nie wiadomo, czy białaczka jest wtórnym efektem stosowania hydroksykarbamidu, czy jest związana z chorobą podstawową. U pacjentów stosujących długotrwale hydroksykarbamid odnotowano również przypadki występowania raka skóry.

Pacjenci i (lub) ich rodzice lub opiekunowie prawni muszą być w stanie przestrzegać zaleceń dotyczących podawania tego produktu leczniczego, kontroli i opieki nad pacjentem.

Substancja pomocnicza
Produkt leczniczy zawiera czerwień koszeniłową (E 124) i dlatego może powodować reakcje alergiczne.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Nie zaleca się podawania hydroksykarbamidu z lekami zwiększającymi wydalanie kwasu moczowego, ze względu na ryzyko rozwoju nefropatii moczanowej. Jeżeli konieczne jest zastosowanie terapii skojarzonej, zaleca się podawanie allopurynolu.

Nie należy stosować hydroksykarbamidu w skojarzeniu z lekami przeciwretrowirusowymi u pacjentów z zakażeniem HIV. Podczas leczenia hydroksykarbamidem i didanozyną (w połączeniu ze stawudyną lub bez) u pacjentów zarażonych wirusem HIV zdarzały się przypadki ostrego zapalenia trzustki, niekiedy ze skutkiem śmiertelnym. Po wprowadzeniu leku na rynek u pacjentów z HIV leczonych hydroksykarbamidem i lekami przeciwretrowirusowymi zgłaszano również występowanie uszkodzenia i niewydolności wątroby, stanowiące niekiedy zagrożenie życia. Przypadki zgonów spowodowanych niewydolnością wątroby zgłaszano najczęściej u pacjentów leczonych jednocześnie hydroksykarbamidem, didanozyną i stawudyną. U pacjentów zakażonych wirusem HIV, otrzymujących hydroksykarbamid i leki przeciwretrowirusowe, w tym didanozynę, także w połączeniu ze stawudyną, stwierdzano również przypadki neuropatii obwodowej, niekiedy ciężkiej (patrz punkt 4.4). U pacjentów leczonych hydroksykarbamidem w skojarzeniu z didanozyną, stawudyną i indynawirem stwierdzono zmniejszenie liczby komórek CD4 (mediana około 100/mm³).

Działanie supresyjne hydroksykarbamidu na szpik kostny nasila się podczas jednoczesnego podawania innych leków hamujących czynność szpiku. Należy zachować ostrożność podczas podawania hydroksykarbamidu pacjentom przyjmującym jednocześnie lub uprzednio inne leki przeciwnowotworowe lub poddawanych napromienianiu, gdyż u takich pacjentów reakcje niepożądane mogą występować częściej i mieć cięższy przebieg, niż w przypadku stosowania samego hydroksykarbamidu, innych leków przeciwnowotworowych lub napromieniania. W takich przypadkach działaniami niepożądanymi są głównie: zahamowanie czynności szpiku, podrażnienie żołądka i zapalenie błon śluzowych. Może dojść do zaostrzenia rumienia spowodowanego wcześniejszym lub jednoczesnym napromienianiem.

Jednoczesne stosowanie hydroksykarbamidu ze szczepionką zawierającą żywe wirusy może nasilać replikację wirusa ze szczepionki i (lub) może nasilić działanie niepożądane wirusa ze szczepionki, z powodu osłabienia normalnych mechanizmów obronnych organizmu w wyniku leczenia hydroksykarbamidem. Immunizacja z zastosowaniem szczepionki zawierającej żywe wirusy u pacjenta stosującego hydroksykarbamid może doprowadzić do ciężkich zakażeń. Na ogół odpowiedź przeciwciał pacjenta na szczepionki będzie osłabiona. Leczenie produktem leczniczym i jednoczesną immunizację z użyciem szczepionek zawierających żywe wirusy należy zastosować tylko wówczas, gdy korzyści wyraźnie przewyższają potencjalne ryzyko.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Leki wpływające na syntezę DNA, w tym hydroksykarbamid, są środkami potencjalnie mutagennymi. Hydroksykarbamid jest lekiem cytotoksycznym dlatego wywołuje działanie teratogenne u różnych gatunków zwierząt.

Kobiety w wieku rozrodczym/Antykoncepcja u mężczyzn i kobiet
W związku z genotoksycznym potencjałem hydroksykarbamidu (patrz punkt. 5.3) kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji podczas leczenia hydroksykarbamidem oraz przez 6 miesięcy po zakończeniu leczenia.

Zaleca się, aby mężczyźni stosowali skuteczne metody antykoncepcji, a także nie podejmowali decyzji o poczęciu dziecka podczas przyjmowania hydroksykarbamidu oraz przez 3 miesiące po zakończeniu leczenia.

Kobietom w wieku rozrodczym należy zalecić, niezwłocznie poinformowały lekarza prowadzącego w przypadku zajścia w ciążę.

Pacjenci planujący poczęcie powinni przerwać leczenie na 3 miesiące (mężczyźni) lub 6 miesięcy (kobiety) przed możliwym poczęciem. Ocenę stosunku ryzyka do korzyści należy przeprowadzić indywidualnie, rozważając ryzyko związane z leczeniem hydroksykarbamidem względem przestawienia pacjenta na program transfuzji krwi.

Częstość nieznana: niedokrwistość hemolityczna

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Niezbyt często: anoreksja

Zaburzenia układu nerwowego
Rzadko: bóle głowy, zawroty głowy, stany dezorientacji, omamy.
Zgłaszano przypadki występowania zaburzeń układu nerwowego, takich jak bóle głowy, zawroty głowy, dezorientacja, omamy i drgawki.

Zaburzenia naczyniowe
Częstość nieznana: krwawienie

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
Rzadko: ostre reakcje ze strony płuc w postaci rozlanych nacieków płucnych, duszności, alergicznego zapalenia pęcherzyków płucnych.
Częstość nieznana: choroby śródmiąższowe płuc

Zaburzenia żołądka i jelit
Często: biegunka, zaparcia
Ciężkie zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie błony śluzowej żołądka, nudności, wymioty, bóle brzucha, bóle w nadbrzuszu.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Rzadko: podwyższenie aktywności aminotransferaz wątrobowych (ALT, AST), bilirubiny.
Częstość nieznana: niewydolność wątroby

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Często: wysypka, świąd, przebarwienia skóry, wypadanie włosów.
Rzadko: owrzodzenia skóry, owrzodzenia kończyn dolnych, rumień, rumień wielopostaciowy, łuszczycopodobne zmiany skórne, łysienie, pokrzywka, zapalenie naczyń skóry, toczeń rumieniowaty układowy, zapalenie skórno-mięśniowe, zmiany skórne przypominające liszaj twardzinowy i zanikowy, zapalenie błony śluzowej nosa, zmiany paznokci.
Częstość nieznana: rak skóry, zgorzel w wyniku zapalenia naczyń, owrzodzenia w wyniku zapalenia naczyń

Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Rzadko: podwyższenie stężenia kreatyniny w surowicy, podwyższenie stężenia mocznika w surowicy.
Częstość nieznana: ostra niewydolność nerek

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Często: gorączka, złe samopoczucie, obrzęki obwodowe.
Rzadko: dreszcze

Badania diagnostyczne
Rzadko: podwyższenie stężenia kwasu moczowego w surowicy.
Częstość nieznana: podwyższenie stężenia dehydrogenazy mleczanowej w surowicy

Niedokrwistość sierpowatokrwinkowa
Częstość występowania działań niepożądanych określono na podstawie badań klinicznych przeprowadzonych z udziałem dzieci i dorosłych z niedokrwistością sierpowatokrwinkową. W badaniach tych najczęściej obserwowanymi działaniami niepożądanymi były: zahamowanie czynności szpiku kostnego (neutropenia, małopłytkowość, niedokrwistość) i bóle głowy. Większość działań niepożądanych miała łagodny lub umiarkowany przebieg, a ich częstość występowania była podobna w grupie otrzymującej hydroksykarbamid i w grupie otrzymującej placebo.

Działania niepożądane, które występowały częściej w grupie otrzymującej hydroksykarbamid niż w grupie otrzymującej placebo, obejmowały: neutropenię, małopłytkowość, bóle głowy, bóle brzucha, biegunkę, zaparcia, nudności, bóle w klatce piersiowej, wysypkę, gorączkę i ból.

W badaniach klinicznych i po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano następujące działania niepożądane:

Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Bardzo często: neutropenia, małopłytkowość, niedokrwistość
Często: pancytopenia, retikulocytopenia, makrocytoza

Zaburzenia układu nerwowego
Bardzo często: bóle głowy

Zaburzenia żołądka i jelit
Bardzo często: bóle brzucha, biegunka, zaparcia, nudności
Rzadko: zapalenie trzustki

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Bardzo często: wysypka
Rzadko: przebarwienia skóry i paznokci, owrzodzenia kończyn dolnych, suchość skóry, świąd, łysienie, rumień, pokrzywka

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Bardzo często: gorączka, ból
Często: bóle w klatce piersiowej, złe samopoczucie

Badania diagnostyczne
Bardzo często: podwyższenie stężenia kreatyniny w surowicy, podwyższenie stężenia mocznika w surowicy
Często: podwyższenie aktywności aminotransferaz wątrobowych

Opisy pojedynczych przypadków
Zgłaszano przypadki występowania wtórnych nowotworów złośliwych (białaczka, rak skóry) u pacjentów z niedokrwistością sierpowatokrwinkową leczonych hydroksykarbamidem. Z uwagi na niewielką liczbę przypadków, nie można ustalić związku przyczynowego między leczeniem hydroksykarbamidem a występowaniem nowotworów złośliwych.

Zgłaszano również przypadki występowania zaburzeń układu nerwowego, takich jak drgawki.

4.9 Przedawkowanie

Objawy ostrego przedawkowania mogą wystąpić w ciągu kilku godzin od podania leku. Objawy obejmują: bóle brzucha, zaparcia, biegunki, wymioty, anoreksję, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, dysurię, bezmocz, drgawki, śpiączkę, gorączkę, dreszcze, rumień, wysypkę, przebarwienia skóry, obrzęk, niedokrwistość megaloblastyczną, leukopenię i trombocytopenię.

Leczenie: nie ma specyficznej odtrutki. Należy natychmiast przerwać podawanie leku. W przypadku ostrego przedawkowania należy zastosować płukanie żołądka. Należy monitorować morfologię krwi przez co najmniej 3 tygodnie. W razie potrzeby należy zastosować transfuzje krwi i (lub) leczenie przeciwbakteryjne. Hemodializa może być skuteczna w usuwaniu hydroksykarbamidu z krwi.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwnowotworowe, antymetabolity.
Kod ATC: L01XX05

Hydroksykarbamid jest syntetycznym, nieorganicznym pochodnym mocznika, który hamuje syntezę DNA, nie wpływając na syntezę RNA i białek. Hydroksykarbamid hamuje enzym reduktazę rybonukleotydową, który katalizuje redukcję rybonukleotydów do deoksyrybonukleotydów. W wyniku tego dochodzi do zahamowania syntezy DNA. Hydroksykarbamid jest lekiem fazowo-specyficznym, który działa w fazie S cyklu komórkowego.

W niedokrwistości sierpowatokrwinkowej hydroksykarbamid zwiększa stężenie hemoglobiny płodowej (HbF) w krwinkach czerwonych. Wzrost stężenia HbF zmniejsza polimeryzację hemoglobiny S, co prowadzi do zmniejszenia częstości występowania przełomów sierpowatych.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie: hydroksykarbamid jest szybko wchłaniany z przewodu pokarmowego. Maksymalne stężenie w osoczu osiąga w ciągu 1-2 godzin po podaniu doustnym.

Rozmieszczenie: hydroksykarbamid łatwo przenika przez barierę krew-mózg.

Metabolizm: hydroksykarbamid jest metabolizowany w wątrobie. Głównym produktem metabolizmu jest mocznik.

Wydalanie: hydroksykarbamid jest wydalany głównie przez nerki w postaci niezmienionej (około 50%) i w postaci metabolitów. Okres półtrwania wynosi 3-4 godziny.

5.3 Dane przedkliniczne dotyczące bezpieczeństwa

Hydroksykarbamid wykazuje działanie genotoksyczne w badaniach in vitro i in vivo. Działa teratogennie u zwierząt. Długotrwałe podawanie hydroksykarbamidu powoduje nowotwory u zwierząt laboratoryjnych.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Skrobia ziemniaczana

Skład kapsułki

• Żelatyna
• Tytanu dwutlenek (E 171)
• Czerwień koszeniłowa (E 124)
• Żelaza tlenek czerwony (E 172)
• Indygotyna (E 132)
• Żółcień chinolinowa (E 104)

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

• Woreczek PE zgrzewany w puszce aluminiowej: 3 lata
• Butelka PE: 2 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w temperaturze poniżej 25˚C.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

• 100 kapsułek w woreczku PE zgrzewanym, pakowanym wraz z ulotką dla pacjenta i żelem krzemionkowym pełniącym funkcję osuszacza do puszki aluminiowej z membraną aluminiową i wieczkiem.
• lub
• 100 kapsułek w 250 ml butelec PE z zakrętką PP, pakowanej wraz z ulotką dla pacjenta w pudełko tekturowe.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania

Należy stosować odpowiednie procedury dotyczące postępowania z lekami przeciwnowotworowymi i ich przechowywania.

Zaleca się noszenie ubrania ochronnego przez personel medyczny stykający się z moczem pacjentów leczonych hydroksykarbamidem (do 48 godzin od zakończenia terapii).

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Teva Pharmaceuticals Polska Sp. z o.o.
ul. Emilii Plater 53
00-113 Warszawa

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

R/2312

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 15.01.1973

Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 07.03.2014

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

09.10.2024