Neoparin, Roztwór (60 mg/0,6 ml)

Ulotka: Neoparin, Roztwór (60 mg/0,6 ml)

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Neoparin, 2000 j.m. (20 mg)/0,2 ml, roztwór do wstrzykiwań
Neoparin, 4000 j.m. (40 mg)/0,4 ml, roztwór do wstrzykiwań
Neoparin, 6000 j.m. (60 mg)/0,6 ml, roztwór do wstrzykiwań
Neoparin, 8000 j.m. (80 mg)/0,8 ml, roztwór do wstrzykiwań
Neoparin, 10 000 j.m. (100 mg)/1 ml, roztwór do wstrzykiwań

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

2000 j.m. (20 mg) /0,2 ml
Każda ampulko-strzykawka zawiera enoksaparynę sodową (Enoxaparinum natricum) w ilości odpowiadającej 2000 j.m. aktywności anty-Xa (co odpowiada 20 mg) w 0,2 ml wody do wstrzykiwań.

4000 j.m. (40 mg) /0,4 ml
Każda ampulko-strzykawka zawiera enoksaparynę sodową (Enoxaparinum natricum) w ilości odpowiadającej 4000 j.m. aktywności anty-Xa (co odpowiada 40 mg) w 0,4 ml wody do wstrzykiwań.

6000 j.m. (60 mg) /0,6 ml
Każda ampulko-strzykawka zawiera enoksaparynę sodową (Enoxaparinum natricum) w ilości odpowiadającej 6000 j.m. aktywności anty-Xa (co odpowiada 60 mg) w 0,6 ml wody do wstrzykiwań.

8000 j.m. (80 mg) /0,8 ml
Każda ampulko-strzykawka zawiera enoksaparynę sodową (Enoxaparinum natricum) w ilości odpowiadającej 8000 j.m. aktywności anty-Xa (co odpowiada 80 mg) w 0,8 ml wody do wstrzykiwań.

10 000 j.m. (100 mg) /1,0 ml
Każda ampulko-strzykawka zawiera enoksaparynę sodową (Enoxaparinum natricum) w ilości odpowiadającej 10 000 j.m. aktywności anty-Xa (co odpowiada 100 mg) w 1,0 ml wody do wstrzykiwań.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Enoksaparyna sodowa jest substancją biologiczną otrzymywaną w wyniku zasadowej depolimeryzacji estru benzylowego heparyny pochodzącej z błony śluzowej jelit świń.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Roztwór do wstrzykiwań

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Produkt leczniczy Neoparin jest wskazany do stosowania u osób dorosłych w:

• Zapobieganiu żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej u pacjentów chirurgicznych z grup umiarkowanego i wysokiego ryzyka, w szczególności poddawanych zabiegom chirurgicznym ortopedycznym lub zabiegom w chirurgii ogólnej, w tym zabiegom w chirurgii onkologicznej.
• Zapobieganiu żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej u pacjentów internistycznych z ostrymi schorzeniami (takimi jak ostra niewydolność serca, niewydolność oddechowa, ciężkie zakażenia lub choroby reumatyczne) i ograniczoną mobilnością, narażonych na podwyższone ryzyko żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej.
• Leczeniu zakrzepicy żył głębokich (ZŻG) i zatorowości płucnej (ZP), z wyłączeniem zatorowości płucnej, która może z dużym prawdopodobieństwem wymagać leczenia trombolitycznego lub zabiegu operacyjnego.
• Przedłużone leczenie zakrzepicy żył głębokich (ZŻG) i zatorowości płucnej (ZP) oraz zapobieganie ich nawrotom u pacjentów z aktywną chorobą nowotworową.
• Zapobieganiu tworzeniu się skrzepów w krążeniu pozaustrojowym podczas hemodializy.
• Ostrym zespole wieńcowym:
  • Leczenie niestabilnej dławicy piersiowej oraz zawalu serca bez uniesienia odcinka ST (NSTEMI), w skojarzeniu z podawanym doustnie kwasem acetylosalicylowym.
  • Leczenie świeżego zawalu mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST (STEMI), w tym zarówno u pacjentów leczonych zachowawczo, jak i poddawanych przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI).

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Zapobieganie żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej u pacjentów chirurgicznych z grup umiarkowanego i wysokiego ryzyka
Indywidualne ryzyko zakrzepowo-zatorowe u pacjentów można oszacować na podstawie zwalidowanego modelu stratyfikacji ryzyka.

• U pacjentów z umiarkowanym ryzykiem żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej zalecana dawka enoksaparyny sodowej wynosi 2000 j.m. (20 mg) raz na dobę we wstrzyknięciu podskórnym (sc.). Wykazano, że przedoperacyjne rozpoczęcie (2 godziny przed zabiegiem chirurgicznym) podawania enoksaparyny sodowej w dawce 2000 j.m. (20 mg) jest skuteczne i bezpieczne w zabiegach chirurgicznych związanych z umiarkowanym ryzykiem. U pacjentów z grupy umiarkowanego ryzyka stosowanie enoksaparyny sodowej należy kontynuować przez co najmniej 7–10 dni, niezależnie od stanu pacjenta (np. przywrócenia mobilności). Profilaktykę należy kontynuować dopóki występuje istotne ograniczenie sprawności ruchowej pacjenta.
• U pacjentów z grupy wysokiego ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej zalecana dawka enoksaparyny sodowej wynosi 4000 j.m. (40 mg) raz na dobę we wstrzyknięciu podskórnym, przy czym podawanie najlepiej rozpocząć 12 godzin przed zabiegiem chirurgicznym. Jeśli istnieje potrzeba rozpoczęcia profilaktyki z zastosowaniem enoksaparyny sodowej wcześniej niż 12 godzin przed zabiegiem chirurgicznym (np. u pacjenta z grupy wysokiego ryzyka oczekującego na zabieg chirurgii ortopedycznej), ostatnie wstrzyknięcie należy wykonać nie później niż 12 godzin przed zabiegiem chirurgicznym i należy ponownie rozpocząć podawanie produktu 12 godzin po zabiegu.
  • W przypadku pacjentów, którzy przeszli duży zabieg chirurgii ortopedycznej, zaleca się zastosowanie przedłużonej profilaktyki żylnej choroby zakrzepowo- zatorowej (ŻChZZ) trwającej do 5 tygodni.
  • W przypadku pacjentów z grupy wysokiego ryzyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ŻChZZ), u których wykonano zabieg chirurgiczny w obrębie jamy brzusznej lub miednicy z powodu choroby nowotworowej, zaleca się przedłużoną profilaktykę ŻChZZ przez 4 tygodnie.

Zapobieganie żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej u pacjentów internistycznych
Zalecana dawka enoksaparyny sodowej wynosi 4000 j.m. (40 mg) raz na dobę we wstrzyknięciu podskórnym.

Leczenie z zastosowaniem enoksaparyny sodowej przepisuje się na co najmniej 6 do 14 dni, niezależnie od stanu pacjenta (np. mobilności). Nie określono korzyści ze stosowania leczenia przez czas dłuższy niż 14 dni.

Leczenie zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej
Enoksaparyna sodowa może być podawana podskórnie zarówno raz na dobę w dawce 150 j.m./kg mc. (1,5 mg/kg mc.) jak i dwa razy na dobę w dawce 100 j.m./kg mc. (1 mg/kg mc.). Lekarz powinien wybrać schemat w oparciu o indywidualną ocenę, w tym ocenę ryzyka zakrzepowo-zatorowego i ryzyka krwawienia. Schemat dawkowania 150 j.m./kg mc. (1,5 mg/kg mc.) raz na dobę należy stosować u pacjentów bez powikłań, z niskim ryzykiem nawrotu żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Schemat dawkowania 100 j.m./kg mc. (1 mg/kg mc.) dwa razy na dobę należy stosować u wszystkich innych pacjentów, np. u osób z otyłością, z objawową zatorowością płucną, chorobą nowotworową, z nawrotową żylną chorobą zakrzepowo-zatorową lub z zakrzepicą proksymalną (żyły biodrowej).

Leczenie enoksaparyną sodową przepisuje się średnio na okres 10 dni. Leczenie doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi należy rozpocząć, gdy jest to właściwe (patrz „Zmiana leczenia enoksaparyną sodową na doustne leki przeciwzakrzepowe” na końcu punktu 4.2).

Przedłużone leczenie zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej i zapobieganie ich nawrotom u pacjentów z aktywną chorobą nowotworową
W przedłużonym leczeniu zakrzepicy żył głębokich (ZZG) i zatorowości płucnej (ZP) oraz zapobieganiu ich nawrotom u pacjentów z aktywną chorobą nowotworową, lekarz powinien dokładnie ocenić indywidualne ryzyko zakrzepowo-zatorowe i ryzyka wystąpienia krwawienia u pacjenta.

Zalecana dawka to 100 j.m./kg mc. (1 mg/kg mc.) podawana dwa razy na dobę we wstrzyknięciach podskórnych przez 5 do 10 dni, a następnie 150 j.m./kg mc. (1,5 mg/kg mc.) raz na dobę we wstrzyknięciu podskórnym podawana do 6 miesięcy. Korzyści z przedłużonego leczenia przeciwzakrzepowego należy ponownie ocenić po 6 miesiącach leczenia.

Zapobieganie tworzeniu się skrzepów podczas hemodializy
Zalecana dawka wynosi 100 j.m./kg mc. (1 mg/kg mc.) enoksaparyny sodowej. U pacjentów z wysokim ryzykiem krwawienia dawkę należy zmniejszyć do 50 j.m./kg mc. (0,5 mg/kg mc.) w przypadku stosowania podwójnego dostępu naczyniowego lub do 75 j.m./kg mc.(0,75 mg/kg mc.), jeśli dostęp naczyniowy jest pojedynczy.

Podczas hemodializy enoksaparynę sodową należy podać do linii tętniczej krążenia pozaustrojowego na początku sesji dializy. Efekt takiej dawki jest zazwyczaj wystarczający na 4-godzinną sesję; jednak w przypadku zaobserwowania pierścieni fibrynowych, na przykład po dłuższej niż zwykle sesji dializy, można podać dodatkową dawkę od 50 j.m. do 100 j.m./kg mc. (od 0,5 do 1 mg/kg mc.).

Nie ma dostępnych danych na temat pacjentów stosujących enoksaparynę sodową w profilaktyce lub leczeniu poddawanych sesjom hemodializy.

Ostry zespół wieńcowy: leczenie niestabilnej dławicy piersiowej i zawalu mięśnia sercowego bez uniesienia odcinka ST oraz leczenie świeżego zawalu mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST

• W leczeniu niestabilnej dławicy piersiowej oraz zawalu mięśnia sercowego bez uniesienia odcinka ST zalecana dawka enoksaparyny sodowej wynosi 100 j.m./kg mc. (1 mg/kg mc.) co 12 godzin we wstrzyknięciu podskórnym w skojarzeniu z terapią przeciwpłytkową. Leczenie należy kontynuować przez co najmniej 2 dni, a następnie do czasu ustabilizowania się stanu klinicznego pacjenta. Zwykle leczenie trwa od 2 do 8 dni. Zaleca się także podawanie kwasu acetylosalicylowego u wszystkich pacjentów bez przeciwwskazań w początkowej nasycającej dawce doustnej 150–300 mg (u pacjentów, którzy nie otrzymywali wcześniej kwasu acetylosalicylowego), a następnie w dawce podtrzymującej 75-325 mg/dobę przez długi czas, niezależnie od strategii leczenia.
• W leczeniu świeżego zawału mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST zalecana dawka enoksaparyny sodowej to 3000 j.m. (30 mg) w pojedynczym szybkim wstrzyknięciu dożylnym (iv., bolus) w połączeniu z dawką podskórną 100 j.m./kg mc. (1 mg/kg mc.), a następnie należy podawać podskórnie 100 j.m./kg mc. (1 mg/kg mc.) co 12 godzin (maksymalnie 10 000 j.m. (100 mg) w przypadku każdej z pierwszych dwóch dawek podskórnych). Jednocześnie należy wdrożyć odpowiednie leczenie przeciwpłytkowe, takie jak podawany doustnie kwas acetylosalicylowy (w dawce 75 mg do 325 mg raz na dobę), o ile nie występują przeciwwskazania do takiego leczenia. Zalecany czas trwania leczenia wynosi 8 dni lub do czasu wypisu ze szpitala, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Podczas jednoczesnego stosowania z leczeniem trombolitycznym (o swoistym działaniu na fibryne lub bez swoistego działania na fibrynę), enoksaparynę sodową należy podać w okresie od 15 minut przed do 30 minut po rozpoczęciu leczenia fibrynolitycznego.
  • Dawkowanie u pacjentów w wieku ≥75 lat przedstawiono w punkcie „Pacjenci w podeszłym wieku”.
  • W przypadku pacjentów poddawanych przezskórnej interwencji wieńcowej, jeśli ostatnią dawkę enoksaparyny sodowej podano podskórnie mniej niż 8 godzin przed wypełnieniem balonu, wówczas nie jest konieczne podawanie dodatkowych dawek. Jeśli ostatnią dawkę podskórną podano więcej niż 8 godzin przed wypełnieniem balonu, wówczas należy podać enoksaparynę sodową w szybkim wstrzyknięciu dożylnym (bolus) w dawce 30 j.m./kg mc. (0,3 mg/kg mc.).

Dzieci i młodzież
Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności enoksaparyny sodowej u dzieci i młodzieży.

Osoby w podeszłym wieku
We wszystkich wskazaniach z wyjątkiem zawału mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST nie jest konieczne zmniejszenie dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku, chyba że występują zaburzenia czynności nerek (patrz poniżej „Zaburzenia czynności nerek” oraz punkt 4.4). W leczeniu świeżego zawału mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST u pacjentów w podeszłym wieku (≥75 lat) nie należy stosować początkowego szybkiego wstrzyknięcia dożylnego (bolus). Podawanie produktu leczniczego należy rozpocząć od dawki 75 j.m./kg mc.(0,75 mg/kg mc.) podskórnie co 12 godzin (maksymalnie 7500 j.m. (75 mg) podskórnie w odniesieniu do pierwszych dwóch dawek, a następnie 75 j.m./kg mc. (0,75 mg/kg mc.) podskórnie w odniesieniu do pozostałych dawek). Dawkowanie u pacjentów w podeszłym wieku z zaburzeniami czynności nerek – patrz poniżej „Zaburzenia czynności nerek” oraz punkt 4.4.

Zaburzenia czynności wątroby
Dostępne dane dotyczące pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone (patrz punkty 5.1 i 5.2) i należy zachować ostrożność podczas leczenia tych pacjentów (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia czynności nerek (patrz punkty 4.4 i 5.2)

• Cieżkie zaburzenia czynności nerek
  Nie zaleca się stosowania enoksaparyny sodowej u pacjentów ze schyłkową chorobą nerek (klirens kreatyniny <15 ml/min) ze względu na brak danych dotyczących tej populacji poza zapobieganiem powstawania skrzepów w krążeniu pozaustrojowym podczas hemodializy.

Tabela dawkowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 15-30 ml/min):

Wskazanie	Schemat dawkowania
Zapobieganie żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej	2000 j.m. (20 mg) podskórnie raz na dobę
Leczenie zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej	100 j.m./kg mc. (1 mg/kg mc.) masy ciała podskórnie raz na dobę
Przedłużone leczenie zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej u pacjentów z aktywną chorobą nowotworową	100 j.m./kg mc. (1 mg/kg mc.) masy ciała podskórnie raz na dobę
Leczenie niestabilnej dławicy piersiowej i zawalu mięśnia sercowego bez uniesienia odcinka ST	100 j.m./kg mc. (1 mg/kg mc.) masy ciała podskórnie raz na dobę
Leczenie świeżego zawalu mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST (u pacjentów w wieku poniżej 75 lat)	1 x 3000 j.m. (30 mg) w szybkim wstrzyknięciu dożylnym (bolus) plus 100 j.m./kg mc. (1 mg/kg mc.) masy ciała podskórnie, a następnie 100 j.m./kg mc. (1 mg/kg mc.) masy ciała podskórnie co 24 godziny
Leczenie świeżego zawalu mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST (u pacjentów w wieku powyżej 75 lat)	Bez początkowego szybkiego wstrzyknięcia dożylnego (bolus), 100 j.m./kg mc. (1 mg/kg mc.) masy ciała podskórnie, a następnie 100 j.m./kg mc. (1 mg/kg mc.) masy ciała podskórnie co 24 godziny

Zalecenia dotyczące modyfikacji dawek nie mają zastosowania we wskazaniu związanym z hemodializami.

• Umiarkowane i łagodne zaburzenia czynności nerek
  Choć nie zaleca się modyfikowania dawek u pacjentów z umiarkowanymi (klirens kreatyniny 30-50 ml/min) lub łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 50–80 ml/min), zaleca się uważne monitorowanie kliniczne takich pacjentów.

Sposób podawania
Produktu leczniczego Neoparin nie należy podawać domięśniowo.

• W profilaktyce żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej po zabiegach chirurgicznych, leczeniu zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej, przedłużonym leczeniu zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej u pacjentów z aktywną chorobą nowotworową, leczeniu niestabilnej dławicy piersiowej oraz zawalu mięśnia sercowego bez uniesienia odcinka ST enoksaparynę sodową należy podawać we wstrzyknięciu podskórnym.
• W świeżym zawale mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST leczenie należy rozpocząć od pojedynczego szybkiego wstrzyknięcia dożylnego (bolus), po którym należy niezwłocznie wykonać wstrzyknięcie podskórne.
• W zapobieganiu tworzenia się skrzepów w krążeniu pozaustrojowym podczas hemodializy lek należy podać do linii tętniczej krążenia pozaustrojowego.

Jednorazowa ampulko-strzykawka jest gotowa do bezpośredniego użycia.

• Technika wstrzyknięcia podskórnego:
  Wstrzyknięcie najlepiej wykonać wtedy, gdy pacjent znajduje się w pozycji leżącej. Enoksaparynę sodową podaje się w głębokich wstrzyknięciach podskórnych.
  W przypadku używania ampulko-strzykawek nie należy usuwać pęcherzyka powietrza ze strzykawki przed wstrzyknięciem, gdyż może to spowodować zmniejszenie podanej dawki. Jeśli wymagane jest dostosowanie ilości leku do wstrzyknięcia według masy ciała pacjenta, wówczas należy użyć ampulko-strzykawek z podziałką w celu uzyskania wymaganej objętości poprzez usunięcie nadmiaru roztworu przed wstrzyknięciem. Należy pamiętać, że w niektórych przypadkach nie jest możliwe uzyskanie dokładnej dawki ze względu na dokładność podziałki na strzykawce – w takim przypadku należy zaokrąglić objętość do najbliższej podziałki.
  Produkt leczniczy należy podawać na przemian w lewą lub prawą przednio-boczną lub tylno-boczną część powłok brzusznych.
  Całą długość igły należy wprowadzić pionowo w fald skóry powstały po delikatnym uchwyceniu jej kciukiem i palcem wskazującym. Nie należy uwalniać faktu skóry przed zakończeniem wstrzykiwania. Po podaniu produktu leczniczego nie należy pocierać miejsca wstrzyknięcia.
  Uwaga dotycząca ampułko-strzykawek wyposażonych w automatyczny system bezpieczeństwa: System bezpieczeństwa jest uruchamiany po zakończeniu wstrzyknięcia (patrz instrukcje przedstawione w punkcie 6.6).
  W przypadku samodzielnego podawania leku przez pacjenta należy zalecić mu przestrzeganie instrukcji przedstawionych w ulotce dla pacjenta dołączonej do opakowania leku.
• Szybkie wstrzyknięcie dożylne (bolus) (tylko w przypadku leczenia świeżego zawatu mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST):
  W świeżym zawale mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST leczenie należy rozpocząć od pojedynczego szybkiego wstrzyknięcia dożylnego (bolus), po którym należy niezwłocznie wykonać wstrzyknięcie podskórne.
  Do wstrzykiwań dożylnych można używać zarówno fiolek wielodawkowych jak i ampułko-strzykawek.
  Enoksaparynę sodową należy podawać przez linię dożylną. Produktu leczniczego nie wolno mieszać ani podawać z innymi produktami leczniczymi. W celu uniknięcia ewentualnego mieszania enoksaparyny sodowej z innymi produktami leczniczymi, dostęp żylny należy przepłukać odpowiednią objętością soli fizjologicznej lub roztworu dekstrozy przed wykonaniem i po wykonaniu szybkiego wstrzyknięcia dożylnego (bolus) enoksaparyny sodowej, w celu oczyszczenia miejsca wprowadzania produktu leczniczego. Enoksaparynę sodową można bezpiecznie podawać z roztworem fizjologicznym soli (0,9% roztwór chlorku sodu) lub 5% roztworem wodnym dekstrozy.
  • Wstępne szybkie wstrzyknięcie dożylne (bolus) 3000 j.m. (30 mg)
    W celu wykonania wstępnego szybkiego wstrzyknięcia dożylnego (bolus) enoksaparyny sodowej w dawce 3000 j.m. (30 mg) przy użyciu ampułko-strzykawki z podziałką należy usunąć nadmiar objętości, tak aby w strzykawce pozostała tylko objętość odpowiadająca 3000 j.m. (30 mg). Dawkę 3000 j.m. (30 mg) można wówczas wstrzyknąć bezpośrednio do linii dożylnej.
  • Dodatkowe szybkie wstrzyknięcie dożylne (bolus) w przypadku wykonywania zabiegu przezskórnej interwencji wieńcowej, jeśli ostatnią dawkę podskórną podano więcej niż 8 godzin przed wypełnieniem balonu
    W przypadku pacjentów poddawanych zabiegowi przezskórnej interwencji wieńcowej, jeśli ostatnią dawkę podskórną podano więcej niż 8 godzin przed wypełnieniem balonu, wówczas należy wykonać dodatkowe szybkie wstrzyknięcie dożylne (bolus) w dawce 30 j.m./kg mc. (0,3 mg/kg mc.).
    W celu zapewnienia dokładności podania niewielkiej objętości produktu, zaleca się rozcieńczenie leku do 300 j.m./ml (3 mg/ml).
    Aby uzyskać roztwór o stężeniu 300 j.m./ml (3 mg/ml) przy użyciu ampułko-strzykawki zawierającej 6000 j.m. (60 mg) enoksaparyny sodowej, zaleca się użycie worka infuzyjnego o pojemności 50 ml (z roztworem fizjologicznym soli (0,9%) lub 5% roztworem wodnym dekstrozy) w następujący sposób:
    Pobrać 30 ml płynu z worka infuzyjnego za pomocą strzykawki i usunąć ten płyn. Wstrzyknąć całą zawartość ampułko-strzykawki zawierającej 6000 j.m. (60 mg) enoksaparyny sodowej do pozostałych w worku 20 ml roztworu. Delikatnie wymieszać zawartość worka. Pobrać wymaganą objętość rozcieńczonego roztworu za pomocą strzykawki w celu podania produktu do linii dożylnej.
    Po wykonaniu rozcieńczenia objętość przeznaczoną do wstrzyknięcia można obliczyć przy użyciu następującego wzoru: [objętość rozcieńczonego roztworu (ml) = masa ciała pacjenta (kg) x 0,1] lub w oparciu o poniższą tabelę. Zaleca się, aby przygotować rozcieńczony roztwór bezpośrednio przed użyciem.

Objętość przeznaczona do wstrzyknięcia przez linię dożylną po wykonaniu rozcieńczenia do docelowego stężenia 300 j.m. (3 mg)/ml.

Masa ciała [kg]	Wymagana dawka 30 j.m./kg mc. (0,3 mg/kg mc.) [mg]	Objętość przeznaczona do wstrzyknięcia po rozcieńczeniu do docelowego stężenia 300 j.m. (3 mg)/ml [ml]
45	1350	4,5
50	1500	5
55	1650	5,5
60	1800	6
65	1950	6,5
70	2100	7
75	2250	7,5
80	2400	8
85	2550	8,5
90	2700	9
95	2850	9,5
100	3000	10
105	3150	10,5
110	3300	11
115	3450	11,5
120	3600	12
125	3750	12,5
130	3900	13
135	4050	13,5
140	4200	14
145	4350	14,5
150	4500	15

Zmiana leczenia enoksaparyną sodową na doustne leki przeciwzakrzepowe
Leczenie doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi należy rozpocząć w tym samym dniu, w którym rozpoczyna się leczenie enoksaparyną sodową. Leczenie enoksaparyną sodową należy kontynuować do momentu osiągnięcia docelowego zakresu INR (International Normalised Ratio) przez co najmniej 24 godziny, zwykle przez 2 do 3 dni.

4.3 Przeciwwskazania

• Nadwrażliwość na substancję czynną, na heparynę (w tym heparynę drobnocząsteczkową) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
• Aktywne krwawienie o znacznym nasileniu.
• Przebyte małopłytkowość indukowana heparyną (HIT).
• Przeciwwskazania do stosowania leczenia przeciwzakrzepowego.
• Ostre bakteryjne zapalenie wsierdzia.
• Znaczne zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <15 ml/min) z wyjątkiem zapobiegania tworzenia się skrzepów w krążeniu pozaustrojowym podczas hemodializy.
• U pacjentów z ostrą niewydolnością nerek lub wątroby.
• U pacjentów ze schorzeniami, które mogą wiązać się z wysokim ryzykiem niekontrolowanego krwawienia (np. wrzód trawienny w ostrej fazie, niedawny udar krwotoczny, niedawno przebyta operacja mózgu, oczu lub rdzenia kręgowego, tętniak tętniczo-żylny, rozwarstwienie aorty).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Krwawienie
Jak w przypadku wszystkich leków przeciwzakrzepowych, istnieje ryzyko krwawienia podczas leczenia enoksaparyną sodową. Ryzyko to jest wyższe w przypadku niektórych schorzeń, takich jak wrodzone lub nabyte zaburzenia krzepnięcia, aktywne owrzodzenia lub angiodysplazja przewodu pokarmowego, niedawno przebyte zabiegi chirurgiczne w obrębie układu nerwowego lub oka, krwotoczne udary mózgu lub w przypadku jednoczesnego stosowania leków wpływających na hemostazę. W przypadku wystąpienia poważnego krwawienia leczenie enoksaparyną sodową należy natychmiast przerwać.

Małopłytkowość
Podczas leczenia enoksaparyną sodową może wystąpić małopłytkowość. Może to być łagodna, przemijająca małopłytkowość typu I, która nie wymaga przerwania leczenia. Może również wystąpić małopłytkowość typu II (HIT), która ma podłoże immunologiczne i charakteryzuje się znacznym zmniejszeniem liczby płytek krwi (zwykle o 30–50% w stosunku do wartości wyjściowej). HIT występuje zwykle między 5. a 21. dniem leczenia, ale może wystąpić wcześniej, jeśli pacjent był wcześniej eksponowany na heparynę. HIT może wiązać się z zakrzepicą tętniczą lub żylną, która może prowadzić do takich powikłań jak zawał mięśnia sercowego, udar mózgu, zatorowość płucna lub zakrzepica żył głębokich, a także z zatorowością obwodową i zawałem kończyn, co może zagrażać życiu. W przypadku podejrzenia lub rozpoznania HIT, leczenie enoksaparyną sodową należy natychmiast przerwać. W przypadku wystąpienia HIT nie należy podawać heparyn. W przypadku wystąpienia HIT lub małopłytkowości u pacjenta należy zachować ostrożność przy przepisywaniu innych heparyn drobnocząsteczkowych, ponieważ możliwa jest reakcja krzyżowa.

Zaburzenia czynności nerek
Ponieważ enoksaparyna sodowa jest wydalana głównie przez nerki, u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy zachować szczególną ostrożność. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) zaleca się zmniejszenie dawki (patrz punkt 4.2). U pacjentów z umiarkowanymi (klirens kreatyniny 30–50 ml/min) lub łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 50–80 ml/min) zaleca się uważne monitorowanie kliniczne. Nie zaleca się stosowania enoksaparyny sodowej u pacjentów ze schyłkową chorobą nerek (klirens kreatyniny <15 ml/min) z wyjątkiem zapobiegania tworzenia się skrzepów w krążeniu pozaustrojowym podczas hemodializy.

Zaburzenia czynności wątroby
Dostępne dane dotyczące pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy zachować ostrożność, ponieważ mogą oni mieć zwiększone ryzyko krwawienia z powodu współistniejącego niedoboru czynników krzepnięcia zależnych od witaminy K.

Otyłość
U pacjentów z otyłością (wskaźnik masy ciała >30 kg/m²) może być konieczne dostosowanie dawkowania w zależności od wskazania (patrz punkt 4.2).

Znieczulenie zewnątrzoponowe/lędźwiowe
U pacjentów poddawanych znieczuleniu zewnątrzoponowemu lub lędźwiowemu, u których stosuje się enoksaparynę sodową, istnieje ryzyko powstania krwiaka, który może prowadzić do długotrwałych lub trwałych porażeń. Ryzyko to jest wyższe w przypadku stosowania trwałych cewników zewnątrzoponowych lub jednoczesnego stosowania innych leków wpływających na hemostazę, takich jak niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ). Ryzyko to może również wzrosnąć po urazowym lub wielokrotnym nakłuciu. Należy rozważyć odłożenie podania enoksaparyny sodowej przez 12 godzin w przypadku planowego zabiegu lub w przypadku nakłucia, które miało miejsce w nieodpowiednim czasie. Należy rozważyć usunięcie cewnika po upływie co najmniej 12 godzin od ostatniego podania enoksaparyny sodowej. Następną dawkę enoksaparyny sodowej można podać nie wcześniej niż 4 godziny po usunięciu cewnika. U pacjentów, u których planuje się znieczulenie zewnątrzoponowe/lędźwiowe, należy zachować czujność w celu wczesnego wykrycia objawów i oznak uszkodzenia neurologicznego, takich jak ból pleców, osłabienie nóg, zaburzenia czucia lub nietrzymanie moczu/stolca. W przypadku wystąpienia takich objawów należy niezwłocznie wdrożyć leczenie.

Stosowanie u osób w podeszłym wieku
U osób w podeszłym wieku, szczególnie u osób w wieku powyżej 80 lat, może występować zwiększone ryzyko krwawienia z powodu częstszego występowania zaburzeń czynności nerek lub innych schorzeń. U takich pacjentów należy rozważyć dostosowanie dawkowania (patrz punkt 4.2).

Reakcje w miejscu wstrzyknięcia
W miejscu wstrzyknięcia mogą wystąpić reakcje miejscowe, takie jak ból, zasinienie, rumień i świąd. W rzadkich przypadkach mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje anafilaktyczne.

Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych
Enoksaparyna sodowa może wpływać na wyniki badań krzepnięcia, takich jak czas częściowej tromboplastyny po aktywacji (aPTT). W przypadku monitorowania leczenia enoksaparyną sodową zaleca się oznaczanie aktywności anty-Xa.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Stosowanie enoksaparyny sodowej z innymi lekami wpływającymi na hemostazę może zwiększać ryzyko krwawienia. Należą do nich:

• Leki przeciwpłytkowe, takie jak kwas acetylosalicylowy, klopidogrel, tikagrelor, prasugrel, dipirydamol.
• Inne leki przeciwzakrzepowe, takie jak warfaryna, dabigatran, rywaroksaban, apiksaban.
• Leki fibrynolityczne, takie jak streptokinaza, alteplaza.
• Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), takie jak ibuprofen, diklofenak.
• Selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI) i inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI).

Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tych leków z enoksaparyną sodową i dokładnie monitorować pacjenta pod kątem objawów krwawienia.

Enoksaparyna sodowa może wchodzić w interakcje z lekami, które wpływają na czynność płytek krwi lub krzepnięcie krwi. Należy poinformować lekarza o wszystkich przyjmowanych lekach, w tym tych dostępnych bez recepty, ziołowych i suplementach diety.

4.6 Ciąża i laktacja

Ciaża
Dane dotyczące stosowania enoksaparyny sodowej u kobiet w ciąży są ograniczone. Produkt leczniczy Neoparin można stosować w ciąży tylko wtedy, gdy jest to wyraźnie konieczne i po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka przez lekarza.

Karmienie piersią
Nie wiadomo, czy enoksaparyna sodowa przenika do mleka kobiecego. Ze względu na dużą masę cząsteczkową wydaje się mało prawdopodobne, aby enoksaparyna sodowa była wydzielana do mleka kobiecego w istotnych ilościach. Produkt leczniczy Neoparin można stosować podczas karmienia piersią.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Enoksaparyna sodowa nie wpływa lub wpływa w nieistotnym stopniu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Najczęstszym działaniem niepożądanym związanym ze stosowaniem enoksaparyny sodowej jest krwawienie. Krwawienie może wystąpić w dowolnym miejscu, ale najczęściej występuje w miejscu wstrzyknięcia. Inne działania niepożądane obejmują:

• Małopłytkowość (w tym małopłytkowość indukowana heparyną – HIT)
• Reakcje w miejscu wstrzyknięcia (ból, zasinienie, rumień, świąd)
• Reakcje nadwrażliwości (w tym reakcje anafilaktyczne)
• Zaburzenia czynności wątroby (wzrost aktywności aminotransferaz)
• Hiperkaliemia
• Osteoporoza (przy długotrwałym stosowaniu)

Pełny wykaz działań niepożądanych można znaleźć w ulotce dla pacjenta.

4.9 Przedawkowanie

Przedawkowanie enoksaparyny sodowej może prowadzić do krwawienia. W przypadku przedawkowania należy przerwać leczenie i wdrożyć leczenie objawowe. W przypadku poważnego krwawienia można rozważyć podanie siarczanu protaminy. Siarczan protaminy neutralizuje działanie przeciwzakrzepowe enoksaparyny sodowej, ale może nie całkowicie odwrócić jej działania anty-Xa. 1 mg siarczanu protaminy neutralizuje działanie około 1 mg enoksaparyny sodowej.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: antykoagulanty, heparyna i pochodne
Kod ATC: B01AB05

Enoksaparyna sodowa jest heparyną drobnocząsteczkową o średniej masie cząsteczkowej około 4500 daltonów. Działa poprzez wiązanie się z antytrombiną III, powodując przyspieszenie jej aktywności wobec czynnika Xa krzepnięcia. Enoksaparyna sodowa ma wyższy stosunek aktywności anty-Xa do anty-IIa (około 4:1) w porównaniu z heparyną niefrakcjonowaną.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Enoksaparyna sodowa jest wchłaniana podskórnie z biodostępnością około 100%. Maksymalną aktywność anty-Xa osiąga po 3–5 godzinach od podania podskórnego. Okres półtrwania wynosi około 4–5 godzin po podaniu podskórnym. Enoksaparyna sodowa jest metabolizowana w wątrobie i wydalana głównie przez nerki.

5.3 Dane przedkliniczne dotyczące bezpieczeństwa

Dane przedkliniczne nie ujawniły szczególnego zagrożenia dla ludzi, based on conventional studies of safety pharmacology, repeated dose toxicity, genotoxicity, carcinogenic potential, toxicity to reproduction.

6. INNE INFORMACJE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Woda do wstrzykiwań.

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie mieszać z innymi produktami leczniczymi.

6.3 Okres ważności

2 lata.

6.4 Specjalne przechowywanie

Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C. Nie zamrażać. Chronić od światła.

6.5 Rodzaj opakowania i wielkość opakowania

Ampulko-strzykawki z igłą, w opakowaniach po 2, 6, 10, 20, 30, 50, 100 sztuk. Nie wszystkie wielkości opakowań muszą być dostępne w handlu.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania

INSTRUKCJA UŻYCIA: AMPULKO-STRZYKAWKA

Sposób samodzielnego podawania wstrzyknięcia leku Neoparin przez pacjenta
Jeśli pacjent może samodzielnie podać sobie ten lek, lekarz lub pielęgniarka pokażą mu, jak to zrobić. Nie należy podejmować prób samodzielnego wstrzykiwania leku bez wcześniejszego przeszkolenia. Jeśli pacjent nie jest pewien co zrobić, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem lub pielęgniarką.

Przed samodzielnym wstrzyknięciem leku Neoparin

• Sprawdzić termin ważności leku. Nie używać go, jeśli termin ten upłynął.
• Sprawdzić czy ampulko-strzykawka nie jest uszkodzona i czy lek ma postać przezroczystego roztworu. Jeśli nie, należy użyć innej ampulko-strzykawki.
• Nie stosować tego leku, jeżeli pacjent zauważy jakiekolwiek zmiany w wyglądzie produktu.
• Upewnić się, że planowana dawka leku do podania jest znana.
• Obejrzeć brzuch w celu sprawdzenia, czy ostatnie wstrzyknięcie nie spowodowało zaczerwienienia, zmiany zabarwienia skóry, obrzęku, sączenia lub utrzymywania się bolesności – jeśli tak, należy skonsultować się z lekarzem lub pielęgniarką.
• Zdecydować, gdzie zostanie wstrzyknięty lek. Lek należy podawać na przemian w lewą i prawą stronę brzucha. Lek ten należy wstrzykiwać tuż pod skórę na brzuchu, ale niezbyt blisko pępka lub jakiejkolwiek tkanki bliznowatej (odległość powinna wynosić co najmniej 5 cm).
• Ampulko-strzykawka jest przeznaczona wyłącznie do jednorazowego użytku.

Instrukcje samodzielnego wstrzykiwania leku Neoparin

1. Umyć wodą i mydłem ręce oraz miejsce, gdzie będzie wstrzykiwany lek. Osuszyć.
2. Usiąść lub położyć się w wygodnej, zrelaksowanej pozycji. Upewnić się, że planowane miejsce wstrzyknięcia leku jest widoczne. Idealne jest zastosowanie leżaka, fotela lub łóżka z poduszkami.
3. Wybrać miejsce po prawej lub lewej stronie brzucha. Powinno ono znajdować się w odległości co najmniej 5 cm od pępka w stronę boku.
   Ważne: Nie należy wstrzykiwać leku w miejsca położone w odległości mniej niż 5 cm od pępka lub wokół bliźn albo sińców. Lek należy wstrzykiwać na przemian w lewą i prawą stronę brzucha, zmieniając stronę za każdym razem.
4. Ostrożnie zdjąć osłonkę z igły. Ampulko-strzykawka jest fabrycznie wypełniona lekiem i gotowa do użycia.
   Nie należy naciskać na tłoczek przed wstrzyknięciem leku w celu usunięcia pęcherzyków powietrza. Może to spowodować utratę części leku. Po zdjęciu osłonki nie należy dopuszczać do zetknięcia się igły z jakimkolwiek przedmiotem. Ma to na celu zapewnienie czystości (jałowości) igły.
5. Przytrzymać ampulko-strzykawkę (jak ołówek) w ręce używanej do pisania, a drugą ręką delikatnie ścisnąć pomiędzy kciukiem i palcem wskazującym oczyszczone miejsce na brzuchu, tworząc fałd skórny.
   Należy pamiętać o trzymaniu fałdu skórnego w taki sposób przez cały czas podawania wstrzyknięcia.
6. Trzymać ampulko-strzykawkę w taki sposób, aby igła była skierowana do dołu (pionowo pod kątem 90°). Wprowadzić całą długość igły do fałdu skórnego.
7. Nacisnąć tłoczek palcem. Spowoduje to przemieszczenie się leku do tkanki tłuszczowej na brzuchu. Należy pamiętać o trzymaniu fałdu skórnego przez cały czas podawania wstrzyknięcia.
8. Wyjąć igłę, wyciągając ją prosto.
   Aby uniknąć powstawania sińca, nie należy pocierać miejsca wstrzyknięcia po jego podaniu.
9. Wyrzucić zużytą ampulko-strzykawkę.
   Ampulko-strzykawki nie należy wyrzucać do domowego pojemnika na odpady.

Sposób samodzielnego podawania wstrzyknięcia leku Neoparin przez pacjenta
Ampulko-strzykawka posiadana przez pacjenta może mieć dołączoną osłonę igły, która zapobiega ukłuciu igłą. Jeśli pacjent może samodzielnie podać sobie ten lek, lekarz lub pielęgniarka pokażą mu, jak to zrobić. Nie należy podejmować prób samodzielnego wstrzykiwania leku без wcześniejszego przeszkolenia. Jeśli pacjent nie jest pewien co zrobić, należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem lub pielęgniarką.

Przed samodzielnym wstrzyknięciem leku Neoparin

• Sprawdzić termin ważności leku. Nie używać go, jeśli termin ten upłynął.
• Sprawdzić czy ampulko-strzykawka nie jest uszkodzona i czy lek ma postać przezroczystego roztworu. Jeśli nie, należy użyć innej ampulko-strzykawki.
• Nie stosować tego leku, jeżeli pacjent zauważy jakiekolwiek zmiany w wyglądzie produktu.
• Upewnić się, że planowana dawka leku do podania jest znana.
• Obejrzeć brzuch w celu sprawdzenia, czy ostatnie wstrzyknięcie nie spowodowało zaczerwienienia, zmiany zabarwienia skóry, obrzęku, sączenia lub utrzymywania się bolesności – jeśli tak, należy skonsultować się z lekarzem lub pielęgniarką.
• Zdecydować, gdzie zostanie wstrzyknięty lek. Lek należy podawać na przemian w lewą i prawą stronę brzucha. Lek ten należy wstrzykiwać tuż pod skórę na brzuchu, ale niezbyt blisko pępka lub jakiejkolwiek tkanki bliznowatej (odległość powinna wynosić co najmniej 5 cm).
• Ampulko-strzykawka jest przeznaczona wyłącznie do jednorazowego użytku.

Instrukcje samodzielnego wstrzykiwania leku Neoparin

1. Umyć wodą i mydłem ręce oraz miejsce, gdzie będzie wstrzykiwany lek. Osuszyć.
2. Usiąść или położyć się w wygodnej, zrelaksowanej pozycji. Upewnić się, że planowane miejsce wstrzyknięcia leku jest widoczne. Idealne jest zastosowanie leżaka, fotela lub łóżka z poduszkami.
3. Wybrać miejsce po prawej lub lewej stronie brzucha. Powinno ono znajdować się w odległości co najmniej 5 cm od pępka w stronę boku.
   Ważne: Nie należy wstrzykiwać leku w miejsca położone w odległości mniej niż 5 cm od pępka lub wokół blizn albo sińców. Lek należy wstrzykiwać na przemian w lewą i prawą stronę brzucha, zmieniając stronę za każdym razem.
4. Ostrożnie zdjąć osłonkę igły. Ampulko-strzykawka jest fabrycznie wypełniona lekiem i gotową do użycia.
   Nie należy naciskać na tłoczek przed wstrzyknięciem leku w celu usunięcia pęcherzyków powietrza. Może to spowodować utratę części leku. Po zdjęciu osłonki nie należy dopuszczać do zetknięcia się igły z jakimkolwiek przedmiotem. Ma to na celu zapewnienie czystości (jałowości) igły.
5. Przytrzymać ampulko-strzykawkę (jak ołówek) w ręce używanej do pisania, a druga ręką delikatnie ścisnąć pomiędzy kciukiem i palcem wskazującym oczyszczone miejsce na brzuchu, tworząc fałd skórny.
   Należy pamiętać o trzymaniu fałdu skórnego w taki sposób przez cały czas podawania wstrzyknięcia.
6. Trzymać ampulko-strzykawkę w taki sposób, aby igła była skierowana do dołu (pionowo pod kątem 90°). Wprowadzić całą długość igły do fałdu skórnego.
7. Nacisnąć tłoczek palcem. Spowoduje to przemieszczenie się leku do tkanki tłuszczowej na brzuchu. Należy pamiętać o trzymaniu fałdu skórnego przez cały czas podawania wstrzyknięcia.
8. Wyjąć igłę, wyciągając ją prosto. Nie zwalniać nacisku na tłok!
   Aby uniknąć powstawania sińca, nie należy pocierać miejsca wstrzyknięcia po jego podaniu.
9. Wcisnąć mocno tłoczek strzykawki. Zabezpieczenie igły, które jest w formie plastikowego cylindra, nasunie się automatycznie na igłę całkowicie ją zasłaniając.
   „CLICK”
10. Wyrzucić zużytą ampulko-strzykawkę.
    Ampulko-strzykawki nie należy wyrzucać do domowego pojemnika na odpady.

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

SciencePharma spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
ul. Chełmska 30/34
00-725 Warszawa, Polska

8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

• Pozwolenie nr 22989 (2000 j.m. (20 mg)/0,2 ml)
• Pozwolenie nr 22990 (4000 j.m. (40 mg)/0,4 ml)
• Pozwolenie nr 22991 (6000 j.m. (60 mg)/0,6 ml)
• Pozwolenie nr 22992 (8000 j.m. (80 mg)/0,8 ml)
• Pozwolenie nr 22993 (10 000 j.m. (100 mg)/1 ml)

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 19 lutego 2016 r.
Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 18 grudnia 2020 r.

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

04/04/2022

Szczegółowe informacje o tym produkcie leczniczym są dostępne na stronie internetowej Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
http://www.urpl.gov.pl/pl