Ropivacaine Kabi, Roztwór do infuzji

Ulotka: Ropivacaine Kabi, Roztwór do infuzji

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Ropivacaine Kabi, 2 mg/ml, roztwór do infuzji

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każdy ml roztworu do infuzji zawiera 2 mg ropiwakainy chlorowodorku.

• Każdy worek 100 ml zawiera 200 mg ropiwakainy chlorowodorku.
• Każdy worek 200 ml zawiera 400 mg ropiwakainy chlorowodorku.

Substancja pomocnicza o znanym działaniu:

• Każdy worek 100 ml zawiera 14,8 mmol (lub 340 mg) sodu.
• Każdy worek 200 ml zawiera 29,6 mmol (lub 680 mg) sodu.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Roztwór do infuzji.

Przejrzysty, bezbarwny roztwór o pH: 4,0–6,0 i osmolalności w przedziale: 255 – 305 mOsmol/kg.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Ropivacaine Kabi, 2 mg/ml, roztwór do infuzji jest przeznaczony do uśmierzania ostrego bólu:

• u dorosłych i młodzieży w wieku powyżej 12 lat, jako:
  • infuzja ciągła lub powtarzane wstrzyknięcia do przestrzeni zewnątrzoponowej w bólu pooperacyjnym lub porodowym,
  • blokady regionalne,
  • infuzja ciągła lub powtarzane wstrzyknięcia do ciągłej blokady nerwów obwodowych w leczeniu np. bólu pooperacyjnego;
• u dzieci po ukończeniu 1 roku życia do 12 lat włącznie (w trakcie i po zabiegu operacyjnym):
  • pojedyncza i ciągła blokada nerwów obwodowych;
• u noworodków, niemowląt i dzieci w wieku do 12 lat włącznie (w trakcie i po zabiegu operacyjnym):
  • blokada zewnątrzoponowa krzyżowa,
  • ciągła infuzja zewnątrzoponowa.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Ropivacaine Kabi powinien być podawany wyłącznie przez lub pod nadzorem lekarzy doświadczonych w wykonywaniu znieczuleń regionalnych.

Dawkowanie

Dorośli i młodzież w wieku powyżej 12 lat

Poniższa tabela 1 przedstawia zalecane dawkowanie do najczęściej stosowanych rodzajów znieczuleń. Należy podawać najmniejszą dawkę wymaganą do uzyskania skutecznej blokady. Dawkowanie ustala lekarz na podstawie oceny stanu ogólnego pacjenta oraz w oparciu o własne doświadczenie.

	Stężenie mg/ml	Objętość ml	Dawka mg	Czas indukcji minuty	Czas trwania godziny
LECZENIE OSTREGO BÓLU
Znieczulenie zewnątrzoponowe w odcinku lędźwiowym
Bolus	2,0	10-20	20-40	10-15	0,5-1,5
Wstrzyknięcia powtarzane (top-up) (np. uśmierzanie bólu porodowego)	2,0	10-15 (minimalny odstęp czasowy – 30 minut)	20-30
Infuzja ciągła, np. ból porodowy	2,0	6-10 ml/godz.	12-20 mg/godz.	nie dotyczy	nie dotyczy
Leczenie bólu pooperacyjnego	2,0	6-14 ml/godz.	12-28 mg/godz.	nie dotyczy	nie dotyczy
Znieczulenie zewnątrzoponowe w odcinku piersiowym
Infuzja ciągła (leczenie bólu pooperacyjnego)	2,0	6-14 ml/godz.	12-28 mg/godz.	nie dotyczy	nie dotyczy
Blokada regionalna
(np. blokada małych nerwów obwodowych i znieczulenie nasiękowe)	2,0	1-100	2,0-200	1-5	2-6
Blokada nerwów obwodowych (Blokada nerwu udowego lub z dostępu pomiędzy mięśniami pochyłymi)
Infuzja ciągła lub wstrzyknięcia powtarzane (np. leczenie bólu pooperacyjnego)	2,0	5-10 ml/godz.	10-20 mg/godz.	nie dotyczy	nie dotyczy

Dawki przedstawione w tabeli są uważane za niezbędne w celu uzyskania skutecznej blokady i powinny być traktowane jako wytyczne do stosowania u dorosłych pacjentów. Możliwe są indywidualne różnice w początku działania oraz czasie trwania blokady. Dane podane w kolumnie „Dawka” odzwierciedlają średni przewidywany zakres koniecznej dawki. W celu uzyskania informacji dotyczących zarówno czynników wpływających na określone techniki znieczulania, jak również wymagań dotyczących poszczególnych pacjentów, należy skorzystać ze standardowych zaleceń.

Sposób podawania

Zaleca się uważną aspirację przed i podczas wstrzykiwania produktu leczniczego w celu uniknięcia podania donaczyniowego. W przypadku konieczności podania dużych dawek zaleca się zastosowanie próbnej dawki 3 do 5 ml roztworu lidokainy (lignokainy) z adrenaliną (epinefryną). Niezamierzone podanie donaczyniowe można rozpoznać na podstawie przemijającego przyspieszenia czynności serca, a niezamierzone podanie podpajęczynówkowe na podstawie objawów blokady rdzeniowej.

Aspirację należy powtarzać przed i w czasie podawania dawki głównej, którą należy wstrzykiwać powoli lub w dawkach wzrastających, z szybkością 25 do 50 mg/minutę, jednocześnie należy uważnie kontrolować czynności życiowe i utrzymywać kontakt słowny z pacjentem. W przypadku wystąpienia działań toksycznych, należy natychmiast przerwać podawanie produktu leczniczego.

Podczas stosowania długotrwałych blokad, utrzymywanych zarówno poprzez ciągłą infuzję jak i przez powtarzanie dawek w bolusach, należy wziąć pod uwagę ryzyko osiągnięcia poziomu toksycznego leku w osoczu oraz możliwość miejscowego uszkodzenia nerwu. Skumulowane dawki ropiwakainy do 675 mg, stosowane do zabiegów chirurgicznych oraz leczenia bólu pooperacyjnego, podawane przez 24 godziny, były dobrze tolerowane przez pacjentów dorosłych, podobnie jak ciągła infuzja zewnątrzoponowa w okresie pooperacyjnym z szybkością do 28 mg/godzinę przez 72 godziny. W ograniczonej grupie pacjentów stosowano większe dawki, do 800 mg na dobę ze stosunkowo niewielką liczbą występujących działań niepożądanych.

Leczenie bólu pooperacyjnego należy prowadzić w następujący sposób: w przypadku, gdy produkt leczniczy nie był stosowany przed zabiegiem, blokada zewnątrzoponowa następuje przez podanie produktu leczniczego Ropivacaine Kabi, 7,5 mg/ml przez cewnik zewnątrzoponowy. Kontynuacja znieczulenia – infuzja produktu leczniczego Ropivacaine Kabi, 2 mg/ml z szybkością 6-14 ml (12-28 mg) na godzinę zapewnia właściwe znieczulenie z nieznaczną i niepostępującą blokadą ruchową, w większości przypadków umiarkowanego lub silnego bólu pooperacyjnego. Znieczulenie zewnątrzoponowe można prowadzić maksymalnie przez 3 doby. Należy jednak uważnie monitorować efekty znieczulenia i tak szybko jak pozwala na to poziom nasilenia bólu, usunąć cewnik zewnątrzoponowy. W przypadku zastosowania tej techniki obserwowano znaczne zmniejszenie zapotrzebowania na opioidowe leki przeciwbólowe.

W badaniach klinicznych prowadzono leczenie bólu pooperacyjnego podażą ropiwakainy w stężeniu 2 mg/ml w ciągłej infuzji zewnątrzoponowej – osobno lub w skojarzeniu z fentanyłem o stężeniu 1-4 mikrogramów/ml, w czasie 72 godzin. Połączenie ropiwakainy z fentanylem zmniejszało nasilenie bólu, ale wywoływało działania niepożądane związane z podawaniem opioidów. Badania połączenia ropiwakainy z fentanylem zostały przeprowadzone tylko dla ropiwakainy o stężeniu 2 mg/ml.

Podczas stosowania długotrwałych blokad, utrzymywanych zarówno poprzez ciągłą infuzję jak i przez powtarzanie dawek w bolusach, należy wziąć pod uwagę ryzyko osiągnięcia poziomu toksycznego leku w osoczu oraz ryzyko miejscowego uszkodzenia nerwu. W badaniach klinicznych, w celu blokady nerwu udowego przed zabiegiem chirurgicznym, podawano 300 mg ropiwakainy 7,5 mg/ml, a podczas blokady spłotu ramiennego z dostępu pomiędzy mięśniami pochyłymi – 225 mg ropiwakainy 7,5 mg/ml. Znieczulenie podtrzymywane było ropiwakainą w stężeniu 2 mg/ml. Infuzja lub powtarzane wstrzykiwanie dawki po 10–20 mg na godzinę przez 48 godzin zapewniały właściwe znieczulenie i były dobrze tolerowane.

Zaburzenia czynności nerek
Zazwyczaj nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek, w przypadku stosowania pojedynczej dawki lub krótkotrwałego leczenia (patrz punkt 4.4 i 5.2).

Zaburzenia czynności wątroby
Ropiwakaina jest metabolizowana w wątrobie i dlatego należy ją stosować ostrożnie u pacjentów z ciężkimi schorzeniami wątroby. Może być konieczne zmniejszenie ilości powtarzanych dawek ze względu na spowolnione wydalanie ropiwakainy (patrz punkt 4.4 i 5.2).

Dzieci i młodzież

Tabela 2 Znieczulenie zewnątrzoponowe: dzieci w wieku od 0 (urodzone o czasie) do 12 lat
	Stężenie mg/ml	Objętość ml/kg	Dawka mg/kg
LECZENIE OSTREGO BÓLU (około i pooperacyjnego)
Jednorazowa blokada zewnątrzoponowa krzyżowa
Blokada poniżej T12 w przypadku dzieci o masie ciała do 25 kg	2,0	1	2
Ciągła infuzja zewnątrzoponowa
Dotyczy dzieci o masie ciała do 25 kg
0 do 6 miesięcy
Dawka jednorazowaa	2,0	0,5-1	1-2
Infuzja do 72 godzin	2,0	0,1 ml/kg/godz.	0,2 mg/kg/godz.
6 do 12 miesięcy
Dawka jednorazowaa	2,0	0,5-1	1-2
Infuzja do 72 godzin	2,0	0,2 ml/kg/godz.	0,4 mg/kg/godz.
1 do 12 lat
Dawka jednorazowaa	2,0	0,5-1	1-2
Infuzja do 72 godzin	2,0	0,2 ml/kg/godz.	0,4 mg/kg/godz.

^aDawka jednorazowa podawana jest przed rozpoczęciem infuzji.

Dawki przedstawione w tabeli są uważane za niezbędne w celu uzyskania skutecznej blokady i powinny być traktowane jako wytyczne do stosowania u dzieci. Możliwe są indywidualne różnice w początku działania oraz czasie trwania blokady. Dane podane w kolumnie „Dawka” odzwierciedlają średni przewidywany zakres koniecznej dawki. W celu uzyskania informacji dotyczących zarówno czynników wpływających na określone techniki znieczulania, jak również wymagań dotyczących poszczególnych pacjentów, należy skorzystać ze standardowych zaleceń.

Dzieci po ukończeniu 1 roku życia do 12 lat włącznie
W badaniu klinicznym dotyczącym blokady nerwu udowego u dzieci w wieku od 1 do 12 lat, stosowano ropiwakainę w stężeniu 2 mg/ml. Dawka początkowa wynosiła 1,0 mg/kg (0,5 ml/kg) i była podawana jako pojedynczy bolus. W celu utrzymania blokady stosowano ciągłą infuzję z szybkością 0,2 mg/kg/godzinę (0,1 ml/kg/godzinę) przez 48 godzin. W przypadku niedostatecznego uśmierzenia bólu, podawano dodatkowe dawki 0,2 mg/kg (0,1 ml/kg) co 30 minut, maksymalnie do 4 dawek dodatkowych na godzinę. W przypadku braku skuteczności, zwiększano szybkość infuzji o 0,1 mg/kg/godzinę (0,05 ml/kg/godzinę) do maksymalnej szybkości 0,4 mg/kg/godzinę (0,2 ml/kg/godzinę).

Noworodki, niemowlęta i dzieci w wieku do 12 lat włącznie
W badaniu klinicznym dotyczącym blokady zewnątrzoponowej krzyżowej u dzieci w wieku od 0 (urodzone o czasie) do 12 lat, stosowano ropiwakainę w stężeniu 2 mg/ml. Dawka początkowa wynosiła 2 mg/kg (1 ml/kg) i była podawana jako pojedynczy bolus. W celu utrzymania blokady stosowano ciągłą infuzję z szybkością 0,2 mg/kg/godzinę (0,1 ml/kg/godzinę) przez 48 godzin. W przypadku niedostatecznego uśmierzenia bólu, podawano dodatkowe dawki 0,2 mg/kg (0,1 ml/kg) co 30 minut, maksymalnie do 4 dawek dodatkowych na godzinę. W przypadku braku skuteczności, zwiększano szybkość infuzji o 0,1 mg/kg/godzinę (0,05 ml/kg/godzinę) do maksymalnej szybkości 0,4 mg/kg/godzinę (0,2 ml/kg/godzinę).

Zaburzenia czynności nerek
Zazwyczaj nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek, w przypadku stosowania pojedynczej dawki lub krótkotrwałego leczenia (patrz punkt 4.4 i 5.2).

Zaburzenia czynności wątroby
Ropiwakaina jest metabolizowana w wątrobie i dlatego należy ją stosować ostrożnie u pacjentów z ciężkimi schorzeniami wątroby. Może być konieczne zmniejszenie ilości powtarzanych dawek ze względu na spowolnione wydalanie ropiwakainy (patrz punkt 4.4 i 5.2).

4.3 Przeciwwskazania

• Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
• Nadwrażliwość na inne miejscowe leki znieczulające o budowie amidowej.
• Zakażenie ogólnoustrojowe lub w miejscu wstrzyknięcia.
• Zaburzenia krzepnięcia krwi (w tym leczenie przeciwzakrzepowe).
• Znieczulenie dożylne regionalne (Bier).
• Wszystkie schorzenia, w przypadku których przeciwwskazane jest znieczulenie regionalne, takie jak: wstrząs, blok przedsionkowo-komorowy wysokiego stopnia.
• Znieczulenie zewnątrzoponowe lub podpajęczynówkowe nie powinno być stosowane u pacjentów z:
  • zakażeniem ogólnoustrojowym,
  • zakażeniem w miejscu wkłucia,
  • ciężką hipowolemią,
  • nadciśnieniem śródczaszkowym z obniżeniem progu drgawkowego,
  • zaburzeniami krzepnięcia krwi.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Ropivacaine Kabi powinien być stosowany wyłącznie przez lub pod nadzorem lekarzy doświadczonych w wykonywaniu znieczuleń regionalnych. Należy zapewnić wyposażenie i personel niezbędny do resuscytacji i monitorowania czynności życiowych pacjenta.

W przypadku wszystkich technik znieczulenia regionalnego należy zapewnić gotowość do leczenia działań niepożądanych związanych z podaniem leku miejscowo znieczulającego, niezależnie od wybranej techniki podania. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych, należy natychmiast przerwać podawanie leku.

Należy zachować ostrożność podczas wykonywania znieczulenia u pacjentów z zaburzeniami czynności serca, wątroby lub nerek, u osób w podeszłym wieku, u pacjentów osłabionych oraz w stanach patologicznych, takich jak: blok serca, ponieważ u tych pacjentów może wystąpić obniżona tolerancja na miejscowe leki znieczulające i/lub ich metabolitów.

Podczas stosowania dużych dawek ropiwakainy u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek, może być konieczne zmniejszenie dawki ze względu na spowolnione wydalanie ropiwakainy i jej metabolitów.

W przypadku stosowania znieczulenia zewnątrzoponowego lub podpajęczynówkowego, należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z istniejącymi zaburzeniami neurologicznymi, chorobami kręgosłupa oraz w przypadku wcześniejszego leczenia operacyjnego kręgosłupa.

Znieczulenie zewnątrzoponowe może prowadzić do wystąpienia niedociśnienia tętniczego i bradykardii. Ryzyko to można zmniejszyć poprzez wcześniejsze podanie dożylnie krystaloidów lub koloidów. W przypadku wystąpienia niedociśnienia tętniczego lub bradykardii, należy zastosować leczenie objawowe (leki obkurczające naczynia, atropina).

Należy zachować ostrożność podczas wykonywania znieczulenia u pacjentów z zaburzeniami przewodzenia przedsionkowo-komorowego, ponieważ miejscowe leki znieczulające mogą nasilać te zaburzenia.

U pacjentów leczonych innymi lekami, które mogą wpływać na czynność serca (np. leki przeciwarytmiczne) może wystąpić addycyjne działanie na mięsień sercowy.

W przypadku stosowania znieczulenia zewnątrzoponowego lub podpajęczynówkowego, należy monitorować czynność serca i ciśnienie tętnicze przez cały czas trwania znieczulenia oraz przez okres pooperacyjny.

Należy unikać podania donaczyniowego. Zaleca się uważną aspirację przed i podczas wstrzykiwania produktu leczniczego. W przypadku konieczności podania dużych dawek zaleca się zastosowanie próbnej dawki leku znieczulającego z adrenaliną (epinefryną). Niezamierzone podanie donaczyniowe można rozpoznać na podstawie przemijającego przyspieszenia czynności serca, a niezamierzone podanie podpajęczynówkowe na podstawie objawów blokady rdzeniowej.

Podczas stosowania długotrwałych blokad, utrzymywanych zarówno poprzez ciągłą infuzję jak i przez powtarzanie dawek w bolusach, należy wziąć pod uwagę ryzyko osiągnięcia poziomu toksycznego leku w osoczu oraz możliwość miejscowego uszkodzenia nerwu.

U pacjentów z hipowolemią może wystąpić zwiększone ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego w przypadku znieczulenia zewnątrzoponowego lub podpajęczynówkowego.

U pacjentów z chorobami serca może wystąpić zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych ze strony układu sercowo-naczyniowego.

U pacjentów w podeszłym wieku może wystąpić zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, dlatego należy rozważyć zmniejszenie dawki.

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby może wystąpić zwiększone ryzyko wystąpienia toksyczności ogólnoustrojowej, dlatego należy rozważyć zmniejszenie dawki.

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek może wystąpić zwiększone ryzyko wystąpienia toksyczności ogólnoustrojowej, dlatego należy rozważyć zmniejszenie dawki.

U dzieci należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania znieczulenia regionalnego, ze względu na większe ryzyko wystąpienia działań niepożądanych.

Należy unikać stosowania ropiwakainy u noworodków z niską masą urodzeniową lub wcześniaków, ze względu na ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa.

Produkt leczniczy zawiera sód. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów stosujących dietę ubogosodową. Każdy worek 100 ml zawiera 340 mg sodu. Każdy worek 200 ml zawiera 680 mg sodu.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Ropiwakaina jest metabolizowana przez izoenzym CYP1A2 cytochromu P450. Jednoczesne stosowanie z innymi lekami metabolizowanymi przez CYP1A2 (np. teofilina, klozapina, olanzapina) może prowadzić do konkurencyjnego hamowania metabolizmu i zwiększenia stężeń tych leków we krwi.

Leki hamujące aktywność CYP1A2 (np. fluwoksamina, enoksacyna, cymetydyna) mogą zmniejszać klirens ropiwakainy i zwiększać jej stężenie we krwi, co może prowadzić do zwiększonego ryzyka działań toksycznych.

Leki indukujące aktywność CYP1A2 (np. omeprazol, fenobarbital, ryfampicyna) mogą zwiększać klirens ropiwakainy i zmniejszać jej stężenie we krwi, co może prowadzić do zmniejszenia skuteczności.

Ropiwakaina może nasilać działanie innych leków działających depresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy (np. opioidowe leki przeciwbólowe, leki uspokajające, nasenne, przeciwlękowe, leki znieczulające ogólnie).

Ropiwakaina może nasilać działanie leków zwalniających przewodzenie przedsionkowo-komorowe (np. beta-adrenolityki, blokery kanału wapniowego, digoksyna).

Jednoczesne stosowanie z innymi miejscowymi lekami znieczulającymi może prowadzić do addycyjnego działania toksycznego.

Ropiwakaina może zwiększać działanie leków zwiotczających mięśnie szkieletowe.

Ropiwakaina może zmniejszać działanie leków pobudzających ośrodkowy układ nerwowy.

Ropiwakaina może zwiększać działanie leków przeciwzakrzepowych, jednakże dane kliniczne są ograniczone.

4.6 Ciąża i laktacja

Ciaża
Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na rozród. Ze względów bezpieczeństwa, nie zaleca się stosowania ropiwakainy w I trymestrze ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Ropiwakainę można stosować w znieczuleniu porodowym.

Laktacja
Ropiwakaina jest wydzielana do mleka kobiecego w niewielkich ilościach. Uważa się, że ryzyko dla noworodka/karmionego piersią jest niewielkie. Karmienie piersią jest możliwe po zastosowaniu ropiwakainy.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

W zależności od zastosowanej dawki, ropiwakaina może w różnym stopniu upośledzać czynności wymagające koncentracji i szybkich reakcji, takie jak prowadzenie pojazdów lub obsługa maszyn. Zaleca się, aby pacjenci nie prowadzili pojazdów ani nie obsługiwali maszyn przez co najmniej 24 godziny po znieczuleniu regionalnym.

4.8 Działania niepożądane

Działania niepożądane są zwykle związane z techniką podania leku i efektem farmakologicznym miejscowych leków znieczulających. Częstość i nasilenie działań niepożądanych zależą od zastosowanej dawki, stężenia i objętości roztworu, techniki znieczulenia oraz stanu ogólnego pacjenta.

Poniżej wymieniono działania niepożądane zgłaszane w związku ze stosowaniem ropiwakainy.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Niezbyt często: niedokrwistość.
Rzadko: methemoglobinemia.

Zaburzenia układu immunologicznego
Rzadko: reakcje nadwrażliwości (w tym reakcje anafilaktyczne).

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Niezbyt często: hipertermia, hipotermia.

Zaburzenia psychiczne
Często: niepokój.
Niezbyt często: pobudzenie, splątanie, depresja, koszmary senne, zaburzenia snu.

Zaburzenia układu nerwowego
Często: zawroty głowy, ból głowy, parestezje.
Niezbyt często: drżenia, dysgeuzia, senność, omdlenie, hiperstezja, hipostezja, nudności.
Rzadko: drgawki, neurotoksyczność (w tym zaburzenia słuchu, zaburzenia widzenia, szumy uszne, dezorientacja, utrata przytomności, śpiączka), blok nerwów obwodowych.
Bardzo rzadko: zespół ogona końskiego, poprzeczne zapalenie rdzenia, porażenie nerwów czaszkowych, uszkodzenie nerwów obwodowych.

Zaburzenia serca
Często: bradykardia.
Niezbyt często: tachykardia, kołatanie serca, zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego, zaburzenia rytmu serca.
Rzadko: zatrzymanie krążenia, niewydolność serca, niedokrwienie mięśnia sercowego.

Zaburzenia naczyniowe
Często: niedociśnienie tętnicze, nadciśnienie tętnicze.
Niezbyt często: zapaść krążeniowa.

Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia
Niezbyt często: duszność, depresja oddechowa.
Rzadko: zatrzymanie oddechu.

Zaburzenia żołądka i jelit
Często: nudności, wymioty.
Niezbyt często: zaparcie, biegunka.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Niezbyt często: świąd, pokrzywka, wysypka.
Rzadko: obrzęk naczynioruchowy.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Niezbyt często: ból pleców.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Niezbyt często: zatrzymanie moczu.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Często: dreszcze, gorączka, ból w miejscu podania.
Niezbyt często: osłabienie, złe samopoczucie.

Urazy, zatrucia i powikłania proceduralne
Niezbyt często: przypadkowe nakłucie.

4.9 Przedawkowanie

Przedawkowanie ropiwakainy może prowadzić do wystąpienia działań toksycznych ogólnoustrojowych, głównie ze strony ośrodkowego układu nerwowego i układu sercowo-naczyniowego.

Objawy przedawkowania ze strony OUN
Początkowo: zawroty głowy, zaburzenia widzenia, szumy uszne, uczucie oszołomienia, parestezje wokół ust, nudności, wymioty, pobudzenie, lęk, drżenia, drgawki.
Następnie: depresja OUN (senność, utrata przytomności, śpiączka, depresja oddechowa, zatrzymanie oddechu).

Objawy przedawkowania ze strony układu sercowo-naczyniowego
Umiarkowane przedawkowanie: spadek ciśnienia tętniczego, bradykardia.
Ciężkie przedawkowanie: zaburzenia rytmu serca (w tym migotanie komór, asystolia), zatrzymanie krążenia, wstrząs kardiogenny.

Leczenie przedawkowania
W przypadku wystąpienia objawów przedawkowania, należy natychmiast przerwać podawanie leku.
Należy zapewnić drożność dróg oddechowych i wspomaganie oddechu (tlenoterapia, wentylacja mechaniczna).
W przypadku drgawek: podać dożylnie benzodiazepiny (np. diazepam) lub tiopental.
W przypadku depresji oddechowej: wentylacja mechaniczna.
W przypadku zaburzeń hemodynamicznych: płynoterapia, leki obkurczające naczynia (np. epinefryna), leki inotropowe dodatnie.
W przypadku bradykardii: atropina.
W przypadku zatrzymania krążenia: resuscytacja krążeniowo-oddechowa.
Można rozważyć zastosowanie krążenia pozaustrojowego (ECLS) w przypadku ciężkiej toksyczności sercowej opornej na standardowe leczenie.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: leki znieczulające do stosowania miejscowego, amidy, kod ATC: N01BB09.

Ropiwakaina jest miejscowym lekiem znieczulającym z grupy amidów. Działa poprzez blokowanie przewodzenia impulsów nerwowych poprzez odwracalne blokowanie kanałów sodowych w błonach komórek nerwowych.

Ropiwakaina charakteryzuje się korzystnym profilem działania: wywołuje znieczulenie czuciowe z mniej nasiloną blokadą ruchową w porównaniu z bupiwakainą. Wykazuje działanie zwężające naczynia.

Ropiwakaina ma mniejszą toksyczność ogólnoustrojową dla OUN i układu sercowo-naczyniowego w porównaniu z bupiwakainą.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie
Stopień wchłaniania zależy od miejsca podania, dawki i obecności środka obkurczającego naczynia. Po podaniu zewnątrzoponowym wchłanianie jest całkowite i szybkie. Maksymalne stężenie w osoczu (Cmax) osiągane jest w ciągu 30-60 minut po podaniu.

Dystrybucja
Ropiwakaina wiąże się z białkami osocza w około 94%. Wielkość dystrybucji wynosi około 0,8 l/kg. Przenika przez barierę krew-łożysko.

Metabolizm
Ropiwakaina jest metabolizowana w wątrobie, głównie przez izoenzym CYP1A2 cytochromu P450, do nieaktywnych metabolitów (głównie 3-hydroksyropiwakaina).

Eliminacja
Okres półtrwania eliminacji wynosi około 1,8 godziny. Klirens całkowity wynosi około 0,5 l/min. Około 86% dawki jest wydalane z moczem w postaci metabolitów, a mniej niż 1% w postaci niezmienionej.

Wpływ wieku
U osób w podeszłym wieku klirens ropiwakainy może być zmniejszony, a okres półtrwania wydłużony.

Wpływ zaburzeń czynności wątroby
U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby klirens ropiwakainy może być zmniejszony, a okres półtrwania wydłużony.

Wpływ zaburzeń czynności nerek
Zaburzenia czynności nerek mają niewielki wpływ na farmakokinetykę ropiwakainy.

5.3 Dane przedkliniczne

Badania toksyczności ostrej i przewlekłej nie wykazały szczególnego zagrożenia dla ludzi. Badania mutagennego potencjału były ujemne. Badania na zwierzętach nie wykazały działania teratogennego. W badaniach na szczurach i królikach obserwowano opóźnienie kostnienia i zwiększoną śmiertelność potomstwa przy dawkach toksycznych dla matek.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Sodu chlorek
Kwas solny (do ustalenia pH)
Sodu wodorotlenek (do ustalenia pH)
Woda do wstrzykiwań

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Brak badań zgodności z roztworami innymi niż wymienione w punkcie 6.6.
W roztworach alkalicznych może nastąpić proces strącania się, ponieważ ropiwakaina wykazuje słabą rozpuszczalność przy pH > 6,0.

6.3 Okres ważności

Okres ważności przed otwarciem
2 lata

Okres ważności po otwarciu
Należy zużyć natychmiast.

Okres ważności mieszanin, patrz punkt 6.6.

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w temperaturze poniżej 30°C.

Warunki przechowywania po zmieszaniu, patrz punkt 6.6.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

100 ml przezroczysty worek poliolefinowy z portem PP
200 ml przezroczysty worek poliolefinowy z portem PP

Wielkości opakowań:

• 1 worek w foliowym worku zewnętrznym z przezroczystej folii polipropylenowej, w tekturowym pudełku.
• 5 worków w foliowych workach zewnętrznych z przezroczystej folii polipropylenowej, w tekturowym pudełku.
• 10 worków w foliowych workach zewnętrznych z przezroczystej folii polipropylenowej, w tekturowym pudełku.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania

Przygotowanie do stosowania
Ropivacaine Kabi jest przeznaczony do jednorazowego użycia.
Niezużyty roztwór należy wyrzucić.

Produkt leczniczy należy sprawdzić wzrokowo przed użyciem. Roztwór należy stosować tylko wtedy, gdy jest on przejrzysty, wolny od zanieczyszczeń oraz gdy jego opakowanie jest nieuszkodzone.

Opakowania nie należy poddawać ponownej sterylizacji w autoklawie. Worek należy wyjąć z foliowego worka zewnętrznego w chwili, gdy jest potrzebny do użycia.

Ropiwakaina w postaci roztworu do infuzji w plastikowych workach do infuzji jest chemicznie i fizycznie zgodna z następującymi substancjami czynnymi:

Stężenie produktu leczniczego Ropivacaine Kabi: 1-2 mg/ml
Substancja dodawana	Stężenie*
Cytrynian fentanylu	1,0 – 10,0 mikrogramów/ml
Cytrynian sufentanylu	0,4 – 4,0 mikrogramów/ml
Siarczan morfiny	20,0 – 100,0 mikrogramów/ml
Chlorowodorek klonidyny	5,0 – 50 mikrogramów/ml

* Zakresy stężenia przedstawione w tabeli są szersze niż zazwyczaj stosowane w praktyce klinicznej.
Infuzja zewnątrzoponowa ropiwakainy/cytrynianu sufentanylu, ropiwakainy/siarczanu morfiny oraz ropiwakainy/chlorowodorku klonidyny nie została poddana badaniom klinicznym.

Powyższe mieszaniny utrzymują stabilność chemiczną i fizyczną przez okres 30 dni w temperaturze od 20°C do 30°C. Z mikrobiologicznego punktu widzenia mieszaninę należy zużyć natychmiast. Jeśli nie zostanie zużyta natychmiast, za czas i warunki przechowywania przed użyciem odpowiada użytkownik i zwykle nie powinien przekraczać 24 godzin w temperaturze od 2 do 8°C.

Usuwanie pozostałości produktu leczniczego
Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Fresenius Kabi Polska Sp. z o.o.
Al. Jerozolimskie 134
02-305 Warszawa
Polska

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Pozwolenie nr 28281

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 26 lutego 2024 r.

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

08.11.2024 r.