Zinacef, Proszek 750mg

Ulotka: Zinacef, Proszek 750mg

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Zinacef, 750 mg, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji
Zinacef, 1500 mg, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Zinacef, 750 mg, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji:
Każda fiolka zawiera 750 mg cefuroksymu (w postaci cefuroksymu sodowego).
Każda fiolka zawiera 42 mg sodu.

Zinacef, 1500 mg, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji:
Każda fiolka zawiera 1500 mg cefuroksymu (w postaci cefuroksymu sodowego).
Każda fiolka zawiera 83 mg sodu.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji

Proszek jest barwy białej lub lekko żółtej.

Po dodaniu odpowiedniej objętości wody do wstrzykiwań do fiolki powstaje prawie biała zawiesina do wstrzykiwań domięśniowych lub żółtawy roztwór do wstrzykiwań i infuzji dożylnych. Różnice w natężeniu barwy nie świadczą o zmianie skuteczności ani bezpieczeństwa leku.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Zinacef jest wskazany w leczeniu wymienionych poniżej zakażeń u dorosłych i dzieci, w tym u noworodków (od urodzenia) (patrz punkt 4.4 oraz punkt 5.1).

• Pozaszpitalne zapalenie płuc
• Zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli
• Powiklane zakażenia dróg moczowych, w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek
• Zakażenia tkanek miękkich: zapalenie skóry i tkanki podskórnej, róża oraz zakażenia ran
• Zakażenia w obrębie jamy brzusznej (patrz punkt 4.4)
• Zapobieganie zakażeniom po operacjach w obrębie przewodu pokarmowego (również przełyku), ortopedycznych, układu sercowo-naczyniowego, ginekologicznych (również po cięciu cesarskim)

W leczeniu i zapobieganiu zakażeniom, w których ryzyko wystąpienia bakterii bezilenowych jest bardzo duże, cefuroksym należy podawać wraz z dodatkowymi, odpowiednimi lekami przeciwbakteryjnymi.

Należy wziąć pod uwagę oficjalne zalecenia dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Tabela 1. Dorośli i dzieci ≥40 kg

Wskazanie	Dawkowanie
Pozaszpitalne zapalanie płuc i zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli	750 mg co 8 godzin
Zakażenia tkanek miękkich: zapalenie skóry i tkanki podskórnej, róża oraz zakażenia ran	750 mg co 8 godzin
Zakażenia w obrębie jamy brzusznej
Powiakane zakażenia dróg moczowych, w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek
Ciężkie zakażenia	750 mg co 6 godzin (dożylnie) 1,5 g co 8 godzin (dożylnie)
Zapobiegawczo w chirurgii przewodu pokarmowego, w operacjach ginekologicznych (również w cesarskim cięciu) i ortopedycznych	1,5 g podczas wprowadzania do znieczulenia. Dawkę można uzupełnić po 8 i 16 godzinach dwiema dawkami 750 mg (domięśniowo).
Zapobiegawczo w chirurgii układu sercowo- naczyniowego i przelyku
	1,5 g podczas wprowadzania do znieczulenia, następnie 750 mg (domięśniowo) co 8 godzin przez następne 24 godziny.

Tabela 2. Dzieci <40 kg

Niemowlęta w wieku >3 tygodni i dzieci o masie ciała <40 kg	Niemowlęta (od urodzenia do 3 tygodni)
Pozaszpitalne zapalanie płuc Powiklane zakażenia dróg moczowych, w tym odmiedniczkowe zapalenie nerek	30 do 100 mg/kg mc./dobę (dożylnie) podane w 3 lub 4 dawkach dzielonych, dawka 60 mg/kg mc./dobę jest wystarczająca w większości zakażeń
Zakażenia tkanek miękkich: zapalenie skóry i tkanki podskórnej, róża oraz zakażenia ran
Zakażenia w obrębie jamy brzusznej

Zaburzenia czynności nerek
Cefuroksym jest wydalany głównie przez nerki. Dlatego, tak samo jak podczas leczenia innymi podobnymi antybiotykami, u pacjentów ze znacznymi zaburzeniami czynności nerek zalecane jest zmniejszenie dawki produktu leczniczego Zinacef, aby zrównoważyć jego wolniejsze wydalanie.

Tabela 3. Zalecane dawki produktu Zinacef u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek

Klirens kreatyniny	T 1/2 [godziny]	Dawka [mg]
>20 ml/min/1,73 m2	1,7–2,6	nie jest konieczne zmniejszenie dawki typowej (750 mg do 1,5 g trzy razy na dobę).
10-20 ml/min/1,73 m2	4,3–6,5	750 mg dwa razy na dobę
<10 ml/min/1,73 m2	14,8–22,3	750 mg raz na dobę
Pacjenci hemodializowani	3,75	kolejną dawkę 750 mg należy podać po zakończeniu każdej dializy; jako uzupełnienie podawania parenteralnego cefuroksym sodowy może być dodany do płynu do dializy otrzewnowej (zazwyczaj 250 mg na każde 2 litry płynu do dializy)
Pacjenci z niewydolnością nerek poddawani ciągłej tętniczo-żylnej hemodializie (CAVH) lub wysokoprzepływowej hemofiltracji (HF) na oddziałach intensywnej terapii	7,9-12,6 (CAVH) 1,6 (HF)	750 mg dwa razy na dobę; w przypadku niskoprzepływowej hemofiltracji należy stosować dawkowanie zalecane w zaburzeniach czynności nerek

Zaburzenia czynności wątroby
Cefuroksym jest wydalany głównie przez nerki. Dlatego uważa się, że występowanie zaburzeń czynności wątroby nie ma wpływu na farmakokinetykę cefuroksymu.

Sposób podawania
Zinacef należy podawać we wstrzyknięciach dożylnych trwających od 3 do 5 minut, bezpośrednio do żyły lub w infuzji kropłowej lub w ciągłej infuzji, trwającej od 30 do 60 minut, albo w głębokim wstrzyknięciu domięśniowym.
Wstrzyknięcia domięśniowe należy wykonywać głęboko w stosunkowo duże mięśnie. Nie należy wstrzykiwać w jedno miejsce więcej niż 750 mg. Dawki większe niż 1,5 g należy podawać dożylnie.

Instrukcja dotycząca rekonstytucji produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.

4.3 Przeciwwskazania

• Nadwrażliwość na cefuroksym lub na którąkolwiek substancje pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
• Stwierdzona wcześniej nadwrażliwość na antybiotyki cefalosporynowe.
• Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna) na jakikolwiek inny antybiotyk beta-laktamowy (penicyliny, monobaktamy i karbapenemy) w wywiadzie.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Reakcje nadwrażliwości
Podobnie jak w przypadku wszystkich antybiotyków beta-laktamowych, notowano występowanie ciężkich reakcji uczuleniowych, sporadycznie kończących się zgonem. Donoszono o występowaniu reakcji nadwrażliwości, mogącej doprowadzić do rozwinięcia się zespołu Kounisa (ostrego alergicznego skurczu tętnic wieńcowych, mogącego spowodować zawai mięśnia sercowego, patrz punkt 4.8). W razie wystąpienia ciężkiej reakcji nadwrażliwości, należy bezzwłocznie przerwać leczenie cefuroksymem i podjąć odpowiednie działania ratunkowe.

Przed rozpoczęciem leczenia należy ustalić, czy u pacjenta nie występowały w przeszłości ciężkie reakcje alergiczne na cefuroksym, inne cefalosporyny lub jakikolwiek inny antybiotyk beta-laktamowy. Należy zachować ostrożność, jeśli cefuroksym podaje się pacjentowi, u którego wcześniej występowała lekka lub umiarkowana nadwrażliwość na inne antybiotyki beta-laktamowe.

Ciężkie skórne działania niepożądane (SCARS, ang. severe cutaneous adverse reactions)
W związku z leczeniem cefuroksymem notowano występowanie ciężkich skórnych działań niepożądanych, takich jak: zespół Stevensa-Johnsona (SJS, ang. Stevens-Johnson syndrome), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN, ang. toxic epidermal necrolysis) oraz reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS, ang. drug reaction with eosinophilia and systemic symptoms), mogące zagrażać życiu bądź prowadzić do zgonu (patrz punkt 4.8).
Przepisując produkt leczniczy należy poinformować pacjenta o objawach przedmiotowych i podmiotowych oraz uważnie obserwować reakcje skórne. Jeśli pojawią się objawy przedmiotowe i podmiotowe wskazujące na wystąpienie tych reakcji, należy bezzwłocznie odstawić ceftiroksym i rozważyć wdrożenie alternatywnego sposobu leczenia. Jeśli po zastosowaniu ceftiroksymu u pacjenta wystąpiła ciężka reakcja, taka jak SJS, TEN lub DRESS, nigdy u tego pacjenta nie należy wznawiać leczenia ceftiroksymem.

Jednoczesne stosowanie z silnymi lekami moczopędnymi lub antybiotykami aminoglikozydowymi
Należy zachować ostrożność stosując antybiotyki cefalosporynowe w dużych dawkach jednocześnie z lekami moczopędnymi, takimi jak furosemid, lub z antybiotykami aminoglikozydowymi. Notowano zaburzenia czynności nerek podczas stosowania tych leków w skojarzeniu. U osób w podeszłym wieku, a także u osób, u których w przeszłości występowała niewydolność nerek, należy monitorować czynność nerek (patrz punkt 4.2).

Nadmierny wzrost drobnoustrojów niewrażliwych
Stosowanie ceftiroksymu może powodować nadmierny wzrostem Candida. Przedłużone stosowanie ceftiroksymu może również powodować nadmierny wzrost drobnoustrojów niewrażliwych (np. Enterococcus i Clostridioides difficile), na skutek czego może być konieczne przerwanie leczenia (patrz punkt 4.8).

Podczas leczenia ceftiroksymem odnotowano przypadki reckomobloniastego zapalenia jelita grubego, związane ze stosowaniem leków przeciwbakteryjnych. Może ono mieć przebieg od postaci lekkiej do zagrażającej życiu. To rozpoznanie należy wziąć pod uwagę u pacjentów z biegunką, która wystąpiła podczas lub po zakończeniu stosowania ceftiroksymu (patrz pkt. 4.8). Należy rozważyć przerwanie leczenia ceftiroksymem oraz zastosowanie leczenia właściwego przeciwko Clostridioides difficile. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę.

Podanie do przedniej komory oka i zaburzenia oka
Produkt leczniczy Zinacef nie jest przeznaczony do podania do przedniej komory oka. Pojedyncze przypadki oraz grupy działań niepożądanych dotyczących oczu zgłaszano po niezgodnym z zatwierdzonymi wskazaniami podaniu do przedniej komory oka ceftiroksymu sodu z fiolek zatwierdzonych do podawania dożylnego lub domięśniowego. Działania te obejmowały obrzęk plamki żółtej, obrzęk siatkówki, odwarstvienie siatkówki, toksyczne uszkodzenie siatkówki, zaburzenie widzenia, zmniejszoną ostrość widzenia, niewyraźne widzenie, zmętnienie rogówki oraz obrzęk rogówki.

Zakażenia w obrębie jamy brzusznej
Ze względu na spektrum działania, nie należy stosować ceftiroksymu w leczeniu zakażeń wywołanych bakteriami Gram-ujemnymi niefermentującymi (patrz punkt 5.1).

Wpływ na testy diagnostyczne
Wystąpienie dodatniego wyniku testu Coombs’a, związanego ze stosowaniem ceftiroksymu, może zaburzać wyniki prób krzyżowych (patrz punkt 4.8).

Można zaobserwować nieznaczne oddziaływanie z metodami opartymi na redukcji związków miedzi (Benedicta, Fehlinga, Clinitest). Jednak nie powinno to prowadzić do fałszywie dodatnich wyników, jakie mogą występować podczas stosowania innych cefalosporyn.

Mogą występować fałszywie ujemne wyniki testu z cyjanożelazianami, dlatego do oznaczania stężenia glukozy w krwi lub surowicy u pacjentów leczonych ceftiroksymem sodowym zaleca się stosowanie metod z użyciem oksydazy glukozowej lub z heksokinazy.

Ważne informacje dotyczące sodu

Zinacef, 750 mg, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji
Produkt leczniczy zawiera 42 mg sodu na fiolkę co odpowiada 2,1% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

Zinacef, 1500 mg, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji
Produkt leczniczy zawiera 83 mg sodu na fiolkę co odpowiada 4,15% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Cefuroksym może wpływać na florę jelitową, prowadząc do zmniejszenia wchłaniania estrogenów i do zmniejszenia skuteczności złożonych doustnych środków antykoncepcyjnych.

Cefuroksym jest wydalany w procesie przesączania klebuszkowego i wydzielania cewkowego. Nie jest zalecane jednoczesne stosowanie probenecydu. Jednoczesne zastosowanie probenecydu wydłuża wydalanie antybiotyku i zwiększa maksymalne stężenie w surowicy.

Leki potencjalnie nefrotoksyczne i diuretyki pętlowe
Należy zachować ostrożność podczas prowadzenia leczenia wysokimi dawkami cefalosporyn u pacjentów przyjmujących silnie działające leki moczopędne (takie jak furosemid) albo potencjalnie nefrotoksyczne leki (takie jak antybiotyki aminoglikozydowe), ponieważ nie można wykluczyć zaburzenia czynności nerek w wyniku stosowania takich skojarzeń leków.

Inne interakcje
Określanie stężenia glukozy we krwi lub osoczu: patrz punkt 4.4.
Jednoczesne stosowanie z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi może powodować zwiększenie międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (ang. international normalised ratio – INR).

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża
Dane o stosowaniu cefuroksymu u kobiet ciężarnych są ograniczone. Badania na zwierzętach nie wykazały toksycznego wpływu na reprodukcję (patrz punkt 5.3). Zinacef można przepisać kobiecte ciężarnej jedynie wtedy, gdy spodziewane korzyści przeważają ryzyko.

Wykazano, że cefuroksym przekracza barierę łożyskową i uzyskuje terapeutyczne stężenia w płynie owodniowym i w krwi pępowinowej po podaniu matce drogą domięśniową lub dożylną.

Karmienie piersią
Cefuroksym jest wydzielany w niewielkich ilościach w mleku ludzkim. Nie jest spodziewane wystąpienie działań niepożądanych podczas stosowania dawek terapeutycznych, jednak nie można wykluczyć ryzyka biegunki i zakażenia grzybiczego błon śluzowych. W związku z tym należy podjąć decyzję czy przerwać karmienie piersią, czy przerwać (wstrzymać) leczenie cefuroksymem, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla matki.

Płodność
Brak danych na temat wpływu cefuroksymu sodu na płodność u ludzi. Badania nad rozrodczością u zwierząt wykazały brak wpływu na płodność.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Nie przeprowadzono badań nad wpływem cefuroksymu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednak biorąc pod uwagę znane działania niepożądane, jest mało prawdopodobne, aby cefuroksym miał wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Najczęstszymi działaniami niepożądanymi są neutropenia, eozynofilia, przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych lub zwiększenie stężenia bilirubiny, szczególnie u pacjentów z wcześniej zdiagnozowaną chorobą wątroby, jednak nie ma dowodów szkodliwego działania na wątrobę ani reakcji w miejscu wstrzyknięcia.

Kategorie częstości przypisane do poniższych działań niepożądanych są przybliżone, ponieważ dla większości działań niepożądanych nie są dostępne odpowiednie dane do wyliczenia częstości występowania. Ponadto częstość działań niepożądanych kojarzonych z ceftrucksymem sodowym może zmieniać się w zależności od wskazania do stosowania.

Dane z badań klinicznych zostały użyte do określenia częstości od bardzo częstych do rzadkich działań niepożądanych. Częstości występowania wszystkich innych działań niepożądanych (tj. tych, które występują rzadziej niż 1/10 000) zostały w większości określone na podstawie danych uzyskanych po wprowadzeniu produktu do obrotu i odzwierciedlają raczej częstość ich zgłaszania niż rzeczywistą częstość występowania.

Działania niepożądane związane z lekiem, wszystkich stopni, są wymienione poniżej według klasyfikacji układów i narządów MedDRA, częstości oraz stopnia ciężkości. Zastosowano następujące zasady przedstawiania częstości występowania: bardzo często ≥1/10; często ≥1/100 do <1/10; niezbyt często ≥1/1 000 do <1/100; rzadko ≥1/10 000 do <1/1 000; bardzo rzadko <1/10 000 i częstość nicznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Klasyfikacja układów i narządów	Często	Niezbyt często	Częstość nicznana
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze			nadmiemy wzrost Candida, nadmiemy wzrost Clostridioides difficile
Zaburzenia krwi i układu chłonnego	neutropenia, eozynofilia, zmniejszone stężenie hemoglobiny	leukopenia, dodatni odczyn Coombs’a	maloptytkowość, niedokrwistość hemolityczna
Zaburzenia serca			zespół Kounisa
Zaburzenia układu immunologicznego			gorączka polekowa, śródmiąższowe zapalenie nerek, anafilaksja, zapalenie naczyń skóry
Zaburzenia żołądka i jelit		zaburzenia żołądkowo- jelitowe	rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego (patrz punkt 4.4)
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych	przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych	przemijające zwiększenie stężenia bilirubiny
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej		wysypka skórna, pokrzywka i świąd	rumień wielopostaciowy, toksyczne martwicze oddzielania się naskórka i zespół Stevensa-Johnsona, obrzęk naczynioruchowy, reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS)
Zaburzenia nerek i dróg moczowych			zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy krwi, zwiększenie stężenia azotu mocznikowego krwi i zmniejszenie klirensu kreatyniny (patrz pkt. 4.4)
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania	reakcje w miejscu wstrzyknięcia, w tym ból i zakrzepowe zapalenie żył

Opis wybranych działań niepożądanych
Cefalosporyny, jako grupa leków, wykazują skłonność do przylegania do powierzchni błon komórkowych krwinek czerwonych i reagowania z przeciwciatami skierowanymi przeciwko lekowi, powodując wystąpienie dodatniego odczynu Coombs’a (który może zaburzać próbę krzyżową krwi) i powodować bardzo rzadko niedokrwistość hemolityczną.

Zaobserwowano przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny.

Ból w miejscu wstrzyknięcia domięśniowego jest bardziej prawdopodobny po podaniu wyższych dawek. Jednak jest mało prawdopodobne, że leczenie będzie przerwane z tego powodu.

Dzieci i młodzież
Profil bezpieczeństwa dla cefuroksymu sodowego u dzieci jest zgodny z profilem u dorosłych.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Przedawkowanie może prowadzić do następstw neurologicznych, w tym do encefalopatii, drgawek i śpiączki. Objawy przedawkowania mogą wystąpić, jeśli dawki nie są odpowiednio zmniejszone u pacjentów z niewydolnością nerek (patrz punkt 4.2 i 4.4).

Stężenie cefuroksymu w surowicy można zmniejszyć stosując hemodializę lub dializę otrzewnową.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwbakteryjne do stosowania ogólnego, cefalosporyny drugiej generacji. Kod ATC: J01DC02

Mechanizm działania
Cefuroksym hamuje syntezę bakteryjnej ściany komórkowej w następstwie połączenia się z białkami wiążącymi penicyliny (ang. penicillin binding proteins – PBP). Następuje przerwanie biosyntezy ściany komórkowej (peptydoglikanu), co prowadzi do lizy komórki bakteryjnej i do jej obumarcia.

Mechanizm oporności
Oporność bakterii na cefuroksym może wynikać z jednego lub kilku następujących mechanizmów:

• hydroliza przez beta-laktamazy, w tym beta-laktamazy o rozszerzonym spektrum substratowym (ESBL), oraz przez enzymy Amp-C, które mogą być indukowane lub podlegać trwałej derepresji u niektórych gatunków tlenowych bakterii Gram-ujemnych;
• zmniejszone powinowactwo białek wiążących penicyliny (PBP) do cefuroksymu;
• nieprzepuszczalność błony zewnętrznej, która ogranicza dostęp cefuroksymu do białek wiążących penicyliny u bakterii Gram-ujemnych;
• bakteryjne pompy aktywnie usuwające lek z komórki.

Oczekuje się, że bakterie, które uzyskały oporność na inne cefalosporyny do wstrzykiwań będą oporne na cefuroksym. W zależności od mechanizmu oporności bakterie, które uzyskały oporność na penicyliny mogą wykazywać obniżoną wrażliwość lub oporność na cefuroksym.

Stężenia graniczne cefuroksymu sodowego
Przedstawione niżej wartości graniczne minimalnych stężeń hamujących (ang. minimum inhibitory concentration – MIC) zostały określone przez Europejską Komisję Testowania Wrażliwości Drobnoustrojów (ang. European Committee on Antimicrobial Susceptibility Testing – EUCAST).

Drobnoustrój	Stężenia graniczne [mg/l]
	Wrażliwe	Oporne
Enterobacteriaceae1	≤82	>8
Staphylococcus spp.	.3	.3
Streptococcus A, B, C i G	.4	.4
Streptococcus pneumoniae	≤0,5	>0,5
Haemophilus influenzae	≤0,5	>0,5
Moraxella catarrhalis	≤4	>4
Neisseria gonorrhoeae	≤0,25	>0,25
Neisseria meningitidis	≤0,25	>0,25

¹ Z wyjątkiem gatunków, dla których oporność jest cechą gatunkową.
² W przypadku leczenia zakażeń wywołanych przez Salmonella spp. i Shigella spp. należy stosować cefalosporyny do wstrzykiwań.
³ W przypadku Staphylococcus spp. nie ma wystarczających dowodów, aby zalecać stężenia graniczne.
⁴ W przypadku Streptococcus grupy A, B, C i G nie ma wystarczających dowodów, aby zalecać stężenia graniczne. W przypadku Streptococcus grupy A, B, C i G można uznać, że izolaty o wartości MIC dla benzylopenicyliny >0,25 mg/l są oporne na cefuroksym.

Drobnoustroje wrażliwe
Dane dotyczące wrażliwości przedstawione poniżej pochodzą z badań klinicznych i nadzorowych.

Bakterie Gram-dodatnie
Staphylococcus aureus (wrażliwy na metycylinę)
Streptococcus pyogenes
Streptococcus agalactiae
Streptococcus pneumoniae (wrażliwy na penicylinę)

Bakterie Gram-ujemne
Haemophilus influenzae (w tym szczepy wytwarzające beta-laktamazę)
Haemophilus parainfluenzae (w tym szczepy wytwarzające beta-laktamazę)
Moraxella catarrhalis (w tym szczepy wytwarzające beta-laktamazę)
Neisseria gonorrhoeae (w tym szczepy wytwarzające beta-laktamazę)
Neisseria meningitidis
Escherichia coli
Klebsiella pneumoniae
Klebsiella oxytoca
Proteus mirabilis

Bakterie o prawdopodobnej oporności nabytej
Staphylococcus aureus (oporny na metycylinę)
Streptococcus pneumoniae (oporny na penicylinę)

Bakterie Gram-ujemne o naturalnej oporności
Acinetobacter baumannii
Citrobacter freundii
Enterobacter spp.
Morganella morganii
Proteus vulgaris
Providencia spp.
Pseudomonas aeruginosa
Serratia marcescens

Inne bakterie
Bacteroides spp. (w tym B. fragilis)
Chlamydophila pneumoniae
Chlamydophila psittaci
Clostridium difficile
Legionella pneumophila

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Po podaniu dożylnym cefuroksym osiąga maksymalne stężenie w surowicy pod koniec wlewu. Stężenie w surowicy jest proporcjonalne do podanej dawki.

W badaniach farmakokinetycznych u zdrowych ochotników po podaniu dawki 750 mg i 1500 mg w postaci 15-minutowego wlewu dożylnego, średnie maksymalne stężenie w surowicy (Cmax) wynosiło odpowiednio 60 mg/l i 120 mg/l. Po podaniu domięśniowym 750 mg cefuroksymu, maksymalne stężenie w surowicy wynosiło średnio 27 mg/l i osiągane było po 15 do 60 minutach.

Okres półtrwania cefuroksymu w surowicy wynosi około 80 minut i jest niezależny od drogi podania. Cefuroksym jest wydalany w postaci niezmienionej przez nerki poprzez przesączanie klebuszkowe i wydzielanie cewkowe. Po podaniu dożylnym w ciągu 24 godzin z moczem wydalane jest ponad 90% dawki. Po podaniu domięśniowym w ciągu 24 godzin z moczem wydalane jest 60% do 90% dawki.

U osób w podeszłym wieku (w wieku 65 lat i starszych) klirens nerkowy cefuroksymu jest zmniejszony, co prowadzi do wyższych stężeń w surowicy i dłuższego okresu półtrwania w porównaniu z osobami młodymi.

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek okres półtrwania cefuroksymu w surowicy jest wydłużony (patrz punkt 4.2).

W badaniach farmakokinetycznych u dzieci w wieku od 3 miesięcy do 16 lat po podaniu dożylnym cefuroksymu w dawce 25 do 50 mg/kg, okres półtrwania w surowicy wynosił od 1,2 do 1,7 godziny.

U noworodków okres półtrwania w surowicy wynosi od 3,5 do 5,5 godziny.

W badaniach na zwierzętach wykazano, że cefuroksym przenika do większości tkanek i płynów ustrojowych, w tym do płynu mózgowo-rdzeniowego. U ludzi cefuroksym przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego w stężeniach terapeutycznych tylko w przypadku zapalenia opon mózgowych.

Cefuroksym przenika przez łożysko i jest wydzielany w mleku kobiecym w niskich stężeniach.

Wiązanie cefuroksymu z białkami osocza wynosi około 50%.

5.3 Dane przedkliniczne dotyczące bezpieczeństwa

Dane toksykologiczne nie wykazały szczególnego zagrożenia dla ludzi.

Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na ciążę, rozwój zarodka/płodu, poród lub rozwój poporodowy.

Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu na płodność.

6. INFORMACJE DOTYCZĄCE POSTACI FARMACEUTYCZNEJ

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Kwas octowy, sodu octan, sodu wodorotlenek (do ustalenia pH).

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

3 lata.

Po rozpuszczeniu lub rozcieńczeniu, stabilność chemiczną i fizyczną roztworu należy sprawdzić wizualnie i należy go natychmiast podać. Jeżeli nie można go natychmiast podać, czas przechowywania i warunki przechowywania przed podaniem leku są zależne od metody rekonstytucji i rozcieńczenia. Czas przechowywania nie powinien przekraczać 24 godzin w temperaturze od 2°C do 8°C, chyba że rekonstytucja/rozcieńczenie zostało przeprowadzone w kontrolowanych i zwalidowanych aseptycznych warunkach.

6.4 Specjalne środki ostrożności dotyczące przechowywania

Przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci.
Nie stosować tego produktu leczniczego po upływie terminu ważności zamieszczonego na opakowaniu.
Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem.

6.5 Rodzaj opakowania i wielkość opakowania

Opakowanie zawiera 1, 5 lub 10 fiolek.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Instrukcja stosowania i postępowania z produktem leczniczym

Zinacef należy rekonstytuować i rozcieńczyć przed podaniem.

Przed podaniem należy wizualnie sprawdzić roztwór pod kątem obecności cząstek stałych i przebarwień.

Rekonstytucja

Do wstrzyknięcia domięśniowego
Zawartość fiolki (750 mg lub 1500 mg) rozpuścić w 3 ml wody do wstrzykiwań. Po rozpuszczeniu roztwór należy wstrząsnąć, aby uzyskać zawiesinę.

Do wstrzyknięcia dożylnego
Zawartość fiolki (750 mg lub 1500 mg) rozpuścić w co najmniej 6 ml wody do wstrzykiwań. Po rozpuszczeniu roztwór należy wstrząsnąć, aby uzyskać roztwór.

Do infuzji dożylnej
Zawartość fiolki (750 mg lub 1500 mg) rozpuścić w co najmniej 6 ml wody do wstrzykiwań. Po rozpuszczeniu roztwór należy wstrząsnąć, aby uzyskać roztwór. Następnie należy go rozcieńczyć w 50 ml lub 100 ml roztworu do infuzji (patrz poniżej).

Rozcieńczanie
Roztwory do infuzji dożylnej należy przygotowywać przez rozcieńczenie zrekonstytuowanego roztworu w jednym z następujących płynów do infuzji:

• Roztwór chlorku sodu 9 mg/ml (0,9%)
• Roztwór glukozy 50 mg/ml (5%)
• Roztwór chlorku sodu 4,5 mg/ml (0,45%) z roztworem glukozy 50 mg/ml (5%)
• Roztwór Ringera
• Roztwór Ringera z mleczanami
• Roztwór chlorku sodu 0,9% z roztworem glukozy 5%
• Roztwór chlorku sodu 0,45% z roztworem glukozy 2,5%
• Roztwór mleczanu sodu 1/6 M (1,87%)

Roztwory do infuzji należy przygotowywać bezpośrednio przed użyciem i zużyć natychmiast, chyba że przygotowanie odbyło się w kontrolowanych i zwalidowanych aseptycznych warunkach.

Roztwory do infuzji należy zużyć w ciągu 24 godzin od przygotowania, jeśli są przechowywane w temperaturze od 2°C do 8°C.

Roztwory do infuzji należy chronić przed światłem.

Nie mieszać z roztworami o pH powyżej 7,5.

Nie mieszać z innymi antybiotykami.

Wszelkie niewykorzystane roztwory lub odpady należy zutylizować zgodnie z wymaganiami lokalnymi.