Finlepsin 200 retard, Tabletki o przedłużonym uwalnianiu

Ulotka: Finlepsin 200 retard, Tabletki o przedłużonym uwalnianiu

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Finlepsin 200 retard, 200 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Jedna tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 200 mg karbamazepiny (Carbamazepinum).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka o przedłużonym uwalnianiu

Białe do żółtawych, okrągle, płaskie, tabletki w kształcie liścia koniczyny ze ściętymi brzegami i przecinającymi się na krzyż liniami dzielącymi po obu stronach, o gładkiej powierzchni, nieuszkodzonych brzegach i jednolitym wyglądzie.

Tabletkę można podzielić na równe dawki.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

• padaczka: napady częściowe proste i złożone; napady uogólnione toniczno-kloniczne (szczególnie wtórnie uogólnione), występujące w czasie snu oraz napady o postaciach mieszanych;
• idiopatyczny nerwoból nerwu trójdzielnego;
• idiopatyczny nerwoból nerwu językowo-gardlowego;
• ból w przebiegu neuropatii cukrzycowej;
• nerwoból nerwu trójdzielnego w przebiegu stwardnienia rozsianego;
• profilaktyka zaburzeń afektywnych dwubiegunowych u pacjentów nie reagujących na leczenie litem;
• zapobieganie napadom drgawkowym w alkoholowym zespole abstynencyjnym w warunkach szpitalnych.

UWAGA:
W przypadku zmiany z postaci farmaceutycznej o natychmiastowym uwalnianiu na tabletki o przedłużonym uwalnianiu, Finlepsin 200 retard, należy się upewnić, że odpowiednie stężenia karbamazepiny są uzyskiwane w osoczu.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Leczenie karbamazepiną należy rozpoczynać od małych dawek dobieranych indywidualnie, w zależności od stanu klinicznego pacjenta. Dawka jest następnie stopniowo zwiększana do uzyskania optymalnej dawki podtrzymującej.

Dawka dobowa jest zazwyczaj podawana w 1 lub 2 dawkach pojedynczych i wynosi od 400 do 1200 mg karbamazepiny. Maksymalna dawka dobowa (w wyjątkowych przypadkach) nie powinna być większa niż 1600 mg z powodu nasilonego występowania działań niepożądanych po większych dawkach.

Dawkę należy określać na podstawie stężenia leku w osoczu, zwłaszcza w leczeniu skojarzonym. Stężenia terapeutyczne karbamazepiny wynoszą 4 do 12 µg/mL.

W przypadkach indywidualnych wymagana dawka może znacząco różnić się od podawanych dawek początkowych i podtrzymujących (np. z powodu zwiększonego lub zmniejszonego rozkładu leku pod wpływem enzymów indukujących lub odpowiednio hamujących w leczeniu skojarzonym).

Zawsze, gdy jest to możliwe, przed podjęciem decyzji o rozpoczęciu leczenia, pacjentów pochodzenia chińskiego lub tajskiego należy zbadać na obecność allelu HLA-B*1502, który silnie prognozuje ryzyko wystąpienia ciężkiego zespołu Stevensa-Johnsona (ang. SJS –Stevens-Johnson Syndrome) wywołanego przyjmowaniem karbamazepiny (Patrz informacje dotyczące badań genetycznych oraz reakcji skórnych w punkcie 4.4).

Jeżeli to możliwe, powinno się stosować leczenie jednym lekiem przeciwpadaczkowym (monoterapia). Leczenie powinno być nadzorowane przez specjalistę.
W przypadku zamiany innych preparatów przeciwpadaczkowych na preparaty karbamazepiny, dawkę odstawianego leku należy zmniejszać stopniowo.

W leczeniu napadów padaczkowych zalecany jest następujący ogólny schemat dawkowania:

	Dobowa dawka początkowa	Dobowa dawka podtrzymująca
Dorośli	100 – 400 mg wieczorem	200-600 mg rano 400-600 mg wieczorem
Dzieci*	patrz UWAGA
6 – 10 lat	100 mg wieczorem	200 mg rano 200-400 mg wieczorem
11 – 15 lat	100 mg wieczorem	200 – 400 mg rano 400 – 600 mg wieczorem

* Uwaga:
Postaci farmaceutyczne inne niż tabletki o przedłużonym uwalnianiu (zawiesiny, syropy lub tabletki) są dostępne dla dzieci w wieku poniżej 6 lat dla dawkowania początkowego i podtrzymującego. Nie jest zalecane podawanie tabletek o przedłużonym uwalnianiu dzieciom poniżej 6 lat ze względu na brak doświadczenia.

Zalecane dawkowanie:

Padaczka

W leczeniu padaczki u dorosłych dawkę początkową 0,5 do 2 tabletek Finlepsin 200 retard o przedłużonym uwalnianiu (równoważne 100 lub 400 mg karbamazepiny na dobę) należy powoli zwiększać do dawki podtrzymującej 3 do 6 tabletek Finlepsin 200 retard (równoważne 600 do 1200 mg karbamazepiny). Dawka podtrzymująca u dzieci wynosi od 10 do 20 mg karbamazepiny /kg mc./dobę.
Zalecany schemat dawkowania: patrz powyżej.

Nerwoból nerwu trójdzielnego / nerwoból nerwu językowo-gardlowego

Dawka dobowa karbamazepiny wynosi zwykle 200 do 400 mg. Dawkę zwiększa się do ustąpienia bólu zwykle do 400 lub 800 mg na dobę w 1 lub 2 dawkach podzielonych.
W niektórych przypadkach leczenie można kontynuować zredukowaną dawką podtrzymującą 1 tabletka Finlepsin 200 retard (równoważna 200 mg karbamazepiny) przyjmowana 2 razy na dobę (równoważna 400 mg karbamazepiny).
Po ustąpieniu bólu dawkę można stopniowo zmniejszać i odstawić lek po kilku tygodniach leczenia, jeśli nie ma nawrotu bólu. W razie nawrotu bólu należy kontynuować leczenie dawką podtrzymującą.
U pacjentów w podeszłym wieku lub szczególnie wrażliwych zalecana dawka początkowa – pół tabletki Finlepsin 200 retard (równoważna 100 mg karbamazepiny) przyjmowana dwa razy na dobę.

Ból w neuropatii cukrzycowej

Zwykła dawka dobowa to 600 mg (1 tabletka Finlepsin retard 200 mg o przedłużonym uwalnianiu rano i 2 tabletki wieczorem). W wyjątkowych przypadkach dawkowanie można zwiększyć do 3 tabletek Finlepsin retard 200 mg (600 mg) 2 razy na dobę (1200 mg na dobę).

Nerwoból nerwu trójdzielnego w stwardnieniu rozsianym

Przeciętna dawka dobowa to 1 do 2 tabletek Finlepsin 200 retard przyjmowanych 2 razy na dobę (równoważne 400 do 800 mg karbamazepiny).

Zapobieganie napadom drgawkowym w alkoholowym zespole abstynencyjnym w warunkach szpitalnych

Zwykła dawka dobowa wynosi 600 mg (200 mg rano, 400 mg wieczorem). W ciężkich przypadkach początkową dawkę można zwiększyć do 3 tabletek Finlepsin 200 retard przyjmowanych dwa razy na dobę (równoważne 1200 mg karbamazepiny na dobę).
Nie zaleca się skojarzonego stosowania karbamazepiny z lekami uspokajającymi i nasennymi.
Możliwe jest stosowanie karbamazepiny z innymi substancjami stosowanymi zwykle w leczeniu alkoholowego zespołu abstynencyjnego. Należy regularnie oznaczać stężenia karbamazepiny we krwi.
Wymagana jest szczególna uwaga lekarza, ponieważ mogą wystąpić działania niepożądane ze strony ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego.

Profilaktyka zaburzeń afektywnych dwubiegunowych

Początkowa dawka wynosi 200 do 400 mg (1 do 2 tabletek 200 mg) na dobę. Dawka podtrzymująca odpowiada zwykle dawce początkowej. Dawkę podtrzymującą można w razie potrzeby zwiększyć do 800 mg na dobę. Profilaktyczne leczenie zaburzeń afektywnych jest leczeniem długotrwałym.

UWAGA!
U pacjentów z ciężką chorobą układu sercowo-naczyniowego, chorobami wątroby lub niewydolnością nerek oraz u osób w podeszłym wieku, może wystarczyć zmniejszona dawka.

Sposób podawania
Tabletki należy przyjmować z dostateczną ilością płynów (tj. szklanką wody) podczas posiłku lub po posiłkach.
Tabletkę można rozpuścić w wodzie, gdyż po rozpuszczeniu tabletki o przedłużonym uwalnianiu w wodzie zachowane są właściwości przedłużonego uwalnianiu w zawiesinie.
W niektórych przypadkach wykazano dobrą skuteczność dawki dobowej podzielonej na 4 do 5 dawek. Do takiego celu nadają się jednak inne postacie farmaceutyczne niż tabletki o modyfikowanym uwalnianiu.
Czas podawania leku zależy od wskazań i indywidualnej reakcji pacjenta. W żadnych okolicznościach pacjent nie może samowolnie zaprzestać terapii.
Leczenie przeciwpadaczkowe jest zwykle długotrwale. Dawka, długość leczenia i przerwanie terapii są ustalane dla indywidualnych pacjentów przez lekarza specjalistę (neurologa). Zazwyczaj zmniejszenie dawki i przerwanie leczenia można rozważać tylko w przypadku uzyskania okresu 2 do 3 lat bez wystąpienia napadów. Leczenie przerywa się przez stopniowe zmniejszanie dawki w okresie 1 do 2 lat. W przypadku dzieci należy w tym okresie kontrolować zwiększenie masy ciała dziecka. Zmiany patologiczne w zapisie EEG nie powinny się nasilać.

W leczeniu nerwobólu należy stosować taką dawkę podtrzymującą, aby zapewniała całkowite uwolnienie od bólu przez kilka tygodni. Poprzez ostrożne zmniejszanie dawki należy sprawdzać, czy nie następuje samoistne ustąpienie dolegliwości. W razie nawrotu bólu należy kontynuować leczenie dawką podtrzymującą.
W leczeniu bólu w neuropatii cukrzycowej i napadach niepadaczkowych w stwardnieniu rozsianym obowiązują takie same zasady jak w leczeniu nerwobólu.
Leczenie karbamazepiną alkoholowego zespołu abstynencyjnego powinno zostać zakończone w ciągu 7 do 10 dni, przez stopniowe zmniejszanie dawki leku.
Profilaktyka choroby maniakalno-depresyjnej jest leczeniem długotrwałym.
Czas trwania leczenia jest ustalana przez lekarza prowadzącego.

4.3 Przeciwwskazania

Nie należy stosować leku Finlepsin 200 retard w następujących przypadkach:

• nadwrażliwość na karbamazepinę lub inne leki o podobnej budowie chemicznej (np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1;
• u pacjentów z zaburzeniem czynności szpiku kostnego, supresją szpiku kostnego w wywiadzie;
• u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym;
• u pacjentów z ostrą porfirią przerywaną;
• jednocześnie z inhibitorami MAO, ani przed upływem 14 dni od zakończenia ich podawania;
• jednocześnie z worykonazolem, gdyż zaburza działanie karbamazepiny.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Karbamazepina może powodować lub intensyfikować napady padeczkowe typu absences i dlatego tabletki Finlepsin retard 200 nie powinny być podawane pacjentom z tego typu napadami drgawkowymi.
Zmiana postaci leku z doustnej na doodbytniczą może wiązać się ze zwiększeniem ryzyka wystąpienia padaczki.

W niżej wymienionych przypadkach tabletki Finlepsin 200 retard powinny być podawane po wnikliwej ocenie ryzyka do korzyści i podjęciu niezbędnych środków ostrożności:

• istniejące lub przebyte choroby hematologiczne, jakiekolwiek reakcje hematologiczne z innymi lekami w wywiadzie
• zaburzony metabolizm sodu
• zaburzenia serca, wątroby i nerek (patrz punkty 4.8 i 4.2)
• dystrofia mitotoniczna, gdyż zaburzenia przewodnictwa w mięśniu sercowym współistnieją z tą chorobą.

Ostrzeżenia i ogólne uwagi
Finlepsin 200 retard nie jest odpowiedni do stosowania u dzieci w wieku poniżej 6 lat z powodu dużej dawki leku i braku doświadczenia w leczeniu postaciami o przedłużonym uwalnianiu w tej grupie pacjentów.
Należy poinformować pacjentów o konieczności zasięgnięcia porady lekarskiej w przypadku wystąpienia reakcji takich jak gorączka, ból gardła, odczyny alergiczne i wysypki z powiększeniem węzłów chłonnych i (lub) objawami grypopodobnymi (konieczna kontrola morfologii krwi).

Reakcje skórne
Podczas leczenia karbamazepiną zgłaszano ciężkie, a niekiedy śmiertelne, przypadki wystąpienia reakcji skórnych, włączając toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (ang. TEN – Toxic Epidermal Necrolysis) oraz zespół Stevensa-Johnsona. Jak się szacuje, w krajach zamieszkiwanych głównie przez ludność rasy kaukaskiej działania te występują u 1-6 na 10 000 nowych pacjentów otrzymujących karbamazepinę, ale w niektórych krajach azjatyckich ryzyko jest oceniane na około 10 razy większe.

Coraz więcej dowodów wskazuje na rolę różnych alleli HLA w predysponowaniu do występowania niepożądanych reakcji ze strony układu immunologicznego (patrz punkt 4.2).

Pacjenci powinni zostać poinformowani o objawach przedmiotowych i podmiotowych sugerujących reakcje nadwrażliwości oraz ściśle obserwowani w celu wykrycia reakcji skórnych.
Najczęściej do wystąpienia zespołu Stevens-Johnsona (SJN) lub toksycznej nekrolizy naskórka (TEN) dochodzi w czasie początkowych miesięcy leczenia.
W razie wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych zespołu SJN lub TEN (np. postępująca wysypka skórna, której często towarzyszy występowanie pęcherzyków lub zmian błony śluzowej), należy przerwać leczenie karbamazepina.
Pacjenci, u których występują ciężkie reakcje dermatologiczne mogą wymagać leczenia szpitalnego, ponieważ reakcje te mogą zagrażać życiu i prowadzić do zgonu.

Najlepsze wyniki leczenia SJS i TEN uzyskuje się dzięki wczesnemu rozpoznaniu i natychmiastowemu przerwaniu stosowania wszelkich podejrzewanych o ich spowodowanie leków. Wczesne odstawienie powiązane jest z lepszymi rokowaniami.
W razie wystąpienia u pacjenta SJS lub TEN związanych ze stosowaniem karbamazepiny, nie należy rozpoczynać ponownego leczenia karbamazeping.

Allel HLA-B*1502 – u pacjentów w populacji chińskiej, tajskiej oraz innej azjatyckiej
Wykazano, że u osób pochodzenia chińskiego (z grupy etnicznej Han) i tajskiego leczonych karbamazeping występowanie allelu HLA-B*1502 jest silnie powiązane z ryzykiem rozwinięcia się ciężkich, niepożądanych reakcji skórnych, znanych jako zespół Stevensa-Johnsona (SJS). Allel HLA-B*1502 występuje u około 10% przedstawicieli populacji chińskiej Han oraz tajskiej. Pacjenci ci przed rozpoczęciem leczenia karbamazeping powinni zostać przebadani jeżeli istnieje taka możliwość, pod kątem nosicielstwa allelu (patrz punkt 4.2). Jeśli wynik testu będzie dodatni, leczenie karbamazeping można zastosować jedynie, gdy nie ma innych możliwości terapii. U pacjentów z ujemnym wynikiem testu na obecność allelu HLA-B*1502 ryzyko SJS jest małe, ale reakcja może jednak wystąpić.

Niektóre dane sugerują zwiększone ryzyko ciężkich stanów TEN i (lub) SJS związanych ze stosowaniem karbamazepiny u pacjentów z pozostałych azjatyckich populacji. Ze względu na powszechne występowanie u nich tego allelu (powyżej 15% na Filipinach i w Malezji), należy rozważyć przeprowadzenie testów genetycznych na obecność allelu HLA-B*1502 u pacjentów z zagrożonych populacji.

Częstość występowania allelu HLA-B*1502 jest nieistotna u osób np. pochodzenia europejskiego, afrykańskiego, hiszpańskiego, japońskiego oraz koreańskiego (<1%).

Allel HLA-A*3101 – w populacji osób pochodzenia europejskiego oraz u Japończyków
Niektóre dane sugerują związek między występowaniem allelu HLA-A*3101 i zwiększonym ryzykiem wywołanych przez karbamazeping niepożądanych reakcji skórnych, włączając SJS, TEN, osutkę polekową z cozynofilią i objawami układowymi (ang. DRESS – Drug Rash with Eosinophilia and Systemic Symptoms) lub mniej uciążliwą – ostrą uogólnioną osutkę krostkową (ang. AGEP – Acute Generalized Examinematous Pustulosis) oraz wysypkę grudkowo-plamistą (patrz punkt 4.8) u osób pochodzenia europejskiego lub Japończyków.

Częstość występowania allelu HLA-A*3101 różni się znacznie między poszczególnymi grupami etnicznymi. W populacji Europejczyków wynosi od 2 do 5%, a u Japończyków około 10%.

Obecność allelu HLA-A*3101 może zwiększać ryzyko wystąpienia reakcji skórnych (głównie lżejszych) z 5% w ogólnej populacji do 26% u osób pochodzenia europejskiego, podczas gdy brak tego allelu może zredukować powyższe ryzyko z 5 do 3.8%.
Nie ma wystarczających danych, aby zalecać przeprowadzanie badań przestewowych na obecność allelu HLA-A*3101 przed rozpoczęciem leczenia karbamazeping.
U pacjentów pochodzenia europejskiego lub japońskiego, u których stwierdzono obecność allelu HLA-A*3101, można rozważyć zastosowanie karbamazepiny, gdy korzyści wynikające z leczenia przewyższają ryzyko.

Inne reakcje dermatologiczne
Łagodne reakcje skórne podczas leczenia karbamazeping są zwykle przemijające i nie zagrażają życiu. Zwykle zanikają podczas kilku dni lub tygodni leczenia lub po zmniejszeniu dawkowania. Mimo to, pacjenci powinni być kontrolowani przez lekarza a w razie wystąpienia poważniejszych objawów leczenie powinno być przerwane.
Podczas leczenia karbamazeping pacjenci powinni unikać ekspozycji na słońce ze względu na fotowrażliwość.

Nadwrażliwość
Karbamazepina może wywoływać reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje nadwrażliwości wielonarządowej, które mogą dotyczyć skóry, wątroby, układu krwiotwórczego i układu chłonnego lub innych narządów, pojedynczo lub razem w kontekście reakcji układowej (patrz punkt 4.8).
Pacjentów, u których wystąpiły reakcje nadwrażliwości na karbamazepinę, należy poinformować, że około 25 do 35% z nich może doświadczyć reakcji nadwrażliwości na okskarbazepinę.
Może dojść do nadwrażliwości krzyżowej pomiędzy karbamazepiną i aromatycznymi lekami przeciwpadaczkowymi (np. fenytoiną,prymidonem i fenobarbitalem).
Na ogół w razie wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych sugerujących reakcje nadwrażliwości, podawanie produktu leczniczego Finlepsin 200 retard należy natychmiast przerwać.

Napady drgawkowe
Należy zachować ostrożność podczas stosowania produktu leczniczego Finlepsin 200 retard u pacjentów z mieszanymi napadami padaczkowymi, do których zalicza się typowe lub nietypowe napady utraty świadomości. W tych wszystkich stanach produktu leczniczy Finlepsin 200 retard może powodować zaostrzenie napadów.
W przypadku ich nasilenia, podawanie produktu leczniczego Finlepsin 200 retard należy przerwać.

Zaburzenia wątrobowe
Należy poinformować pacjentów o konieczności zasięgnięcia porady lekarskiej w razie wystąpienia objawów zapalenia wątroby, takich, jak: zmęczenie, utrata apetytu, nudności, wymioty, zażółcenie skóry i powiększenie wątroby.

Nerki
Podczas leczenia karbamazepiną należy okresowo sprawdzać czynność nerek (oznaczanie stężenia azotu mocznikowego we krwi, analiza moczu).

Zaburzenia hematologiczne
Istnieją podejrzenia, że leczenie karbamazepiną może powodować agranulocytozę i anemię aplastyczną, jednakże ze względu na rzadkość występowania tych schorzeń trudno jednoznacznie określić stopień ryzyka.
Morfologię krwi należy skontrolować przed rozpoczęciem terapii, w pierwszym miesiącu w odstępach tygodniowych i później raz w miesiącu. Po 6 miesiącach leczenia wystarczające są dwie do czterech kontroli rocznie.
Należy przerwać leczenie, jeżeli wystąpi leukopenia (głównie neutropenia), trombocytopenia, również z towarzyszącymi objawami alergii, gorączką, bólem gardła, sińcami na skórze lub wybroczynami.
Z powodu działań niepożądanych wspomnianych powyżej oraz reakcji nadwrażliwości, należy kontrolować morfologię krwi, czynność nerek, wątroby, stężenie karbamazepiny we krwi oraz stężenia innych leków przeciwdrgawkowych w terapii skojarzonej, szczególnie w leczeniu długotrwałym.

Działanie antycholinergiczne
Karbamazepina wykazuje działanie antycholinergiczne dlatego u pacjentów z jaskrą należy regularnie badać ciśnienie śródgalkowe.

Hormonalne środki antykoncepcyjne
U kobiet przyjmujących jednocześnie hormonalne środki antykoncepcyjne i karbamazepinę obserwowano krwawienia międzymiesiączkowe (patrz punkty 4.5 i 4.6).

Kobiety w wieku rozrodczym
Karbamazepina podana kobiecie w ciąży może mieć szkodliwy wpływ na płód. Narążenie na działanie karbamazepiny w okresie prenatalnym może zwiększać ryzyko poważnych wad wrodzonych i innych niepożądanych oddziaływań na rozwój (patrz punkt 4.6).

Karbamazepiny nie należy stosować u kobiet w wieku rozrodczym, chyba że, po starannym rozważeniu alternatywnych, odpowiednich metod leczenia, uznane zostanie, że korzyści przeważają nad ryzykiem.

Jeśli pacjentka w wieku rozrodczym przyjmuje w czasie ciąży karbamazepinę, należy ją w pełni poinformować o możliwym ryzyku dla płodu.

Przed rozpoczęciem leczenia karbamazepiną u kobiet w wieku rozrodczym należy rozważyć wykonanie testu ciążowego.

Jeśli pacjentka jest w wieku rozrodczym, powinna stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia i przez dwa tygodnie po jego zakończeniu. Ze względu na indukcję enzymatyczną karbamazepina może powodować nieskuteczność antykoncepcji hormonalnej, dlatego pacjentkom w wieku rozrodczym należy udzielić porad dotyczących stosowania innych skutecznych metod antykoncepcji (patrz punkty 4.5 i 4.6).

Jeśli pacjentka w wieku rozrodczym planuje zajść w ciążę, należy jej doradzić o konieczności skonsultowania się z lekarzem w celu omówienia zmiany leczenia na inne przed poczęciem dziecka i zanim przerwie stosowanie antykoncepcji (patrz punkt 4.6).

Jeśli przyjmująca karbamazepinę pacjentka w wieku rozrodczym zajdzie w ciążę lub podejrzewa, że zaszła w ciążę, należy jej doradzić o konieczności niezwłocznego kontaktu z lekarzem.

Kontrola stężenia leku w osoczu
Chociaż związek pomiędzy stężeniem karbamazepiny w osoczu a jej dawkowaniem, skutecznością kliniczną i tolerancją leku nie jest wyraźny, to monitorowanie leku w osoczu może być użyteczne w następujących sytuacjach: znacznego zwiększenia częstości napadów, sprawdzania czy pacjent przestrzega zaleceń i regularnie przyjmuje lek, w czasie ciąży, podczas leczenia dzieci i młodzieży, w przypadku podejrzenia zaburzeń wchłaniania, w razie podejrzenia działania toksycznego terapii złożonej (patrz punkt 4.5).

Zmniejszenie dawki/odstawienie leku
W razie konieczności zmniejszenia dawki lub zmiany karbamazepiny na inny lek przeciwdrgawkowy u pacjentów z padaczką, należy unikać nagłego odstawienia leku, a dawkę zmniejszać stopniowo.
Jeśli nagłe odstawienie karbamazepiny jest konieczne, zamianę na inny lek przeciwpadaczkowy należy przeprowadzić z pomocą odpowiednich leków (np. diazepam w podaniu doodbytniczym lub dożylnym albo fenytoina w podaniu dożylnym).

Zaburzenia psychiczne
U pacjentów, u których stosowano leki przeciwpadaczkowe w poszczególnych wskazaniach, odnotowano przypadki myśli i zachowań samobójczych. Meta-analiza randomizowanych kontrolowanych placebo badań leków przeciwpadaczkowych również wskazuje na niewielkie zwiększenie ryzyka myśli i zachowań samobójczych. Nie jest znany mechanizm powstawania tego ryzyka, a dostępne dane nie wykluczają możliwości, że zwiększone ryzyko występuje także podczas stosowania karbamazepiny.

W związku z tym należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują oznaki myśli i zachowań samobójczych i w razie konieczności rozważyć zastosowanie odpowiedniego leczenia. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy poinformować, że w razie wystąpienia oznak myśli lub zachowań samobójczych należy poradzić lekarza.

Należy pamiętać o możliwości uaktywnienia się objawów psychotycznych a także (u starszych pacjentów) dezorientacji lub pobudzenia podczas leczenia karbamazepiną.
Ostrzeżenie: Jeśli Finlepsin 200 retard jest przyjmowany ze wskazania ”zapobieganie napadom drgawkowym w alkoholowym zespole abstynencyjnym” powinien być zawsze stosowany w warunkach szpitalnych.
Należy wziąć pod uwagę, że działania niepożądane karbamazepiny mogą być podobne do objawów odstawienia alkoholu i należy o tym pamiętać podczas leczenia preparatem Finlepsin 200 retard pacjentów z alkoholowym zespołem abstynencyjnym.

Jeśli w wyjątkowych sytuacjach Finlepsin 200 retard musi być podawany z litem w profilaktyce napadów maniakalno-depresyjnych (może wystąpić taka konieczność jeśli terapia litem jest mało skuteczna), należy unikać interakcji (patrz punkt 4.5) poprzez kontrolę stężenia karbamazepiny w osoczu. Stężenie karbamazepiny powinno wynosić 8-10 µg/ml.

Zaburzenia endokrynologiczne
Karbamazepina może powodować obniżenie stężenia hormonów tarczycy (T3, T4) bez wpływu na stężenie TSH. W rzadkich przypadkach może wystąpić niedoczynność tarczycy.
Karbamazepina może powodować obniżenie stężenia hormonów płciowych (estradiolu, testosteronu) i hormonu luteinizującego (LH) w surowicy, a także podwyższenie stężenia hormonu folikulotropowego (FSH) i globuliny wiążącej hormony płciowe (SHBG).

Inne
U pacjentów z dystonią może wystąpić nasilenie objawów dystonicznych i dyskinetycznych podczas leczenia karbamazepiną.
W rzadkich przypadkach podczas leczenia karbamazepiną może dojść do wystąpienia zaburzeń mięśniowych (np. miastenii, miotonii).
Karbamazepina może powodować zatrzymanie płynów i obniżenie stężenia sodu we krwi (hiponatremia), szczególnie u osób w podeszłym wieku i pacjentów przyjmujących leki moczopędne.
W rzadkich przypadkach może wystąpić niewydolność serca.
U pacjentów z jaskrą z zamkniętym kątem przesączania może dojść do nasilenia objawów choroby.
W razie wystąpienia objawów niepożądanych, takich jak gorączka, ból gardła, wysypka skórna, owrzodzenia w jamie ustnej, łatwe powstawanie siniaków, krwotoki lub wybroczyny, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.

4.5 Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji

Karbamazepina jest silnym induktorem enzymów wątrobowych i może przyspieszać metabolizm wielu leków, co może prowadzić do zmniejszenia ich stężenia we krwi i skuteczności. Należy monitorować stężenia tych leków we krwi i w razie potrzeby dostosować ich dawkowanie.

Leki, których działanie może być osłabione przez karbamazepinę:

• Leki przeciwpadaczkowe: klobazam, klonazepam, etosuksymid, fenytoina, lamotrygina, okskarbazepina, prymidon, tiagabina, topiramat, kwas walproinowy, zonisamid
• Leki przeciwpsychotyczne: haloperidol, arypiprazol, klozapina, olanzapina, kwetiapina, rysperydon, paliperydon
• Leki przeciwdepresyjne: bupropion, citalopram, mianseryna, paroksetyna, sertralina, trazodon, moklobemid, amitryptylina, imipramina, nortryptylina
• Leki przeciwgrzybicze: itrakonazol, ketokonazol, worykonazol (przeciwwskazany)
• Leki przeciwwirusowe: inhibitory proteazy HIV (np. indynawir, rytonawir, sakwinawir), inhibitory nie-nukleozydowej odwrotnej transkryptazy (np. efawirenz, newirapina)
• Leki przeciwnowotworowe: imatynib
• Leki nasercowe: digoksyna, werapamil, disopiramid
• Leki rozszerzające oskrzela: teofilina
• Leki immunosupresyjne: cyklosporyna, takrolimus, syrolimus
• Leki przeciwzakrzepowe: warfaryna, acenokumarol
• Hormony: hormony tarczycy (lewotyroksyna), kortykosteroidy (np. prednizon, deksametazon), hormonalne środki antykoncepcyjne
• Inne: metadon, doustne leki przeciwzakrzepowe, doksycyklina, bupropion

Leki, które mogą zwiększać stężenie karbamazepiny:

• Leki przeciwpadaczkowe: fenytoina, fenobarbital, prymidon
• Leki przeciwdepresyjne: fluoksetyna, fluwoksamina, nefazodon
• Leki przeciwgruźlicze: izoniazyd
• Leki przeciwbakteryjne: makrolidy (erytromycyna, klarytromycyna, troleandomycyna), kotrimoksazol
• Leki przeciwgrzybicze: flukonazol, itrakonazol, ketokonazol, worykonazol (przeciwwskazany)
• Leki przeciwwirusowe: rytonawir
• Leki nasercowe: diltiazem, werapamil
• Inne: alkohol (ostre spożycie), cymetydyna, danazol, deksyprowigatryn, lity, loratadyna, terfenadyna, omeprazol, propoksyfen, kwas nikotynowy

Leki, których stężenie może być zwiększone przez karbamazepinę:

• Leki przeciwpadaczkowe: fenytoina, fenobarbital
• Leki przeciwdepresyjne: trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (np. amitryptylina, imipramina)
• Leki przeciwpsychotyczne: haloperidol, klozapina

Inne interakcje:

• Inhibitory MAO: nie należy stosować karbamazepiny jednocześnie z inhibitorami MAO ani przez 14 dni po ich odstawieniu.
• Leki moczopędne: mogą zwiększać ryzyko hiponatremii.
• Leki przeciwpadaczkowe: jednoczesne stosowanie z kwasem walproinowym może prowadzić do zwiększenia stężenia metabolitu karbamazepiny (10,11-epoksydu).
• Alkohol: może nasilać działanie uspokajające karbamazepiny.

Należy poinformować pacjenta o możliwości wystąpienia interakcji i konieczności konsultacji z lekarzem przed przyjęciem jakichkolwiek nowych leków.

4.6 Ciąża i laktacja

Ciaża
Karbamazepina przenika przez łożysko. Stosowanie w ciąży może powodować wady wrodzone u płodu, w tym wady cewy nerwowej (np. rozszczep kręgosłupa), wady serca, wady twarzoczaszki, wady układu moczowego i inne.
Ryzyko wad wrodzonych u dzieci matek przyjmujących karbamazepinę w monoterapii wynosi około 3%, w porównaniu z 2-3% w populacji ogólnej.
W leczeniu skojarzonym z innymi lekami przeciwpadaczkowymi ryzyko to jest większe.
Należy rozważyć stosowanie kwasu foliowego przed poczęciem i w pierwszych tygodniach ciąży, aby zmniejszyć ryzyko wad cewy nerwowej.
U noworodków matek przyjmujących karbamazepinę w ciąży mogą wystąpić objawy zespołu abstynencyjnego, w tym drgawki, trudności w karmieniu, wymioty, apatia, hipotonia, hipertonia, bezdech, sinica, żółtaczka.
Decyzję o stosowaniu karbamazepiny w ciąży należy podjąć po starannym rozważeniu korzyści i ryzyka. Nie należy nagle przerywać leczenia, ponieważ może to spowodować nasilenie napadów padaczkowych.

Karmienie piersią
Karbamazepina przenika do mleka kobiecego. Stężenie w mleku wynosi około 25-60% stężenia w osoczu matki.
U karmionych piersią dzieci mogą wystąpić działania niepożądane, takie jak senność, osłabienie, wymioty, wysypka.
Decyzję o kontynuowaniu karmienia piersią podczas leczenia karbamazepiną należy podjąć po rozważeniu korzyści i ryzyka.
Należy monitorować dziecko pod kątem ewentualnych działań niepożądanych.

Płodność
Karbamazepina może wpływać na płodność u mężczyzn i kobiet. U mężczyzn może powodować zmniejszenie liczby plemników i ich ruchliwości. U kobiet może zaburzać cykl miesiączkowy.
Pacjenci planujący potomstwo powinni skonsultować się z lekarzem.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Karbamazepina może powodować zawroty głowy, senność, zaburzenia widzenia, podwójne widzenie, zaburzenia koordynacji ruchowej i reakcji psychomotorycznych. Dlatego pacjenci przyjmujący karbamazepinę powinni zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, zwłaszcza na początku leczenia i po zmianie dawki.
Należy unikać tych czynności do czasu ustalenia indywidualnej reakcji na lek.

4.8 Działania niepożądane

Działania niepożądane są wymienione według częstości występowania: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000), bardzo rzadko (<1/10 000), nieznana (nie można oszacować na podstawie dostępnych danych).

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

• Bardzo często: leukopenia
• Często: eozynofilia, trombocytopenia
• Niezbyt często: agranulocytoza, anemia aplastyczna, pancytopenia, niedokrwistość megaloblastyczna, niedokrwistość hemolityczna, niedokrwistość aplastyczna
• Rzadko: retikulocytoza, małopłytkowość, porfiria, zatrzymanie płynów, obrzęki
• Bardzo rzadko: zespół podobny do mononukleozy, limfadenopatia

Zaburzenia układu immunologicznego

• Niezbyt często: reakcje nadwrażliwości (wysypka, gorączka, powiększenie węzłów chłonnych, bóle stawów, eozynofilia)
• Rzadko: reakcje anafilaktyczne, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka
• Bardzo rzadko: zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna martwicza nekroliza naskórka, zespół DRESS (wysypka, eozynofilia, powiększenie węzłów chłonnych, gorączka, zajęcie narządów wewnętrznych), reakcje rumieniowe (rumień wielopostaciowy, rumień guzowaty), zapalenie naczyń, toczeń rumieniowaty

Zaburzenia endokrynologiczne

• Niezbyt często: zespół nieadekwatnego wydzielania wazopresyny (SIADH), obniżenie stężenia hormonów tarczycy (T3, T4), podwyższenie stężenia cholesterolu
• Rzadko: zaburzenia czynności tarczycy, ginekomastia

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

• Niezbyt często: jadłowstręt, zmniejszenie apetytu, hiponatremia, przyrost masy ciała
• Rzadko: utrata masy ciała, kwasica metaboliczna
• Bardzo rzadko: zwiększenie stężenia prolaktyny, galaktorea

Zaburzenia psychiczne

• Często: senność, zawroty głowy, ataksja, bóle głowy
• Niezbyt często: splątanie, pobudzenie, halucynacje, depresja, agresja, bezsenność, lęk
• Rzadko: psychozy, omamy, myśli samobójcze, zachowania samobójcze
• Bardzo rzadko: dezorientacja, zaburzenia pamięci, apatia, parestezje, dyzartria

Zaburzenia układu nerwowego

• Bardzo często: zawroty głowy, senność, ataksja
• Często: bóle głowy, zaburzenia koordynacji, oczopląs, drżenia, parestezje, osłabienie
• Niezbyt często: zaburzenia pamięci, splątanie, pobudzenie, halucynacje, depresja, agresja, bezsenność, lęk
• Rzadko: psychozy, omamy, myśli samobójcze, zachowania samobójcze, neuropatia obwodowa, zaburzenia ruchowe (dystonia, dyskineza), drgawki
• Bardzo rzadko: porażenie nerwu twarzowego, zaburzenia mowy, zaburzenia chodu, śpiączka

Zaburzenia oka

• Często: zaburzenia akomodacji, niewyraźne widzenie, podwójne widzenie
• Niezbyt często: jaskra z zamkniętym kątem przesączania, zaburzenia widzenia
• Rzadko: zaćma, zaburzenia ruchomości gałek ocznych
• Bardzo rzadko: zapalenie naczyniówki, zaburzenia barwnikowe siatkówki

Zaburzenia ucha i błędnika

• Niezbyt często: szumy uszne, zaburzenia słuchu
• Rzadko: zawroty głowy

Zaburzenia serca

• Niezbyt często: zaburzenia rytmu serca (bradykardia, tachykardia, migotanie przedsionków, blok przedsionkowo-komorowy), niewydolność serca, zapalenie mięśnia sercowego
• Rzadko: zawał mięśnia sercowego, niedociśnienie, nadciśnienie
• Bardzo rzadko: zapalenie osierdzia

Zaburzenia naczyniowe

• Niezbyt często: zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył
• Rzadko: zatorowość płucna, udar mózgu
• Bardzo rzadko: zapalenie naczyń

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

• Niezbyt często: duszność, zapalenie płuc, obrzęk płuc
• Rzadko: niewydolność oddechowa, depresja oddechowa
• Bardzo rzadko: zapalenie krtani, skurcz oskrzeli

Zaburzenia żołądka i jelit

• Bardzo często: nudności, wymioty
• Często: suchość błony śluzowej jamy ustnej, bóle brzucha, biegunka, zaparcia
• Niezbyt często: zapalenie jamy ustnej, zapalenie trzustki
• Rzadko: zapalenie żołądka, krwawienie z przewodu pokarmowego
• Bardzo rzadko: niedrożność jelit, perforacja jelit

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

• Często: zwiększenie aktywności transaminaz wątrobowych (ALT, AST), fosfatazy alkalicznej
• Niezbyt często: zapalenie wątroby, żółtaczka cholestatyczna
• Rzadko: martwica wątroby, niewydolność wątroby
• Bardzo rzadko: zapalenie pęcherzyka żółciowego, kamica żółciowa

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

• Często: wysypka, świąd, pokrzywka, rumień
• Niezbyt często: łysienie, zmiany barwnikowe, nadmierna potliwość
• Rzadko: zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna martwicza nekroliza naskórka, rumień wielopostaciowy, rumień guzowaty, łuszczyca, fotowrażliwość
• Bardzo rzadko: pęcherzyca, zapalenie skóry, zmiany troficzne skóry

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

• Niezbyt często: bóle mięśni, bóle stawów, skurcze mięśni
• Rzadko: zapalenie mięśni, osłabienie mięśni, miastenia
• Bardzo rzadko: rabdomioliza, zapalenie stawów, toczeń rumieniowaty układowy

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

• Niezbyt często: zaburzenia czynności nerek, białkomocz, krwiomocz
• Rzadko: śródmiąższowe zapalenie nerek, ostra niewydolność nerek
• Bardzo rzadko: kamica nerkowa, zapalenie pęcherza moczowego

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi

• Niezbyt często: zaburzenia erekcji, zaburzenia ejakulacji, zmniejszenie libido
• Rzadko: ginekomastia, galaktorea, zaburzenia miesiączkowania
• Bardzo rzadko: niepłodność, zaburzenia spermatogenezy

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

• Bardzo często: zmęczenie, osłabienie
• Często: gorączka, dreszcze, złe samopoczucie
• Niezbyt często: obrzęki, bóle w klatce piersiowej, zwiększenie masy ciała
• Rzadko: utrata masy ciała, reakcje w miejscu podania (zaczerwienienie, ból)
• Bardzo rzadko: zespół odstawienny (drgawki, pobudzenie, lęk, bezsenność)

Badania diagnostyczne

• Bardzo często: zwiększenie aktywności transaminaz wątrobowych (ALT, AST)
• Często: zwiększenie stężenia bilirubiny, fosfatazy alkalicznej, gamma-glutamylotransferazy (GGTP)
• Niezbyt często: zwiększenie stężenia kreatyniny, mocznika, kwasu moczowego
• Rzadko: zaburzenia elektrolitowe (hiponatremia, hipokaliemia), zwiększenie stężenia cholesterolu, triglicerydów
• Bardzo rzadko: zaburzenia krzepnięcia krwi, zwiększenie stężenia amylazy, lipazy

W razie wystąpienia jakichkolwiek działań niepożądanych, w tym niewymienionych w tej ulotce, należy skontaktować się z lekarzem lub farmaceutą.

5. DZIAŁANIA FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwpadaczkowe, pochodne dibenzazepiny.
Kod ATC: N03AF01

Karbamazepina jest lekiem przeciwpadaczkowym, przeciwbólowym i normotymicznym. Jej mechanizm działania nie jest w pełni wyjaśniony, ale uważa się, że polega na:

• blokowaniu kanałów sodowych zależnych od potencjału, co stabilizuje błony neuronów i hamuje generowanie powtarzających się potencjałów czynnościowych
• hamowaniu uwalniania neurotransmiterów, takich jak glutaminian i acetylocholina
• wzmacnianiu działania hamującego GABA
• blokowaniu receptorów adenozyny

Działanie przeciwdrgawkowe karbamazepiny jest podobne do fenytoiny. W przypadku nerwobólu karbamazepina hamuje przewodzenie impulsów nerwowych w nerwach obwodowych.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie: Karbamazepina jest powoli i nieregularnie wchłaniana z przewodu pokarmowego. Biodostępność wynosi około 75-85%. Maksymalne stężenie we krwi (Cmax) osiągane jest po 4-8 godzinach po podaniu pojedynczej dawki. Przy podawaniu wielokrotnym czas do osiągnięcia Cmax skraca się do 2-4 godzin.

Dystrybucja: Karbamazepina wiąże się z białkami osocza w około 75-90%. Dobrze przenika do tkanek, w tym do mózgu, łożyska i mleka kobiecego. Objętość dystrybucji wynosi 0,8-1,9 l/kg.

Metabolizm: Karbamazepina jest metabolizowana w wątrobie głównie przez izoenzym CYP3A4 do aktywnego metabolitu – 10,11-epoksydu karbamazepiny, który jest dalej metabolizowany do nieaktywnych związków. Metabolizm karbamazepiny podlega autoindukcji, co oznacza, że lek przyspiesza własny metabolizm. Stan stacjonarny osiągany jest po 2-4 tygodniach leczenia.

Eliminacja: Okres półtrwania karbamazepiny wynosi początkowo 25-65 godzin, ale po autoindukcji skraca się do 12-17 godzin. Okres półtrwania metabolitu 10,11-epoksydu wynosi około 5-8 godzin. Karbamazepina jest wydalana głównie z moczem (70-80%) w postaci metabolitów, a tylko 1-3% w postaci niezmienionej. Wydalanie z kałem wynosi 15-20%.

5.3 Dane przedkliniczne

Badania toksykologiczne wykazały, że karbamazepina ma działanie teratogenne u zwierząt. W badaniach na szczurach i myszach obserwowano wady wrodzone, w tym wady cewy nerwowej, serca i szkieletu. Działanie mutagenne nie zostało potwierdzone w standardowych testach. Karbamazepina nie wykazała działania kancerogennego w badaniach na zwierzętach.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Eudragit RS 30 D (kopolimer metakrylanu amonu typu B)
Triacetyna
Talk
Eudragit L 30 D-55 (kopolimer kwasu metakrylowego i etylu akrylanu (1:1))
Celuloza mikrokrystaliczna
Krospowidon
Krzemionka koloidalna bezwodna
Magnezu stearynian

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

3 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w temperaturze poniżej 30ºC.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Opakowanie:
5 blistrów po 10 tabletek Finlepsin 200 retard o przedłużonym uwalnianiu (50 tabletek) w tekturowym pudełku.
Blister PVC/PVDC/pergamin/Aluminium lub PVC/PVDC/Aluminium

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania

Brak szczególnych wymagań.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Teva Pharmaceuticals Polska Sp. z o.o.
ul. Emilii Plater 53, 00-113 Warszawa

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

10303

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 26 marca 2004 r.
Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 01 lipca 2014 r.

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO