Corectin 5, Tabletki powlekane

Ulotka: Corectin 5, Tabletki powlekane

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

CORECTIN 5, 5 mg tabletki powlekane
CORECTIN 10, 10 mg tabletki powlekane

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

CORECTIN 5
Jedna tabletka powlekana zawiera 5 mg bisoprololu fumaranu (Bisoprololi fumaras).

CORECTIN 10
Jedna tabletka powlekana zawiera 10 mg bisoprololu fumaranu (Bisoprololi fumaras).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka powlekana

CORECTIN 5
Białe, okrągle, obustronnie wypukłe tabletki powlekane o gładkiej powierzchni, z linią podziału po jednej stronie.

Tabletkę można podzielić na równe dawki.

CORECTIN 10
Żółte, okrągle, obustronnie wypukłe tabletki powlekane o gładkiej powierzchni, z linią podziału po jednej stronie.

Tabletkę można podzielić na równe dawki.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

• Nadciśnienie tętnicze
• Dławica piersiowa
• Leczenie stabilnej, przewlekłej niewydolności serca z osłabioną czynnością skurczową lewej komory, w skojarzeniu z inhibitorami ACE i lekami moczopędnymi oraz, w razie konieczności, z glikozydami naparstnicy (informacje dodatkowe, patrz punkt 5.1).

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie
W większości przypadków leczenie rozpoczyna się stopniowo, od małej dawki, którą następnie powoli się zwiększa.
We wszystkich przypadkach dawkowanie należy określić indywidualnie, w szczególności na podstawie tętna i skuteczności terapii.

Dorośli

Nadciśnienie tętnicze
Zalecana dawka wynosi 5 mg bisoprololu jeden raz na dobę.

W łagodniejszych postaciach nadciśnienia tętniczego (ciśnienie rozkurczowe do 105 mmHg) właściwe może się okazać podawanie 2,5 mg jeden raz na dobę.

W razie potrzeby dawkę można zwiększyć do 10 mg jeden raz na dobę.
Dalsze zwiększanie dawki jest uzasadnione tylko w wyjątkowych przypadkach.

Maksymalna zalecana dawka wynosi 20 mg jeden raz na dobę.

Dławica piersiowa
Zalecana dawka wynosi 5 mg bisoprololu jeden raz na dobę.
W razie potrzeby dawkę można zwiększyć do 10 mg jeden raz na dobę.
Dalsze zwiększanie dawki jest uzasadnione tylko w wyjątkowych przypadkach.

Maksymalna zalecana dawka wynosi 20 mg jeden raz na dobę.

Stabilna, przewlekła niewydolność serca
W standardowym leczeniu przewlekłej niewydolności serca stosuje się inhibitory ACE (lub antagonistów receptora angiotensyny II, w przypadku stwierdzonej nietolerancji inhibitorów ACE), beta-adrenolityki, leki moczopędne oraz – w razie konieczności – glikozydy naparstnicy. Leczenie bisoprololem należy rozpoczynać u pacjentów w stabilnym stanie klinicznym (bez incydentów ostrej niewydolności serca).

Zaleca się, aby leczenie prowadził lekarz z doświadczeniem w leczeniu przewlekłej niewydolności serca.

W trakcie i po okresie ustalania dawki może wystąpić przemijające nasilenie niewydolności serca, niedociśnienie tętnicze lub bradykardia.

Okres dostosowywania dawki
Leczenie stabilnej, przewlekłej niewydolności serca bisoprololem wymaga etapu dostosowania dawki.
Leczenie bisoprololem należy rozpoczynać od stopniowego zwiększania dawki, zgodnie z poniższym schematem:

• 1,25 mg raz na dobę przez pierwszy tydzień (aby uzyskać taką dawkę należy stosować inne produkty lecznicze – nie można uzyskać dawki 1,25 mg za pomocą produktu Corectin).
  Jeśli ta dawka jest dobrze tolerowana, należy ją zwiększyć do:
• 2,5 mg raz na dobę przez następny tydzień.
  Jeśli ta dawka jest dobrze tolerowana, należy ją zwiększyć do:
• 3,75 mg raz na dobę przez kolejny tydzień (aby uzyskać taką dawkę należy stosować inne produkty lecznicze – nie można uzyskać dawki 3,75 mg za pomocą produktu Corectin).
  Jeśli ta dawka jest dobrze tolerowana, należy ją zwiększyć do:
• 5 mg raz na dobę przez 4 tygodnie.
  Jeśli ta dawka jest dobrze tolerowana, należy ją zwiększyć do:
• 7,5 mg raz na dobę przez 4 tygodnie.
  Jeśli ta dawka jest dobrze tolerowana, należy ją zwiększyć do:
• 10 mg raz na dobę (dawka podtrzymująca).

Maksymalna zalecana dawka bisoprololu wynosi 10 mg raz na dobę.

Podczas okresu zwiększania dawki zalecane jest uważne monitorowanie parametrów życiowych (tętno, ciśnienie tętnicze) i objawów nasilenia niewydolności serca. Objawy te mogą wystąpić już w pierwszym dniu leczenia.

Modyfikacja leczenia
Jeżeli maksymalna zalecana dawka nie jest dobrze tolerowana, należy rozważyć stopniowe jej zmniejszanie.
W przypadku przemijającego nasilenia niewydolności serca, niedociśnienia tętniczego lub bradykardii, należy ponownie rozważyć dawkowanie leków podawanych jednocześnie z bisoprololem. Może być również konieczne czasowe zmniejszenie dawki bisoprololu lub rozważenie jego odstawienia.
Wznowienie podawania i (lub) zwiększenie dawki bisoprololu można jedynie rozważyć, gdy uzyska się stabilizację stanu pacjenta.
Jeśli konieczne jest przerwanie stosowania leku, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. Nagłe przerywanie przyjmowania bisoprololu może prowadzić do ostrego pogorszenia stanu pacjenta.
Leczenie bisoprololem przewlekłej, stabilnej niewydolności serca jest z reguły długotrwałe.

Osoby w podeszłym wieku
Zmiana dawkowania nie jest konieczna.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby i (lub) nerek
U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby lub nerek zwykle nie ma konieczności zmiany dawkowania.

U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 20 ml/min) oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby nie należy stosować dawek większych niż 10 mg na dobę.

Doświadczenie w stosowaniu bisoprololu u pacjentów poddawanych dializoterapii jest ograniczone.
Nie ma wskazań dotyczących konieczności zmiany dawkowania.

Dzieci i młodzież
Bisoprololu nie należy stosować u dzieci i młodzieży ze względu na brak doświadczenia klinicznego związanego ze stosowaniem bisoprololu w tej grupie wiekowej.

Sposób podawania
Tabletki powlekane należy przyjmować rano, na czczo lub z posiłkiem.
Tabletki należy połykać, popijając wodą.

Czas trwania leczenia
Czas leczenia nie jest ograniczony; zależy jednak od charakteru i ciężkości przebiegu choroby.

Leczenia bisoprololem nie wolno przerywać nagle, zwłaszcza u pacjentów z chorobą wieńcową, ponieważ może to prowadzić do przejściowego pogorszenia stanu zdrowia pacjenta.
Jeżeli konieczne jest przerwanie leczenia, dawkę należy zmniejszać stopniowo (np. zmniejszać o połowę w odstępach tygodniowych).

4.3 Przeciwwskazania

• Nadwrażliwość na bisoprolol lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
• Ostra niewydolność serca lub incydenty dekompensacji niewydolności serca, wymagające dożylnego stosowania leków o działaniu inotropowym dodatnim.
• Wstrząs kardiogenny.
• Blok przedsionkowo-komorowy drugiego lub trzeciego stopnia (bez stymulatora serca).
• Zespół chorego węzła zatokowego.
• Blok zatokowo-przedsionkowy.
• Bradykardia (z czynnością serca poniżej 50 skurczów/min przed rozpoczęciem leczenia).
• Niedociśnienie tętnicze (ciśnienie skurczowe < 90 mmHg).
• Ciężka astma oskrzelowa lub ciężka przewlekła obturacyjna choroba płuc.
• Późne stadium choroby zarostowej tętnic obwodowych lub zespołu Raynauda.
• Nieleczony guz chromochłonny rdzenia nadnerczy (patrz punkt 4.4).
• Kwasica metaboliczna.
• Jednoczesne stosowanie floktafeniny lub sultoprydu (patrz punkt 4.5).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Dotyczy tylko pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca
Leczenie stabilnej, przewlekłej niewydolności serca bisoprololem musi być rozpoczynane od fazy dostosowania dawki (patrz punkt 4.2).

Specjalne ostrzeżenia
Leczenia bisoprololem nie wolno przerywać nagłe, zwłaszcza u pacjentów z chorobą wieńcową, z wyjątkiem uzasadnionej konieczności. Szybkie przerwanie leczenia może prowadzić do przejściowego nasilenia choroby serca (patrz punkt 4.2)

Środki ostrożności
Należy bezwzględnie zachować ostrożność podczas leczenia bisoprololem pacjentów z nadciśnieniem tętniczym lub dławicą piersiową, z towarzyszącą niewydolnością serca.

Bisoprolol należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów:

• z cukrzycą z dużymi wahaniami stężenia glukozy we krwi. Objawy hipoglikemii (np. tachykardia, kołatanie serca, nasilone pocenie się) mogą być maskowane;
• w trakcie ścisłej głodówki;
• w trakcie leczenia odczulającego. Podobnie jak inne beta-adrenolityki, bisoprolol może zarówno zwiększać wrażliwość na alergeny, jak i nasilać reakcje anafilaktyczne. Leczenie adrenaliną nie zawsze daje oczekiwany efekt terapeutyczny;
• z blokiem przedsionkowo-komorowym pierwszego stopnia;
• z dławicą piersiową typu Prinzmetala. Leki beta-adrenolityczne mogą zwiększyć liczbę i czas trwania napadów dławicowych u tych pacjentów. Stosowanie selektywnych beta-adrenolityków jest możliwe w łagodnej postaci choroby i tylko w przypadku jednoczesnego podawania leków rozkurczających naczynia;
• z chorobą zarostową tętnic obwodowych lub z zaburzeniami krążenia obwodowego (np. objaw Raynauda, chromanie przestankowe). Nasilenie objawów może wystąpić szczególnie na początku leczenia.

U pacjentów z łuszczycą beta-adrenolityki (np. bisoprolol) mogą być zastosowane wyłącznie po bardzo dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka.

Leczenie bisoprololem może maskować objawy nadczynności tarczycy (zwłaszcza tachykardię).

U pacjentów z guzem chromochłonnym rdzenia nadnerczy (phateochromocytoma) bisoprolol można podawać dopiero po uprzednim zablokowaniu receptorów alfa-adrenergicznych (patrz punkt 4.3).

W przypadku astmy oskrzelowej lub innych przewlekłych obturacyjnych chorób płuc zaleca się jednoczesne podawanie leków rozszerzających oskrzela. U pacjentów z astmą rzadko może dojść do zwiększenia oporu w drogach oddechowych; w związku z tym konieczne może być zwiększenie dawki leków pobudzających receptory beta-adrenergiczne.
Zaleca się wykonanie badań czynnościowych układu oddechowego przed rozpoczęciem leczenia.

Lek zawiera substancję czynną, która może powodować pozytywny wynik testów antydopingowych.

Znieczulenie ogólne
U pacjentów otrzymujących znieczulenie ogólne, beta-adrenolityki zmniejszają ryzyko powstania arytmii i niedotlenienia mięśnia sercowego podczas wprowadzania do znieczulenia, intubacji i w okresie pooperacyjnym. Zgodnie z zaleceniami, leczenia beta-adrenolitykami nie powinno się przerywać w przypadku operacji chirurgicznej. Należy poinformować anestezjologa o stosowaniu beta-adrenolityków, ponieważ mogą wystąpić interakcje z innymi lekami, bradyarytmia, osłabienie odruchowej tachykardii i kompensacji utraty krwi, jako skutek osłabionych reakcji odruchowych.
Jeżeli uzna się za stosowne przerwanie leczenia beta-adrenolitykami przed zabiegiem operacyjnym, należy stopniowo zmniejszać dawkę, a następnie odstawić lek na 48 godzin przed planowanym zabiegiem w znieczuleniu ogólnym.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Jednoczesne stosowanie przeciwwskazane

• Floktafenina: leki beta-adrenolityczne mogą hamować sercowo-naczyniowe mechanizmy kompensacyjne, związane z niedociśnieniem tętniczym lub wstrząsem wywołanym stosowaniem floktafeniny.
• Sultopryd: nie należy stosować bisoprololu z sultoprydem, ponieważ zwiększa się ryzyko wystąpienia komorowych zaburzeń rytmu serca.

Jednoczesne stosowanie nie zalecane

• Antagoniści wapnia z grupy werapamilu oraz w mniejszym stopniu z grupy diltiazemu: negatywny wpływ na kurczliwość i przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Dożylne podanie werapamilu pacjentom leczonym beta-adrenolitykiem może prowadzić do ciężkiego niedociśnienia i bloku przedsionkowo-komorowego.
• Leki przeciwnadciśnieniowe działające ośrodkowo (np. klonidyna, metylodopa, moksonidyna, rylmenidyna): jednoczesne stosowanie może doprowadzić do zmniejszenia ośrodkowego napięcia współczulnego, a tym samym prowadzić do zmniejszenia częstości akcji serca i pojemności minutowej serca oraz rozszerzenia naczyń. Nagłe odstawienie tych leków, szczególnie przed odstawieniem leku beta-adrenolitycznego, może zwiększać ryzyko wystąpienia tzw. „nadciśnienia z odbicia”.

Jednoczesne stosowanie, podczas którego należy zachować ostrożność

• Antagoniści wapnia z grupy dihydropirydyny (np. felodypina i amlodypina): jednoczesne stosowanie może zwiększać ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego; nie można także wykluczyć ryzyka dalszego pogorszenia czynności skurczowej komór serca u pacjentów z niewydolnością serca.
• Leki przeciwarytmiczne klasy I (np. chinidyna, dyzopiramid, lidokaina, fenytoina, flekainid, propafenon): czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego może ulec wydłużeniu, a ujemne działanie inotropowe może zostać nasilone (wymagana jest ścisła kontrola stanu klinicznego i zapisu EKG).
• Leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron): czas przewodzenia przedsionkowo – komorowego może ulec wydłużeniu.
• Leki parasympatykominetyczne (w tym takryna): jednoczesne stosowanie może wydłużać czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego oraz zwiększać ryzyko bradykardii.
• Leki beta-adrenolityczne stosowane miejscowo (np. krople do oczu w leczeniu jaskry) mogą nasilać ogólnoustrojowe działanie bisoprololu.
• Insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe: nasilenie działania hipoglikemizującego. Blokada receptorów beta-adrenergicznych może maskować objawy hipoglikemii.
• Leki znieczulające: osłabienie odruchowej tachykardii oraz zwiększenie ryzyka niedociśnienia tętniczego (patrz punkt 4.4).
• Glikozydy naparstnicy: zmniejszenie częstości akcji serca, wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo- komorowego.
• Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ): osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego (hamowanie naczyniorozszerzającego działania prostaglandyn przez NLPZ oraz retencja sodu i wody powodowane przez pirazolonowe NLPZ).
• Leki beta-sympatykominetyczne (np. izoprenalina, orcyprenalina, dobutamina): w skojarzeniu z bisoprololem może dojść do osłabienia działania obu leków.
• Leki sympatykominetyczne, pobudzające zarówno receptory beta- jak i alfa-adrenergiczne (np. noradrenalina, adrenalina): jednoczesne stosowanie z bisoprololem może ujawniać ich działanie zwężające naczynia za pośrednictwem receptorów alfa-adrenergicznych, prowadząc do zwiększenia ciśnienia tętniczego oraz zaostrzenia chromania przestankowego. Powyższe interakcje uważa się za bardziej prawdopodobne w przypadku stosowania nieselektywnych beta-adrenolityków.
  W przypadku leczenia reakcji alergicznych może być konieczne zwiększenie dawki adrenaliny.
• Jednoczesne stosowanie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, jak również z innymi lekami zmniejszającymi ciśnienie tętnicze (np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, barbiturany, fenotiazyna) może zwiększać ryzyko niedociśnienia.
• Baklofen: nasila działanie przeciwnadciśnieniowe bisoprololu.
• Jodowe środki kontrastujące: leki beta-adrenolityczne mogą hamować sercowo-naczyniowe mechanizmy kompensacyjne, związane z niedociśnieniem tętniczym lub wstrząsem spowodowanymi przez jodowe środki kontrastujące.

Jednoczesne stosowanie, które należy rozważyć

• Meflochina: zwiększone ryzyko wystąpienia bradykardii.
• Kortykosteroidy: osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego na skutek retencji sodu i wody.
• Inhibitory monoaminooksydazy (z wyjątkiem inhibitorów MAO-B); nasilenie działania hipotensyjnego leków beta-adrenolitycznych, ale także ryzyko wystąpienia przełomu nadciśnieniowego.
• Ryfampicyna: może w niewielkim stopniu zmniejszyć okres półtrwania bisoprololu w wyniku indukcji enzymów wątrobowych. Najczęściej nie ma konieczności zmiany dawkowania.
• Pochodne ergotaminy: nasilenie zaburzeń krążenia obwodowego.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża
Bisoprolol ma działanie farmakologiczne, które może szkodliwie wpływać na ciążę i (lub) płód lub noworodka. Wszystkie leki blokujące receptory beta-adrenergiczne zmniejszają przepływ krwi przez łożysko, co wiąże się z opóźnieniem wzrostu, śmiercią wewnątrzmaciczną, poronieniem lub przedwczesnym porodem. Bisoprolol może powodować hipoglikemię lub bradykardię u płodu lub noworodka.
Jeśli leczenie beta-adrenolitykami jest konieczne, zaleca się selektywne beta-adrenolityki.

Bisoprololu nie wolno stosować w ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne.
W takich przypadkach należy monitorować przepływ krwi przez łożysko i wzrost płodu.
W razie niekorzystnego wpływu na przebieg ciąży lub rozwój płodu, należy rozważyć inne metody terapii. Noworodki matek leczonych beta-adrenolitykami powinny być ściśle nadzorowane przez lekarza. Objawy hipoglikemii i bradykardii u noworodków występują w pierwszych trzech dobach życia.

Karmienie piersią
Brak danych dotyczących przenikania bisoprololu do mleka kobiecego oraz bezpieczeństwa stosowania w okresie karmienia piersią, w tym dotyczących wpływu leku na niemowlęta.
Nie należy karmić piersią podczas stosowania bisoprololu.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Podczas badania pacjentów z dławicą piersiową nie stwierdzono wpływu bisoprololu na zdolność prowadzenia pojazdów.
W zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na lek nie można jednak wykluczyć jego wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn.
Bisoprolol może powodować uczucie zmęczenia, senność lub zawroty głowy. Takie działanie należy brać pod uwagę zwłaszcza na początku leczenia, podczas zmiany dawki leku lub innych stosowanych leków oraz w przypadku jednoczesnego spożywania alkoholu.

4.8 Działania niepożądane

Działania niepożądane wymienione poniżej pogrupowano zgodnie z klasyfikacją układów i narządów.

Częstość występowania działań niepożądanych określono w następujący sposób:
− bardzo często (≥1/10),
− często (≥ 1/100 do <1/10),
− niezbyt często (≥ 1/1 000 do <1/100),
− rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000),
− bardzo rzadko (<1/10 000),
− częstość nieznana (nie może być określana na podstawie dostępnych danych).

• Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
  Rzadko: hipoglikemia
• Zaburzenia psychiczne
  Niezbyt często: depresja, zaburzenia snu
  Rzadko: koszmary nocne, omamy
• Zaburzenia układu nerwowego
  Często: zawroty głowy*, ból głowy*
  Rzadko: omdlenie
• Zaburzenia oka
  Rzadko: zmniejszone wydzielanie łez (istotne, jeśli pacjent nosi soczewki kontaktowe)
  Bardzo rzadko: zapalenie spojówek
• Zaburzenia ucha i błędnika
  Rzadko: zaburzenia słuchu
• Zaburzenia serca
  Bardzo często: zwolnienie czynności serca (bradykardia)
  Często: nasilenie istniejącej niewydolności serca
  Niezbyt często: zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego (blok przedsionkowo-komorowy)
• Zaburzenia naczyniowe
  Często: uczucie zimna lub drętwienia kończyn, choroba Raynauda, nasilenie istniejącego chromania przestankowego
  Niezbyt często: niedociśnienie, szczególnie podczas zmiany pozycji z leżącej na stojącą (niedociśnienie ortostatyczne)
• Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
  Niezbyt często: skurcz oskrzeli u pacjentów z astmą oskrzelową lub chorobą obturacyjną płuc w wywiadzie
  Rzadko: alergiczny nieżyt nosa (zapalenie błony śluzowej nosa)
• Zaburzenia żołądka i jelit
  Często: zaburzenia żołądkowo-jelitowe, takie jak nudności, wymioty, biegunka, zaparcie, ból brzucha
• Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
  Rzadko: zapalenie wątroby
• Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
  Rzadko: reakcje alergiczne (swędzenie, przejściowe nagłe zaczerwienienie twarzy, wysypka)
  Bardzo rzadko: łysienie. Beta-adrenolityki mogą wywołać lub nasilać objawy łuszczycy lub wywoływać łuszczycopodobną wysypkę.
• Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
  Niezbyt często: osłabienie mięśni, bolesne kurcze mięśni, zwyrodnienie stawów
• Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
  Rzadko: zaburzenia potencji
• Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
  Często: zmęczenie*, osłabienie (astenia)
• Badania diagnostyczne
  Rzadko: zwiększenie stężenia triglicerydów, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AIAT, AspAT)

*Objawy te występują głównie na początku leczenia. Zwykle są łagodne i ustępują w ciągu 1-2 tygodni.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa
tel.: +48 22 49 21 301, faks: +48 22 49 21 309
e-mail: ndl@urpl.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Objawy
Najczęściej występujące objawy przedawkowania beta-adrenolityków to: bradykardia, niedociśnienie, skurcz oskrzeli, ostra niewydolność serca i hipoglikemia. Dotychczas zgłoszono kilka przypadków przedawkowania bisoprololu (największe – 2000 mg) u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i (lub) dławicą piersiową. U takich pacjentów występowała bradykardia i niedociśnienie. U wszystkich pacjentów objawy przedawkowania ustąpiły.

Istnieje znaczna osobnicza zmienność w reakcji na pojedynczą dużą dawkę bisoprololu.

Postępowanie w przypadku przedawkowania leku
Ogólnie, w przypadku, gdy dojdzie do przedawkowania, należy przerwać leczenie bisoprololem i rozpocząć leczenie podtrzymujące i objawowe. Z ograniczonych danych wynika, że bisoprolol tylko w niewielkim stopniu można usunąć za pomocą dializy.

Na podstawie spodziewanych działań farmakologicznych oraz zaleceń dotyczących innych beta-adrenolityków, w razie istnienia wymienionych klinicznych wskazań, można rozważyć podanie następujących leków:

• Atropina (1-2 mg dożylnie) w przypadku bradykardii.
• Glukagon (początkowo 10-20 mg dożylnie) w przypadku niedociśnienia tętniczego.
• Agonista receptora beta-adrenergicznego (np. izoprenalina, dobutamina) w przypadku nasilenia objawów niewydolności serca.
• Agonista receptora beta2-adrenergicznego (np. salbutamol w postaci aerozolu do inhalacji) w przypadku skurczu oskrzeli.
• Glukoza (dożylnie) w przypadku hipoglikemii.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: Beta-adrenolityki selektywne, kod ATC: C07AB07

Bisoprolol jest silnie selektywnym beta-adrenolitykiem, bez wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej. Ma on jedynie nieznaczne powinowactwo do receptorów beta2-adrenergicznych. Selektywność bisoprololu w stosunku do receptorów beta1-adrenergicznych jest większa niż selektywność atenololu, metoprololu lub bisoprololu.

Bisoprolol jest dostępny w postaci fumaranu. W badaniach na zwierzętach wykazano, że bisoprolol nie ma istotnych właściwości stabilizujących błonę komórkową.

W leczeniu nadciśnienia tętniczego i dławicy piersiowej mechanizm działania bisoprololu nie został w pełni wyjaśniony. Może on obejmować zmniejszenie aktywności układu współczulnego poprzez blokadę receptorów beta1-adrenergicznych w sercu, co powoduje zmniejszenie częstości akcji serca i kurczliwości mięśnia sercowego. W leczeniu przewlekłej niewydolności serca mechanizm działania bisoprololu nie został w pełni wyjaśniony.

W badaniach klinicznych wykazano, że bisoprolol zmniejsza śmiertelność i częstość hospitalizacji z powodu zaostrzenia choroby u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Bisoprolol jest prawie całkowicie (około 90%) wchłaniany z przewodu pokarmowego. Jego biodostępność wynosi około 90% z powodu niewielkiego efektu pierwszego przejścia. Wchłanianie nie zależy od przyjmowania pokarmu. Maksymalne stężenie w surowicy osiągane jest po 2-3 godzinach.

Bisoprolol jest metabolizowany w wątrobie w niewielkim stopniu (około 50%). Metabolity nie mają działania farmakologicznego i są wydalane przez nerki. Około 50% dawki jest wydalane w postaci niezmienionej przez nerki. Klirens całkowity wynosi około 15 l/h. Okres półtrwania w fazie eliminacji wynosi 10-12 godzin, co umożliwia podawanie leku raz na dobę.

Farmakokinetyka bisoprololu jest liniowa i niezależna od wieku.

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby farmakokinetyka bisoprololu może ulec zmianie. U pacjentów z marskością wątroby lub z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 20 ml/min) stężenie bisoprololu w osoczu może być zwiększone i wydłużony może być okres półtrwania. U takich pacjentów nie należy stosować dawek większych niż 10 mg na dobę.

5.3 Dane przedkliniczne

W badaniach toksykologicznych nie wykazano bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego działania u zwierząt, które mogłoby być istotne dla stosowania leku u ludzi.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Rdzeń tabletki: Skrobia kukurydziana, celuloza mikrokrystaliczna, kroskarmeloza sodowa, krzemionka koloidalna bezwodna, magnezu stearynian.

Otoczka:

• CORECTIN 5: hypromeloza, tytanu dwutlenek (E171), makrogol 400.
• CORECTIN 10: hypromeloza, tytanu dwutlenek (E171), żelaza tlenek żółty (E172), makrogol 400.

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Brak szczególnych zaleceń.

6.3 Okres ważności

3 lata

6.4 Specjalne ostrzeżenia dotyczące przechowywania

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią.

6.5 Rodzaj opakowania i wielkość opakowania

Blister z folii PVC/PVDC i folii aluminiowej.
Wielkości opakowań: 10, 14, 20, 28, 30, 50, 56, 60, 84, 90, 98, 100 tabletek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Instrukcja stosowania i postępowania

Brak szczególnych zaleceń.

7. POSIADACZ POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

KRKA, d.d., Novo mesto, Šmarješka cesta 6, 8501 Novo mesto, Słowenia

8. NUMER(Y) POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

CORECTIN 5, 5 mg tabletki powlekane: 21543
CORECTIN 10, 10 mg tabletki powlekane: 21544

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU / DATA ODNOWIENIA POZWOLENIA

25.08.2011 r. / 25.08.2016 r.

10. DATA ZATWIERDZENIA (LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY) TEKSTU CHARAKTERYSTYKI

20.07.2022 r.