Prestarium 5 mg, Tabletki powlekane

Ulotka: Prestarium 5 mg, Tabletki powlekane

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Prestarium 5 mg, 5 mg, tabletki powlekane

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Jedna tabletka powlekana zawiera 3,395 mg peryndoprylu, co odpowiada 5 mg peryndoprylu z argininą (Perindoprilum argininum).

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: 72,58 mg laktozy jednowodnej.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka powlekana.
Jasnozielona, podłużna tabletka powlekana z oznakowaniem [z]z jednej strony i z rowkiem ułatwiającym dzielenie po obu stronach. Tabletkę można podzielić na równe dawki.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

• Nadciśnienie tętnicze
  Leczenie nadciśnienia tętniczego.
• Niewydolność serca
  Leczenie objawowej niewydolności serca.
• Stabilna choroba wieńcowa
  Zmniejszenie ryzyka incydentów sercowych u pacjentów z zawałem mięśnia sercowego i (lub) rewaskularyzacją w wywiadzie.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie
Dawka powinna być ustalona indywidualnie (patrz punkt 4.4) w zależności od reakcji ciśnienia tętniczego u danego pacjenta.

• Nadciśnienie tętnicze
  Produkt Prestarium 5 mg może być stosowany w monoterapii jak i w leczeniu skojarzonym z preparatami z innych grup leków przeciwnadciśnieniowych (patrz punkty 4.3, 4.4, 4.5 i 5.1).
  Zalecana dawka początkowa wynosi 5 mg, podawana raz na dobę, rano.
  U pacjentów z dużą aktywnością układu renina-angiotensyna–aldosteron (w szczególności u pacjentów z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym, zaburzeniami wodno-elektrolitowymi, dekompensacją układu sercowo-naczyniowego lub ciężkim nadciśnieniem tętniczym) może występować nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego po podaniu dawki początkowej. U takich pacjentów leczenie należy rozpoczynać w warunkach specjalistycznej opieki medycznej, a zalecana dawka początkowa wynosi 2,5 mg.
  Po miesiącu leczenia dawka może zostać zwiększona do 10 mg podawanych raz na dobę.
  Po rozpoczęciu leczenia produktem Prestarium 5 mg może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze; częściej dotyczy to pacjentów równocześnie leczonych lekami moczopędnymi.
  W takich sytuacjach należy zachować ostrożność, gdyż u tych pacjentów mogą występować zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej.
  Jeśli jest to możliwe, leczenie lekami moczopędnymi powinno zostać przerwane 2 do 3 dni przed rozpoczęciem leczenia produktem Prestarium 5 mg (patrz punkt 4.4).
  U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, u których nie jest możliwe przerwanie leczenia lekami moczopędnymi, leczenie produktem Prestarium 5 mg należy rozpoczynać od dawki 2,5 mg. Należy systematycznie kontrolować czynność nerek oraz stężenie potasu w surowicy.
  Kolejna dawka produktu Prestarium 5 mg powinna być dostosowana do reakcji ciśnienia tętniczego u danego pacjenta. Jeżeli jest to konieczne, należy ponownie rozważyć leczenie za pomocą leków moczopędnych.
  U pacjentów w podeszłym wieku leczenie należy rozpoczynać od dawki 2,5 mg, którą następnie można zwiększyć po miesiącu leczenia do 5 mg, a jeśli jest to konieczne do 10 mg, w zależności od czynności nerek (patrz tabela poniżej).
• Objawowa niewydolność serca
  Zaleca się, aby wprowadzanie produktu Prestarium 5 mg do leczenia skojarzonego z lekami moczopędnymi nieoszczędzającymi potasu i (lub) preparatami naparstnicy, i (lub) beta-adrenolitykami odbywało się w warunkach specjalistycznej opieki medycznej, z zastosowaniem zalecanej dawki początkowej 2,5 mg przyjmowanej rano. Jeśli dawka ta jest tolerowana, po 2 tygodniach może zostać zwiększona do 5 mg, stosowanych raz na dobę. Dawkę należy dostosować w zależności od reakcji klinicznej danego pacjenta.
  W przypadku pacjentów z ciężką niewydolnością serca, a także innych pacjentów należących do grup dużego ryzyka (pacjenci z niewydolnością nerek oraz tendencją do zaburzeń elektrolitowych, pacjenci leczeni jednocześnie lekami moczopędnymi i (lub) preparatami rozszerzającymi naczynia), leczenie należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą medyczną (patrz punkt 4.4).
  Pacjenci z dużym ryzykiem wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego tj.: pacjenci z zaburzoną gospodarką elektrolitową z hiponatremią lub bez hiponatremii, pacjenci odwodnieni lub pacjenci intensywnie leczeni lekami moczopędnymi, powinni mieć wyrównane te zaburzenia, jeśli jest to możliwe przed rozpoczęciem leczenia produktem Prestarium 5 mg. Ciśnienie tętnicze krwi, czynność nerek oraz stężenie potasu w surowicy należy uważnie kontrolować zarówno na początku jak i w trakcie leczenia (patrz punkt 4.4).
• Stabilna choroba wieńcowa
  Leczenie należy rozpocząć od dawki 5 mg na dobę przez dwa tygodnie, a następnie dawkę zwiększyć do 10 mg raz na dobę w zależności od czynności nerek i pod warunkiem, że dawka 5 mg jest dobrze tolerowana.
  Pacjenci w podeszłym wieku powinni otrzymać dawkę 2,5 mg na dobę przez tydzień, a następnie 5 mg przez kolejny tydzień, przed zwiększeniem dawki do 10 mg na dobę w zależności od czynności nerek (patrz tabela 1 „Dostosowanie dawki w niewydolności nerek”). Dawkę należy zwiększać tylko wtedy, gdy mniejsza dawka była dobrze tolerowana.

Szczególne grupy pacjentów

• Pacjenci z niewydolnością nerek
  U pacjentów z niewydolnością nerek, dawkę należy dostosować na podstawie wartości klirensu kreatyniny, tak jak podano w poniższej tabeli.
  Tabela 1: dostosowanie dawki w niewydolności nerek

  KLIRENS KREATYNINY (ml/min)	ZALECANA DAWKA
  Clkr ≥60	5 mg na dobę
  30< Clkr <60	2,5 mg na dobę
  15< Clkr <30	2,5 mg, co drugi dzień
  Pacjenci poddawani dializie* Clkr <15	2,5 mg w dniu dializy

  *klirens peryndoprylatu podczas dializy wynosi 70 ml/min
  Pacjentom poddawanym hemodializie dawkę należy podać po dializie.

• Pacjenci z niewydolnością wątroby
  U pacjentów z niewydolnością wątroby nie ma konieczności modyfikacji dawki (patrz punkty 4.4 i 5.2).
• Dzieci i młodzież
  Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności peryndoprylu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.
  Aktualne dane przedstawiono w punkcie 5.1, ale brak zaleceń dotyczących dawkowania.
  Dlatego stosowanie u dzieci i młodzieży nie jest zalecane.

Sposób podawania
Podanie doustne.
Zaleca się przyjmowanie produktu Prestarium 5 mg raz na dobę, rano, przed posiłkiem.

4.3 Przeciwwskazania

• Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1 lub inne inhibitory ACE;
• obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie związany z uprzednim leczeniem inhibitorami ACE (patrz punkt 4.4);
• wrodzony lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy;
• drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6);
• jednoczesne stosowanie produktu Prestarium 5 mg z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego, GFR<60 ml/min/1,73 m²) (patrz punkty 4.5 i 5.1);
• jednoczesne stosowanie z produktem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan. Nie wolno rozpoczynać leczenia produktem Prestarium 5 mg przed upływem 36 godzin od podania ostatniej dawki produktu złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan (patrz punkty 4.4 i 4.5);
• pozaustrojowe metody leczenia powodujące kontakt krwi z powierzchniami o ujemnym ładunku elektrycznym (patrz punkt 4.5);
• znaczne obustronne zwężenie tętnic nerkowych lub zwężenie tętnicy zaopatrującej jedyną nerkę (patrz punkt 4.4).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

• Stabilna choroba wieńcowa
  W przypadku wystąpienia epizodu niestabilnej dławicy piersiowej (ciężkiego lub nie) podczas pierwszego miesiąca leczenia peryndoprylem, należy przeprowadzić dokładną ocenę stosunku korzyści i ryzyka przed kontynuacją leczenia.
• Niedociśnienie tętnicze
  Inhibitory konwertazy angiotensyny mogą powodować nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi. Objawowe niedociśnienie tętnicze występuje rzadko u pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym, pojawia się częściej u pacjentów odwodnionych z powodu stosowania leków moczopędnych, diety ubogosodowej, dializ, gdy występuje biegunka lub wymioty, lub u pacjentów z ciężkim nadciśnieniem reninozależnym (patrz punkty 4.5 i 4.8). U pacjentów z objawową niewydolnością serca, z lub bez współistniejącej niewydolności nerek, obserwowano objawowe niedociśnienie tętnicze. Objawowe niedociśnienie tętnicze występuje częściej u pacjentów z ciężką, objawową niewydolnością serca, w następstwie leczenia dużymi dawkami diuretyków pętlowych, hiponatremią lub zaburzeniem czynności nerek. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia objawowego niedociśnienia tętniczego rozpoczynanie leczenia jak i ustalanie dawki powinno odbywać się pod ścisłą kontrolą lekarską (patrz punkty 4.2 i 4.8). Powyższe uwagi dotyczą również pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub z chorobami naczyń mózgowych, u których nagle obniżenie ciśnienia tętniczego mogą spowodować wystąpienie zawału serca lub incydentu naczyniowo-mózgowego.
  W przypadku wystąpienia niedociśnienia tętniczego, pacjenta należy położyć na plecach oraz, jeżeli jest to konieczne, podać dożylnie roztwór chlorku sodu 9 mg/ml (0,9%). Wystąpienie przemijającego niedociśnienia tętniczego nie wyklucza późniejszego stosowania produktu, co zazwyczaj odbywa się bez komplikacji, gdy ciśnienie tętnicze krwi zwiększy się wraz ze zwiększeniem objętości wewnątrznaczyniowej.
  U niektórych pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, z prawidłowym lub niskim ciśnieniem tętniczym, może wystąpić dodatkowe obniżenie ciśnienia tętniczego po podaniu produktu Prestartum 5 mg. Działanie to jest spodziewane i zazwyczaj nie powoduje przerwania leczenia. Jeśli niedociśnienie tętnicze staje się objawowe, może być konieczne zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia produktem Prestarium 5 mg.
• Zwężenie zastawki aortalnej i (lub) zastawki mitralnej/ kardiomiopatia przerostowa
  Tak jak w przypadku innych inhibitorów ACE produkt Prestartum 5 mg należy stosować ostrożnie u pacjentów ze zwężeniem zastawki mitralnej i zawężeniem drogi odpływu z lewej komory, tak jak ma to miejsce w przypadku zwężenia zastawki aortalnej lub kardiomiopatii przerostowej.
• Zaburzenia czynności nerek
  W niektórych przypadkach niewydolności nerek (klirens kreatyniny < 60 ml/min) dawka początkowa peryndoprylu powinna być dostosowana do klirensu kreatyniny u danego pacjenta (patrz punkt 4.2), a następnie w zależności od odpowiedzi na leczenie. U tych pacjentów kontrola stężenia potasu i kreatyniny jest częścią standardowego postępowania medycznego (patrz punkt 4.8).
  U pacjentów z objawową niewydolnością serca, wystąpienie niedociśnienia tętniczego po rozpoczęciu leczenia inhibitorami ACE może powodować dalsze zaburzenie czynności nerek. W takiej sytuacji może wystąpić zazwyczaj przemijająca, ostra niewydolność nerek.
  U części pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej nerki, którzy byli leczeni inhibitorami ACE, obserwowano zwiększenie stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w surowicy. Zaburzenia te były odwracalne po przerwaniu leczenia. Dotyczy to szczególnie pacjentów z niewydolnością nerek.
  W sytuacji, kiedy równocześnie występuje nadciśnienie naczyniowo-nerkowe, istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego i niewydolności nerek. U takich pacjentów leczenie należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarską, od małych dawek, ostrożnie je zwiększając. Leczenie moczopędne może być czynnikiem predysponującym do wystąpienia tych stanów; należy wtedy przerwać leczenie lekami moczopędnymi i monitorować czynność nerek podczas pierwszych tygodni leczenia produktem Prestarium 5 mg. U niektórych pacjentów bez uprzedniej choroby naczyń nerkowych obserwowano zwiększenie stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w surowicy, zazwyczaj przemijające i o małym nasileniu. Szczególnie dotyczy to sytuacji, gdy produkt Prestarium 5 mg stosowano jednocześnie z lekiem moczopędnym. Dotyczy to zwłaszcza pacjentów z wcześniej występującą niewydolnością nerek. Może być konieczne zmniejszenie dawki i (lub) przerwanie leczenia lekiem moczopędnym i (lub) produktem Prestarium 5 mg.
• Pacjenci poddawani hemodializie
  U pacjentów poddawanych dializie z zastosowaniem błon o dużej przepuszczalności i jednocześnie leczonych inhibitorami ACE były obserwowane reakcje rzekomoanafilaktyczne. U tych pacjentów należy rozważyć zastosowanie błon dializacyjnych innego rodzaju lub leków przeciwnadciśnieniowych z innych grup.
• Transplantacja nerki
  Brak doświadczenia odnośnie stosowania produktu Prestarium 5 mg u pacjentów z niedawno wykonaną transplantacją nerki.
• Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe
  Podczas leczenia inhibitorami ACE pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy zaopatrującej jedyną nerkę istnieje zwiększone ryzyko niedociśnienia tętniczego oraz niewydolności nerek (patrz punkt 4.3). Leczenie lekami moczopędnymi może stanowić dodatkowy czynnik ryzyka. Zmniejszona czynność nerek może przebiegać z jedynie niewielkimi zmianami stężenia kreatyniny w surowicy, nawet u pacjentów z jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej.
• Reakcje nadwrażliwości/ obrzęk naczynioruchowy
  Obserwowano rzadkie przypadki występowania obrzęku naczynioruchowego twarzy, kończyn, warg, błon śluzowych, języka, głośni i (lub) krtani u pacjentów otrzymujących inhibitory ACE, w tym produkt Prestarium 5 mg. Obrzęk naczynioruchowy może wystąpić w każdym momencie leczenia. W razie wystąpienia powyższych objawów należy natychmiast przerwać leczenie produktem Prestarium 5 mg, a pacjent powinien być obserwowany do czasu całkowitego ustąpienia objawów. Obrzęki obejmujące twarz i wargi zazwyczaj ustępowały bez leczenia, jednak leki przeciwhistaminowe okazywały się przydatne w celu złagodzenia objawów. Obrzęk naczynioruchowy obejmujący krtan może być śmiertelny. Zajęcie języka, głośni lub krtani może powodować zamknięcie dróg oddechowych; należy wtedy zastosować leczenie przewidziane w stanach nagłych. Leczenie to może obejmować podanie adrenaliny i (lub) utrzymanie drożności dróg oddechowych. Pacjent powinien być pod ścisłą kontrolą medyczną do czasu całkowitego i trwałego ustąpienia objawów. U pacjentów, u których w przeszłości występował obrzęk naczynioruchowy niezwiązany ze stosowaniem inhibitorów ACE, może istnieć większe ryzyko jego wystąpienia podczas leczenia inhibitorami ACE (patrz punkt 4.3).
  U pacjentów leczonych inhibitorami ACE rzadko donoszono o wystąpieniu obrzęku naczynioruchowego jelit. Pacjenci ci zgłaszali ból brzucha (z nudnościami lub wymiotami albo bez nudności lub wymiotów), u niektórych pacjentów nie występował wcześniej obrzęk naczynioruchowy twarzy a poziomy C1-esterazy były prawidłowe. Obrzęk naczynioruchowy zdiagnozowano w wyniku przeprowadzenia takich procedur: tomografia komputerowa jamy brzusznej, ultrasonografia lub zabieg chirurgiczny; objawy ustąpiły po przerwaniu podawania inhibitora ACE. Obrzęk naczynioruchowy jelit należy wziąć pod uwagę podczas diagnozowania różnicowego pacjentów leczonych inhibitorami ACE, zgłaszających ból brzucha.
  Jednoczesne stosowanie peryndoprylu z produktem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan jest przeciwwskazane ze względu na zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego (patrz punkt 4.3). Nie wolno rozpoczynać leczenia produktem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan do 36 godzin od podania ostatniej dawki peryndoprylu. Jeśli terapia produktem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan jest przerwana, nie wolno rozpoczynać leczenia peryndoprylem do 36 godzin od podania ostatniej dawki produktu złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan (patrz punkty 4.3 i 4.5). Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE z inhibitorami obojętnej endopertydazy (ang. neutral endopeptidase, NEP) (np. racekadotryl), inhibitorami mTOR (np. syrolimus, ewerolimus, temsyrolimus) oraz gliptynami (np. linagliptyna, saksagliptyna, sitagliptyna, wildagliptyna) może prowadzić do zwiększenia ryzyka obrzęku naczynioruchowego (np. obrzęk dróg oddechowych lub języka, z zaburzeniami oddychania lub bez takich zaburzeń), patrz punkt 4.5. Należy zachować ostrożność podczas rozpoczynania stosowania racekadotrylu, inhibitorów mTOR (np. syrolimus, ewerolimus, temsyrolimus) oraz gliptyn (np. linagliptyna, saksagliptyna, sitagliptyna, wildagliptyna) u pacjenta wcześniej przyjmującego inhibitor ACE.
• Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas aferezy LDL
  Rzadko, u pacjentów leczonych inhibitorami ACE poddanych aferezie LDL z zastosowaniem siarczanu dekstranu występują reakcje rzekomoanafilaktyczne zagrażające życiu. Reakcjom tym można zapobiec poprzez czasowe odstawienie inhibitorów ACE przed rozpoczęciem każdego zabiegu aferezy LDL.
• Reakcje anafilaktyczne podczas leczenia odczulającego
  U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE podczas leczenia odczulającego (np. jadem owadów błonkoskrzydłych) wystąpiły reakcje rzekomoanafilaktyczne. U tych samych pacjentów można było uniknąć wystąpienia reakcji poprzez tymczasowe odstawienie inhibitorów ACE, jakkolwiek reakcje nawracały po nieumyślnym ponownym zastosowaniu.
• Zaburzenia czynności wątroby
  Rzadko, stosowanie inhibitorów ACE jest związane z wystąpieniem zespołu rozpoczynającego się od żółtaczki cholestatycznej, prowadzącej do rozwoju piorunującej martwicy wątroby i (czasami) śmierci. Mechanizm powstawania tego zespołu nie jest wyjaśniony. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE, u których rozwinęła się żółtaczka cholestatyczna, lub u których obserwuje się zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, należy przerwać leczenie inhibitorami ACE i zastosować odpowiednie postępowanie medyczne (patrz punkt 4.8).
• Neutropenia/ agranulocytoza/ małopłytkowość/ niedokrwistość
  Neutropenia lub agranulocytoza, małopłytkowość oraz niedokrwistość były obserwowane u pacjentów otrzymujących inhibitory ACE. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek i bez innych czynników ryzyka neutropenia występuje rzadko. Peryndopryl powinien być stosowany ze szczególną ostrożnością u pacjentów z kolagenozą naczyń, leczonych lekami immunosupresyjnymi, allopurynolem lub prokainamidem, lub gdy czynniki te występują łącznie, szczególnie jeśli wcześniej rozpoznano niewydolność nerek. U niektórych z takich pacjentów odnotowano przypadki rozwoju ciężkich infekcji, które w niektórych przypadkach były oporne na intensywne leczenie antybiotykami. U takich pacjentów należy okresowo kontrolować liczbę białych krwinek. Pacjentów należy poinformować, aby zgłaszali wszelkie objawy infekcji (np. ból gardła, gorączka).
• Grupy etniczne
  Inhibitory ACE częściej powodują obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. Tak jak inne inhibitory ACE, peryndopryl może być mniej skuteczny w obniżaniu ciśnienia krwi u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras, prawdopodobnie z powodu małej aktywności reninowej osocza częściej występującej u pacjentów rasy czarnej z nadciśnieniem tętniczym.
• Kaszel
  U pacjentów leczonych inhibitorami ACE może wystąpić kaszel. Charakterystyczne jest, że kaszel jest suchy, uporczywy i ustępuje po przerwaniu leczenia. Kaszel indukowany leczeniem inhibitorami ACE należy wziąć pod uwagę w trakcie diagnostyki różnicowej kaszlu.
• Zabiegi chirurgiczne/ znieczulenie
  U pacjentów poddawanych rozległym zabiegom chirurgicznym lub znieczuleniu środkami powodującymi niedociśnienie tętnicze, produkt Prestartium 5 mg może blokować powstawanie angiotensyny II wtórne do kompensacyjnego uwalniania reniny. Leczenie należy przerwać na jeden dzień przed planowanym zabiegiem chirurgicznym. Jeżeli wystąpi niedociśnienie tętnicze i rozważa się taki mechanizm, można je skorygować poprzez zwiększenie objętości płynów.
• Hiperkaliemia
  U niektórych pacjentów leczonych inhibitorami ACE, w tym peryndoprylem, obserwowano zwiększenie stężenia potasu w surowicy, inhibitory ACE mogą powodować hiperkaliemię, ponieważ hamują wydzielanie aldosteronu. Wpływ jest zwykle nieznaczny u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Czynniki ryzyka wystąpienia hiperkaliemii to: niewydolność nerek, pogorszenie czynności nerek, wiek (> 70 lat), cukrzyca, współistniejące zdarzenia, szczególnie odwodnienie, ostra dekompensacja sercowa, kwasica metaboliczna i jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potasu (np. spironolakton, eplerenon, triamteren lub amiloryd), preparatów potasu, a także zamienników soli kuchennej zawierających potas; lub pacjenci, którzy przyjmują inne leki powodujące zwiększenie stężenia potasu w surowicy (np. heparyna, kotrimoksazol – zawierający trimetoprim i sulfametoksazol) a zwłaszcza antagonistów aldosteronu lub antagonistów receptora angiotensyny. Stosowanie preparatów potasu, leków moczopędnych oszczędzających potasu lub zamienników soli kuchennej zawierających potasu, zwłaszcza u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, może prowadzić do znacznego zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Hiperkaliemia może powodować poważne, czasami zakończone zgonem arytmie. U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE należy ostrożnie stosować leki moczopędne oszczędzające potas oraz antagonistów receptora angiotensyny, należy monitorować stężenie potasu w surowicy krwi oraz czynność nerek. Jeśli jednoczesne stosowanie wymienionych powyżej środków jest uważane za właściwe, należy stosować je z ostrożnością oraz często kontrolować stężenie potasu w surowicy (patrz punkt 4.5).
• Pacjenci chorzy na cukrzycę
  U pacjentów chorych na cukrzycę, leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną, należy ściśle monitorować stężenie glukozy podczas pierwszego miesiąca leczenia inhibitorami ACE (patrz punkt 4.5).
• Lit
  Nie zaleca się jednoczesnego stosowania peryndoprylu i litu (patrz punkt 4.5).
• Leki oszczędzające potas, preparaty potasu lub zamienniki soli kuchennej zawierające potas
  Nie zaleca się jednoczesnego stosowania peryndoprylu i leków oszczędzających potas, preparatów potasu lub zamienników soli kuchennej zawierających potas (patrz punkt 4.5).
• Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) (ang. Renin-Angiotensin-Aldosterone System, RAAS)
  Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE) (ang. Angiotensin Converting Enzyme Inhibitors, ACEI), antagonistów receptora angiotensyny II (ang. Angiotensin Receptor Blockers, ARB) lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu (patrz punkty 4.5 i 5.1). Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II.
• Pierwotny aldosteronizm
  Na ogół pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem nie reagują na leki przeciwnadciśnieniowe działające przez hamowanie układu renina-angiotensyna. Z tego względu nie zaleca się stosowania produktu Prestarium 5 mg u takich pacjentów.
• Zawartość sodu
  Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w jednej tabletce, tj. jest on praktycznie „wolny od sodu”.
• Zawartość laktozy
  Produkt Prestarium 5 mg zawiera laktozę. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Jednoczesne stosowanie, którego należy unikać

• Leki oszczędzające potas (np. spironolakton, eplerenon, triamteren lub amiloryd), preparaty potasu i zamienniki soli kuchennej zawierające potas
  Inhibitory ACE zmniejszają utratę potasu wywołaną przez leki moczopędne. Jednoczesne stosowanie leków oszczędzających potasu (np. spironolakton, triamteren, amiloryd), preparatów potasu lub zamienników soli kuchennej zawierających potas może prowadzić do znacznego zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Hiperkaliemia może powodować poważne, czasami zakończone zgonem arytmie. Jeśli jednoczesne stosowanie tych leków jest konieczne ze względu na hipokaliemię, należy je stosować ostrożnie i często kontrolować stężenie potasu w surowicy (patrz punkt 4.4).
• Aliskiren
  U pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego, GFR<60 ml/min/1,73 m²) jednoczesne stosowanie produktu Prestarium 5 mg z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3) i nie jest zalecane u innych pacjentów (patrz punkty 4.4 i 5.1).
• Produkt złożony zawierający sakubitryl i walsartan
  Jednoczesne stosowanie produktu Prestarium 5 mg z produktem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan jest przeciwwskazane ze względu na zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego (patrz punkt 4.3). Nie wolno rozpoczynać leczenia produktem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan do 36 godzin od podania ostatniej dawki peryndoprylu. Jeśli terapia produktem złożonym zawierającym sakubitryl i walsartan jest przerwana, nie wolno rozpoczynać leczenia peryndoprylem do 36 godzin od podania ostatniej dawki produktu złożonego zawierającego sakubitryl i walsartan (patrz punkty 4.3 i 4.4).
• Leki przeciwzapalne, w tym NLPZ (niesteroidowe leki przeciwzapalne) w dużych dawkach
  Istnieje ryzyko ostrej niewydolności nerek, zwłaszcza u pacjentów odwodnionych. U pacjentów w podeszłym wieku może wystąpić zmniejszenie działania przeciwnadciśnieniowego. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i NLPZ może prowadzić do zwiększenia ryzyka hiperkaliemii. Należy monitorować czynność nerek na początku i w trakcie leczenia.

Jednoczesne stosowanie, które wymaga ostrożności

• Leki moczopędne (zwłaszcza w dużych dawkach)
  Wcześniejsze leczenie dużymi dawkami leków moczopędnych może prowadzić do odwodnienia i zwiększenia ryzyka niedociśnienia tętniczego na początku leczenia inhibitorami ACE (patrz punkt 4.2 i 4.4).
• Lit
  Leki moczopędne i inhibitory ACE mogą powodować odwracalne zwiększenie stężenia litu w surowicy i nasilenie jego toksycznego działania. Jednoczesne stosowanie litu z peryndoprylem nie jest zalecane (patrz punkt 4.4). W przypadku konieczności jednoczesnego stosowania, należy ściśle kontrolować stężenie litu w surowicy.
• Leki mogące wywołać hiperkaliemię
  Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania produktu Prestarium 5 mg z lekami mogącymi wywołać hiperkaliemię (np. heparyna, kotrimoksazol – zawierający trimetoprim i sulfametoksazol). Należy regularnie monitorować stężenie potasu w surowicy (patrz punkt 4.4).
• Leki przeciwnadciśnieniowe i wazodilatatory
  Jednoczesne stosowanie tych leków może nasilać działanie hipotensyjne produktu Prestarium 5 mg. Połączenie z nitrogliceryną i innymi azotanami lub innymi lekami rozszerzającymi naczynia może prowadzić do dalszego obniżenia ciśnienia tętniczego krwi.
• Allopurynol, prokainamid, leki immunosupresyjne, kortykosteroidy (ogólnoustrojowe) i cytostatyki
  Jednoczesne stosowanie tych leków może zwiększać ryzyko leukopenii (patrz punkt 4.4).
• Sympatykomimetyki
  Sympatykomimetyki mogą zmniejszać działanie przeciwnadciśnieniowe inhibitorów ACE.
• Leki przeciwcukrzycowe (insulina, pochodne sulfonylomocznika)
  Inhibitory ACE mogą nasilać działanie leków przeciwcukrzycowych i insuliny. U chorych na cukrzycę może wystąpić zwiększenie wrażliwości na insulinę z następowym zmniejszeniem zapotrzebowania na insulinę. Istnieje ryzyko hipoglikemii (patrz punkt 4.4).
• Złoto
  Nitritoid reactions (objawy podobne do działania nitrogliceryny, takie jak zaczerwienienie twarzy, nudności, wymioty i niedociśnienie tętnicze) mogą wystąpić u pacjentów otrzymujących zastrzyki ze związkami złota (sól sodowa aurotiomalanu) i jednocześnie leczonych peryndoprylem.
• Inhibitory obojętnej endopeptydazy (NEP) (np. racekadotryl) i inhibitory mTOR (np. syrolimus, ewerolimus, temsyrolimus) oraz gliptyny (np. linagliptyna, saksagliptyna, sitagliptyna, wildagliptyna)
  Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE z inhibitorami obojętnej endopeptydazy (NEP) (np. racekadotryl), inhibitorami mTOR (np. syrolimus, ewerolimus, temsyrolimus) oraz gliptynami (np. linagliptyna, saksagliptyna, sitagliptyna, wildagliptyna) może prowadzić do zwiększenia ryzyka obrzęku naczynioruchowego (patrz punkt 4.4).

Inne interakcje

• Alkohol
  Alkohol nasila działanie przeciwnadciśnieniowe produktu Prestarium 5 mg.

Interakcje z badaniami diagnostycznymi

• W przypadku oznaczenia stężenia aldosteronu w osoczu, aktywności reninowej osocza oraz stężenia kortykotropiny (ACTH) należy przerwać leczenie peryndoprylem na tydzień przed oznaczeniem.

4.6 Ciąża i laktacja

Ciaża
Kategoria D: Inhibitory ACE mogą powodować uszkodzenie lub śmierć płodu po podaniu kobiecie ciężarnej.
Stosowanie inhibitorów ACE nie jest zalecane w pierwszym trymestrze ciąży (patrz punkt 4.4). U pacjentek w wieku rozrodczym należy rozważyć stosowanie innych leków przeciwnadciśnieniowych o udokumentowanym bezpiecznym profilze stosowania w ciąży. W przypadku potwierdzenia ciąży należy jak najszybciej przerwać stosowanie produktu Prestarium 5 mg i w razie konieczności zastosować alternatywną terapię.
Stosowanie inhibitorów ACE jest przeciwwskazane w drugim i trzecim trymestrze ciąży (patrz punkt 4.3).
Doniesiono o działaniu toksycznym inhibitorów ACE na płód ludzki po podaniu w drugim i trzecim trymestrze ciąży. Stwierdzano zmniejszenie czynności nerek u płodu, małowodzie oraz opóźnienie kostnienia kości czaszki. Ponadto mogą wystąpić: niedociśnienie tętnicze, niewydolność nerek i hiperkaliemia u noworodka. W przypadku ekspozycji w drugim i trzecim trymestrze ciąży zaleca się wykonanie badania ultrasonograficznego w celu oceny czaszki i czynności nerek płodu.
U noworodków, których matki stosowały inhibitory ACE w czasie ciąży, należy uważnie obserwować występowanie niedociśnienia tętniczego (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Karmienie piersią
Ponieważ nie wiadomo, czy peryndopryl jest wydzielany do mleka kobiecego, nie zaleca się stosowania produktu Prestarium 5 mg u kobiet karmiących piersią. Stosowanie inhibitorów ACE u kobiet w pierwszych miesiącach po porodzie może mieć niekorzystny wpływ na noworodka.

Płodność
Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu produktu Prestarium 5 mg na płodność u ludzi.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednakże podczas leczenia może wystąpić zawroty głowy lub zmęczenie, szczególnie na początku leczenia lub przy zmianie leku. W przypadku wystąpienia takich objawów nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Poniżej wymieniono działania niepożądane związane ze stosowaniem peryndoprylu w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami w badaniach klinicznych oraz po wprowadzeniu produktu do obrotu.

Klasyfikacja częstości:
Bardzo często (≥1/10); Często (≥1/100 do <1/10); Niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100); Rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000); Bardzo rzadko (<1/10 000); Niezknowna (nie można oszacować na podstawie dostępnych danych).

• Zaburzenia krwi i układu chłonnego
  Niezbyt często: eozynofilia.
  Rzadko: zmniejszenie stężenia hemoglobiny i hematokrytu, małopłytkowość.
  Bardzo rzadko: agranulocytoza lub supresja szpiku, niedokrwistość, hemolityczna niedokrwistość u pacjentów z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej (G6PD), zwiększenie czasu protrombinowego.
  Niezknowna: neutropenia.
• Zaburzenia układu immunologicznego
  Rzadko: reakcje nadwrażliwości (np. skurcz oskrzeli).
  Bardzo rzadko: reakcje anafilaktyczne / rzekomoanafilaktyczne.
• Zaburzenia metaboliczne i odżywiania
  Niezbyt często: hipoglikemia (patrz punkt 4.4).
  Rzadko: hiperkaliemia, która może być przemijająca.
  Bardzo rzadko: hiponatremia.
  U pacjentów z niewydolnością serca przyjmujących peryndopryl z lekami moczopędnymi może wystąpić hiponatremia.
• Zaburzenia psychiczne
  Niezbyt często: zaburzenia nastroju, zaburzenia snu.
  Rzadko: splątanie.
• Zaburzenia układu nerwowego
  Często: ból głowy, zawroty głowy, parestezje, zawroty głowy.
  Niezbyt często: senność.
  Rzadko: omdlenie.
• Zaburzenia oka
  Niezbyt często: zaburzenia widzenia.
• Zaburzenia ucha i błędnika
  Niezbyt często: szumy uszne.
• Zaburzenia serca
  Niezbyt często: nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi z objawami klinicznymi lub bez objawów klinicznych, zaburzenia rytmu serca (np. bradykardia, tachykardia nadkomorowa), dławica piersiowa, zawał mięśnia sercowego, możliwy z powodu nadmiernego obniżenia ciśnienia tętniczego krwi u pacjentów wysokiego ryzyka (patrz punkt 4.4).
  Rzadko: zaburzenia rytmu serca (komorowe tachykardie, migotanie przedsionków).
• Zaburzenia naczyniowe
  Często: nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego krwi z objawami klinicznymi lub bez objawów klinicznych.
  Niezbyt często: udar naczyniowo-mózgowy, możliwy z powodu nadmiernego obniżenia ciśnienia tętniczego krwi u pacjentów wysokiego ryzyka (patrz punkt 4.4), zapalenie naczyń.
• Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
  Często: kaszel, duszność.
  Niezbyt często: skurcz oskrzeli.
  Rzadko: eozynofilowe zapalenie płuc, nieżyt nosa.
  Bardzo rzadko: obrzęk naczynioruchowy (patrz punkt 4.4).
• Zaburzenia żołądkowo-jelitowe
  Często: nudności, wymioty, ból brzucha, biegunka, zaparcie, zaburzenia smaku (np. metaliczny posmak), niestrawność.
  Niezbyt często: suchość błony śluzowej jamy ustnej.
  Rzadko: obrzęk naczynioruchowy jelit (patrz punkt 4.4), zapalenie trzustki.
  Bardzo rzadko: zapalenie błony śluzowej jamy ustnej.
• Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
  Rzadko: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych we krwi i (lub) stężenia bilirubiny, zwykle przemijające.
  Bardzo rzadko: zapalenie wątroby, cholestatyczne lub cytolityczne, z towarzyszącą żółtaczką lub bez.
• Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
  Często: wysypka, świąd.
  Niezbyt często: obrzęk naczynioruchowy twarzy, warg, kończyn, błon śluzowych (patrz punkt 4.4), pokrzywka, nadwrażliwość na światło.
  Rzadko: obrzęk naczynioruchowy (patrz punkt 4.4), nadmierna potliwość, świąd.
  Bardzo rzadko: łysienie, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna nekroliza naskórka, pemfigoid, zaostrzenie lub indukcja tocznia rumieniowatego, łuszczyca, kłębkowate zapalenie naczyń skóry.
• Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
  Często: skurcze kończyn.
  Niezbyt często: ból kończyn, ból pleców.
• Zaburzenia nerek i dróg moczowych
  Niezbyt często: zaburzenia czynności nerek, zwiększenie stężenia kreatyniny w osoczu i mocznika.
  Rzadko: ostra niewydolność nerek.
  Bardzo rzadko: mocznicę.
• Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
  Często: osłabienie, zmęczenie.
  Niezbyt często: złe samopoczucie, obrzęk obwodowy.
  Rzadko: gorączka.
• Badania diagnostyczne
  Często: zwiększenie stężenia kreatyniny w osoczu i mocznika.
  Niezbyt często: zwiększenie stężenia bilirubiny.
  Rzadko: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych we krwi, hiponatremia, hiperkaliemia, zmniejszenie stężenia hemoglobiny i hematokrytu.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Dzięki temu można zapewnić ciągłe monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego.

5. DANE FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: Inhibitory konwertazy angiotensyny, kod ATC: C09AA04.

Peryndopryl jest inhibitorem konwertazy angiotensyny. Konwertaza angiotensyny (kininaza II) jest peptydazą, która przekształca angiotensynę I w silnie działający zwężacz naczyń angiotensynę II oraz rozkłada bradykininę (która ma działanie rozszerzające naczynia) do nieaktywnego heptapeptydu. Zahamowanie konwertazy angiotensyny powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II we krwi, co prowadzi do zwiększenia aktywności osoczowej reniny (na skutek zniesienia ujemnego sprzężenia zwrotnego uwalniania reniny) oraz zmniejszenia wydzielania aldosteronu. Ponieważ konwertaza angiotensyny rozkłada bradykininę, jej zahamowanie powoduje zwiększenie aktywności krążącej i tkankowej kininowej układu kallikreina-kinina. Prawdopodobnie mechanizm ten również uczestniczy w działaniu hipotensyjnym inhibitorów konwertazy angiotensyny oraz w występowaniu niektórych działań niepożądanych (takich jak kaszel).

Peryndopryl działa poprzez swój aktywny metabolit, peryndoprylat. Inne metabolity nie wykazują aktywności inhibitotów konwertazy angiotensyny in vitro.

Wskazania do stosowania

• Nadciśnienie tętnicze
  Peryndopryl jest skuteczny w leczeniu nadciśnienia tętniczego o nasileniu od łagodnego do umiarkowanego i ciężkiego. Może być stosowany w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi.
  Po podaniu pojedynczej dawki, maksymalne działanie przeciwnadciśnieniowe występuje po 4 do 6 godzin i utrzymuje się przez co najmniej 24 godziny. Zmniejszenie ciśnienia tętniczego jest szybkie w ciągu pierwszych kilku dni leczenia. Utrzymujące się działanie rozwija się w dłuższym czasie. Nagłe przerwanie leczenia nie powoduje gwałtownego zwiększenia ciśnienia tętniczego.
  Peryndopryl działa na skurczowe i rozkurczowe ciśnienie tętnicze w pozycji leżącej i stojącej. W badaniach porównawczych działanie przeciwnadciśnieniowe podawanego raz na dobę peryndoprylu było porównywalne z działaniem podawanego raz na dobę atenololu lub podawanej dwa razy na dobę kaptoprilu. W połączeniu z tiazydowym lekiem moczopędnym obserwowano zwiększenie działania przeciwnadciśnieniowego w porównaniu z monoterapią jednym z tych leków.
  Dodanie peryndoprylu do leczenia blokerem kanału wapniowego (amlodypina) powoduje zwiększenie działania przeciwnadciśnieniowego w porównaniu z monoterapią jednym z tych leków.
  W badaniach klinicznych wykazano, że peryndopryl poprawia elastyczność tętnic i zmniejsza przerost lewej komory.
  U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym peryndopryl zwiększa wrażliwość na insulinę.
• Niewydolność serca
  Peryndopryl w skojarzeniu z lekami moczopędnymi i (lub) preparatami naparstnicy oraz beta-adrenolitykami jest wskazany w leczeniu objawowej niewydolności serca o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego (klasa II do IV wg NYHA). W badaniu z udziałem pacjentów z objawową niewydolnością serca (badanie EUROPA) peryndopryl zmniejszał częstość hospitalizacji z powodu niewydolności serca oraz częstość powtórnych zawałów serca.
• Stabilna choroba wieńcowa
  Peryndopryl jest wskazany w celu zmniejszenia ryzyka incydentów sercowych u pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową poprzez zmniejszenie ryzyka zawału mięśnia sercowego i rewaskularyzacji. W badaniu EUROPA, które obejmowało pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową, peryndopryl zmniejszał względne ryzyko wystąpienia złożonego punktu końcowego (zgon sercowy, zawał mięśnia sercowego i (lub) zatrzymanie krążenia z udaną resuscytacją) o 20%.

Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA)
Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACEI), antagonistów receptora angiotensyny II (ARB) lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu (patrz punkty 4.3, 4.4 i 4.5).

Dzieci i młodzież
Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania peryndoprylu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat nie zostały określone. Obecnie dostępne dane opisano w punktach 4.2, 4.4, 4.8, 5.1 i 5.2, ale nie ma jeszcze zaleceń dotyczących stosowania.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie
Po podaniu doustnym peryndopryl jest szybko wchłaniany. Maksymalne stężenie (C_max) osiąga w ciągu 1 godziny. Wskazana jest dawka nasycająca. Wchłanianie peryndoprylu zmniejsza się o 35% po podaniu z posiłkiem; biotransformacja do aktywnego metabolitu peryndoprylatu nie jest hamowana.

Rozprowadzanie
Około 20% ogólnego stężenia we krwi peryndoprylu jest związane z białkami osocza. Związek peryndoprylatu z białkami osocza wynosi 10-20% i zależy od stężenia.

Biotransformacja
Oprócz aktywnego metabolitu peryndoprylatu, peryndopryl ulega przemianie do pięciu nieaktywnych metabolitów. Peryndopryl jest hydrolizowany do peryndoprylatu głównie w wątrobie, ale również w innych narządach i w osoczu. Jego biotransformacja nie zachodzi w układzie cytochromu P450.

Eliminacja
Peryndopryl jest wydalany przez nerki. Okres półtrwania związku wyjściowego we krwi wynosi około 1 godziny.
Okres półtrwania peryndoprylatu związanego wynosi 3 do 5 godzin, a niezwiązanego 0,8 do 1 godziny. Wydalanie peryndoprylatu jest opóźnione u osób w podeszłym wieku, a także u pacjentów z niewydolnością nerek i serca.
Klirens peryndoprylatu jest zmniejszony u pacjentów z niewydolnością nerek, niewydolnością serca i u pacjentów w podeszłym wieku. Dlatego zaleca się dostosowanie dawki (patrz punkt 4.2).
Klirens dializy wynosi 70 ml/min.
U pacjentów z marskością wątroby klirens wątrobowy peryndoprylu jest zmniejszony o połowę, jednak ilość powstającego peryndoprylatu nie jest zmniejszona, dlatego nie ma konieczności modyfikacji dawki.

5.3 Dane przedkliniczne dotyczące bezpieczeństwa

Dane przedkliniczne uzyskane w konwencjonalnych badaniach toksyczności, genotoksyczności i rakotwórczości nie wykazały szczególnego zagrożenia dla ludzi.