Texibax, Tabletki dojelitowe (40 mg)

Ulotka: Texibax, Tabletki dojelitowe (40 mg)

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Texibax, 20 mg, tabletki dojelitowe
Texibax, 40 mg, tabletki dojelitowe

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda tabletka zawiera: 20 mg ezomeprazolu (w postaci ezomeprazolu magnezowego amorficznego).
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
każda tabletka zawiera również nie więcej niż 27,45 mg sacharozy.

Każda tabletka zawiera: 40 mg ezomeprazolu (w postaci ezomeprazolu magnezowego amorficznego).
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
każda tabletka zawiera również nie więcej niż 54,90 mg sacharozy.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka dojelitowa
20 mg: Jasno ceglano-czerwone do brązowego, owalne, obustronnie wypukłe, powlekane tabletki z wytloczonym napisem ‘E5’ na jednej stronie i gładkie na drugiej stronie.

40 mg: Jasno ceglano-czerwone do brązowego, owalne, obustronnie wypukłe, powlekane tabletki z wytloczonym napisem ‘E6’ na jednej stronie i gładkie na drugiej stronie.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Texibax jest wskazany do stosowania u dorosłych:

• w chorobie refluksowej przełyku (ang. Gastro-esophageal Reflux Disease, GERD)
  • leczenie nadżerek w przebiegu refluksowego zapalenia przełyku
  • długotrwale leczenie pacjentów z wyleczonym zapaleniem przełyku w celu zapobiegania nawrotom
  • leczenie objawowe choroby refluksowej przełyku (GERD)
• w połączeniu z odpowiednim leczeniem przeciwbakteryjnym w eradykacji zakażeń Helicobacter pylori oraz:
  • leczenie choroby wrzodowej dwunastnicy wywołanej zakażeniem Helicobacter pylori
  • zapobieganie nawrotom wrzodów trawiennych u pacjentów z chorobą wrzodową wywołaną zakażeniem Helicobacter pylori
• u pacjentów, u których konieczne jest długotrwale stosowanie leków z grupy NLPZ (niesteroidowych leków przeciwzapalnych)
  • leczenie wrzodów żołądka związanych z leczeniem lekami z grupy NLPZ.
  • zapobieganie owrzołowaniu żołądka i dwunastnicy związanemu z leczeniem lekami z grupy NLPZ, u pacjentów z grupy ryzyka.
• w kontynuacji leczenia po podaniu dożylnym, rozpoczynającym leczenie zapobiegające ponownemu krwawieniu z wrzodów trawiennych.
• w leczeniu zespołu Zollingera-Ellisona

Texibax jest wskazany do stosowania u młodzieży w wieku 12 lat i starszej w:

• Chorobie refluksowej przelyku (GERD)
  • leczenie nadżerek w przebiegu refluksowego zapalenia przelyku,
  • długotrwałe leczenie pacjentów z wyleczonym zapaleniem przelyku w celu zapobiegania nawrotom,
  • leczenie objawowe choroby refluksowej przelyku (GERD).
• W połączeniu z antybiotykami w leczeniu choroby wrzodowej dwunastnicy wywołanej zakażeniem Helicobacter pylori.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Dorośli

• Choroba refluksowa przelyku (GERD)
  • leczenie nadżerek w przebiegu refluksowego zapalenia przelyku
    40 mg raz na dobę przez 4 tygodnie.
    U pacjentów, u których nie doszło do wyleczenia zapalenia przelyku lub u których utrzymują się objawy, zaleca się kontynuację leczenia przez kolejne 4 tygodnie.
  • długotrwałe leczenie pacjentów z wyleczonym zapaleniem przelyku w celu zapobiegania nawrotom
    20 mg raz na dobę
  • leczenie objawowe choroby refluksowej przelyku (GERD)
    20 mg raz na dobę u pacjentów bez zapalenia przelyku. Pacjentów, u których objawy nie ustępują po 4 tygodniach leczenia należy poddać dalszym badaniom. Po ustąpieniu objawów, w celu uzyskania dalszej kontroli objawów można stosować 20 mg raz na dobę. W razie potrzeby można doraźnie stosować dawkę 20 mg raz na dobę. U pacjentów otrzymujących leki z grupy NLPZ, z ryzykiem choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, nie zaleca się doraźnego stosowania w celu dalszego kontrolowania objawów.
• W połączeniu z odpowiednim leczeniem przeciwbakteryjnym w eradykacji zakażeń Helicobacter pylori oraz:
  • leczenie choroby wrzodowej dwunastnicy wywołanej zakażeniem Helicobacter pylori oraz
  • zapobieganie nawrotom wrzodów trawiennych u pacjentów z chorobą wrzodową wywołaną zakażeniem Helicobacter pylori
    20 mg produktu leczniczego Texibax w połączeniu z 1 g amoksycyliny i 500 mg klarytromycyny – wszystkie wymienione tu leki dwa razy na dobę przez 7 dni.
• Pacjenci, u których konieczne jest długotrwałe stosowanie leków z grupy NLPZ
  • leczenie wrzodów żołądka związanych ze stosowaniem leków z grupy NLPZ:
    zazwyczaj dawka wynosi 20 mg raz na dobę. Czas leczenia wynosi 4-8 tygodni.
  • zapobieganie owrzodzeniu żołądka i dwunastnicy związanemu ze stosowaniem leków z grupy NLPZ, u pacjentów z grupy ryzyka:
    20 mg raz na dobę.
• Kontynuacja leczenia po podaniu dożylnym, rozpoczynającym leczenie zapobiegające ponownemu krwawieniu z wrzodów trawiennych
  40 mg raz na dobę przez 4 tygodnie po podaniu dożylnym, rozpoczynającym leczenie zapobiegające ponownemu krwawieniu z wrzodów trawiennych.
• Leczenie zespołu Zollingera-Ellisona
  Zalecana dawka początkowa to jedna tabletka 40 mg produktu leczniczego Texibax dwa razy na dobę. Następnie dawkę należy dostosować indywidualnie i kontynuować leczenie do czasu ustąpienia objawów klinicznych. Z dostępnych danych z badań klinicznych wynika, że u większości pacjentów dawki od 80 mg do 160 mg ezomeprazolu na dobę są wystarczające do kontrolowania objawów. Dawki powyżej 80 mg na dobę należy podawać w dawkach podzielonych dwa razy na dobę.

Specjalne grupy pacjentów.

• Zaburzenia czynności nerek
  U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek nie ma konieczności dostosowania dawki. Ze względu na ograniczone doświadczenie u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, u tych pacjentów w trakcie leczenia należy zachować ostrożność. (Patrz punkt 5.2).
• Zaburzenia czynności wątroby
  U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby o nasileniu łagodnym do umiarkowanego nie ma konieczności dostosowania dawki. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby nie należy stosować dawki większej niż 20 mg produktu leczniczego Texibax. (Patrz punkt 5.2).
• Pacjenci w podeszłym wieku
  U pacjentów w podeszłym wieku nie ma konieczności dostosowania dawki.

Dzieci i młodzież

• Młodzież w wieku 12 lat i starsza
  • Choroba refluksowa przełyku (GERD):
    • leczenie nadżerek w przebiegu refluksowego zapalenia przełyku:
      40 mg raz na dobę przez 4 tygodnie.
      U pacjentów, u których nie doszło do wyleczenia zapalenia przełyku lub, u których utrzymują się objawy, leczenie należy kontynuować przez kolejne 4 tygodnie.
    • długotrwałe leczenie pacjentów z zaleczonym zapaleniem przełyku w celu zapobiegania nawrotom:
      20 mg raz na dobę.
    • leczenie objawowe choroby refluksowej przełyku (GERD):
      20 mg raz na dobę u pacjentów, u których wykluczono zapalenie błony śluzowej przełyku. Jeśli objawy nie ustępują po 4 tygodniach, pacjent powinien być poddany dalszym badaniom. Po ustąpieniu objawów, w celu kontrolowania przebiegu choroby, można stosować dawkę 20 mg raz na dobę.
  • Leczenie choroby wrzodowej dwunastnicy wywołanej zakażeniem Helicobacter pylori
    Przy wyborze odpowiedniego leczenia skojarzonego, należy uwzględnić oficjalne narodowe, regionalne i lokalne wytyczne dotyczące oporności bakterii, czasu trwania leczenia (zazwyczaj 7 dni, lecz czasem wydłuża się do 14 dni) oraz stosowania leków przeciwbakteryjnych. Leczenie powinno być nadzorowane przez specjalistę.

Zaleca się następujące dawkowanie:

Masa ciała	Dawkowanie
30-40 kg	Skojarzenie z dwoma antybiotykami: Texibax, 20 mg, amoksycylina 750 mg i klarytromycyna 7,5 mg/kg masy ciała są podawane razem dwa razy na dobę przez jeden tydzień.
>40 kg	Skojarzenie z dwoma antybiotykami: Texibax, 20 mg, amoksycylina 1 g i klarytromycyna 500 mg są podawane razem dwa razy na dobę przez jeden tydzień.

• Dzieci w wieku poniżej 12 lat
  Produktu Texibax nie należy stosować u dzieci w wieku poniżej 12 lat. Zastosowanie ezomeprazolu w innej postaci farmaceutycznej może być bardziej odpowiednie w tej grupie wiekowej.

Sposób podawania
Tabletki należy połykać w całości popijając płynem. Tabletek nie należy żuć ani kruszyć. U pacjentów mających trudności z połykaniem, tabletki można również rozpuścić wodzie niegazowanej (pół szklanki). Nie należy stosować żadnych innych płynów, ponieważ otoczka zabezpieczająca przed działaniem soku żołądkowego może się rozpuścić. Należy mieszać do czasu, aż tabletki rozpuszczą się i wypić płyn z peletkami natychmiast lub w ciągu 30 minut. Następnie należy przepłukać szklankę napelniając ją wodą do połowy i wypić płyn. Peletek nie należy żuć ani kruszyć.

Jeżeli pacjent nie może samodzielnie połykać, tabletki można rozpuścić w wodzie niegazowanej i podać przez zgłębnik żołądkowy. Ważne jest, aby przed podaniem upewnić się, że wybrana strzykawka i zgłębnik są właściwe.
Instrukcja przygotowania i podania produktu leczniczego znajduje się w punkcie 6.6.

4.3 Przeciwwskazania

• Nadwrażliwość na ezomeprazol, pochodne benzoimidazolu lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
• Ezomeprazolu nie należy podawać jednocześnie z nelfinawirem (patrz punkt 4.5).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

• W razie wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów (np.: znaczna niezamierzona utrata masy ciała, nawracające wymioty, zaburzenia połykania, wymioty z domieszką krwi lub smoliste stolec) oraz w razie podejrzenia lub rozpoznania choroby wrzodowej żołądka, należy wykluczyć nowotworowy charakter choroby, ponieważ leczenie produktem leczniczym Texibax może złagodzić objawy choroby nowotworowej i opóźnić jej rozpoznanie.
• Leczenie długotrwale
  Pacjenci leczenie długotrwale (szczególnie pacjenci leczeni dłużej niż rok), powinni pozostawać pod regularną kontrolą lekarską.
• Leczenie doraźne
  Pacjentów otrzymujących leczenie doraźne należy poinformować o konieczności zgłoszenia się do lekarza, jeśli charakter objawów ulegnie zmianie.
• Eradykacja zakażenia Helicobacter pylori
  Przepisując ezomeprazol do leczenia mającego na celu eradykację zakażenia Helicobacter pylori, należy wziąć pod uwagę możliwe interakcje wszystkich trzech stosowanych leków. Klarytromycyna jest silnym inhibitorem CYP3A4, dlatego też należy wziąć pod uwagę możliwe przeciwwskazania i interakcje klarytromycyny stosując te trzy leki, jeżeli pacjent przyjmuje jednocześnie inne leki, zawierające substancje czynne metabolizowane przez CYP3A4, jak np. cyzapryd.
• Zakażenia układu pokarmowego
  Leczenie inhibitorami pompy protonowej może prowadzić do niewielkiego zwiększenia ryzyka zakażeń żołądkowo-jelitowych drobnoustrojami, takimi jak Salmonella i Campylobacter (patrz punkt 5.1).
• Wchłanianie witaminy B12
  Ezomeprazol, tak jak wszystkie leki hamujące wydzielanie kwasu solnego, może zmniejszać wchłanianie witaminy B12 (cyjanokobalaminy) z powodu hipo- lub achlorhydrii. Należy to uwzględnić u pacjentów ze zmniejszonymi rezerwami ustrojowymi lub z czynnikami ryzyka sprzyjającymi zmniejszeniu wchłaniania witaminy B12 podczas długotrwałego leczenia.
• Hipomagnezemia
  U pacjentów leczonych inhibitorami pompy protonowej (ang. proton pump inhibitors, PPI), jak ezomeprazol przez co najmniej trzy miesiące oraz u większości pacjentów leczonych przez rok odnotowano przypadki wstępowania ciężkiej hipomagnezemii. Mogą występować ciężkie objawy hipomagnezemii, takie jak zmęczenie, tężyczka, majaczenie, drgawki, zawroty głowy oraz arytmie komorowe, jednakże mogą one rozpocząć się niepostrzeżenie i pozostać niezauważone. U pacjentów najbardziej dotkniętych chorobą, hipomagnezemia zmniejszyła się po uzupełnieniu niedoborów magnezu i odstawieniu inhibitorów pompy protonowej.
  U pacjentów, u których przypuszcza się, że leczenie będzie długotrwale lub przyjmujących inhibitory pompy protonowej łącznie z digoksyną lub innymi lekami mogącymi wywołać hipomagnezemię (np. diuretykami), należy rozważyć oznaczenie stężenia magnezu we krwi przed rozpoczęciem leczenia inhibitorami pompy protonowej oraz okresowo w trakcie leczenia.
• Ryzyko złamań
  Inhibitory pompy protonowej, szczególnie stosowane w dużych dawkach oraz w długotrwałej terapii (powyżej 1 roku), mogą nieznacznie zwiększać ryzyko złamań kości biodrowej, kości nadgarstka i kręgosłupa, szczególnie u osób w podeszłym wieku lub u pacjentów z innymi rozpoznanymi czynnikami ryzyka. Wyniki przeprowadzonych badań wskazują, że inhibitory pompy protonowej mogą zwiększać ogólne ryzyko złamań o 10-40%. Może być to również spowodowane innymi czynnikami ryzyka. Pacjenci z ryzykiem wystąpienia osteoporozy powinni otrzymać opiekę zgodnie z obecnymi wytycznymi klinicznymi oraz powinni przyjmować odpowiednią dawkę witaminy D oraz wapnia.
• Podostra postać skórna tocznia rumieniowatego (SCLE)
  Stosowanie inhibitorów pompy protonowej jest związane ze sporadycznym występowaniem SCLE. Jeśli pojawią się zmiany skórne, zwłaszcza w miejscach narażonych na działanie promieni slonecznych, z jednoczesnym bólem stawów, pacjent powinien niezwłocznie poszukiwać pomocy medycznej, a lekarz powinien rozważyć możliwość przerwania stosowania produktu Texibax.
  Wystąpienie SCLE w wyniku wcześniejszego leczenia inhibitorem pompy protonowej może zwiększyć ryzyko SCLE w wyniku leczenia innymi inhibitorami pompy protonowej.
• Jednoczesne stosowanie z innymi produktami leczniczymi
  Ezomeprazolu nie należy podawać jednocześnie z atazanawirem (patrz punkt 4.5). Jeśli podanie jednoczesne atazanawiru z lekiem z grupy inhibitorów pompy protonowej w ocenie lekarza jest konieczne, pacjent powinien być poddany ścisłemu nadzorowi klinicznemu, w połączeniu ze zwiększeniem dawki atazanawiru do 400 mg podawanego ze 100 mg rytonawiru. Nie należy stosować dawki większej niż 20 mg ezomeprazolu na dobę.
  Ezomeprazol jest inhibitorem izoenzymu CYP2C19. Podczas rozpoczynania stosowania leku lub przed jego zakończeniem należy brać pod uwagę możliwe interakcje z lekami metabolizowanymi przez ten izoenzym. Były obserwowane interakcje między klopidogrelem i ezomeprazolem (patrz punkt 4.5). Znaczenie kliniczne tej interakcji jest niepewne. Jednoczesne stosowanie ezomeprazolu i klopidogrelu nie jest zalecane.
• Przepisując eżomeprazol do stosowania doraźnego, należy zwrócić uwagę na zmienne stężenie eżomeprazolu w osoczu i związane z tym możliwe interakcje z innymi lekami. Patrz punkt 4.5.
• Ciężkie skórne reakcje niepożądane (SCARs).
  W związku z leczeniem esomeprazolem bardzo rzadko zgłaszano występowanie ciężkich skórnych reakcji niepożądanych (ang. Serious cutaneous adverse reactions, SCARs), takich jak rumień wielopostaciowy (ang. erythema multiforme, EM) zespół Stevensa-Johnsona (ang. Stevens-Johnson syndrome, SJS), toksyczne martwieze oddzielanie się naskórka (ang. toxic epidermal necrolysis, TEN) i reakcja polekowa z cozynofilią i objawami ogólnymi (ang. drug reaction with eosinophilia and systemic symptoms, DRESS), które mogą zagrażać życiu.
  Pacjentów należy poinformować o podmiotowych i przedmiotowych objawach ciężkich reakcji skórnych takich jak EM, SJS, TEN lub DRESS i niezwłocznie zasięgnąć porady lekarza, gdy zaobserwują jakiekolwiek objawy podmiotowe i przedmiotowe.
  Esomeprazol należy odstawić natychmiast po wystąpieniu objawów podmiotowych i przedmiotowych ciężkich reakcji skórnych i w razie konieczności, należy zapewnić dodatkową opiekę medyczną/ścislą obserwację.
  Jeśli u pacjenta wystąpiła reakcja, taka jak EM, SJS, TEN lub DRESS nie należy ponownie podawać produktu leczniczego.
• Wpływ na wyniki testów laboratoryjnych
  Zwiększenie stężenia chromograniny A (CgA) może zakłócać badania wykrywające obecność guzów neuroendokrynnych. Aby tego uniknąć, należy przerwać leczenie esomeprazolem na co najmniej 5 dni przed pomiarem stężenia CgA (patrz punkt 5.1). Jeżeli po pomiarze wstępnym wartości stężenia CgA i gastryny nadle wykraczają poza zakres referencyjny, pomiary należy powtórzyć po 14 dniach od zaprzestania leczenia inhibitorami pompy protonowej.
• Sacharoza
  Produkt leczniczy zawiera sacharozę. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazyizomaltazy, nie powinni przyjmować produktu leczniczego.
• Sód
  Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na tabletkę, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Wpływ eżomeprazolu na właściwości farmakokinetyczne innych produktów leczniczych

• Inhibitory proteazy
  Zaobserwowano interakcje omeprazolu z niektórymi inhibitorami proteazy. Znaczenie kliniczne i mechanizmy tych oddziaływań nie zawsze są znane. Podwyższone pH w układzie trawiennym podczas przyjmowania omeprazolu może zmieniać wchłanianie inhibitorów proteazy. Inne możliwe mechanizmy interakcji polegają na hamowaniu CYP 2C19. Podczas jednoczesnego podawania atazanawiru i neffinawiru z omeprazolem zaobserwowano zmniejszone stężenia atazanawiru i neffinawiru w surowicy krwi i dlatego nie zaleca się jednoczesnego stosowania. U zdrowych ochotników jednoczesne podawanie omeprazolu (40 mg raz na dobę) oraz 300 mg atazanawiru / 100 mg rytonawiru powodowało znaczące zmniejszenie ekspozycji na atazanawir (zmniejszenie AUC, Cmax i Cmin o około 75%). Zwiększenie dawki atazanawiru do 400 mg nie wyrównywało wpływu omeprazolu na ekspozycję na atazanawir. U zdrowych ochotników jednoczesne podawanie omeprazolu (20 mg na dobę) oraz 400 mg atazanawiru/100 mg rytonawiru powodowało zmniejszenie o około 30% ekspozycji atazanawiru w porównaniu z 300 mg atazanawiru/100 mg rytonawiru każdego dnia bez omeprazolu 20 mg na dobę. Jednoczesne podawanie omeprazolu (40 mg na dobę) zmniejsza średnie AUC, Cmax i Cmin nełfinawiru o 36-39% oraz średnie AUC, Cmax i Cmin przez farmakologicznie aktywny metabolit M8 zredukowany o 75-92%. Ze względu na podobieństwo właściwości farmakologicznych i farmakokinetycznych omeprazolu i ezomeprazolu, jednoczesne podanie ezomeprazolu z atazanawirem nie jest zalecane (patrz punkt 4.4) oraz jednoczesne podanie ezomeprazolu i nełfinawiru jest niewskazane (patrz punkt 4.3).
  Zaobserwowano podwyższenie stężeń w surowicy krwi (80-100%) podczas jednoczesnego podania sakwinawiru (z rytonawirem) razem z omeprazolem (40 mg na dobę). Podawanie omeprazolu 20 mg każdego dnia nie miało wpływu na ekspozycję darunawiru (podawanego z rytonawirem) oraz amprenawiru (podanego z rytonawirem). Podawanie omeprazolu 20 mg każdego dnia nie miało wpływu na ekspozycję amprenawiru (podawanego z rytonawirem lub bez niego). Podawanie omeprazolu 40 mg każdego dnia nie miało wpływu na ekspozycję lopinawiru (podanego z rytonawirem).
• Metotreksat
  Podczas podawania metotreksatu jednocześnie z lekami z grupy PPI, u niektórych pacjentów zgłaszano zwiększenie stężenia metotreksatu. W przypadku podawania dużych dawek metotreksatu może być konieczne rozważenie czasowego wstrzymania stosowania ezomeprazolu.
• Takrolimus
  Zgłaszano zwiększenie stężenia takrolimusu w surowicy podczas jednoczesnego stosowania z ezomeprazolem. Zaleca się dokładną kontrolę stężeń takrolimusu a także czynności nerek (klirensu kreatyniny), a dawkowanie takrolimusu powinno być dostosowywane zależnie od potrzeb.
• Produkty lecznicze, których wchłanianie zależy od pH
  Zmniejszona kwaśność soku żołądkowego występująca w trakcie leczenia ezomeprazolem i innymi lekami z grupy PPI może zmniejszać lub zwiększać wchłanianie produktów leczniczych, których wchłanianie jest zależne od pH soku żołądkowego. Podobnie jak podczas stosowania innych leków zmniejszających kwaśność soku żołądkowego, w trakcie leczenia ezomeprazolem może zmniejszać się wchłanianie leków, takich jak ketokonazol, itrakonazol i erlotynib, ale zwiększa się wchłanianie digoksyny. U osób zdrowych jednoczesne stosowanie omeprazolu (20 mg na dobę) i digoksyny powodowało zwiększenie biodostępności digoksyny o około 10% (aż do 30% u dwóch na dziesięciu pacjentów). Rzadko opisywano toksyczność digoksyny. Jednakże, należy zachować ostrożność, podając duże dawki ezomeprazolu pacjentom w podeszłym wieku. Należy starannie kontrolować stężenie terapeutyczne digoksyny.
• Produkty lecznicze metabolizowane przez CYP2C19
  Ezomeprazol hamuje aktywność CYP2C19 – głównego enzymu odpowiedzialnego za jego metabolizm. Z tego względu podawanie ezomeprazolu w połączeniu z lekami metabolizowanymi przez CYP2C19, takimi jak: diazepam, cytalopram, imipramina, klomipramina, fenytoina itp., może powodować zwiększenie stężenia tych leków w osoczu i konieczne może być zmniejszenie dawek tych leków. Należy to wziąć pod uwagę zwłaszcza przepisując ezomeprazol do stosowania doraźnego.
• Diazepam
  Jednoczesne podanie ezomeprazolu w dawce 30 mg powodowało zmniejszenie o 45% klirensu diazepamu – substratu CYP2C19.
• Fenytoina
  U pacjentów z padaczką leczonych fenytoiną, jednoczesne podanie ezomeprazolu w dawce 40 mg powoduje zwiększenie najniższego stężenia fenytoiny w osoczu o 13%. Zaleca się oznaczanie stężenia fenytoiny w osoczu zarówno w momencie rozpoczynania jak i po zakończeniu leczenia ezomeprazolem.
• Worykontazol
  Omeprazol (40 mg raz na dobę) zwiększał Cmax i AUCr worykonazolu (substratu CYP2C19) odpowiednio o 15% i 41%.
• Cliostazol
  Omeprazol oraz ezomeprazol są inhibitorami CYP2C19. Omeprazol, podawany w dawkach 40 mg zdrowym osobom w badaniu krzyżowym, zwiększał Cmax i AUC ciliostazolu o odpowiednio 18% i 26%, a jeden z jego aktywnych metabolitów o odpowiednio 29% i 69%.
• Cyzapryd
  U zdrowych ochotników jednoczesne podawanie 40 mg ezomeprazolu powodowało wydłużenie czasu trwania odstępu QT o około 10%. Nie zaobserwowano dodatkowego wydłużenia odstępu QT podczas jednoczesnego podawania ezomeprazolu i cyzaprydu.
• Klopidogrel
  Wyniki badań wskazują na farmakodynamiczną interakcję pomiędzy klopidogrelem i omeprazolem, która może prowadzić do zmniejszenia aktywności klopidogrelu. Prawdopodobny mechanizm tej interakcji polega na hamowaniu CYP2C19 przez omeprazol. Obserwacje z badania farmakokinetycznego wskazują na interakcje pomiędzy klopidogrelem i omeprazolem, ale nie z pantoprazolem. Dane kliniczne nie są jednoznaczne. Znaczenie kliniczne tej interakcji jest niepewne. Jednoczesne stosowanie ezomeprazolu i klopidogrelu nie jest zalecane.
• Produkty lecznicze metabolizowane przez CYP3A4
  Ezomeprazol nie wpływa na metabolizm leków metabolizowanych przez CYP3A4, takich jak cisapryd, chinidyna, estradiol, erytromycyna i werapamil.

Wpływ produktów leczniczych na właściwości farmakokinetyczne ezomeprazolu

• Produkty lecznicze hamujące lub indukujące CYP2C19 i/lub CYP3A4
  Leki hamujące CYP2C19 lub CYP3A4 (np. klarytromycyna i werapamil) mogą powodować zwiększenie stężenia ezomeprazolu w osoczu. Leki indukujące CYP2C19 lub CYP3A4 (np. ryfampicyna i ziele dziurawca) mogą powodować zmniejszenie stężenia ezomeprazolu w osoczu.

4.6 Ciąża i laktacja

Ciaża
Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego Texibax w ciąży. Jeśli w trakcie leczenia produktem leczniczym Texibax kobieta zajdzie w ciążę lub podejrzewa, że jest w ciąży, należy poinformować o tym lekarza, który zdecyduje o możliwości dalszego stosowania produktu leczniczego Texibax.

Karmienie piersią
Nie wiadomo, czy ezomeprazol jest wydzielany do mleka kobiecego. Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego Texibax w okresie karmienia piersią.

Płodność
Nie ma danych dotyczących wpływu ezomeprazolu na płodność u ludzi.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Nie zaobserwowano niekorzystnego wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednakże w przypadku wystąpienia działań niepożądanych, takich jak zawroty głowy i zaburzenia widzenia (patrz punkt 4.8), należy unikać prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Poniżej wymieniono działania niepożądane, niezależnie od związku przyczynowego z leczeniem, zgłaszane w badaniach klinicznych i po wprowadzeniu produktu do obrotu.

Działania niepożądane są wymienione według klas układów i narządów. Częstość występowania zdefiniowano jako: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Układ narządów	Częstość	Działanie niepożądane
Zaburzenia krwi i układu chłonnego	Rzadko	leukopenia, małopłytkowość
	Bardzo rzadko	agranulocytoza, pancytopenia
Zaburzenia układu immunologicznego	Rzadko	reakcje nadwrażliwości (np. gorączka, obrzęk naczynioruchowy, anafilaksja)
	Bardzo rzadko	niedokrwistość hemolityczna
	Częstość nieznana	zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna martwica naskórka, rumień wielopostaciowy, reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS)
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania	Rzadko	hipomagnezemia, ciężka hipomagnezemia może prowadzić do hipokalcemii
Zaburzenia psychiczne	Rzadko	zaburzenia snu
Zaburzenia układu nerwowego	Często	ból głowy
	Niezbyt często	zawroty głowy, parestezje, senność
	Rzadko	zaburzenia smaku
Zaburzenia oka	Rzadko	niewyraźne widzenie
	Bardzo rzadko	niewyraźne widzenie
Zaburzenia ucha i błędnika	Niezbyt często	zawroty głowy
	Rzadko	zawroty głowy
	Bardzo rzadko	zawroty głowy
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia	Niezbyt często	zapalenie gardła
	Rzadko	zapalenie oskrzeli
	Bardzo rzadko	zapalenie oskrzeli
Zaburzenia żołądka i jelit	Często	ból brzucha, zaparcie, biegunka, wzdęcia, nudności/wymioty
	Niezbyt często	suchość w jamie ustnej
	Rzadko	zapalenie jamy ustnej, zakażenia drobnoustrojami żołądkowo-jelitowymi (w tym Salmonella i Campylobacter)
	Bardzo rzadko	zapalenie jamy ustnej, zakażenia drobnoustrojami żołądkowo-jelitowymi (w tym Salmonella i Campylobacter)
	Częstość nieznana	zapalenie jamy ustnej, zakażenia drobnoustrojami żołądkowo-jelitowymi (w tym Salmonella i Campylobacter)
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych	Niezbyt często	zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych
	Rzadko	zapalenie wątroby z żółtaczką lub bez żółtaczki, niewydolność wątroby
	Bardzo rzadko	encefalopatia wątrobowa u pacjentów z chorobą wątroby
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej	Niezbyt często	wysypka, pokrzywka, świąd
	Rzadko	łysienie, fotowrażliwość
	Bardzo rzadko	rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna martwica naskórka, rumień wielopostaciowy
Zaburzenia nerek i dróg moczowych	Rzadko	śródmiąższowe zapalenie nerek
	Bardzo rzadko	śródmiąższowe zapalenie nerek
Zaburzenia układu kostno-stawowego, mięśniowe i tkanki łącznej	Niezbyt często	złamanie szyjki kości udowej, nadgarstka lub kręgosłupa
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania	Niezbyt często	złe samopoczucie
	Rzadko	obrzęk obwodowy
	Bardzo rzadko	zwięzona potliwość, podostra postać skórna tocznia rumieniowatego

U dzieci i młodzieży w wieku 12-18 lat, działania niepożądane były podobne jak u dorosłych.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Pozwala to na nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego.

5. DANE FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: Leki stosowane w chorobie wrzodowej i w chorobie refluksowej przełyku (GERD), inhibitory pompy protonowej, kod ATC: A02BC05

Mechanizm działania
Ezomeprazol jest S-izomerem omeprazolu i zmniejsza wydzielanie kwasu solnego w żołądku poprzez specyficzne hamowanie pompy protonowej H+/K+ ATP-azy w komórkach okładzinowych żołądka. S- i R-izomery omeprazolu mają podobne właściwości farmakodynamiczne.

Działanie farmakologiczne
Ezomeprazol jest słabą zasadą i staje się aktywny w silnie kwaśnym środowisku komórek okładzinowych, tworząc aktywny inhibitor pompy protonowej – sulfenamid. W badaniach in vitro wykazano, że ezomeprazol hamuje stymulowane przez histaminę wydzielanie kwasu solnego (IC50 0,4 µmol/l). Działanie to jest odwracalne.

Wpływ na wydzielanie kwasu solnego
Po podaniu doustnym ezomeprazolu efekt występuje w ciągu 1 godziny. Po podaniu 20 mg i 40 mg ezomeprazolu maksymalny efekt występuje w ciągu około 2 godzin po podaniu pojedynczej dawki. Zmniejszenie wydzielania kwasu solnego po podaniu pojedynczej dawki 20 mg ezomeprazolu utrzymuje się przez 13 godzin, a po 5 dniach podawania raz na dobę utrzymuje się przez 67% czasu doby. Średnie maksymalne zmniejszenie wydzielania kwasu solnego po 5 dniach podawania 20 mg ezomeprazolu raz na dobę wynosi 90% (mierzono po podaniu stymulującej dawki pentagastryny).

W porównaniu z omeprazolem, ezomeprazol zapewnia większe zmniejszenie wydzielania kwasu solnego po podaniu pojedynczej dawki i po wielokrotnym podawaniu.

Związek pomiędzy dawką a hamowaniem wydzielania kwasu solnego po podaniu pojedynczej dawki ezomeprazolu jest nieliniowy. Wzrost dawki z 20 mg do 40 mg raz na dobę powoduje około 6-krotne zwiększenie AUC inhibitora.

U pacjentów z objawową chorobą refluksową przełyku (GERD) i bez nadżerek w przełyku, po 4 tygodniach leczenia 20 mg ezomeprazolu raz na dobę, całkowite ustąpienie zgagi obserwowano u większej liczby pacjentów niż po podawaniu placebo. Po 4 tygodniach leczenia 20 mg ezomeprazolu raz na dobę, łączne ustąpienie zgagi obserwowano u większej liczby pacjentów niż po podawaniu 150 mg ranitydyny dwa razy na dobę.

U pacjentów z nadżerkowym zapaleniem przełyku, po 8 tygodniach leczenia 40 mg ezomeprazolu raz na dobę, wyleczenie obserwowano u większej liczby pacjentów niż po 8 tygodniach leczenia 20 mg omeprazolu raz na dobę.

U większości pacjentów z wrzodem trawiennym związanym ze stosowaniem NLPZ, po 8 tygodniach leczenia 20 mg i 40 mg ezomeprazolu raz na dobę, wyleczenie obserwowano u większej liczby pacjentów niż po 8 tygodniach leczenia 150 mg ranitydyny dwa razy na dobę.

W badaniu klinicznym z udziałem pacjentów z chorobą refluksową przełyku (GERD) leczonych przez 6 miesięcy 40 mg ezomeprazolu, zaobserwowano zmniejszenie częstości nawrotów objawów o 14% w porównaniu z omeprazolem w dawce 20 mg.

W badaniu klinicznym z udziałem pacjentów z zespołem Zollingera-Ellisona, u których wcześniej stosowano inne inhibitory pompy protonowej, 40 mg ezomeprazolu dwa razy na dobę skutecznie kontrolowało wydzielanie kwasu solnego i było dobrze tolerowane.

Wykazano, że leczenie skojarzone z ezomeprazolem i antybiotykami eradykuje Helicobacter pylori i zapobiega nawrotom wrzodów trawiennych.

Wykazano, że leczenie ezomeprazolem zmniejsza ryzyko wrzodów trawiennych związanych ze stosowaniem NLPZ.

W badaniu klinicznym z udziałem pacjentów z krwawieniem z wrzodu trawiennego po endoskopowej hemostazji, dożylne podanie 80 mg ezomeprazolu, a następnie wlew dożylny 8 mg/h przez 72 godziny, zmniejszało częstość nawrotów krwawienia i potrzebę interwencji chirurgicznej w porównaniu z placebo.

Inne działania
Podczas leczenia inhibitorami pompy protonowego zaobserwowano zwiększenie stężenia gastryny w osoczu, związaną z hamowaniem wydzielania kwasu solnego. U niektórych pacjentów zaobserwowano również zwiększenie liczby komórek ECL (komórek podobnych do komórek enterochromatynopodobnych) w żołądku, co jest związane ze zwiększeniem stężenia gastryny. U szczurów zaobserwowano przerost komórek ECL i rozwój guzów komórek ECL (karcynoidów) po długotrwałym leczeniu inhibitorami pompy protonowej.

Leczenie inhibitorami pompy protonowej prowadzi do niewielkiego zwiększenia ryzyka zakażeń żołądkowo-jelitowych drobnoustrojami, takimi jak Salmonella i Campylobacter.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie i biodostępność
Ezomeprazol jest kwasooporny i dlatego podawany jest w postaci tabletek dojelitowych. W tabletkach znajdują się granulki zawierające ezomeprazol, rozpuszczające się w jelicie cienkim. Wchłanianie jest szybkie i występuje około 1-2 godzin po podaniu doustnym. Biodostępność po raz pierwszy podanej dawki wynosi około 64% i zwiększa się do 89% po wielokrotnym podawaniu raz na dobę. W przypadku przyjmowania pokarmu zmniejsza się biodostępność i hamowanie wydzielania kwasu solnego, dlatego ezomeprazol nie powinien być przyjmowany wraz z pokarmem.

Rozprowadzanie
Ezomeprazol wiąże się z białkami osocza w około 97%. Pozorna objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym u zdrowych osób wynosi około 0,22 l/kg masy ciała.

Metabolizm
Ezomeprazol jest metabolizowany głównie przez izoenzymy cytochromu P450 (CYP). Głównym metabolitem w osoczu jest hydroksyezomeprazol i odpowiednia sulfonowa pochodna. Reszta metabolizowana jest głównie przez CYP2C19 do demetylowanezomeprazolu i odpowiedniej sulfonowej pochodnej. Pozostała część jest metabolizowana przez CYP3A4. Większość metabolitów jest wydalana z moczem.

Eliminacja
Ezomeprazol jest całkowicie usuwany z osocza w okresie pomiędzy dawkami i nie kumuluje się. U zdrowych osób klirens osoczowy wynosi około 17 l/h po podaniu dożylnym. Okres półtrwania w osoczu wynosi około 1,3 godziny po podaniu dożylnym i około 1,5 godziny po podaniu doustnym. Około 80% podanej doustnie dawki jest wydalane z moczem jako metabolity, reszta jest wydalana z kałem jako metabolity powstałe w wątrobie.

Zależność od dawki
AUC inhibitora po podaniu pojedynczej dawki zwiększa się nieliniowo wraz ze wzrostem dawki, co jest związane ze zmniejszeniem metabolizmu pierwszego przejścia i zmniejszeniem klirensu ogólnoustrojowego.

Wpływ wieku, płci i rasy
Wiek i płeć nie mają wpływu na farmakokinetykę ezomeprazolu. Nie przeprowadzono badań dotyczących różnych grup rasowych.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby
U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby o nasileniu łagodnym do umiarkowanego (klasa A i B wg Child-Pugh) zwiększa się klirens ogólnoustrojowy ezomeprazolu, co prowadzi do zwiększenia ekspozycji (AUC) o 2-3 razy. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby (klasa C wg Child-Pugh) ekspozycja zwiększa się o 2-4 razy w porównaniu z osobami zdrowymi.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek o nasileniu łagodnym do umiarkowanego farmakokinetyka ezomeprazolu nie ulega istotnej zmianie. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek może występować zwiększenie klirensu ogólnoustrojowego ezomeprazolu, jednak nie ma danych dotyczących farmakokinetyki po wielokrotnym podawaniu.

Polimorfizm genetyczny
U około 2,9% populacji europejskiej i 17,6% populacji azjatyckiej występuje niedobór CYP2C19 (słabi metabolizerzy). U tych osób zwiększa się klirens ogólnoustrojowy ezomeprazolu, co prowadzi do zwiększenia ekspozycji (AUC) o 2-3 razy w porównaniu z osobami z prawidłową aktywnością CYP2C19 (szybcy metabolizerzy).

5.3 Dane przedkliniczne

Dane przedkliniczne nie wykazały szczególnego zagrożenia dla ludzi, opartego na konwencjonalnych badaniach bezpieczeństwa farmakologicznego, toksyczności po podaniu pojedynczej dawki, toksyczności po powtarzanych dawkach, genotoksyczności i potencjału rakotwórczego.

W badaniach toksyczności po podawaniu powtarzanym u szczurów i psów zaobserwowano przerost komórek ECL w żołądku, co jest związane ze zwiększeniem stężenia gastryny w osoczu. U szczurów zaobserwowano również rozwój guzów komórek ECL (karcynoidów) po długotrwałym leczeniu inhibitorami pompy protonowej.

W badaniach na zwierzętach nie wykazano bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu ezomeprazolu na rozrodczość.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Rdzeń tabletki

• Sacharoza, ziarenka (sacharoza, skrobia kukurydziana)
• Hydroksypropyloceluloza
• Krospowidon (Typ B)
• Powidon (K30)
• Makrogol 400
• Talk
• Hypromelozy ftalan (HP-55S)
• Hypromelozy ftalan (HP-50)
• Dietylu ftalan
• Makrogol 6000
• Celuloza mikrokrystaliczna PH 101
• Celuloza mikrokrystaliczna PH 112
• Krospowidon (Typ A)
• Sodu stearylofumaran

Otoczka

• Opadry 03B86651 Brown o składzie:
• HPMC 2910/Hypromeloza 6cP
• Tytanu dwutlenek (E 171)
• Makrogol / PEG 400
• Talk
• Żelaza tlenek czerwony (E 172)
• Makrogol 4000

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy

6.3 Okres ważności

• Blistry OPA/Aluminium/PE/środek pochłaniający wilgoć/HDPE/Aluminium: 3 lata
• Blistry OPA/Aluminium/PVC/Aluminium: 3 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

• Przechowywać w temperaturze poniżej 30°C.
• Przechowywać w oryginalnym opakowaniu (blistrze) w celu ochrony przed wilgocią.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

• Blistry OPA/Aluminium/PE/środek pochłaniający wilgoć/HDPE/Aluminium: 7, 14, 15, 28, 30, 50, 50×1, 56, 60, 90, 98 i 100 tabletek.
• Blistry OPA/Aluminium/PVC/Aluminium: 7, 14, 15, 28, 30, 50, 56, 60, 90, 98 i 100 tabletek.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania

Podawanie przez zgłębnik żołądkowy

1. Włożyć tabletkę do odpowiedniej strzykawki i napełnić strzykawkę około 25 ml wody i około 5 ml powietrza. W przypadku stosowania niektórych rodzajów zgłębników należy tabletkę rozpuścić w 50 ml wody, aby uniknąć zatkania zgłębnika przez peletki leku.
2. Niezwłocznie potrzasać strzykawką przez około 2 minuty, aż tabletka się rozpuści.
3. Odwrócić strzykawkę końcówką do góry i sprawdzić czy nie jest ona zatkana.
4. Połączyć końcówki zgłębnika i strzykawki trzymając strzykawkę skierowaną do góry.
5. Potrzasnąć strzykawką i odwrócić strzykawkę końcówką do dolu. Natychmiast wstrzyknąć 5-10 ml zawiesiny do zgłębnika. Po wstrzyknięciu odwrócić strzykawkę końcówką do góry i wstrząsnąć (należy trzymać strzykawkę końcówką do góry tak, aby uniknąć jej zatkania).
6. Odwrócić strzykawkę końcówką do dolu i natychmiast wstrzyknąć kolejne 5-10 ml do zgłębnika. Należy powtarzać te czynności, aż strzykawka będzie pusta.
7. Jeśli jest to konieczne, napełnić strzykawkę 25 ml wody i 5 ml powietrza i powtórzyć czynność opisaną w punkcie 5, aby usunąć osad zawiesiny, który mógł pozostać w strzykawce. W przypadku stosowania niektórych rodzajów zgłębników może być konieczne dodanie 50 ml wody.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Ranbaxy (Poland) Sp. z o.o.
ul. Idzikowskiego 16
00-710 Warszawa

8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

• Pozwolenie nr 18982
• Pozwolenie nr 18983

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

• Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 30.11.2011 r.
• Data przedłużenia pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 31.07.2015 r.

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

24.11.2023 r.