Alventa, Kapsułki twarde (75 mg)

Ulotka: Alventa, Kapsułki twarde (75 mg)

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Alventa, 37,5 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Alventa, 75 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Alventa, 150 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Alventa, 37,5 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda zawiera 37,5 mg wenlafaksyny w postaci chlorowodorku wenlafaksyny

Alventa, 75 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda zawiera 75 mg wenlafaksyny w postaci chlorowodorku wenlafaksyny

Alventa, 150 mg, kapsułki o przedłużonym uwalnianiu, twarde
Każda kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda zawiera 150 mg wenlafaksyny w postaci chlorowodorku wenlafaksyny

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: sacharoza
Jedna kapsułka o przedłużonym uwalnianiu o mocy 37,5 mg zawiera 32,5 mg sacharozy.
Jedna kapsułka o przedłużonym uwalnianiu o mocy 75 mg zawiera 65 mg sacharozy.
Jedna kapsułka o przedłużonym uwalnianiu o mocy 150 mg zawiera 130 mg sacharozy.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Kapsułka o przedłużonym uwalnianiu, twarda

• 37,5 mg: brązoworóżowe i białe (korpus: biały, wieczko: brązoworóżowe) kapsułki wypełnione białymi do prawie białych peletkami
• 75 mg: jasnoróżowe kapsułki wypełnione białymi do prawie białych peletkami
• 150 mg: pomarańczowobrązowe kapsułki wypełnione białymi do prawie białych peletkami

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

• Leczenie epizodów dużej depresji.
• Zapobieganie nawrotom epizodów dużej depresji.
• Leczenie uogólnionych zaburzeń lękowych.
• Leczenie fobii społecznej.
• Leczenie lęku napadowego z lub bez towarzyszącej agorafobii.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Epizody dużej depresji
Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. W przypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, korzystne może być zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej tj. 375 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych. W przypadkach uzasadnionych klinicznie wynikających z ciężkości objawów, zwiększanie dawki może odbywać się w krótszych odstępach, ale nie krótszych niż 4 dni.

Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki, zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4). Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta. Długoterminowa terapia może być również odpowiednia w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji. W większości przypadków dawka zalecana w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji jest taka sama, jak dawka stosowana w leczeniu zaburzeń depresyjnych. Stosowanie leków przeciwdepresyjnych powinno być kontynuowane przez co najmniej 6 miesięcy od czasu osiągnięcia remisji.

Uogólnione zaburzenia lękowe
Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. W przypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, korzystne może być zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej tj. 225 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.

Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki, zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4). Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.

Fobia społeczna
Zalecana dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. Brak dowodów, że większe dawki przynoszą dodatkowe korzyści.

Jednakże, w przypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, należy rozważyć zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej tj. 225 mg na dobę. Dawkowanie należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.

Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki, zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4). Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.

Lęk napadowy
Zalecane dawkowanie wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 37,5 mg na dobę przez 7 dni. Następnie dawkę należy zwiększyć do 75 mg na dobę. W przypadku pacjentów niereagujących na dawkę 75 mg na dobę, korzystne może być zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej tj. 225 mg na dobę. Dawkowanie należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.

Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki, zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4). Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Leczenie powinno trwać wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.

Pacjenci w podeszłym wieku
Nie ma konieczności modyfikowania dawki wenlafaksyny tylko ze względu na wiek pacjenta. Jednakże należy zachować szczególną ostrożność podczas leczenia osób w podeszłym wieku (np. ze względu na możliwe zaburzenia czynności nerek, możliwe zmiany wrażliwości oraz powinowactwa przekaźników nerwowych występujące z wiekiem). Należy zawsze stosować najmniejszą skuteczną dawkę, a pacjenci powinni być uważnie obserwowani, gdy wymagane jest zwiększenie dawki.

Dzieci i młodzież
Wenlafaksyna nie jest zalecana do stosowania u dzieci i młodzieży.

Kontrolowane badania kliniczne u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat z epizodami dużej depresji nie wykazały skuteczności i nie uzasadniają stosowania wenlafaksyny w tej grupie pacjentów (patrz punkty 4.4 i 4.8).

Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania wenlafaksyny w innych wskazaniach u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat nie zostały określone.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby
U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć zmniejszenie dawki zazwyczaj o 50%. Jednakże ze względu na zmienność osobniczą wartości klirensu, może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.

Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. Zaleca się zachowanie ostrożności oraz rozważenie zmniejszenia dawki o więcej niż 50%. Podczas leczenia pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć potencjalne korzyści względem ryzyka.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
Pomimo, że zmiana dawkowania nie jest konieczna u pacjentów ze współczynnikiem filtracji kłębuszkowej (ang. GFR) od 30 do 70 ml/min, to jednak zaleca się zachowanie ostrożności. W przypadku pacjentów wymagających hemodializ oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR <30 ml/min), dawkę należy zmniejszyć o 50%. Ze względu na występującą u tych pacjentów zmienność osobniczą wartości klirensu, może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.

Objawy odstawienia obserwowane w trakcie przerwania terapii wenlafaksyną
Należy unikać nagłego odstawienia produktu. W przypadku przerwania terapii wenlafaksyną zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki przez okres trwający co najmniej od 1 do 2 tygodni, w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia reakcji odstawienia (patrz punkty 4.4 i 4.8). Jednakże czas wymagany do stopniowego zmniejszania dawki i stopień zmniejszenia dawki może zależeć od dawki, czasu trwania terapii oraz indywidualnie od pacjenta. U niektórych pacjentów konieczne może być bardzo stopniowe odstawienie leku trwające miesiące lub dłużej. Jeżeli jednak, po zmniejszeniu dawki lub po przerwaniu leczenia, wystąpią objawy w stopniu nietolerowanym przez pacjenta, należy rozważyć wznowienie stosowania poprzednio przepisanej dawki. Następnie, lekarz może kontynuować zmniejszanie dawki, ale w sposób bardziej stopniowy.

Sposób podawania

Do stosowania doustnego.

Zaleca się przyjmowanie kapsułek wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu codziennie podczas posiłku, mniej więcej o tej samej porze. Kapsułki należy połykać w całości, popijając płynem. Nie wolno ich dzielić, kruszyć, żuć ani rozpuszczać.

Pacjenci otrzymujący wenlafaksynę w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu, mogą zostać przestawieni na wenlafaksynę w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu, po dobraniu dawki równoważnej. Na przykład, pacjenci przyjmujący wenlafaksynę w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu w dawce 37,5 mg dwa razy na dobę, mogą zostać przestawieni na wenlafaksynę w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu w dawce 75 mg raz na dobę. Dawkowanie należy dostosować indywidualnie do każdego pacjenta.

4.3 Przeciwwskazania

• Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
• Jednoczesne stosowanie z nieodwracalnymi inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego, z objawami takimi jak pobudzenie, drżenie czy hipertermia. Nie należy rozpoczynać leczenia wenlafaksyną wcześniej niż 14 dni od zakończenia leczenia nieodwracalnymi IMAO.
• Podawanie wenlafaksyny należy przerwać na co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia nieodwracalnymi IMAO (patrz punkty 4.4 i 4.5).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Przedawkowanie
Pacjenta należy pouczyć, aby nie spożywał alkoholu, ze względu na jego wpływ na OUN, możliwość klinicznego nasilenia się zaburzeń psychicznych i możliwość wystąpienia niepożądanych interakcji z wenlafaksyną, w tym depresyjnego wpływu na OUN (punkt 4.5). Przypadki przedawkowania wenlafaksyny, w tym ze skutkiem śmiertelnym, notowano głównie w skojarzeniu z alkoholem i (lub) innymi produktami leczniczymi (patrz punkt 4.9).

Wenlafaksynę należy przepisywać w najmniejszej ilości, zgodnej z zaleconym dla danego pacjenta dawkowaniem, tak aby zmniejszyć ryzyko przedawkowania (patrz punkt 4.9)

Samobójstwo/myśli samobójcze lub pogorszenie stanu klinicznego
Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia i samobójstwa (zdarzenia związane z samobójstwem). Ryzyko takie utrzymuje się do czasu wystąpienia istotnej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić podczas kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej, pacjent powinien być ściśle monitorowany do momentu pojawienia się poprawy. Istnieje ogólne doświadczenie kliniczne, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnych etapach powrotu do zdrowia.

Inne zaburzenia psychiczne, w których wenlafaksyna jest zalecana, mogą również być związane ze zwiększonym ryzykiem zdarzeń samobójczych. Dodatkowo, stany te mogą współistnieć z dużym zaburzeniem depresyjnym. W związku z tym, u pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z epizodami dużej depresji.

Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia.

Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad lekami przeciwdepresyjnymi, stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi wykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat, stosujących leki przeciwdepresyjne.

W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i w przypadku zmiany dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.

Dzieci i młodzież
Produkt leczniczy Alventa nie powinien być stosowany w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. W toku prób klinicznych zachowania samobójcze (próby samobójstwa i myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresja, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) częściej obserwowano u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż w grupie, której podawano placebo. Jeżeli, w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną, podjęta jednak zostanie decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto, brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania.

Zespół serotoninowy
W trakcie leczenia wenlafaksyną, podobnie jak w przypadku innych substancji działających serotoninergicznie, może wystąpić zespół serotoninowy, stan potencjalnie zagrażający życiu, zwłaszcza podczas jednoczesnego stosowania innych leków, które mogą wpływać na serotonergiczny układ neuroprzekaźników [w tym tryptany, inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (ang. SSRIs), inhibitory zwrotnego wychwytu noradrenaliny i serotoniny (ang. SNRIs), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, pochodne amfetaminy, lit, sybutramina, ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum), opioidy (np. buprenorfina, fentanyl i jego analogi, tramadol, dekstrometorfan, tapentadol, petydyna, metadon i pentazocyna)], z substancjami zaburzającymi metabolizm serotoniny (takimi jak IMAO np. błękit metylenowy), z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) lub lekami przeciwpsychotycznymi, lub innymi antagonistami dopaminy (patrz punkty 4.3 i 4.5).

Objawy zespołu serotoninowego mogą obejmować zmiany stanu psychicznego (np. pobudzenie, omamy, śpiączka), chwiejność autonomiczną (np. tachykardia, labilne ciśnienie krwi, hipertermia), aberrację neuromięśniowe (np. hiperrefleksja, brak koordynacji ruchów) i (lub) objawy żołądkowo-jelitowe (np. nudności, wymioty, biegunka). Najcięższa postać zespołu serotoninowego może przypominać NMS, z objawami hipertermii, sztywności mięśni, niestabilności autonomicznej z możliwymi szybkimi wahaniami objawów życiowych i zmianami stanu psychicznego.

Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z inną substancją, która może wpływać na system neuroprzekaźnictwa serotoninergicznego i (lub) dopaminergicznego, jest klinicznie uzasadnione, zaleca się uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia i po zwiększeniu dawki.

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) nie jest zalecane.

Jaskra z wąskim kątem przesączania
Podczas leczenia wenlafaksyną może wystąpić rozszerzenie źrenic. Zaleca się ścisłe monitorowanie pacjentów z podwyższonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym oraz pacjentów ze zwiększonym ryzykiem ostrej jaskry z wąskim kątem przesączania (jaskra z zamkniętym kątem).

Ciśnienie krwi
U niektórych pacjentów leczonych wenlafaksyną zaobserwowano zależne od dawki zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi. Po wprowadzeniu produktu do obrotu opisywano przypadki podwyższonego ciśnienia krwi, wymagające natychmiastowego leczenia. U wszystkich pacjentów zaleca się wykonanie dokładnych badań w celu wykrycia wysokiego ciśnienia krwi, a uprzednio występujące nadciśnienie powinno być kontrolowane przed rozpoczęciem leczenia wenlafaksyną. Ciśnienie krwi należy monitorować okresowo, po rozpoczęciu leczenia i po zwiększeniu dawki. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których współistniejące choroby mogą ulec pogorszeniu w następstwie zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi, np. u osób z zaburzeniami czynności serca.

Częstość akcji serca
W trakcie leczenia może wystąpić przyspieszenie czynności serca, szczególnie w przypadku stosowania dużych dawek. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów, u których współistniejące choroby mogą ulec pogorszeniu w następstwie przyspieszenia akcji serca.

Choroby serca oraz ryzyko arytmii
Nie oceniono stosowania wenlafaksyny u pacjentów ze świeżym zawałem mięśnia sercowego w wywiadzie lub niestabilną chorobą wieńcową serca. Dlatego w przypadku tych pacjentów należy zachować ostrożność w trakcie stosowania wenlafaksyny.

Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QT, częstoskurczu komorowego (torsade de pointes), tachykardii komorowej i zaburzenia rytmu serca ze skutkiem śmiertelnym podczas stosowania wenlafaksyny, zwłaszcza po przedawkowaniu lub u pacjentów z czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QT/częstoskurczu typu torsade de pointes. U pacjentów z podwyższonym ryzykiem wystąpienia ciężkich zaburzeń rytmu serca lub wydłużenia odcinka QT należy przed przepisaniem wenlafaksyny rozważyć stosunek korzyści do ryzyka.

Drgawki
Podczas leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić drgawki. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy wprowadzać ostrożnie u pacjentów z drgawkami w wywiadzie; pacjenci tacy powinni być uważnie obserwowani. Leczenie należy przerwać w każdym przypadku wystąpienia drgawek.

Hiponatremia
W trakcie leczenia wenlafaksyną mogą wystąpić przypadki hiponatremii i (lub) zespołu nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH). Przypadki te obserwowano częściej u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej lub odwodnionych. Ryzyko wystąpienia ww. przypadków jest większe u osób w podeszłym wieku, pacjentów przyjmujących leki moczopędne, pacjentów ze zmniejszoną objętością krążącej krwi.

Nieprawidłowe krwawienie
Leki hamujące wychwyt serotoniny mogą prowadzić do zaburzeń czynności płytek krwi. Przypadki wystąpienia krwawienia związane z przyjmowaniem SSRI i SNRI obejmowały od: siniaków, krwiaków, krwawienia z nosa i wybroczyn po zagrażające życiu krwawienie z przewodu pokarmowego. U pacjentów przyjmujących wenlafaksynę może wystąpić zwiększone ryzyko krwotoku. Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u osób z predyspozycjami do krwawień, w tym pacjentów przyjmujących antykoagulanty i inhibitory płytek. Leki z grupy SSRI i SNRI mogą zwiększać ryzyko wystąpienia krwotoku poporodowego (patrz punkty 4.6 i 4.8).

Cholesterol w surowicy
W kontrolowanych placebo badaniach klinicznych odnotowano znaczące klinicznie zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy (5,3% pacjentów przyjmujących wenlafaksynę, 0,0% pacjentów przyjmujących placebo) u pacjentów leczonych przez co najmniej 3 miesiące. W przypadku terapii długoterminowej należy okresowo mierzyć stężenie cholesterolu w surowicy.

Jednoczesne podawanie z lekami zmniejszającymi masę ciała
Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania wenlafaksyny w skojarzeniu z lekami zmniejszającymi masę ciała, w tym fenterminą, nie zostało ustalone. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i leków zmniejszających masę ciała. Wenlafaksyna nie jest wskazana w leczeniu otyłości zarówno w monoterapii, jak i w terapii skojarzonej z innymi lekami.

Mania/hipomania
U niewielkiego odsetka pacjentów z zaburzeniami nastroju, którzy przyjmowali leki przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, może wystąpić mania lub hipomania. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi w wywiadzie lub w wywiadzie rodzinnym.

Zachowania agresywne
U niewielkiej liczby pacjentów przyjmujących leki przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę, mogą wystąpić zachowania agresywne. Zgłaszane przypadki wystąpiły podczas rozpoczęcia leczenia, zmiany dawki i przerwania leczenia. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zachowaniami agresywnymi w wywiadzie.

Przerwanie leczenia
Powszechnie wiadomo, że w przypadku leków przeciwdepresyjnych skutki odstawienia mogą być długotrwałe i ciężkie. U pacjentów podczas zmiany schematu dawkowania wenlafaksyny, w tym po przerwaniu leczenia, obserwowano samobójstwa/myśli samobójcze i agresję. Dlatego należy ściśle monitorować pacjentów po zmniejszeniu dawki lub w trakcie przerwania leczenia (patrz powyżej w punkcie 4.4 – Samobójstwo/myśli samobójcze lub pogorszenie stanu klinicznego oraz Zachowania agresywne). W przypadku przerwania leczenia występują często objawy odstawienne, zwłaszcza w przypadku gwałtownego przerwania leczenia (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych obserwowano wystąpienie zdarzeń niepożądanych związanych z przerwaniem leczenia (podczas zmniejszania dawki i po zmniejszeniu dawki) u około 31% pacjentów leczonych wenlafaksyną i 17% pacjentów przyjmujących placebo.

Ryzyko wystąpienia objawów odstawienia może być uzależnione od różnych czynników, w tym od długości leczenia, dawki i stopnia zmniejszania dawki. Do najczęściej obserwowanych objawów odstawienia należały zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenie, ból głowy, zaburzenia widzenia oraz nadciśnienie. Zazwyczaj objawy te mają łagodny do umiarkowanego charakter, jednakże u niektórych pacjentów mogą mieć ciężki przebieg. Objawy odstawienia zazwyczaj występują w trakcie kilku pierwszych dni od przerwania leczenia, ale odnotowano bardzo rzadkie przypadki ich wystąpienia u pacjentów, którzy przypadkowo pominęli dawkę. Zazwyczaj objawy te ustępują samoistnie w ciągu 2 tygodni, jednakże u niektórych osób mogą występować dłużej (2-3 miesiące lub dłużej). Dlatego w przypadku przerwania leczenia zaleca się stopniowe zmniejszanie dawek wenlafaksyny przez okres kilku tygodni lub miesięcy w zależności od odpowiedzi pacjenta (patrz punkt 4.2). U niektórych pacjentów, przerwanie leczenia może trwać miesiące lub dłużej.

Akatyzja/niepokój psychoruchowy
Stosowanie wenlafaksyny związane jest z wystąpieniem akatyzji charakteryzującej się subiektywnie nieprzyjemnym lub wyczerpującym niepokojem oraz potrzebą ruchu powiązaną często z niezdolnością do siedzenia lub stania w miejscu. Stan ten najczęściej występuje podczas kilku pierwszych tygodni leczenia. U pacjentów, u których pojawiły się takie objawy, zwiększenie dawki może być szkodliwe.

Zaburzenia czynności seksualnych
Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (ang. selective serotonin reuptake inhibitors, SSRI) oraz inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (ang. serotonin norepinephrine reuptake inhibitors, SNRI) mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych (patrz punkt 4.8). Zgłaszano przypadki długotrwałych zaburzeń czynności seksualnych, w których objawy utrzymywały się pomimo przerwania stosowania SSRI i (lub) SNRI.

Suchość w jamie ustnej
Suchość w jamie ustnej jest zgłaszana przez 10% pacjentów leczonych wenlafaksyną. Może to zwiększać ryzyko wystąpienia próchnicy. Należy poinformować pacjentów o konieczności dbania o higienę jamy ustnej.

Cukrzyca
U pacjentów z cukrzycą leczenie SSRI lub wenlafaksyną może zmieniać kontrolę glikemii. Może być konieczne dostosowanie dawki insuliny i (lub) doustnych leków hipoglikemizujących.

Zaburzenia czynności nerek
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek zaleca się zmniejszenie dawki wenlafaksyny (patrz punkt 4.2).

Zaburzenia czynności wątroby
U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby zaleca się zmniejszenie dawki wenlafaksyny (patrz punkt 4.2).

Elderly patients
U pacjentów w podeszłym wieku zaleca się zachowanie ostrożności podczas leczenia wenlafaksyną (patrz punkt 4.2).

Substancje pomocnicze
Produkt zawiera sacharozę. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy nie powinni przyjmować tego produktu.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z nieodwracalnymi inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z odwracalnymi, selektywnymi inhibitorami monoaminooksydazy A (RIMA) może prowadzić do ciężkich reakcji niepożądanych. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania wenlafaksyny z RIMA.

Wenlafaksynę należy stosować ostrożnie w skojarzeniu z innymi lekami o działaniu na OUN, zwłaszcza w przypadku, gdy działanie tych leków może być synergistyczne, np. leki przeciwdepresyjne (np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, inne SSRI, lit, dziurawiec), leki przeciwpsychotyczne (np. fenotiazyny), opioidy (np. fentanyl, tramadol), tryptany, inhibitory wychwytu serotoniny na receptory 5-HT1 (np. sybutramina).

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z lekami o działaniu serotoninergicznym może zwiększać ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego (patrz punkt 4.4).

Wenlafaksyna jest metabolizowana przez izoenzym CYP2D6 cytochromu P450. Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z inhibitorami CYP2D6 (np. chinidyna) może powodować zwiększenie stężenia wenlafaksyny i zmniejszenie stężenia jej aktywnego metabolitu O-desmetylwenlafaksyny. Jednakże, ponieważ aktywność farmakologiczna wenlafaksyny i O-desmetylwenlafaksyny jest podobna, kliniczny efekt takiej interakcji może być nieznaczny.

Wenlafaksyna jest słabym inhibitorem CYP2D6. Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z lekami metabolizowanymi przez CYP2D6 (np. dezypramina, metoprolol, nortryptylina) może powodować zwiększenie stężenia tych leków. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania wenlafaksyny z lekami o wąskim indeksie terapeutycznym, które są metabolizowane przez CYP2D6 (np. flekainid, propafenon, tymoksyfen).

Wenlafaksyna nie hamuje znacząco izoenzymów CYP1A2, CYP2C9, CYP2C19 i CYP3A4. Jednakże należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania wenlafaksyny z lekami metabolizowanymi przez te izoenzymy, zwłaszcza o wąskim indeksie terapeutycznym (np. warfaryna).

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z lekami przeciwzakrzepowymi (np. warfaryna) i lekami hamującymi agregację płytek (np. kwas acetylosalicylowy, NLPZ) może zwiększać ryzyko krwawień (patrz punkt 4.4).

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z lekami moczopędnymi może zwiększać ryzyko hiponatremii (patrz punkt 4.4).

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z lekami mogącymi powodować wydłużenie odstępu QT (np. niektóre leki przeciwpsychotyczne, antyarytmiczne, antybiotyki makrolidowe) może zwiększać ryzyko wystąpienia ciężkich zaburzeń rytmu serca (patrz punkt 4.4).

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z alkoholem nie jest zalecane, ze względu na możliwe nasilenie działania depresyjnego na OUN (patrz punkt 4.4).

4.6 Ciąża i laktacja

Ciąża
Dane dotyczące stosowania wenlafaksyny u kobiet w ciąży są ograniczone. Stosowanie wenlafaksyny w ciąży nie jest zalecane, chyba że jest to wyraźnie konieczne. W przypadku stosowania wenlafaksyny w ciąży, należy rozważyć stopniowe zmniejszanie dawki w trzecim trymestrze ciąży, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia objawów odstawienia u noworodka. W przypadku stosowania wenlafaksyny do końca ciąży, u noworodka mogą wystąpić objawy odstawienia, w tym: trudności w karmieniu, zaburzenia oddychania, drgawki, niestabilność temperatury ciała, senność, trudności ze snem, ciągły płacz, drażliwość, agresja, hipotonia, hipertonia, drżenie, nerwowość, apatia, wymioty, hipoglikemia.

Stosowanie inhibitorów wychwytu serotoniny i noradrenaliny (SNRI) lub inhibitorów wychwytu serotoniny (SSRI) w późnej ciąży może zwiększać ryzyko krwotoku poporodowego (patrz punkt 4.4).

Laktacja
Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit wydzielają się do mleka kobiecego. U karmionych piersią niemowląt stwierdzano stężenia wenlafaksyny odpowiadające stężeniom w osoczu matki. Ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych u karmionego dziecka, należy podjąć decyzję o zaprzestaniu karmienia piersią lub zaprzestaniu leczenia wenlafaksyną, uwzględniając korzyści z karmienia piersią dla dziecka oraz korzyści z leczenia dla matki.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Wenlafaksyna może powodować zawroty głowy i senność. Pacjenci powinni zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, do czasu ustalenia indywidualnej reakcji na lek.

4.8 Działania niepożądane

Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były: nudności, suchość w jamie ustnej, ból głowy, senność, zawroty głowy, zaparcia, nadmierne pocenie się, nerwowość, bezsenność.

Poniżej wymieniono działania niepożądane według częstości występowania i układu narządów. Częstość występowania określono jako: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

• Rzadko: krwawienie (głównie skórne i śluzówkowe)
• Bardzo rzadko: małopłytkowość
• Częstość nieznana: wydłużenie czasu krwawienia

Zaburzenia endokrynne

• Rzadko: nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego (ADH)

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

• Często: zmniejszenie łaknienia, zwiększenie stężenia cholesterolu
• Rzadko: hiponatremia

Zaburzenia psychiczne

• Bardzo często: bezsenność, nerwowość
• Często: niepokój, senność, anormalne sny, zmniejszenie libido, pobudzenie
• Niezbyt często: splątanie, depersonalizacja, depresja, zaburzenia libido, mania/hipomania
• Rzadko: halucynacje, myśli samobójcze, zachowania samobójcze, agresja, zachowania związane z samouszkodzeniem
• Częstość nieznana: bruksizm, niepokój psychoruchowy (akatyzja), euforia, zaburzenia koncentracji, zaburzenia orgazmu, koszmary senne

Zaburzenia układu nerwowego

• Bardzo często: ból głowy, zawroty głowy, senność
• Często: drżenie, parestezje, zaburzenia uwagi, zaburzenia smaku
• Niezbyt często: zaburzenia koordynacji ruchowej, szumy uszne, omdlenie, zaburzenia mowy, zaburzenia równowagi
• Rzadko: drgawki, zaburzenia ekstrapiramidalne, zespół serotoninowy, zespół niepokoju ruchowego (zespół niespokojnych nóg)
• Bardzo rzadko: neuropatia
• Częstość nieznana: dyskineza, dystonia

Zaburzenia oka

• Często: zaburzenia akomodacji, rozszerzenie źrenicy
• Niezbyt często: zaburzenia widzenia
• Rzadko: jaskra, krwotok do siatkówki

Zaburzenia ucha i błędnika

• Niezbyt często: zawroty głowy

Zaburzenia serca

• Często: kołatanie serca, tachykardia
• Niezbyt często: wydłużenie odstępu QT, częstoskurcz nadkomorowy, częstoskurcz komorowy, zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego
• Rzadko: zaburzenia rytmu serca, ból w klatce piersiowej
• Bardzo rzadko: zatrzymanie akcji serca

Zaburzenia naczyniowe

• Często: zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi, uderzenia gorąca
• Niezbyt często: ortostatyczne niedociśnienie, krwotok (w tym krwawienie z nosa, krwotok podskórny, krwawienie z przewodu pokarmowego, krwawienie z dróg moczowych, krwawienie z dróg rodnych)
• Rzadko: nadciśnienie tętnicze, objawy Raynauda

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

• Często: duszność, krztusiec
• Niezbyt często: świszczący oddech

Zaburzenia żołądkowo-jelitowe

• Bardzo często: nudności, suchość w jamie ustnej, zaparcia
• Często: wymioty, biegunka, dyspepsja
• Niezbyt często: wzdęcia
• Rzadko: zaburzenia perystaltyki przełyku

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

• Rzadko: zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych
• Bardzo rzadko: zapalenie wątroby

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

• Często: nadmierne pocenie się, wysypka, świąd
• Niezbyt często: obrzęk naczynioruchowy, nadwrażliwość na światło
• Rzadko: łysienie, pokrzywka
• Bardzo rzadko: ciężkie reakcje skórne (w tym zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna nekroliza naskórka, rumień wielopostaciowy)

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

• Często: ból mięśni, sztywność mięśni
• Niezbyt często: ból stawów
• Rzadko: bóle mięśniowo-szkieletowe, skurcze mięśni

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

• Rzadko: zatrzymanie moczu, zaburzenia oddawania moczu

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi

• Często: zaburzenia wytrysku, zaburzenia erekcji, zaburzenia orgazmu u mężczyzn, zaburzenia miesiączkowania
• Niezbyt często: brak wytrysku, zmniejszenie libido u mężczyzn, wydzielina z piersi, zaburzenia orgazmu u kobiet, zmniejszenie libido u kobiet
• Rzadko: krwawienie z pochwy, powiększenie piersi u mężczyzn, priapizm
• Częstość nieznana: długotrwałe zaburzenia czynności seksualnych

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

• Bardzo często: osłabienie, zmęczenie
• Często: dreszcze, ból w klatce piersiowej, gorączka
• Niezbyt często: obrzęk obwodowy, złe samopoczucie
• Rzadko: upośledzenie ogólnego stanu zdrowia

Badania diagnostyczne

• Często: zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała
• Niezbyt często: nieprawidłowości w EKG (np. wydłużenie odstępu QT, zaburzenia rytmu serca)

Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach

• Częstość nieznana: upadki (głównie u osób w podeszłym wieku)

Objawy odstawienne

• Bardzo często: zawroty głowy, zaburzenia snu, ból głowy, nudności
• Często: pobudzenie, suchość w jamie ustnej, nerwowość, lęk, zaparcia, nadmierne pocenie się, zmęczenie, zaburzenia widzenia, drżenie, parestezje, zaburzenia równowagi, szumy uszne, zaburzenia akomodacji, biegunka
• Niezbyt często: zaburzenia smaku, omamy, splątanie, depersonalizacja, nadwrażliwość na światło, zaburzenia koordynacji ruchowej, zaburzenia mowy, zaburzenia pamięci, zaburzenia czucia, zaburzenia rytmu serca, nadciśnienie tętnicze, uderzenia gorąca, duszność, wymioty, ból brzucha, wysypka, bóle mięśniowo-szkieletowe, skurcze mięśni, zaburzenia oddawania moczu

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu jest ważne, ponieważ pozwala na nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego.

5. DANE FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: Leki przeciwdepresyjne, inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny, kod ATC: N06AX16

Wenlafaksyna jest inhibitorem wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny. Jej aktywny metabolit, O-desmetylwenlafaksyna, również wykazuje silne działanie w tym zakresie. Wenlafaksyna słabo hamuje wychwyt zwrotny dopaminy. Nie wykazuje istotnego powinowactwa do receptorów: muskarynowych, cholinergicznych, α1-, α2-, β-adrenergicznych, dopaminergicznych (D2), histaminowych (H1), receptorów opioidowych, receptorów benzodiazepinowych, ani nie wykazuje działania hamującego na monoaminooksydazę (MAO).

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wenlafaksyna jest dobrze wchłaniana z przewodu pokarmowego. Biodostępność wynosi około 45%. Maksymalne stężenie w osoczu osiąga po 5,5 godzinie. Wiązanie z białkami osocza jest niewielkie (27%). Wenlafaksyna jest metabolizowana w wątrobie, głównie do aktywnego metabolitu – O-desmetylwenlafaksyny. Okres półtrwania wenlafaksyny wynosi około 5 godzin, a O-desmetylwenlafaksyny około 11 godzin. Wenlafaksyna i jej metabolity są wydalane głównie z moczem.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Skład kapsułki:

• Rdzeń peletek: sacharoza, skrobia kukurydziana, etyloceluloza, hydroksypropyloceluloza, talk
• Otoczka peletek: etyloceluloza, hydroksypropylometyloceluloza, talk, tytanu dwutlenek (E171)
• Skorupa kapsułki: żelatyna, tytanu dwutlenek (E171), tlenek żelaza czerwony (E172), tlenek żelaza żółty (E172), tlenek żelaza czarny (E172)
• Tusz do druku: szelak, żelaza tlenek czarny (E172), propylenoglykol, amoniak

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Brak istotnych niezgodności.

6.3 Okres ważności

3 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności dotyczące przechowywania

Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C. Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią.

6.5 Rodzaj opakowania i wielkość opakowania

Kapsułki pakowane w blistry z folii PVC/PVDC i folii aluminiowej. Opakowania: 10, 14, 15, 20, 28, 30, 50, 56, 60, 90, 98, 100 kapsułek.

6.6 Inne informacje

Nie dotyczy.