Axyven, Tabletki (150 mg)

Ulotka: Axyven, Tabletki (150 mg)

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Axyven, 37,5 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu
Axyven, 75 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu
Axyven, 150 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Axyven, 37,5 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu
Każda tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 37,5 mg wenlafaksyny (w postaci chlorowodorku).

Axyven, 75 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu
Każda tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 75 mg wenlafaksyny (w postaci chlorowodorku).

Axyven, 150 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu
Każda tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 150 mg wenlafaksyny (w postaci chlorowodorku).

Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
Axyven 37,5 mg: każda tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 3 mg laktozy.
Axyven 75 mg: każda tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 3,4 mg laktozy.
Axyven 150 mg: każda tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 5,7 mg laktozy.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka o przedłużonym uwalnianiu.

37,5 mg: okrągłe o średnicy 7 mm, obustronnie wypukłe, białe tabletki o przedłużonym uwalnianiu.
75 mg: okrągłe o średnicy 7,5 mm, obustronnie wypukłe, białe tabletki o przedłużonym uwalnianiu.
150 mg: okrągłe o średnicy 9,5 mm, obustronnie wypukłe, białe tabletki o przedłużonym uwalnianiu.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

• Leczenie epizodów dużej depresji.
• Zapobieganie nawrotom epizodów dużej depresji.
• Leczenie uogólnionych zaburzeń lękowych.
• Leczenie fobii społecznej.
• Leczenie napadów paniki z agorafobią lub bez agorafobii.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Epizody dużej depresji
Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg jeden raz na dobę. W przypadku pacjentów, którzy nie reagują na początkową dawkę 75 mg na dobę, korzystne może być zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej, tj. 375 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych. W klinicznie uzasadnionych przypadkach, wynikających z ciężkości objawów, zwiększanie dawki może odbywać się w krótszych odstępach, ale nie krótszych niż 4 dni.

Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych związanych z wielkością dawki, zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4). Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Pacjentów należy leczyć wystarczająco długo, zwykle kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia, indywidualnie u każdego pacjenta.
Leczenie długoterminowe może być również właściwe w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji. W większości przypadków dawka zalecana w zapobieganiu nawrotom epizodów dużej depresji jest taka sama jak dawka stosowana w leczeniu zaburzeń depresyjnych.

Stosowanie leków przeciwdepresyjnych powinno być kontynuowane przez co najmniej 6 miesięcy od uzyskania remisji.

Uogólnione zaburzenia lękowe
Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg jeden raz na dobę. W przypadku pacjentów, którzy nie reagują na początkową dawkę 75 mg na dobę, korzystne może być zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej, tj. 225 mg na dobę. Dawkę należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.

Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych związanych z wielkością dawki, zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4). Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Pacjentów należy leczyć wystarczająco długo, zwykle kilka miesięcy lub dłużej.
Należy regularnie dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.

Fobia społeczna
Zalecana dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg jeden raz na dobę. Brak dowodów, że większe dawki przynoszą dodatkowe korzyści.

Jednakże w przypadku pacjentów, którzy nie reagują na dawkę początkową 75 mg na dobę, należy rozważyć zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej, tj. 225 mg na dobę. Dawkowanie należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.

Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych zależnych od wielkości dawki, zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4). Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Pacjentów należy leczyć wystarczająco długo, zwykle kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia, indywidualnie u każdego pacjenta.

Napady paniki
Zalecane dawkowanie wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 37,5 mg na dobę przez 7 dni. Następnie dawkę należy zwiększyć do 75 mg na dobę. W przypadku pacjentów, którzy nie reagują na dawkę 75 mg na dobę, korzystne może być zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej, tj. 225 mg na dobę. Dawkowanie należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.

Ze względu na ryzyko wystąpienia objawów niepożądanych związanych z wielkością dawki, zwiększanie dawki należy przeprowadzać tylko po dokonaniu oceny klinicznej (patrz punkt 4.4). Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę.

Pacjenci powinni być leczeni wystarczająco długo, zazwyczaj kilka miesięcy lub dłużej. Należy regularnie dokonywać oceny leczenia, podchodząc indywidualnie do każdego pacjenta.

Pacjenci w podeszłym wieku
Nie ma konieczności dostosowania dawki weniafaksyny tylko ze względu na wiek pacjenta. Należy jednak zachować szczególną ostrożność podczas leczenia pacjentów w podeszłym wieku (np. ze względu na możliwe zaburzenia czynności nerek, możliwe zmiany wrażliwości oraz powinowactwa przekaźników nerwowych występujące z wiekiem). Należy zawsze stosować najmniejszą skuteczną dawkę, a pacjentów należy uważnie monitorować, kiedy wymagane jest zwiększenie dawki.

Dzieci i młodzież
Weniafaksyna nie jest zalecana do stosowania u dzieci i młodzieży.
Kontrolowane badania kliniczne u dzieci i młodzieży z epizodami dużej depresji nie wykazały skuteczności i nie uzasadniają stosowania weniafaksyny w tej grupie pacjentów (patrz punkt 4.4 i 4.8).

Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania weniafaksyny w innych wskazaniach u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat nie zostały ustalone.

Zaburzenia czynności wątroby
U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć zmniejszenie dawki zazwyczaj o 50%. Niemniej jednak ze względu na zmienność osobniczą wartości klirensu, może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.

Dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. Zaleca się zachowanie ostrożności i rozważenie zmniejszenia dawki o więcej niż 50%. Podczas leczenia pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy rozważyć potencjalne korzyści względem ryzyka.

Zaburzenia czynności nerek
Mimo tego, że zmiana dawkowania nie jest konieczna u pacjentów ze współczynnikiem filtracji kłębuszkowej (ang. „glomerular filtration rate”, GFR) w zakresie od 30 do 70 ml/min, to jednak zalecana jest ostrożność. W przypadku pacjentów wymagających hemodializy oraz u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR <30 ml/min), dawkę należy zmniejszyć o 50%. Ze względu na występującą u tych pacjentów zmienność osobniczą wartości klirensu, może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.

Objawy odstawienia obserwowane podczas przerywania leczenia weniafaksyną
Należy unikać nagłego odstawienia produktu. W przypadku odstawiania weniafaksyny, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki przez okres co najmniej jednego do dwóch tygodni, w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia reakcji odstawienia (patrz punkt 4.4 i 4.8). Jednak czas wymagany do stopniowego zmniejszania dawki i stopień jej zmniejszenia może zależeć od dotychczas przyjmowanej dawki, czasu trwania terapii i indywidualnych cech pacjenta. U niektórych pacjentów konieczne może być bardzo stopniowe odstawienie leku przez miesiące lub dłużej. Jeżeli jednak po zmniejszeniu dawki lub po przerwaniu leczenia wystąpią objawy w stopniu nietolerowanym przez pacjenta, należy rozważyć wznowienie stosowania poprzednio przepisanej dawki. Następnie lekarz może kontynuować zmniejszanie dawki, ale w sposób bardziej stopniowy.

Sposób podawania
Do stosowania doustnego.

Zaleca się przyjmowanie weniafaksyny w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu podczas posiłku, mniej więcej o tej samej porze każdego dnia. Tabletki o przedłużonym uwalnianiu muszą być połykane w całości i popijane płynem, nie wolno ich dzielić, kruszyć, żuć ani rozpuszczać.

Pacjenci leczeni weniafaksyną w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu mogą zostać przestawieni na weniafaksynę w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu po dobraniu dawki równoważnej. Na przykład, pacjenci przyjmujący wenlafaksynę w postaci tabletek o natychmiastowym uwalnianiu w dawce 37,5 mg dwa razy na dobę, mogą zostać przestawieni na wenlafaksynę w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu w dawce 75 mg jeden raz na dobę. Może być konieczne indywidualne dostosowanie dawkowania.

Tabletka o przedłużonym uwalnianiu wenlafaksyny zachowuje swój kształt, uwalniając substancję czynną podczas całego procesu trawienia i jest wydalana w nienaruszonym stanie z kałem.

4.3 Przeciwwskazania

• Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
• Jednoczesne stosowanie z nieodwracalnymi inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) jest przeciwwskazane z powodu ryzyka wystąpienia zespołu serotoninowego z objawami takimi jak: pobudzenie, drżenie i hipertermia. Nie wolno rozpoczynać leczenia wenlafaksyną przez co najmniej 14 dni od zakończenia leczenia nieodwracalnymi IMAO.
• Przyjmowanie wenlafaksyny musi być przerwane na co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia nieodwracalnymi IMAO (patrz punkt 4.4 i 4.5).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Przedawkowanie
Pacjenta należy pouczyć, aby nie spożywał alkoholu, ze względu na jego wpływ na OUN, możliwość klinicznego nasilenia się zaburzeń psychicznych i możliwość wystąpienia niepożądanych interakcji z wenlafaksyną, w tym depresyjnego wpływu na OUN (punkt 4.5). Przypadki przedawkowania wenlafaksyny, w tym ze skutkiem śmiertelnym, notowano głównie w skojarzeniu z alkoholem i (lub) innymi produktami leczniczymi (patrz punkt 4.9).

Wenlafaksynę należy przepisywać w najmniejszej ilości, zgodnej z zaleconym dla danego pacjenta dawkowaniem, tak aby zmniejszyć ryzyko przedawkowania (patrz punkt 4.9).

Samobójstwo/myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby
Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa (zachowania samobójcze). Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej, pacjentów należy uważnie obserwować do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobójstwa może zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia.

Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest wenlafaksyna, mogą również być związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Co więcej, zaburzenia te mogą współistnieć z epizodami dużej depresji. Takie same środki ostrożności jak u pacjentów z epizodami dużej depresji należy podjąć w przypadku pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych.

Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci, którzy przed rozpoczęciem leczenia przejawiali znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać dokładnej obserwacji w trakcie leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych dotyczących leków przeciwdepresyjnych stosowanych u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone, w porównaniu z placebo, ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat, którzy stosują leki przeciwdepresyjne.

Podczas leczenia, zwłaszcza na początku i w przypadku zmiany dawki, należy dokładnie obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności uzyskania niezwłocznej porady lekarskiej.

Dzieci i młodzież
Produktu leczniczego Axyven nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. W badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży zachowania samobójcze (próby samobójcze i myśli samobójcze) oraz wrogość (głównie agresja, zachowania buntownicze i gniew) obserwowano częściej w grupie otrzymującej leki przeciwdepresyjne niż w grupie otrzymującej placebo. Jeżeli pomimo tego, w oparciu o wskazania kliniczne, podjęta zostanie decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto, brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży w odniesieniu do wpływu na wzrost, dojrzewanie oraz rozwój poznawczy i behawioralny.

Zespół serotoninowy
Podczas leczenia wenlafaksyną, podobnie jak w przypadku innych substancji działających serotoninergicznie, może wystąpić potencjalnie zagrażający życiu stan zwany zespołem serotoninowym, zwłaszcza gdy jednocześnie stosowane są inne leki mogące wpływać na system neuroprzekażników serotoninergicznych (w tym tryptany, inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (ang. SSRI), inhibitory zwrotnego wychwytu noradrenaliny i serotoniny (ang. SNRI), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, pochodne amfetaminy, lit, sybutramina, ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum), opioidy (np. buprenorfina, fentanyl oraz jego odpowiedniki, tramadol, dekstrometorfan, tapentadol, betydyna, metadon i pentazocyna), z produktami leczniczymi zaburzającymi metabolizm serotoniny (takimi jak IMAO, np. błękit metylenowy), z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) lub z lekami przeciwpsychotycznymi, lub innymi antagonistami dopaminy (patrz punkty 4.3 i 4.5).

Objawy zespołu serotoninowego mogą obejmować zmiany stanu psychicznego (np. pobudzenie, omamy, śpiączka), chwiejność autonomiczną (np. tachykardia, labilne ciśnienie krwi, hipertermia), aberracje neuromięśniowe (np. hiperrefleksja, brak koordynacji ruchów) i (lub) objawy ze strony żołądka i jelit (np. nudności, wymioty, biegunka). Najcięższa postać zespołu serotoninowego może przypominać NMS z objawami hipertermii, sztywności mięśni, niestabilności autonomicznej z możliwymi szybkimi wahaniami parametrów życiowych i zmianami stanu psychicznego.

Jeśli leczenie wenlafaksyną w skojarzeniu z inną substancją, która może wpływać na system neuroprzekażnictwa serotoninergicznego i (lub) dopaminergicznego, jest klinicznie uzasadnione, zaleca się uważne obserwowanie pacjenta, zwłaszcza na początku leczenia i po zwiększeniu dawki.

Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z prekursorami serotoniny (takimi jak suplementy tryptofanu) nie jest zalecane.

Jaskra z waskim kątem przesączania
Podczas leczenia wenlafaksyną może wystąpić rozszerzenie żrenic. Zaleca się ścisłe monitorowanie pacjentów z podwyższonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym oraz pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia ostrej jaskry z waskim kątem przesączania (jaskra z zamkniętym kątem).

Ciśnienie tętnicze krwi
U niektórych pacjentów leczonych wenlafaksyną zaobserwowano zależne od dawki zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi. Po wprowadzeniu do obrotu, u niektórych pacjentów opisywano przypadki podwyższonego ciśnienia krwi, wymagającego natychmiastowego leczenia. U wszystkich pacjentów leczonych wenlafaksyną zaleca się regularne monitorowanie ciśnienia krwi, a przed rozpoczęciem leczenia wenlafaksyną należy uzyskać kontrolę istniejącego nadciśnienia. Ciśnienie krwi należy monitorować okresowo, po rozpoczęciu leczenia i po zwiększeniu dawki. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których współistniejące choroby mogą ulec pogorszeniu w następstwie zwiększenia ciśnienia tętniczego krwi, np. pacjenci z zaburzeniami czynności serca.

Częstość akcji serca
W trakcie leczenia może wystąpić przyspieszenie czynności serca, szczególnie w przypadku stosowania dużych dawek. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów, u których współistniejące choroby mogą się zaostrzyć w następstwie przyspieszenia akcji serca.

Choroby serca oraz ryzyko niemiarowości
Stosowanie weniafaksyny nie było oceniane u pacjentów ze świeżym zawatem mięśnia sercowego lub niestabilną chorobą wieńcową serca. Dlatego też w przypadku tych pacjentów należy zachować ostrożność.

Po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłaszano przypadki wydłużenia odstępu QTc, częstoskurczu komorowego typu torsade de pointes (TdP), tachykardii komorowej oraz zaburzeń rytmu serca ze skutkiem śmiertelnym podczas stosowania weniafaksyny, zwłaszcza po przedawkowaniu lub u pacjentów z czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QTc lub częstoskurczu typu TdP. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem ciężkich zaburzeń rytmu serca oraz wydłużenia odstępu QTc, należy przed przepisaniem weniafaksyny rozważyć stosunek korzyści do ryzyka (patrz punkt 5.1).

Drgawki
W trakcie leczenia weniafaksyną mogą wystąpić drgawki. Podobnie jak w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych, weniafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z drgawkami w wywiadzie i pacjentów tych należy dokładnie monitorować. Leczenie należy przerwać u każdego pacjenta, u którego pojawiają się drgawki.

Hiponatremia
Podczas leczenia weniafaksyną mogą wystąpić przypadki hiponatremii i (lub) zespołu nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH). Przypadki te obserwowano częściej u pacjentów ze zmniejszoną objętością krwi krążącej lub odwodnionych. Ryzyko wystąpienia powyższych przypadków jest większe u pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów przyjmujących leki moczopędne i pacjentów ze zmniejszoną objętością krążącej krwi.

Nieprawidłowe krwawienia
Produkty lecznicze hamujące wychwyt serotoniny mogą prowadzić do zaburzeń czynności płytek krwi. Przypadki krwawienia związane z przyjmowaniem SSRI i SNRI obejmowały: od śmiaków, krwiaków, krwawienia z nosa i wybroczyn po zagrażające życiu krwawienia z przewodu pokarmowego. Leki z grupy SSRI i SNRI mogą zwiększać ryzyko wystąpienia krwotoku poporodowego (patrz punkty 4.6 i 4.8). U pacjentów przyjmujących weniafaksynę może wystąpić zwiększone ryzyko krwotoku. Podobnie jak inne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, weniafaksynę należy stosować ostrożnie u osób z predyspozycjami do krwawień, w tym u pacjentów przyjmujących antykoagulanty i inhibitory płytek.

Cholesterol w surowicy
W kontrolowanych placebo badaniach klinicznych u pacjentów leczonych przez co najmniej 3 miesiące odnotowano znaczące klinicznie zwiększenie stężenia cholesterolu w surowicy u 5,3% pacjentów przyjmujących weniafaksynę i u 0% pacjentów przyjmujących placebo. W przypadku długotrwałego leczenia należy okresowo dokonywać pomiaru stężenia cholesterolu w surowicy.

Jednoczesne podawanie weniafaksyny z produktami zmniejszającymi masę ciała
Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania weniafaksyny w skojarzeniu z produktami zmniejszającymi masę ciała, w tym fenterminą, nie zostało ustalone. Jednoczesne stosowanie weniafaksyny i produktów zmniejszających masę ciała nie jest zalecane. Weniafaksyna nie jest wskazana w leczeniu otyłości, zarównow w monoterapii jak i w terapii skojarzonej z innymi produktami.

Mania/hipomania
U niewielkiego odsetka pacjentów z zaburzeniami nastroju, którzy przyjmowali leki przeciwdepresyjne, w tym weniafaksynę, może wystąpić mania lub hipomania. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, weniafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi w wywiadzie lub w wywiadzie rodzinnym.

Zachowania agresywne
Zachowania agresywne mogą wystąpić u niewielkiej liczby pacjentów przyjmujących leki przeciwdepresyjne, w tym wenlafaksynę. Zgłaszane przypadki wystąpiły podczas rozpoczęcia leczenia, zmiany dawki i przerwania leczenia.

Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych wenlafaksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z zachowaniami agresywnymi w wywiadzie.

Przerwanie leczenia
Powszechnie wiadomo, że w przypadku leków przeciwdepresyjnych skutki odstawienia mogą być długotrwale i ciężkie. Podczas zmiany schematu dawkowania wenlafaksyny, w tym po przerwaniu leczenia, obserwowano u pacjentów samobójstwa/myśli samobójcze i zachowania agresywne. Dlatego pacjentów należy ściśle obserwować po zmniejszeniu dawki lub w trakcie przerywania leczenia (patrz powyżej w punkcie 4.4 – „Samobójstwo/myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby” i „Zachowania agresywne”). W przypadku przerwania leczenia, zwłaszcza nagłym, występują często objawy z odstawienia (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych obserwowano działania niepożądane związane z przerwaniem leczenia (podczas zmniejszania dawki i po zmniejszeniu dawki) u około 31% pacjentów leczonych wenlafaksyną i 17% pacjentów przyjmujących placebo.

Ryzyko wystąpienia objawów z odstawienia może być uzależnione od różnych czynników, w tym od czasu trwania leczenia, dawki i stopnia zmniejszania dawki. Do najczęściej obserwowanych objawów z odstawienia należały zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lek, nudności i (lub) wymioty, drżenie, ból głowy, zaburzenia widzenia i nadciśnienie. Ogólnie, objawy te są łagodne do umiarkowanych, jednakże u niektórych pacjentów mogą mieć ciężki przebieg.
Objawy z odstawienia zazwyczaj występują w trakcie kilku pierwszych dni od przerwania leczenia, ale odnotowano bardzo rzadkie przypadki ich wystąpienia u pacjentów, którzy przypadkowo pominęli dawkę. Zwykle objawy te ustępują samoistnie w ciągu 2 tygodni, jednakże u niektórych osób mogą być przedłużone (2-3 miesiące lub dłużej). Dlatego w przypadku przerwania leczenia zaleca się stopniowe zmniejszanie dawek wenlafaksyny przez okres kilku tygodni lub miesięcy w zależności od odpowiedzi pacjenta (patrz punkt 4.2). U niektórych pacjentów przerywanie leczenia może trawać miesiącami lub dłużej.

Zaburzenia seksualne
Inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (ang. serotonin norepinephrine reuptake inhibitors, SNRI) mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych (patrz punkt 4.8). Zgłaszano przypadki długotrwałych zaburzeń czynności seksualnych, w których objawy utrzymywały się pomimo przerwania stosowania SNRI.

Akatyzja/niepokój psychoruchowy
Stosowanie wenlafaksyny związane jest z rozwojem akatyzji charakteryzującej się subiektywnie nieprzyjemnym lub wyczerpującym niepokojem oraz potrzebą ruchu powiązaną często z niezdolnością do siedzenia lub stania w miejscu. Stan ten najczęściej występuje podczas kilku pierwszych tygodni leczenia. U pacjentów, u których pojawiły się takie objawy, zwiększenie dawki może być szkodliwe.

Suchość w jamie ustnej
U 10% pacjentów leczonych wenlafaksyną zgłaszano suchość w jamie ustnej. Może to zwiększać ryzyko wystąpienia próchnicy i należy poinformować pacjentów, że konieczne jest dbanie o higienę jamy ustnej.

Cukrzyca
U pacjentów z cukrzycą leczenie SSRI lub wenlafaksyną może wpływać na kontrolę glikemii. Może być konieczne dostosowanie dawkowania insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych.

Wpływ na wyniki badań przesiewowych moczu
U pacjentów przyjmujących wenlafaksynę opisywano przypadki fałszywie dodatnich wyników immunologicznych testów przesiewowych na obecność fencykli dyny i amfetaminy w moczu. Jest to spowodowane brakiem swoistości testów przesiewowych. Falszywie dodatnich wyników można się spodziewać w przypadku kilku innych testów immunologicznych na obecność leków w moczu. W przypadku uzyskania wyniku dodatnieego zaleca się potwierdzenie wyniku za pomocą bardziej specyficznej metody, takiej jak chromatografia gazowa-spektrometria mas (GC-MS).

Zawartość sodu
Zobacz punkt 4.4 – „Hiponatremia”.

Laktoza
Axyven 37,5 mg: Produkt zawiera laktozę. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego.
Axyven 75 mg: Produkt zawiera laktozę. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego.
Axyven 150 mg: Produkt zawiera laktozę. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Wpływ innych produktów leczniczych na wenlafaksynę

Inhibitory monoaminooksydazy (IMAO)
Zobacz punkt 4.3 – „Przeciwwskazania”.

Leki metabolizowane przez CYP
Wenlafaksyna jest metabolizowana głównie przez CYP2D6. Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z produktami leczniczymi hamującymi CYP2D6 może spowodować zwiększenie stężenia wenlafaksyny i zmniejszenie stężenia ODMW. Produkty lecznicze hamujące zarówno CYP2D6, jak i CYP3A4 mogą powodować zwiększenie stężenia wenlafaksyny i ODMW.

Ketokonazol
Ketokonazol, inhibitor CYP3A4, hamuje metabolizm wenlafaksyny. Jednakże znaczenie kliniczne tego zjawiska nie jest znane.

Cymetydyna
Cymetydyna hamuje metabolizm wenlafaksyny. Jednakże znaczenie kliniczne tego zjawiska nie jest znane.

Haloperydol
Haloperydol hamuje metabolizm wenlafaksyny. Jednakże znaczenie kliniczne tego zjawiska nie jest znane.

Rytonawir
Rytonawir hamuje metabolizm wenlafaksyny. Jednakże znaczenie kliniczne tego zjawiska nie jest znane.

Leki metabolizowane przez CYP2D6
Wenlafaksyna jest inhibitorem CYP2D6. Jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z produktami leczniczymi metabolizowanymi przez CYP2D6 może spowodować zwiększenie stężenia tych produktów leczniczych. Dlatego zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego stosowania wenlafaksyny z produktami leczniczymi metabolizowanymi przez CYP2D6, szczególnie tymi o wąskim indeksie terapeutycznym, takimi jak propafenon, fekainid, dezypramina i nortryptylina.

Leki metabolizowane przez CYP3A4
Wenlafaksyna nie hamuje CYP3A4 in vitro. Dlatego nie należy oczekiwać klinicznie istotnego wpływu wenlafaksyny na stężenie produktów leczniczych metabolizowanych przez CYP3A4.

Leki metabolizowane przez CYP1A2, CYP2C9 i CYP2C19
Wenlafaksyna nie hamuje CYP1A2, CYP2C9 i CYP2C19 in vitro. Dlatego nie należy oczekiwać klinicznie istotnego wpływu wenlafaksyny na stężenie produktów leczniczych metabolizowanych przez te enzymy.

Wpływ wenlafaksyny na inne produkty lecznicze

Leki o działaniu serotoninergicznym
Zobacz punkt 4.4 – „Zespół serotoninowy”.

Leki obniżające próg drgawkowy
Podczas stosowania wenlafaksyny z innymi produktami leczniczymi obniżającymi próg drgawkowy, takimi jak leki przeciwdepresyjne (np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, SSRI, inne SNRI, pochodne amfetaminy), neuroleptyki (np. fenotiazyny, butyrofenony, atypowe leki przeciwpsychotyczne), meflochina, bupropion lub tramadol, należy zachować ostrożność.

Leki przeciwzakrzepowe i leki wpływające na czynność płytek
Możliwe jest wystąpienie interakcji farmakodynamicznych między wenlafaksyną a kwasem acetylosalicylowym, niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NLPZ), warfaryną i innymi lekami przeciwzakrzepowymi, co może prowadzić do zwiększonego ryzyka krwawień. Dlatego wenlafaksynę należy ostrożnie stosować jednocześnie z lekami przeciwzakrzepowymi i lekami wpływającymi na czynność płytek (patrz punkt 4.4 – „Nieprawidłowe krwawienia”).

Leki przeciwnadciśnieniowe
SNRI mogą osłabiać działanie leków przeciwnadciśnieniowych. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania wenlafaksyny z lekami przeciwnadciśnieniowymi.

Alkohol
Nie stwierdzono interakcji między wenlafaksyną a alkoholem. Jednakże zaleca się unikanie spożywania alkoholu podczas leczenia wenlafaksyną.

Sok grejpfrutowy
Sok grejpfrutowy może hamować metabolizm wenlafaksyny, co może prowadzić do zwiększenia jej stężenia w osoczu. Jednakże znaczenie kliniczne tego zjawiska nie jest znane.

4.6 Ciąża i laktacja

Ciaża
Dane dotyczące stosowania wenlafaksyny u kobiet w ciąży są ograniczone. Badania na zwierzętach wykazały jedynie ograniczoną szkodliwość reprodukcyjną. Potencjalne ryzyko dla ludzi jest nieznane. Wenlafaksyny nie należy stosować w ciąży, chyba że jest to wyraźnie konieczne. W przypadku stosowania wenlafaksyny w okresie ciąży, szczególnie w III trymestrze ciąży, należy zachować ostrożność. Jeśli wenlafaksyna jest stosowana do końca ciąży lub do porodu, należy liczyć się z możliwością wystąpienia u noworodka objawów odstawienia lub innych działań niepożądanych.

Wyniki badań epidemiologicznych wskazują, że stosowanie inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) w ciąży, szczególnie w późnym jej okresie, może zwiększać ryzyko wystąpienia nadciśnienia płucnego u noworodka (ang. persistent pulmonary hypertension of the newborn, PPHN). Obserwowane ryzyko jest około 5 przypadków na 1000 ciąż. W populacji ogólnej występuje 1 do 2 przypadków na 1000 ciąż.

U noworodków matek, które stosowały wenlafaksynę w ostatnim trymestrze ciąży, mogą wystąpić następujące objawy: zaburzenia oddychania, sinica, bezdech, drgawki, niestabilność temperatury ciała, trudności w karmieniu, wymioty, hipoglikemia, wzmożone lub osłabione napięcie mięśniowe, wzmożone odruchy, drżenie, nerwowość, drażliwość, letarg, ciągły płacz, senność i trudności ze snem. Objawy te mogą wynikać z działań niepożądanych lub zespołu odstawienia. W większości przypadków powyższe objawy mają łagodny do umiarkowanego nasilenie i ustępują samoistnie, jednak w niektórych przypadkach mogą być ciężkie i wymagać hospitalizacji.

Jeśli stosowanie wenlafaksyny jest kontynuowane do końca ciąży, należy rozważyć zmniejszenie dawki przed porodem. Jednakże nagłe odstawienie leku należy unikać. U noworodka należy uważnie obserwować wystąpienie objawów odstawienia po porodzie.

Karmienie piersią
Wenlafaksyna i ODMW są wydzielane do mleka kobiecego. Nie stwierdzono szkodliwego działania u noworodków/karmionych piersią. Jednakże należy zachować ostrożność podczas stosowania wenlafaksyny u kobiet karmiących piersią.

Płodność
W badaniach na zwierzętach nie stwierdzono wpływu wenlafaksyny na płodność. Wpływ wenlafaksyny na płodność u ludzi nie jest znany.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Wenlafaksyna może powodować zawroty głowy i senność. Dlatego pacjenci powinni zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Poniżej wymieniono działania niepożądane, które mogą wystąpić podczas leczenia wenlafaksyną. Częstość występowania działań niepożądanych przedstawiono w następujący sposób:

• Bardzo często (≥1/10)
• Często (≥1/100 do <1/10)
• Niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100)
• Rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000)
• Bardzo rzadko (<1/10 000)
• Nieznana (nie można oszacować na podstawie dostępnych danych)

Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Rzadko: krwawienie (głównie krwawienie ze skóry i błon śluzowych).
Bardzo rzadko: małopłytkowość.
Nieznana: przedłużenie czasu krwawienia.

Zaburzenia endokrynne
Rzadko: nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego (ang. SIADH).

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Często: zmniejszenie łaknienia, zwiększenie stężenia cholesterolu.
Rzadko: hiponatremia.

Zaburzenia psychiczne
Bardzo często: bezsenność.
Często: senność, anorgazmia, niepokój, koszmary senne.
Niezbyt często: splątanie, depersonalizacja, nerwowość, zaburzenia libido.
Rzadko: pobudzenie, halucynacje, myśli samobójcze i zachowania samobójcze, agresja, wrogość, mania, hipomania.
Nieznana: zachowania samobójcze, euforia, myśli o samookaleczeniu, bruksizm, niepokój psychoruchowy (akatyzja).

Zaburzenia układu nerwowego
Bardzo często: ból głowy, zawroty głowy, senność.
Często: suchość w jamie ustnej, drżenie.
Niezbyt często: parestezje, zaburzenia uwagi, zaburzenia smaku, skurcze mięśni, zawroty głowy po nagłej zmianie pozycji ciała.
Rzadko: napady drgawkowe, zaburzenia koordynacji ruchów, zaburzenia mowy, omdlenia, szumy uszne.
Bardzo rzadko: drgawki, zespół serotoninowy.
Nieznana: dyskinezy, takie jak ruchy mimowolne, niezborność ruchowa.

Zaburzenia oka
Często: zaburzenia akomodacji, rozszerzenie źrenicy.
Niezbyt często: zaburzenia widzenia.

Zaburzenia ucha i błędnika
Często: zawroty głowy.

Zaburzenia serca
Często: kołatanie serca, tachykardia.
Niezbyt często: częstoskurcz nadkomorowy, wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG.
Rzadko: częstoskurcz komorowy, częstoskurcz typu torsade de pointes, zaburzenia rytmu serca.

Zaburzenia naczyniowe
Często: zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi, uderzenia gorąca.
Niezbyt często: nadciśnienie tętnicze (które może wymagać leczenia), omdlenia, zaczerwienienie skóry.
Rzadko: krwotok poporodowy.
Nieznana: niedociśnienie ortostatyczne.

Zaburzenia żołądka i jelit
Bardzo często: nudności.
Często: zaparcia, wymioty.
Niezbyt często: biegunka.
Rzadko: krwawienie z przewodu pokarmowego.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Rzadko: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych.
Bardzo rzadko: żółtaczka, zapalenie wątroby.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Często: nadmierna potliwość, wysypka.
Niezbyt często: świąd.
Rzadko: pokrzywka, łysienie.
Bardzo rzadko: rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczna rozpływna naskórka.
Nieznana: fotouczulenie.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Rzadko: zatrzymanie moczu.
Nieznana: śródmiąższowa choroba nerek.

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
Często: zaburzenia wytrysku, zaburzenia ejakulacji, zaburzenia erekcji.
Niezbyt często: brak orgazmu u kobiet, zmniejszenie libido u mężczyzn.
Rzadko: krwawienie z pochwy, głównie krwawienie międzymiesiączkowe, zwiększenie libido u mężczyzn, zaburzenia orgazmu u mężczyzn, galaktorea, brak miesiączki.
Nieznana: długotrwałe zaburzenia czynności seksualnych.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Bardzo często: zmęczenie.
Często: osłabienie, dreszcze.
Niezbyt często: obrzęki obwodowe.
Rzadko: złe samopoczucie.

Badania diagnostyczne
Często: zwiększenie masy ciała.
Niezbyt często: zmniejszenie masy ciała.

Objawy odstawienia
Po odstawieniu wenlafaksyny (szczególnie nagłym) często występują objawy odstawienia. Najczęściej zgłaszanymi objawami są: zawroty głowy, zaburzenia czucia (w tym parestezje i uczucie porażenia prądem elektrycznym), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne sny), pobudzenie lub lek, nudności i (lub) wymioty, drżenie, ból głowy, zaburzenia widzenia, nadciśnienie, kołatanie serca i poczucie dezorientacji (patrz punkt 4.4).

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych po uzyskaniu pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego jest niezwykle ważne, ponieważ pozwala na nieprzerwany monitoring stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwdepresyjne, inne leki przeciwdepresyjne.
Kod ATC: N06AX16.

Mechanizm działania: Wenlafaksyna i jej główny aktywny metabolit, O-desmetylwenlafaksyna (ODMW), są silnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego noradrenaliny i serotoniny oraz słabymi inhibitorami wychwytu zwrotnego dopaminy. Wenlafaksyna i ODMW nie wykazują istotnego powinowactwa do receptorów muskarynowych, histaminowych H1 i α1-adrenergicznych oraz nie wykazują właściwości hamujących aktywność monoaminooksydazy.

Wenlafaksyna nie ma struktury chemicznej typowej dla trójpierścieniowych, czteropierścieniowych ani innych znanych leków przeciwdepresyjnych.

Wenlafaksyna w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu zapewnia wolniejsze uwalnianie, ale w większym stopniu niż postać o natychmiastowym uwalnianiu, co skutkuje mniejszymi wahaniami stężeń w osoczu w ciągu doby.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie: Wenlafaksyna jest dobrze wchłaniana po podaniu doustnym (co najmniej 92%). Stosowanie wenlafaksyny w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu podczas posiłku nie ma wpływu na wchłanianie wenlafaksyny.

Rozprowadzanie: Wenlafaksyna i ODMW wiążą się w niewielkim stopniu z białkami osocza (odpowiednio 27% i 30%).

Metabolizm: Wenlafaksyna jest metabolizowana w wątrobie do głównego aktywnego metabolitu, ODMW, oraz do dwóch mniejszych, nieaktywnych metabolitów. Około 87% pojedynczej dawki jest wydalane z moczem w postaci wenlafaksyny (5%), ODMW (29%), nieaktywnych metabolitów (26%) lub ich sprzężeń (27%).

Eliminacja: Po podaniu doustnym okres półtrwania wenlafaksyny wynosi około 5 godzin, a okres półtrwania ODMW około 11 godzin. Steady-state stężenia zarówno wenlafaksyny, jak i ODMW w osoczu osiągane są w ciągu 3 dni stosowania wielokrotnych dawek. Farmakokinetyka wenlafaksyny i ODMW po podaniu wielokrotnych dawek jest zgodna z farmakokinetyką po podaniu pojedynczej dawki i nie kumuluje się.

5.3 Dane przedkliniczne

Dane przedkliniczne nie ujawniły szczególnego zagrożenia dla ludzi, opartego na konwencjonalnych badaniach bezpieczeństwa farmakologicznego, toksyczności po podaniu pojedynczej dawki i powtarzanych dawek, genotoksyczności i rakotwórczości.

6. INNE INFORMACJE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Rdzeń tabletki: hypromeloza, etyloceluloza, sacharoza, skrobia żelowana, magnezu stearynian.
Otoczka tabletki: hypromeloza, makrogol 400, tytanu dwutlenek (E171).

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Brak istotnych niezgodności.

6.3 Okres ważności

3 lata.

6.4 Specjalne środki ostrożności dotyczące przechowywania

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią. Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C.

6.5 Rodzaj opakowania i wielkość opakowania

Tabletki o przedłużonym uwalnianiu 37,5 mg: Butelka z politlenku etylenu o dużej gęstości z zakrętką z polipropylenu, zawierająca 30 tabletek.
Tabletki o przedłużonym uwalnianiu 75 mg: Butelka z politlenku etylenu o dużej gęstości z zakrętką z polipropylenu, zawierająca 30 tabletek.
Tabletki o przedłużonym uwalnianiu 150 mg: Butelka z politlenku etylenu o dużej gęstości z zakrętką z polipropylenu, zawierająca 30 tabletek.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Instrukcja stosowania

Lekarz określa dawkę i czas trwania leczenia.

Tabletki o przedłużonym uwalnianiu należy połykać w całości, popijając płynem, podczas posiłku. Nie należy dzielić, kruszyć, żuć ani rozpuszczać tabletek.

6.7 Podmiot odpowiedzialny

PharmaSwiss Česká republika s.r.o.
Jankovcova 1569/2c, 170 00 Praga 7
Czechy

6.8 Numer pozwolenia na dopuszczenie do obrotu

Axyven, 37,5 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu – suplement nr 1 z dnia 21.07.2023 r.
Axyven, 75 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu – suplement nr 1 z dnia 21.07.2023 r.
Axyven, 150 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu – suplement nr 1 z dnia 21.07.2023 r.

6.9 Data pierwszej autoryzacji/odnowienia pozwolenia

Pozwolenie na dopuszczenie do obrotu: 10.03.2022 r.

6.10 Data zatwierdzenia tekstu charakterystyki

21.07.2023 r.