Kwetaplex, Tabletki powlekane (200 mg)

Ulotka: Kwetaplex, Tabletki powlekane (200 mg)

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Kwetaplex 25 mg tabletki powlekane
Kwetaplex 100 mg tabletki powlekane
Kwetaplex 150 mg tabletki powlekane
Kwetaplex 200 mg tabletki powlekane
Kwetaplex 300 mg tabletki powlekane

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda tabletka powlekana 25 mg zawiera 25 mg kwetiapiny (w postaci fumaranu kwetiapiny).
Każda tabletka powlekana 100 mg zawiera 100 mg kwetiapiny (w postaci fumaranu kwetiapiny).
Każda tabletka powlekana 150 mg zawiera 150 mg kwetiapiny (w postaci fumaranu kwetiapiny).
Każda tabletka powlekana 200 mg zawiera 200 mg kwetiapiny (w postaci fumaranu kwetiapiny).
Każda tabletka powlekana 300 mg zawiera 300 mg kwetiapiny (w postaci fumaranu kwetiapiny).

Substancje pomocnicze o znanym działaniu: laktoza jednowodna oraz żółcień pomarańczowa (E110).
Każda tabletka powlekana 25 mg zawiera 7.00 mg laktozy jednowodnej oraz 0.003 mg żółcieni pomarańczowej (E110).
Każda tabletka powlekana 100 mg zawiera 28 mg laktozy jednowodnej.
Każda tabletka powlekana 150 mg zawiera 42 mg laktozy jednowodnej.
Każda tabletka powlekana 200 mg zawiera 56 mg laktozy jednowodnej.
Każda tabletka powlekana 300 mg zawiera 84 mg laktozy jednowodnej.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka powlekana

Kwetaplex 25 mg: okrągle, obustronnie wypukłe tabletki powlekane koloru brzoskwiniowego o średnicy 5,7 mm.
Kwetaplex 100 mg: okrągle, obustronnie wypukłe tabletki powlekane koloru żółtego o średnicy 9,1 mm z kreską dzielącą po jednej stronie.
Kwetaplex 150 mg: okrągle, obustronnie wypukłe tabletki powlekane koloru bladożółtego o średnicy 10,45 mm.
Kwetaplex 200 mg: okrągle, obustronnie wypukłe tabletki powlekane koloru białego o średnicy 12,1 mm z kreską dzielącą po jednej stronie.
Kwetaplex 300 mg: podłużne, obustronnie wypukłe tabletki powlekane koloru białego z kreską dzielącą po jednej stronie.

Tabletki 100 mg, 200 mg i 300 mg można podzielić na połowy.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Kwetaplex jest wskazany:

• w leczeniu schizofrenii;
• w leczeniu choroby dwubiegunowej, w tym:
  • epizodów maniakalnych o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej;
  • epizodów ciężkiej depresji w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej;
  • w celu zapobiegania nawrotom epizodów maniakalnych lub epizodów depresji u pacjentów z chorobą dwubiegunową, którzy reagowali na wcześniejsze leczenie kwetiapiną.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dla każdego ze wskazań schemat dawkowania leku jest inny. Należy dopilnować, aby pacjent otrzymał dokładne informacje dotyczące dawkowania odpowiedniego dla jego choroby.

Kwetaplex można przyjmować z posiłkiem lub bez posiłku.

Dorośli:

Leczenie schizofrenii
W leczeniu schizofrenii produkt Kwetaplex powinien być podawany dwa razy dziennie. W leczeniu schizofrenii całkowita dawka dobowa w pierwszych czterech dniach leczenia wynosi: 50 mg (Dzień 1), 100 mg (Dzień 2), 200 mg (Dzień 3) i 300 mg (Dzień 4).
Od 4. dnia dawka powinna wynosić od 300 do 450 mg na dobę (dawka zwykle skuteczna). Dawka może być zmieniana w zakresie od 150 do 750 mg na dobę, zależnie od odpowiedzi klinicznej i tolerancji leczenia przez pacjenta.

Leczenie ciężkich epizodów maniakalnych o umiarkowanym i ciężkim nasileniu w przebiegu choroby dwubiegunowej
W leczeniu epizodów maniakalnych w przebiegu choroby dwubiegunowej Kwetaplex powinien być podawany dwa razy dziennie. Całkowita dawka dobowa w pierwszych czterech dniach leczenia wynosi 100 mg (Dzień 1), 200 mg (Dzień 2), 300 mg (Dzień 3) i 400 mg (Dzień 4). Następnie dawka może być zwiększana maksymalnie o 200 mg na dobę do dawki dobowej 800 mg w szóstym dniu leczenia.
Zależnie od reakcji pacjenta i tolerancji dawka dobowa w leczeniu podtrzymującym może wynosić od 200 do 800 mg na dobę. Zwykle dawka skuteczna wynosi od 400 do 800 mg na dobę.

Leczenie ciężkich epizodów depresyjnych związanych z chorobą afektywną dwubiegunową
Kwetaplex należy podawać raz na dobę przed snem. Całkowita dawka dobowa przez pierwsze cztery dni leczenia wynosi 50 mg (Dzień 1), 100 mg (Dzień 2), 200 mg (Dzień 3) i 300 mg (Dzień 4).
Zalecana dawka dobowa wynosi 300 mg. W badaniach klinicznych nie zaobserwowano dodatkowych korzyści w grupie przyjmującej 600 mg w porównaniu do 300 mg (patrz punkt 5.1). Poszczególni pacjenci mogą odnieść korzyści ze stosowania dawki 600 mg. Dawki większe niż 300 mg powinny być wprowadzane przez lekarzy doświadczonych w leczeniu choroby dwubiegunowej. Badania kliniczne wykazały, że u indywidualnych pacjentów, u których zachodzi obawa o tolerancję produktu leczniczego, można rozważyć zmniejszenie dawki do wartości minimalnej wynoszącej 200 mg.

Zapobieganie nawrotom w chorobie afektywnej dwubiegunowej
W zapobieganiu nawrotom manii lub depresji w chorobie afektywnej dwubiegunowej u pacjentów, którzy pozytywnie zareagowali na kwetiapinę w ostrym leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, powinno kontynuować się leczenie tą samą dawką. Dawka może być następnie modyfikowana w zależności od odpowiedzi klinicznej i tolerancji poszczególnego pacjenta, w zakresie od 300 do 800 mg/dobę, w dwóch dawkach podzielonych. Ważne, aby w leczeniu podtrzymującym podawać najniższą skuteczną dawkę.

Pacjenci w podeszłym wieku:

Podobnie jak inne leki przeciwpsychotyczne i przeciwdepresyjne, kwetiapinę należy stosować ostrożnie u pacjentów w podeszłym wieku, szczególnie w początkowym okresie podawania. Tempo zwiększania dawki kwetiapiny może być wolniejsze, a dobowa dawka terapeutyczna mniejsza niż u młodszych pacjentów, zależnie od odpowiedzi klinicznej i tolerancji u danego pacjenta. U pacjentów w podeszłym wieku średni klirens kwetiapiny z osocza był mniejszy o 30% do 50% w porównaniu z młodszymi pacjentami.

Skuteczność i bezpieczeństwo nie zostały ocenione u pacjentów powyżej 65 lat z epizodami depresji w ramach choroby afektywnej dwubiegunowej.

Dzieci i młodzież:

Kwetaplex nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat, ze względu na brak danych uzasadniających jego stosowanie w tej grupie wiekowej. Dane z badań klinicznych kontrolowanych placebo przedstawiono w punktach 4.4, 4.8, 5.1 oraz 5.2.

Pacjenci z zaburzoną czynnością nerek:

Nie ma konieczności zmiany dawki leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.

Pacjenci z zaburzoną czynnością wątroby:

Kwetiapina jest w dużym stopniu metabolizowana przez wątrobę. Dlatego produkt leczniczy Kwetaplex powinien być stosowany ostrożnie u pacjentów ze stwierdzonymi zaburzeniami wątroby, szczególnie w początkowym okresie podawania. Zaleca się, aby pacjenci z niewydolnością wątroby rozpoczynali leczenie od dawki 25 mg/dobę. Dawkę można zwiększać codziennie o 25 do 50 mg/dobę, aż do osiągnięcia skutecznej dawki terapeutycznej, w zależności od odpowiedzi klinicznej i tolerancji u danego pacjenta.

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą tego produktu wymienioną w punkcie 6.1.

Jednoczesne stosowanie inhibitorów układu cytochromu P450 3A4, takich jak inhibitory proteazy wirusa HIV, leki przeciwgrzybicze z grupy azoli, erytromycyna, klarytromycyna i nefazodon jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.5).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Kwetaplex wskazany jest w leczeniu kilku chorób, dlatego profil bezpieczeństwa powinien być określony w oparciu o indywidualne rozpoznanie i stosowaną u pacjenta dawkę.

Dzieci i młodzież

Kwetaplex nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat, ze względu na brak danych uzasadniających stosowanie w tej grupie wiekowej. Badania kliniczne z zastosowaniem kwetiapiny wykazały, że poza znanym profilem bezpieczeństwa określonym dla dorosłych (patrz punkt 4.8), niektóre działania niepożądane u dzieci i młodzieży występowały częściej (zwiększenie apetytu, zwiększenie stężenia prolaktyny w surowicy, wymioty, zapalenie błony śluzowej nosa oraz omdlenia) lub mogą mieć inne konsekwencje u dzieci i młodzieży (objawy pozapiramidowe, drażliwość), natomiast jedno z nich nie było wcześniej zaobserwowane w badaniach u dorosłych (zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi). U dzieci i młodzieży zaobserwowano także zmiany w wynikach badań czynności tarczycy.

Ponadto nie badano konsekwencji bezpieczeństwa stosowania produktu leczniczego Kwetaplex w zakresie jego wpływu na wzrost i dojrzewanie przez okres dłuższy niż 26 tygodni. Nie są znane długoterminowe skutki dla rozwoju poznawczego i behawioralnego.

Dane z kontrolowanych placebo badań klinicznych prowadzonych z udziałem dzieci i młodzieży wykazały, że ze stosowaniem kwetiapiny było związane częstsze występowanie objawów pozapiramidowych (EPS) w porównaniu z grupą placebo u pacjentów leczonych z powodu schizofrenii, a także z powodu zaburzeń maniakalnych oraz depresji w przebiegu choroby dwubiegunowej (patrz punkt 4.8).

Samobójstwa / myśli samobójcze lub pogorszenie stanu klinicznego:

Depresja w chorobie dwubiegunowej jest związana ze zwiększonym ryzykiem występowania myśli samobójczych, samouszkodzeń i samobójstw (zdarzenia związane z próbami samobójczymi). Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania istotnej klinicznie remisji. Poprawa może nie wystąpić przez kilka pierwszych lub więcej tygodni leczenia i w związku z tym pacjent powinien pozostawać pod ścisłą kontrolą lekarską do czasu wystąpienia poprawy. Doświadczenie kliniczne wskazuje, we wczesnej fazie poprawy stanu klinicznego pacjenta może być zwiększone ryzyko samobójstw.

Ponadto, lekarz powinien rozważyć potencjalne ryzyko wystąpienia zachowań samobójczych po nagłym przerwaniu leczenia kwetiapiną, ze względu na znane czynniki ryzyka leczonej choroby.

Inne zaburzenia psychiczne, w których zalecana jest kwetiapina, mogą być również związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zachowań samobójczych. Ponadto zaburzenia te mogą współistnieć z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi. W związku z tym, u pacjentów leczonych z powodu innych zaburzeń psychicznych należy podjąć takie same środki ostrożności, jak u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi.

Pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiający przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia.
Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad lekami przeciwdepresyjnymi, stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat, stosujących leki przeciwdepresyjne.

W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i po zmianie dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, zachowania lub myśli samobójcze oraz nietypowe zmiany w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.

W krótkotrwałych kontrolowanych placebo badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z ciężkimi epizodami depresyjnymi w chorobie dwubiegunowej stwierdzono zwiększone ryzyko zachowań samobójczych u młodych pacjentów (poniżej 25 lat), leczonych kwetiapiną w porównaniu z otrzymującymi placebo (odpowiednio 3,0% vs 0%). Retrospektywne badanie kwetiapiny oparte na obserwacji populacji pacjentów z ciężkimi zaburzeniami depresyjnymi wykazało zwiększone ryzyko samouszkodzeń i samobójstw u pacjentów w wieku od 25 do 64 lat bez historii samookaleczenia podczas stosowania kwetiapiny z innymi lekami przeciwdepresyjnymi.

Ryzyko zaburzeń metabolicznych:

Uwzględniając obserwowane ryzyko pogorszenia profilu metabolicznego, w tym zmian masy ciała, stężenia glukozy we krwi (patrz Hiperglikemia) oraz lipidów, które stwierdzano w toku badań klinicznych, podczas rozpoczynania leczenia powinny być oceniane parametry metaboliczne pacjentów, a podczas leczenia powinny być regularnie wykonywane badania kontrolne pod kątem ewentualnych zmian tych parametrów. W razie pogorszenia tych parametrów należy postępować odpowiednio do stanu klinicznego pacjenta (patrz również punkt 4.8).

Objawy pozapirramidowe:

W badaniach klinicznych kontrolowanych placebo wśród dorosłych pacjentów, stosowanie kwetiapiny było związane ze zwiększoną częstością objawów pozapirramidowych (ang. Extrapyramidal Syndrome EPS) w porównaniu do placebo u pacjentów leczonych z powodu ciężkich epizodów depresji w przebiegu choroby dwubiegunowej (patrz punkt 4.8 i 5.1).

Stosowaniu kwetiapiny towarzyszy rozwój akatyzji, charakteryzującej się subiektywnie nieprzyjemnym lub przykrym niepokojem i potrzebą ruchu, które często związane są z niemożliwością siedzenia lub stania w miejsca. Objawy te są bardziej prawdopodobne w pierwszych kilku tygodniach leczenia. U pacjentów, u których rozwiną się te objawy, zwiększenie dawki może być szkodliwe.

Dyskinezy późne:

Jeśli wystąpią oznaki i objawy późnych dyskinez, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie stosowania kwetiapiny. Objawy dyskinez późnych mogą się pogłębić lub rozwinąć po przerwaniu terapii (patrz punkt 4.8).

Senność i zawroty głowy:

Stosowanie kwetiapiny jest związane z występowaniem senności i podobnych objawów, takich jak uspokojenie (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych u pacjentów z depresją w przebiegu choroby dwubiegunowej objawy te występowały zazwyczaj podczas pierwszych trzech dni leczenia i miały zazwyczaj łagodne lub umiarkowane nasilenie. Pacjenci z depresją w przebiegu choroby dwubiegunowej, u których występuje senność o ciężkim nasileniu, mogą wymagać częstszych wizyt przez okres minimum 2 tygodni od pojawienia się senności lub do czasu poprawy objawów; konieczne może być rozważenie przerwania leczenia.

Niedociśnienie ortostatyczne:

Leczeniu kwetiapiną towarzyszyło niedociśnienie ortostatyczne i związane z tym zawroty głowy (patrz punkt 4.8), które podobnie jak senność występują zwykle w początkowej fazie zwiększania dawki. Może to zwiększyć częstość przypadkowych urazów (upadki), szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Dlatego należy poradzić pacjentom zachowanie ostrożności do czasu, aż poznają wpływ produktu na organizm.

Kwetiapinę należy ostrożnie stosować u pacjentów z rozpoznaną chorobą układu sercowo-naczyniowego, chorobą naczyniową mózgu, a także w przypadku innych stanów predysponujących do niskiego ciśnienia tętniczego. W przypadku wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego należy rozważyć podawanie mniejszej dawki lub wolniejsze jej zwiększanie, zwłaszcza u pacjentów z pierwotnymi chorobami układu sercowo-naczyniowego.

Zespół bezdechu sennego:

U pacjentów stosujących kwetiapinę opisywano zespół bezdechu sennego. U pacjentów przyjmujących jednocześnie środki działające przeciwdepresyjnie na ośrodkowy układ nerwowy i u których w wywiadzie stwierdzono bezdech senny, lub występuje jego ryzyko (osoby z nadwagą lub otyłością oraz mężczyźni) kwetiapinę należy stosować z ostrożnością.

Napady padaczki:

W badaniach klinicznych nie wykazano różnicy w częstości występowania napadów padaczki u pacjentów otrzymujących kwetiapinę i placebo. Brak danych na temat częstości występowania napadów drgawkowych u pacjentów z padaczką w wywiadzie. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwpsychotycznych, zalecana jest ostrożność u pacjentów z napadami padaczkowymi w wywiadzie (patrz punkt 4.8).

Złośliwy zespół neuroleptyczny:

Występowanie złośliwego zespołu neuroleptycznego jest związane z leczeniem lekami przeciwpsychotycznymi, w tym również kwetiapiną (patrz punkt 4.8). Objawy kliniczne obejmują hipertermię, zaburzenia stanu psychicznego, sztywność mięśniową, zaburzenia czynności układu autonomicznego i zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej. W razie ich wystąpienia należy przerwać podawanie kwetiapiny i zapewnić właściwe leczenie.

Ciężka neutropenia i agranulocytoza:

W badaniach klinicznych stwierdzano ciężką neutropenię (liczba neutrofilów <0,5 x 10⁹/l). Większość przypadków ciężkiej neutropenii miała do miejsce kilka miesięcy od rozpoczęcia leczenia kwetiapiną. Brak było dowodów na zależność występowania neutropenii do przyjmowanej dawki. Niektóre przypadki w okresie po wprowadzeniu kwetiapiny do obrotu zakończyły się zgonem. Prawdopodobnymi czynnikami ryzyka są mała liczba białych krwinek przed rozpoczęciem leczenia oraz wywołana przez leki neutropenia w wywiadzie. Jednakże, w niektórych przypadkach neutropenia wystąpiła u pacjentów bez istniejących wcześniej czynników ryzyka. Należy przerwać leczenie kwetiapiną, jeśli liczba neutrofilów wynosi <1,0 x 10⁹/l. Należy obserwować pacjenta w celu wykrycia wczesnych objawów infekcji i kontrolować liczbę neutrofilów (aż ich liczba przekroczy 1,5 x 10⁹/l) (patrz punkt 5.1).

Neutropenie należy wziąć pod uwagę u pacjentów z zakażeniem lub gorączką, szczególnie gdy brak oczywistych czynników predysponujących; w takich przypadkach należy stosować odpowiednie postępowanie, zależne od stanu klinicznego pacjenta.

Pacjentom należy zalecić niezwłoczne zgłaszanie wystąpienia oznak/objawów mogących odpowiadać agranulocytozie lub zakażeniu (tj. gorączki, osłabienia, senności lub bólu gardła) w dowolnym czasie podczas leczenia lekiem Kwetaplex. U takich pacjentów należy natychmiast sprawdzić liczbę krwinek białych (WBC) oraz bezwzględną liczbę leukocytów obojętnochłonnych (ANC), szczególnie gdy nie ma czynników predysponujących.

Działanie przeciweholinergiczne (muskarynowe)

Norkwetiapina, będąca czynnym metabolitem kwetiapiny, wykazuje umiarkowane do silnego powinowactwo do różnych podtypów receptorów muskarynowych. Przyczynia się to do występowania działań niepożądanych związanych z działaniem antycholinergicznym, jeśli kwetiapina jest stosowana w zalecanych dawkach, w skojarzeniu z innymi lekami o działaniu antycholinergicznym oraz w przypadku przedawkowania. Kwetiapinę należy stosować ostrożnie u pacjentów przyjmujących leki o działaniu antycholinergicznym (muskarynowym). Kwetiapinę należy stosować ostrożnie u pacjentów z występującym aktualnie lub w przeszłości zatrzymaniem moczu, z klinicznie istotnym przerostem gruczołu krokowego, niedrożnością jelit lub podobnymi schorzeniami, ze zwiększonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym lub jaskrą (patrz punkty 4.5, 4.8, 5.1 i 4.9).

Interakcje:

Patrz także punkt 4.5.

W przypadku stosowania kwetiapiny jednocześnie z lekami silnie indukującymi enzymy wątrobowe, takimi jak karbamazepina lub fenytoina, może się wyraźnie zmniejszyć stężenie kwetiapiny w osoczu, co mogłoby wpłynąć na skuteczność leczenia kwetiapiną. U pacjentów otrzymujących lek indukujący enzymy wątrobowe leczenie kwetiapiną można rozpocząć tylko wtedy, gdy lekarz uzna, że korzyści ze stosowania kwetiapiny przewyższają ryzyko odstawienia leku indukującego enzymy wątrobowe. Ważne, aby wszelkie zmiany leczenia lekiem indukującym przeprowadzać stopniowo i, jeśli to konieczne, zastąpić go lekiem nieindukującym (np. walproinianem sodu).

Masa ciała:

U pacjentów przyjmujących kwetiapinę stwierdzano zwiększenie masy ciała. Należy to monitorować i odpowiednio powstrzymać klinicznie, zgodnie z wytycznymi dotyczącymi stosowania leków przeciwpsychotycznych (patrz punkty 4.8 i 5.1).

Hiperglikemia:

Rzadko zgłaszano przypadki hiperglikemii i/lub rozwoju lub nasilenia cukrzycy, której czasem towarzyszyła kwasica ketonowa lub śpiączka, w tym kilka przypadków śmiertelnych (patrz punkt 4.8). W kilku przypadkach zgłoszono wcześniejsze zwiększenie masy ciała, co mogło być czynnikiem sprzyjającym. Zaleca się odpowiednią obserwację kliniczną, zgodną z wytycznymi dotyczącymi stosowania leków przeciwpsychotycznych. Pacjentów stosujących jakikolwiek lek przeciwpsychotyczny, w tym kwetiapinę, należy obserwować pod względem wystąpienia oznak i objawów hiperglikemii (takich jak polidypsja, poliuria, polifagia i osłabienie), a pacjentów z cukrzycą lub dużym jej ryzykiem należy regularnie monitorować pod względem pogorszenia kontroli stężenia glukozy. Należy regularnie sprawdzać masę ciała.

Lipidy:

W badaniach klinicznych kwetiapiny obserwowano wzrost stężenia triglicerydów, LDL i cholesterolu, oraz spadek cholesterolu HDL (patrz punkt 4.8). Przypadki zmian stężenia lipidów należy traktować zgodnie z wytycznymi klinicznymi.

Wydłużenie odstępu QT:

W badaniach klinicznych oraz podczas używania kwietiapiny zgodnie z ChPL nie stwierdzono związku z przetrwałym bezwzględnym wydłużeniem odstępu QT. W okresie po wprowadzeniu do obrotu, obserwowano wydłużenie odstępu QT podczas stosowania kwietiapiny w dawkach terapeutycznych (patrz punkt 4.8) oraz w przypadku przedawkowania (patrz punkt 4.9). Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwpsychotycznych, należy zachować ostrożność, jeśli kwietiapina jest przepisywana pacjentom z chorobą serca i naczyń lub z wydłużeniem odstępu QT w wywiadzie rodzinnym. Ostrożność zaleca się również, gdy kwietiapina jest stosowana jednocześnie z innymi lekami wydłużającymi odstęp QT lub neuroleptykami, szczególnie u osób starszych, u pacjentów z wrodzonym zespołem długiego odstępu QT, zastoinową niewydolnością serca, przerostem mięśnia sercowego, hipokaliemią lub hipomagnezemią (patrz punkt 4.5).

Kardiomiopatia i zapalenie mięśnia sercowego:

W badaniach klinicznych i po wprowadzeniu do obrotu kwietiapiny zgłaszano przypadki kardiomiopatii i zapalenia mięśnia sercowego (patrz punkt 4.8.) U pacjentów, u których podejrzewa się kardiomiopatię lub zapalenie mięśnia sercowego należy rozważyć przerwanie leczenia kwietiapiną.

Ciężkie niepożądane reakcje skórne

Podczas stosowania tego leku bardzo rzadko zgłaszano ciężkie niepożądane reakcje skórne (SCAR, ang. severe cutaneous adverse reactions) w tym zespół Stevensa Johnsona (SJS), toksyczna martwica naskórka (TEN) oraz wysypkę z cozynofilią i objawami układowymi (DRESS), które mogą zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu. Ciężkie niepożądane reakcje skórne często występują jako połączenie następujących objawów: rozległa wysypka skórna lub złuszczające zapalenie skóry, gorączka, powiększenie węzłów chłonnych i możliwa cozynofilia. Jeśli pojawią się oznaki i objawy wskazujące na te ciężkie reakcje skórne, należy natychmiast odstawić kwietiapinę i rozważyć alternatywne leczenie.

Ostre objawy odstawienia:

Po nagłym zaprzestaniu stosowania kwietiapiny opisywano ostre objawy odstawienia, takie jak bezsenność, nudności, ból głowy, biegunka, wymioty, zawroty głowy, drażliwość. Zaleca się stopniowe odstawianie leku, przynajmniej przez okres jednego lub dwóch tygodni (patrz punkt 4.8).

Pacjenci w podeszłym wieku z psychozą związaną z otępieniem:

Kwietiapina nie jest zatwierdzona do leczenia pacjentów z objawami psychotycznymi w przebiegu chorób otępiennych.

W randomizowanych badaniach z grupą kontrolną placebo zaobserwowano około 3-krotne zwiększenie ryzyka mózgowo-naczyniowych zdarzeń niepożądanych w populacji pacjentów z otępieniem stosujących niektóre atypowe leki przeciwpsychotyczne. Mechanizm tego podwyższonego ryzyka jest nieznany. Nie można wykluczyć podwyższonego ryzyka dla innych leków przeciwpsychotycznych lub w innych populacjach pacjentów. Kwietiapinę należy stosować ostrożnie u pacjentów z czynnikami ryzyka udaru.

W metaanalizie nietypowych leków przeciwpsychotycznych zgłoszono podwyższone ryzyko zgonu w stosunku do placebo u pacjentów w podeszłym wieku z psychozą związaną z otępieniem. W dwóch 10-tygodniowych badaniach kwietiapiny z grupą kontrolną placebo w tej samej populacji pacjentów (n=710; średni wiek: 83 lata; zakres wiekowy: 56-99 lat) częstość zgonów w grupie kwietiapiny wynosiła 4,1% w porównaniu z 2,6% w grupie placebo. Chociaż przyczyny zgonów były różne, większość zgonów wydawała się być związana z czynnikami sercowymi (np. niewydolność serca, nagły zgon) lub chorobami zakaźnymi (np. zapalenie płuc).

Zaburzenia czynności tarczycy:

W badaniach klinicznych zaobserwowano obniżenie stężenia hormonów tarczycy (całkowitej i wolnej tyroksyny [T4] oraz całkowitej i wolnej trójjodotyroniny [T3]) (patrz punkt 4.8). Zmiany te były zwykle bezobjawowe, odwracalne i nie wymagały przerwania leczenia kwietiapiną. Należy rozważyć kontrolę czynności tarczycy przed rozpoczęciem leczenia i w trakcie jego trwania, szczególnie u pacjentów z niedoczynnością tarczycy w wywiadzie.

Zwiększenie stężenia prolaktyny:

Podczas leczenia kwietiapiną obserwowano zwiększenie stężenia prolaktyny w surowicy (patrz punkt 4.8). U większości pacjentów zwiększenie stężenia prolaktyny było przejściowe i utrzymywało się w granicach normy. W badaniach klinicznych z udziałem dzieci i młodzieży częstość występowania zwiększonego stężenia prolaktyny w surowicy była większa niż u dorosłych. W przypadku wystąpienia objawów klinicznych, takich jak mlekotok, powiększenie piersi, ginekomastia lub zaburzenia miesiączkowania, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub odstawienie leku.

Zaburzenia widzenia:

Zaćmę i zmętnienie soczewki obserwowano w badaniach klinicznych z udziałem pacjentów długotrwale leczonych kwietiapiną (patrz punkt 4.8). Zaleca się regularne badania okulistyczne, szczególnie u pacjentów długotrwale leczonych kwietiapiną.

Ekstrapiramidalne objawy:

W badaniach klinicznych kontrolowanych placebo wśród dorosłych pacjentów, stosowanie kwietiapiny było związane ze zwiększoną częstością objawów pozapiramidowych (ang. Extrapyramidal Syndrome EPS) w porównaniu do placebo u pacjentów leczonych z powodu ciężkich epizodów depresji w przebiegu choroby dwubiegunowej (patrz punkt 4.8 i 5.1).

Stosowaniu kwietiapiny towarzyszy rozwój akatyzji, charakteryzującej się subiektywnie nieprzyjemnym lub przykrym niepokojem i potrzebą ruchu, które często związane są z niemożliwością siedzenia lub stania w miejsca. Objawy te są bardziej prawdopodobne w pierwszych kilku tygodniach leczenia. U pacjentów, u których rozwiną się te objawy, zwiększenie dawki może być szkodliwe.

Zaburzenia żołądkowo-jelitowe:

U pacjentów z niedrożnością jelit lub pacjentów z czynnikami ryzyka niedrożności jelit należy zachować ostrożność podczas stosowania kwietiapiny, ponieważ może ona powodować zaburzenia żołądkowo-jelitowe (patrz punkt 4.8).

Zaburzenia czynności wątroby:

W okresie po wprowadzeniu do obrotu zgłaszano przypadki zwiększenia aktywności aminotransferaz w surowicy, głównie w pierwszych tygodniach leczenia. W większości przypadków zmiany te były przemijające, bez objawów klinicznych lub z objawami sugerującymi zapalenie wątroby. W rzadkich przypadkach zgłaszano żółtaczkę. W przypadku wystąpienia objawów lub oznak uszkodzenia wątroby należy rozważyć przerwanie leczenia kwietiapiną (patrz punkt 4.8).

Zaburzenia hematologiczne:

W okresie po wprowadzeniu do obrotu zgłaszano przypadki małopłytkowości (patrz punkt 4.8).

Zaburzenia neurologiczne:

W okresie po wprowadzeniu do obrotu zgłaszano przypadki zespołu niespokojnych nóg (RLS) (patrz punkt 4.8).

Zaburzenia nerek i dróg moczowych:

W okresie po wprowadzeniu do obrotu zgłaszano przypadki nietrzymania moczu (patrz punkt 4.8).

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi:

W okresie po wprowadzeniu do obrotu zgłaszano przypadki priapizmu (patrz punkt 4.8).

Laktoza:

Tabletki Kwetaplex 25 mg, 100 mg, 150 mg, 200 mg i 300 mg zawierają laktozę. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego.

Barwniki:

Tabletki Kwetaplex 25 mg zawierają żółcień pomarańczową (E110), która może powodować reakcje alergiczne.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Kwetiapina jest metabolizowana głównie przez izoenzym CYP3A4 cytochromu P450. Jednoczesne stosowanie inhibitorów CYP3A4 może powodować zwiększenie stężenia kwetiapiny w osoczu, co wymaga zmniejszenia dawki kwetiapiny.

Jednoczesne stosowanie induktorów CYP3A4 może powodować zmniejszenie stężenia kwetiapiny w osoczu, co wymaga zwiększenia dawki kwetiapiny.

Przeciwwskazane skojarzenia:

Inhibitory CYP3A4 (np. inhibitory proteazy wirusa HIV, leki przeciwgrzybicze z grupy azoli, makrolidy, takie jak erytromycyna, klarytromycyna i trójcykliczne leki przeciwdepresyjne, takie jak nefazodon) (patrz punkt 4.3).

Skojarzenia wymagające ostrożności:

Induktory CYP3A4 (np. fenytoina, karbamazepina, ryfampicyna, barbiturany, glikokortykosteroidy, ziele dziurawca) mogą zwiększać klirens kwetiapiny i wymagać zwiększenia dawki kwetiapiny. Po odstawieniu induktora CYP3A4 może być konieczne zmniejszenie dawki kwetiapiny.

Tioridazyna – nie należy stosować jednocześnie z kwetiapiną, ponieważ tioridazyna może powodować zwiększenie klirensu kwetiapiny.

Leki o działaniu antycholinergicznym (np. leki przeciwparkinsonowskie, atropina, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne) – mogą nasilać działanie antycholinergiczne kwetiapiny (patrz punkt 4.4).

Leki przeciwnadciśnieniowe – kwetiapina może nasilać działanie leków przeciwnadciśnieniowych.

Leki o działaniu depresyjnym na OUN (np. alkohol, opioidy, leki przeciwhistaminowe, benzodiazepiny) – kwetiapina może nasilać ich działanie depresyjne na OUN.

Lewodopa i leki dopaminergiczne – kwetiapina może antagonizować ich działanie.

Leki wydłużające odstęp QT (np. leki przeciwarytmiczne klasy I i III, leki przeciwhistaminowe, leki przeciwpsychotyczne, leki przeciwdepresyjne, leki przeciwbakteryjne) – mogą zwiększać ryzyko wydłużenia odstępu QT (patrz punkt 4.4).

Leki o wysokim powinowactwie do białek osocza (np. warfaryna, diazepam) – kwetiapina nie wpływa na ich wiązanie z białkami osocza.

Leki wpływające na elektrolity (np. diuretyki) – mogą zwiększać ryzyko wydłużenia odstępu QT (patrz punkt 4.4).

Interakcje z alkoholem:

Należy unikać spożywania alkoholu podczas leczenia kwetiapiną, ponieważ może nasilać jej działanie depresyjne na OUN.

4.6 Ciąża i laktacja

Ciaża
Nie zaleca się stosowania kwetiapiny w ciąży, chyba że korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. W przypadku stosowania w trzecim trymestrze ciąży u noworodka mogą wystąpić objawy odstawienne i/lub objawy pozapiramidowe. Należy monitorować noworodka.

Laktacja
Kwetiapina jest wydzielana do mleka kobiecego. Nie zaleca się stosowania kwetiapiny w okresie karmienia piersią.

Płodność
W badaniach na zwierzętach kwetiapina nie wpływała na płodność.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Kwetaplex może powodować senność i zawroty głowy, szczególnie w początkowym okresie leczenia. Pacjenci nie powinni prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn, dopóki nie ustalą indywidualnej reakcji na lek.

4.8 Działania niepożądane

Poniżej wymieniono działania niepożądane zgłaszane w badaniach klinicznych i po wprowadzeniu do obrotu, pogrupowane według częstości i klasy układów narządów.

Klasyfikacja częstości:
Bardzo często (≥1/10)
Często (≥1/100 do <1/10)
Niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100)
Rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000)
Bardzo rzadko (<1/10 000)
Nieznana (nie można oszacować na podstawie dostępnych danych)

Układ narządów	Bardzo często	Często	Niezbyt często	Rzadko	Bardzo rzadko	Nieznana
Zaburzenia krwi i układu chłonnego		Małopłytkowość	Neutropenia, leukopenia	Agranulocytoza
Zaburzenia układu immunologicznego			Reakcje nadwrażliwości		Anafilaksja
Zaburzenia metaboliczne i odżywiania	Zwiększenie masy ciała*	Zmniejszenie masy ciała, zwiększenie apetytu, hiperglikemia, hipercholesterolemia, hipertriglicerydemia	Anoreksja, hiponatremia, cukrzyca, zwiększenie stężenia cholesterolu LDL, zmniejszenie stężenia cholesterolu HDL	Kwasica ketonowa w cukrzycy
Zaburzenia psychiczne	Senność**	Pobudzenie, bezsenność, lęk, koszmary senne, drażliwość	Depresja, zmniejszenie libido, nerwowość, myśli samobójcze, zachowania samobójcze, splątanie, omamy, agresja	Mania, dezorientacja, paranoja
Zaburzenia układu nerwowego	Zawroty głowy**	Ból głowy, suchość błony śluzowej jamy ustnej, akatyzja, dyskineza, sztywność, drżenie, senność	Napady drgawkowe, omdlenia, zaburzenia mowy, dysfagia, niepokój ruchowy, zespół niespokojnych nóg, dystonia, oczopląs	Złośliwy zespół neuroleptyczny, drgawki grand mal, przejściowy napad niedokrwienny, neuropatia obwodowa
Zaburzenia oka		Zaburzenia widzenia	Zacma	Jaskra
Zaburzenia ucha i błędnika		Zawroty głowy
Zaburzenia serca		Tachykardia, kołatanie serca	Bradykardia, zaburzenia przewodzenia, wydłużenie odstępu QT w EKG	Zapalenie mięśnia sercowego, kardiomiopatia, nagły zgon sercowy, zaburzenia rytmu serca, częstoskurcz komorowy, migotanie komór
Zaburzenia naczyniowe		Niedociśnienie ortostatyczne	Nadciśnienie tętnicze, omdlenie, zaczerwienienie skóry	Zakrzepica żylna
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia		Zapalenie błony śluzowej nosa	Duszność, kaszel, przekrwienie błony śluzowej nosa	Zespół bezdechu sennego
Zaburzenia żołądkowo-jelitowe		Zaparcie, suchość błony śluzowej jamy ustnej, niestrawność, nudności	Wymioty, ból brzucha, biegunka, wzdęcia, zapalenie trzustki	Niedrożność jelit, porażenie jelit
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych		Zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy	Zapalenie wątroby, żółtaczka	Niewydolność wątroby
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej		Wysypka, suchość skóry, świąd, zwiększona potliwość	Pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy, łysienie, zapalenie skóry, nadwrażliwość na światło	Zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna martwica naskórka, wysypka z cozynofilią i objawami układowymi (DRESS), rumień wielopostaciowy
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej		Ból pleców	Bóle stawów, bóle mięśni, sztywność mięśni	Rabdomioliza
Zaburzenia nerek i dróg moczowych			Nietrzymanie moczu, zatrzymanie moczu, częstomocz
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi		Zaburzenia wzwodu, zaburzenia ejakulacji	Mlekotok, powiększenie piersi, ginekomastia, zaburzenia miesiączkowania, brak miesiączki	Priapizm
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania	Zmęczenie	Obrzęk obwodowy, gorączka, ból w klatce piersiowej, osłabienie	Złe samopoczucie, zwiększenie temperatury ciała	Obrzęk naczynioruchowy
Badania diagnostyczne		Zwiększenie stężenia prolaktyny w surowicy, zwiększenie aktywności AlAT, zwiększenie aktywności AspAT, zwiększenie stężenia gamma-glutamylotransferazy	Zwiększenie stężenia bilirubiny, zmniejszenie stężenia hormonów tarczycy, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy, zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatynowej, nieprawidłowe wyniki testów czynnościowych wątroby	Zwiększenie stężenia amylazy w surowicy

* Częstość zwiększenia masy ciała zależy od wskazania i populacji pacjentów.
** W badaniach klinicznych u pacjentów z depresją w przebiegu choroby dwubiegunowej częstość występowania senności i zawrotów głowy była bardzo częsta.

Opisy wybranych działań niepożądanych

Zaburzenia metaboliczne: zwiększenie masy ciała, hiperglikemia, cukrzyca, hipercholesterolemia, hipertriglicerydemia.
Objawy pozapiramidowe: akatyzja, dyskineza, sztywność, drżenie, dystonia.
Zaburzenia sercowo-naczyniowe: tachykardia, kołatanie serca, niedociśnienie ortostatyczne, wydłużenie odstępu QT.
Zaburzenia hematologiczne: neutropenia, agranulocytoza.
Zaburzenia endokrynologiczne: zwiększenie stężenia prolaktyny, zmniejszenie stężenia hormonów tarczycy.
Zaburzenia widzenia: zaćma.
Zaburzenia skóry: ciężkie niepożądane reakcje skórne (zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna martwica naskórka, DRESS).
Inne: złośliwy zespół neuroleptyczny, zespół odstawienny.

4.9 Przedawkowanie

W przypadku przedawkowania należy zastosować leczenie objawowe i wspomagające. Należy monitorować czynność serca z uwagi na możliwość wydłużenia odstępu QT. Należy rozważyć podanie węgla aktywowanego w ciągu godziny od podania leku. Nie ma specyficznej odtrutki.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwpsychotyczne, kod ATC: N05AH04

Kwetiapina jest lekiem przeciwpsychotycznym o szerokim spektrum działania. Wykazuje powinowactwo do wielu receptorów neuroprzekaźników: serotoniny (5HT1A i 5HT2), dopaminy (D1 i D2), histaminy (H1) i adrenergicznych (α1 i α2). Kwetiapina nie wykazuje powinowactwa do receptorów cholinergicznych (muskarynowych).

Działanie przeciwpsychotyczne kwetiapiny jest prawdopodobnie wynikiem antagonizmu wobec receptorów dopaminergicznych i serotoninergicznych. Działanie przeciwdepresyjne w chorobie afektywnej dwubiegunowej jest prawdopodobnie wynikiem antagonizmu wobec receptorów serotoninergicznych (5HT2).

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Kwetiapina jest dobrze wchłaniana z przewodu pokarmowego. Maksymalne stężenie w osoczu osiąga po około 1-2 godzinach. Biologiczny okres półtrwania wynosi około 7 godzin. Kwetiapina jest metabolizowana głównie w wątrobie. Głównym metabolitem jest norkwetiapina, która wykazuje aktywność farmakologiczną. Kwetiapina i jej metabolity są wydalane głównie z moczem.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Tabletki powlekane 25 mg, 100 mg, 150 mg, 200 mg i 300 mg zawierają:

• Rdzeń tabletki: laktoza jednowodna, celuloza mikrokrystaliczna, kroskarmeloza sodowa, powidon, magnezu stearynian.
• Otoczka: hypromeloza, makrogol, tytanu dwutlenek (E171), żelaza tlenek żółty (E172) – tylko tabletki 25 mg, żelaza tlenek czerwony (E172) – tylko tabletki 25 mg, talk.

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie stwierdzono.

6.3 Okres ważności

3 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności dotyczące przechowywania

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią. Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C.

6.5 Rodzaj opakowania i wielkość opakowania

Tabletki powlekane 25 mg, 100 mg, 150 mg, 200 mg, 300 mg w blistrach PVC/PVDC/Al. Opakowania: 10, 20, 30, 50, 60, 90, 100 tabletek.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą być dostępne w handlu.

6.6 Instrukcja użycia i postępowania

Tabletki należy połykać w całości, popijając wodą. Tabletki 100 mg, 200 mg i 300 mg można dzielić na połowy.

7. POSIADACZE POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Nazwa i adres posiadacza pozwolenia na dopuszczenie do obrotu

8. NUMER(Y) POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Kwetaplex 25 mg: [Numer pozwolenia]
Kwetaplex 100 mg: [Numer pozwolenia]
Kwetaplex 150 mg: [Numer pozwolenia]
Kwetaplex 200 mg: [Numer pozwolenia]
Kwetaplex 300 mg: [Numer pozwolenia]

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU / DATA ODNOWIENIA POZWOLENIA

Data pierwszej autoryzacji: b.d.
Data ostatniego odnowienia: b.d.

10. DATA ZATWIERDZENIA TEKSTU

b.d.