Helides, Kapsułki twarde (40 mg)

Ulotka: Helides, Kapsułki twarde (40 mg)

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Helides, 20 mg, kapsułki dojelitowe, twarde
Helides, 40 mg, kapsułki dojelitowe, twarde

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda kapsułka zawiera 20 mg ezomeprazolu (w postaci ezomeprazolu magnezowego dwuwodnego).
Substancje pomocnicze o znanym działaniu: każda kapsułka zawiera 8,05 mg sacharozy, 1,85 mikrogramów parahydroksybenzoesanu metylu (E218) i 0,56 mikrogramów parahydroksybenzoesanu propylu (E216).

Każda kapsułka zawiera 40 mg ezomeprazolu (w postaci ezomeprazolu magnezowego dwuwodnego).
Substancje pomocnicze o znanym działaniu: każda kapsułka zawiera 16,09 mg sacharozy, 3,65 mikrogramów parahydroksybenzoesanu metylu (E218) i 1,1 mikrogramów parahydroksybenzoesanu propylu (E216).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Kapsułka dojelitowa, twarda.

Kapsułka z nieprzezroczystym, żółtym wieczkiem i nieprzezroczystym, białym korpusem, oznaczonymi czarnym napisem „20 mg”. Kapsułka zawiera kuliste peletki w kolorze białawym do szarego.

Kapsułka z nieprzezroczystym, żółtym wieczkiem i nieprzezroczystym, żółtym korpusem, oznaczonymi czarnym napisem „40 mg”. Kapsułka zawiera kuliste peletki w kolorze białawym do szarego.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Kapsułki produktu leczniczego Helides są wskazane u dorosłych w:

• Choroba refluksowa przełyku (GERD)
  • leczenie nadżerek w przebiegu refluksowego zapalenia przełyku
  • długotrwałe stosowanie w celu zapobiegania nawrotom refluksowego zapalenia przełyku
  • leczenie objawowe choroby refluksowej przełyku (GERD).
• W skojarzeniu z odpowiednimi antybiotykowymi schematami leczenia w celu eradykacji zakażenia Helicobacter pylori, jak również
  • w leczeniu choroby wrzodowej dwunastnicy współistniejącej z zakażeniem Helicobacter pylori oraz
  • w zapobieganiu nawrotom choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy u pacjentów z owrzodzeniem współistniejącym z zakażeniem Helicobacter pylori.
• Pacjenci wymagający leczenia niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NLPZ)
  • leczenie wrzodów żołądka wywołanych leczeniem niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi.
  • zapobieganie wystąpieniu owrzodzeń żołądka i dwunastnicy związanych ze stosowaniem leków z grupy NLPZ, u pacjentów z grupy ryzyka.
• Długotrwale leczenie po terapii dożylnej stosowanej zapobiegawczo przeciw nawrotom krwawienia z wrzodów trawiennych.
• Zespół Zollingera–Ellisona.

Kapsułki produktu leczniczego Helides są wskazane u młodzieży w wieku od 12 lat w:

• Choroba refluksowa przełyku (GERD)
  • leczenie nadżerek w przebiegu refluksowego zapalenia przełyku
  • długotrwale stosowanie w celu zapobiegania nawrotom refluksowego zapalenia przełyku
  • leczenie objawowe choroby refluksowej przełyku (GERD).
• W skojarzeniu z antybiotykami w leczeniu choroby wrzodowej dwunastnicy wywołanej zakażeniem Helicobacter pylori.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Dorośli
Choroba refluksowa przełyku (GERD)

• leczenie nadżerek w przebiegu refluksowego zapalenia przełyku
  40 mg raz na dobę przez 4 tygodnie.
  U pacjentów, u których nie doszło do wyleczenia zapalenia przełyku, lub u których objawy utrzymują się, leczenie należy kontynuować przez kolejne 4 tygodnie.
• długotrwale stosowanie w celu zapobiegania nawrotom refluksowego zapalenia przełyku
  20 mg raz na dobę.
• leczenie objawowe choroby refluksowej przełyku (GERD)
  20 mg raz na dobę u pacjentów, u których nie występuje zapalenie przełyku. U pacjentów, u których objawy nie ustąpiły po 4 tygodniach leczenia, należy zweryfikować diagnozę w celu wykrycia innej, możliwej przyczyny dolegliwości. Po ustąpieniu objawów, w celu kontrolowania przebiegu choroby, można stosować dawkę 20 mg raz na dobę. W razie potrzeby dawka 20 mg raz na dobę może być stosowana doraźnie. U pacjentów leczonych niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, u których istnieje ryzyko wystąpienia wrzodów żołądka i (lub) dwunastnicy, nie zaleca się kontrolowania przebiegu choroby poprzez doraźne stosowanie leku.

W skojarzeniu z odpowiednimi antybiotykowymi schematami leczenia w celu eradykacji zakażenia Helicobacter pylori, jak również:

• leczenie choroby wrzodowej dwunastnicy współistniejącej z zakażeniem Helicobacter pylori oraz
• zapobieganie nawrotom choroby wrzodowej żołądka i (lub) dwunastnicy u pacjentów z owrzodzeniem współistniejącym z zakażeniem Helicobacter pylori 20 mg produktu Helides z 1000 mg amoksycyliny i 500 mg klarytromycyny, każdy dwa razy na dobę przez 7 dni.

Pacjenci wymagający leczenia niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NLPZ)

• leczenie wrzodów żołądka związanych ze stosowaniem niesteroidowych leków przeciwzapalnych:
  Zazwyczaj stosowana dawka to 20 mg raz na dobę. Czas leczenia wynosi 4-8 tygodni.
• zapobieganie chorobie wrzodowej żołądka i (lub) dwunastnicy, związanej z leczeniem niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, u pacjentów z grupy ryzyka:
  20 mg raz na dobę.

Przedłużone leczenie po terapii dożylnej stosowanej zapobiegawczo przeciw nawrotom krwawienia z wrzodów trawiennych
40 mg raz na dobę przez 4 tygodnie po terapii dożylnej stosowanej zapobiegawczo przeciw nawrotom krwawienia z wrzodów trawiennych.

Zespół Zollingera-Ellisona
Zalecana dawka początkowa produktu Helides to 40 mg dwa razy na dobę. Następnie dawkę należy ustalać indywidualnie i kontynuować leczenie do ustąpienia objawów klinicznych. Z badań klinicznych wynika, że u większości pacjentów dawki dobowe od 80 mg do 160 mg ezomeprazolu są wystarczające do kontrolowania objawów. Dawki większe niż 80 mg na dobę należy podzielić i podawać dwa razy na dobę.

Specjalne grupy pacjentów

Zaburzenia czynności nerek
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie ma konieczności dostosowywania dawki. Ze względu na niewystarczające dane dotyczące stosowania produktu u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek, należy zachować ostrożność podczas stosowania w tej grupie chorych (patrz punkt 5.2).

Zaburzenia czynności wątroby
U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby nie ma konieczności dostosowywania dawki. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby maksymalna dobowa dawka produktu Helides wynosi 20 mg i nie należy jej przekraczać (patrz punkt 5.2).

Pacjenci w podeszłym wieku
Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku.

Dzieci i młodzież

Młodzież w wieku od 12 lat

Choroba refluksowa przełyku (GERD):

• leczenie nadżerek w przebiegu refluksowego zapalenia przełyku
  40 mg raz na dobę przez 4 tygodnie.
  U pacjentów, u których nie doszło do wyleczenia zapalenia przełyku lub, u których utrzymują się objawy, leczenie należy kontynuować przez kolejne 4 tygodnie.
• długotrwale leczenie pacjentów z zaleczonym zapaleniem przełyku w celu zapobiegania nawrotom
  20 mg raz na dobę.
• leczenie objawowe choroby refluksowej przełyku (GERD)
  20 mg raz na dobę u pacjentów, u których wykluczono zapalenie błony śluzowej przełyku.
  Jeśli objawy nie ustępują po 4 tygodniach, pacjent powinien być poddany dalszym badaniom.
  Po ustąpieniu objawów, w celu kontrolowania przebiegu choroby, można stosować dawkę 20 mg raz na dobę.

Leczenie choroby wrzodowej dwunastnicy wywołanej zakażeniem Helicobacter pylori
Przy wyborze odpowiedniego leczenia skojarzonego należy uwzględnić oficjalne krajowe, regionalne i lokalne wytyczne dotyczące oporności bakterii, czasu trwania leczenia (najczęściej 7 dni, ale niekiedy do 14 dni) oraz właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych. Leczenie powinno przebiegać pod kontrolą specjalisty.

Zalecenia dotyczące dawkowania są następujące:

Masa ciała	Dawkowanie
30 – 40 kg	W skojarzeniu z dwoma antybiotykami: produkt leczniczy Helides 20 mg, amoksycylina 750 mg i klarytromycyna w dawce 7,5 mg/kg masy ciała, wszystkie leki podaje się dwa razy na dobę przez jeden tydzień.
> 40 kg	W skojarzeniu z dwoma antybiotykami: produkt leczniczy Helides 20 mg, amoksycylina 1 g i klarytromycyna 500 mg, wszystkie leki podaje się dwa razy na dobę przez jeden tydzień.

Dzieci w wieku poniżej 12 lat
U dzieci w wieku od 1 do 11 lat należy stosować inną postać farmaceutyczną dostępną na rynku.

Sposób podawania
Kapsułki należy połykać w całości i popijać płynem. Nie należy ich żuć ani kruszyć.
W razie trudności z przełykaniem, kapsułkę można otworzyć i rozpuścić jej zawartość w połowie szklanki wody niegazowanej. Nie należy rozpuszczać zawartości kapsulek w żadnym innym płynie, ponieważ otoczka zabezpieczająca zawartość przed działaniem soku żołądkowego może zostać uszkodzona. Roztwór z widocznymi granulkami należy wymieszać i wypić od razu lub w ciągu 30 minut od przygotowania. Następnie należy napełnić szklankę wodą do połowy, zamieszać i wypić.
Nie należy żuć ani kruszyć granulek.
Jeśli pacjent nie może samodzielnie połykać, zawartość kapsułki można rozpuścić w wodzie niegazowanej i podać przez zgłębnik do żołądka. Przed podaniem należy upewnić się, czy do podania leku została wybrana właściwa strzykawka i zgłębnik. Instrukcja przygotowania i podania produktu leczniczego, patrz punkt 6.6.

4.3 Przeciwwskazania

• Nadwrażliwość na substancję czynną, pochodne benzoimidazolu lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
• Ezomeprazolu nie należy stosować jednocześnie z nelfinawirem (patrz punkt 4.5).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

• W razie wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów (takich jak: znaczna, niezamierzona utrata masy ciała, nawracające wymioty, trudności w przełykaniu, krwawe wymioty, smoliste stolce), należy wykluczyć nowotworowy charakter choroby. Leczenie ezomeprazolem może złagodzić objawy choroby nowotworowej i opóźnić jej rozpoznanie.
• Leczenie długotrwale
  Pacjenci przyjmujący produkt długotrwale (szczególnie leczeni dłużej niż rok) powinni pozostawać pod regularną kontrolą lekarską.
• Leczenie doraźne
  W razie przepisywania produktu do stosowania doraźnie, należy poinformować pacjenta o konieczności zgłoszenia się do lekarza, jeśli charakter dolegliwości ulegnie zmianie.
• Eradykacja zakażenia Helicobacter pylori
  W leczeniu mającym na celu eradykację zakażenia Helicobacter pylori należy wziąć pod uwagę możliwe interakcje wszystkich trzech stosowanych leków. Klarytromycyna jest silnym inhibitorem izoenzymu CYP3A4. Należy wziąć pod uwagę możliwe przeciwwskazania i interakcje klarytromycyny, szczególnie jeżeli pacjent przyjmuje jednocześnie inne leki metabolizowane przez izoenzym CYP3A4, takie jak np. cyzapryd.
• Zakażenia układu pokarmowego
  Leczenie z zastosowaniem leków z grupy inhibitorów pompy protonowej może prowadzić do nieznacznego zwiększenia ryzyka występowania w obrębie przewodu pokarmowego zakażeń powodowanych bakteriami Salmonella i Campylobacter (patrz punkt 5.1).
• Wchłanianie witaminy B12
  Ezomeprazol, tak jak wszystkie leki hamujące wydzielanie kwasu solnego, może zmniejszać wchłanianie witaminy B12 (cyjanokobalaminy) z powodu hipo- lub achlorhydrii. Należy to brać pod uwagę u pacjentów z niedoborem witaminy B12 lub czynnikami ryzyka zmniejszonego wchłaniania podczas długotrwałego leczenia.
• Hipomagnezemia
  U pacjentów leczonych inhibitorami pompy protonowej (PPI, ang. proton pump inhibitors), jak ezomeprazol, przez co najmniej trzy miesiące oraz u większości pacjentów przyjmujących PPI przez rok, odnotowano przypadki występowania ciężkiej hipomagnezemii. Mogą występować ciężkie objawy hipomagnezemii, takie jak zmęczenie, tężyczka, majaczenie, drgawki, zawroty głowy oraz arytmie komorowe, jednakże mogą one rozpocząć się niepostrzeżenie i pozostać niezauważone. U pacjentów najbardziej dotkniętych chorobą, hipomagnezemia zmniejszyła się po uzupełnieniu niedoborów magnezu i odstawieniu inhibitorów pompy protonowej.
  U pacjentów, u których przypuszcza się, że leczenie będzie długotrwałe lub przyjmujących inhibitory pompy protonowej łącznie z digoksyną lub innymi lekami mogącymi wywołać hipomagnezemię (np. diuretyki), należy rozważyć pomiar stężenia magnezu we krwi przed rozpoczęciem leczenia inhibitorami pompy protonowej oraz okresowe pomiary w trakcie leczenia.
• Ryzyko złamań
  Inhibitory pompy protonowej (PPI, szczególnie stosowane w dużych dawkach oraz w długotrwałej terapii (powyżej 1 roku), mogą nieznacznie zwiększać ryzyko występowania złamań kości biodrowej, kości nadgarstka i kręgosłupa, szczególnie u osób w podeszłym wieku lub u pacjentów z innymi rozpoznanymi czynnikami ryzyka. Wyniki przeprowadzonych badań wskazują, że inhibitory pompy protonowej mogą zwiększać ogólne ryzyko złamań na poziomie 10-40%. Może być to również spowodowane innymi czynnikami ryzyka. Pacjenci z ryzykiem wystąpienia osteoporozy powinni otrzymać opiekę zgodnie z obecnymi wytycznymi klinicznymi oraz powinni przyjmować odpowiednią dawkę witaminy D oraz wapnia.
• Podostra postać skórna tocznia rumieniowatego (SCLE)
  Stosowanie inhibitorów pompy protonowej jest związane ze sporadycznym występowaniem SCLE. Jeśli pojawią się zmiany skórne, zwłaszcza w miejscach narażonych na działanie promieni słonecznych, z jednoczesnym bólem stawów, pacjent powinien niezwłocznie poszukać pomocy medycznej, a lekarz powinien rozważyć możliwość przerwania stosowania produktu leczniczego Helides. Wystąpienie SCLE w wyniku wcześniejszego leczenia inhibitorem pompy protonowej może zwiększyć ryzyko SCLE w wyniku leczenia innymi inhibitorami pompy protonowej.
• Łączenie z innymi produktami leczniczymi
  Jednoczesne stosowanie ezomeprazolu z atazanawirem nie jest zalecane (patrz punkt 4.5). Jeśli konieczne jest jednoczesne stosowanie atazanawiru z inhibitorem pompy protonowej, zaleca się ścisłą kontrolę kliniczną z jednoczesnym zwiększeniem dawki atazanawiru do 400 mg stosowanego z rytonawirem w dawce 100 mg; nie należy przekraczać dawki 20 mg ezomeprazolu.
  Ezomeprazol jest inhibitorem CYP2C19. Podczas rozpoczynania lub kończenia leczenia ezomeprazolem należy rozważyć możliwość wystąpienia interakcji z lekami metabolizowanymi przez CYP2C19. Obserwowano interakcję między klopidogrelem i ezomeprazolem (patrz punkt 4.5). Znaczenie kliniczne tej interakcji nie jest pewne. Jako środek ostrożności, jednoczesne stosowanie ezomeprazolu i klopidogrelu powinno być odradzane.
  Stosując ezomeprazol doraźnie, należy zwrócić uwagę na zmienne stężenie ezomeprazolu w osoczu i związane z tym możliwe interakcje z innymi lekami. Patrz punkt 4.5.
• Poważne skórne działania niepożądane (SCARs, ang. Serious cutaneous adverse reactions)
  Poważne skórne działania niepożądane (SCAR), takie jak rumień wielopostaciowy (EM, ang. erythema multiforme), zespół Stevensa-Johnsona (SJS, ang. Stevens-Johnson syndrome), toksyczna nekroliza naskórka (TEN, ang. toxic epidermal necrolysis) i reakcja polekowa eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS, ang. drug reaction with eosinophilia and systemic symptoms), które mogą zagrażać życiu, były zgłaszane bardzo rzadko w związku z leczeniem ezomeprazolem. Pacjentów należy poinformować o oznakach i objawach ciężkiej reakcji skórnej EM/SJS/TEN/DRESS i powinni niezwłocznie zasięgnąć porady lekarza w przypadku zaobserwowania jakichkolwiek oznak lub objawów wskazujących na ich wystąpienie.
  Ezomeprazol należy odstawić natychmiast po wystąpieniu oznak i objawów ciężkiej reakcji skórnej i w razie potrzeby zapewnić dodatkową opiekę medyczną/ścisłe monitorowanie.
  Nie należy podejmować ponownej próby leczenia u pacjentów z EM/SJS/TEN/DRESS.
• Substancje pomocnicze
  • Ten produkt leczniczy zawiera sacharozę. Pacjenci z rzadko występującymi dziedzicznymi zaburzeniami, takimi jak nietolerancja fruktozy, zespół złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedobór sacharazy-izomaltazy, nie powinni stosować tego produktu leczniczego.
  • Ten produkt leczniczy zawiera parahydroksybenzoesany, które mogą powodować występowanie reakcji alergicznej (także opóźnionej).
  • Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na kapsułkę, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.
• Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych
  Zwiększenie stężenia chromograminy A (CgA) może zakłócać badania wykrywające obecność guzów neuroendokrynnych. Aby tego uniknąć, należy przerwać leczenie ezomeprazolem na co najmniej 5 dni przed pomiarem stężenia CgA (patrz punkt 5.1). Jeżeli po pomiarze wstępnym wartości stężenia CgA i gastryny nadal wykraczają poza zakres referencyjny, pomiary należy powtórzyć po 14 dniach od zaprzestania leczenia inhibitorami pompy protonowej.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Wpływ ezomeprazolu na właściwości farmakokinetyczne innych leków

• Inhibitory proteazy
  Stwierdzono, że omeprazol reaguje z niektórymi inhibitorami proteaz. Efekty kliniczne oraz mechanizmy wykrytych interakcji pozostają częściowo nieznane. Zwiększenie pH w układzie pokarmowym podczas leczenia omeprazolem może wpływać na wchłanianie inhibitorów proteaz. Możliwe są również inne interakcje powodowane hamowaniem działania izoenzymu CYP 2C19.
  W przypadku stosowania atazanawiru i nelfinawiru, stwierdzono zmniejszenie ich stężenia w osoczu podczas jednoczesnego podawania z omeprazolem, dlatego też ich jednoczesne stosowanie nie jest zalecane. U zdrowych ochotników, jednoczesne podawanie omeprazolu (40 mg raz na dobę) z atazanawirem (w dawce 300 mg) oraz rytonawirem (w dawce 100 mg) powodowało znaczące zmniejszenie ekspozycji na atazanawir (75% zmniejszenie AUC, Cmax i Cmin o około 75%). Zwiększenie dawki atazanawiru do 400 mg nie kompensowało wpływu omeprazolu na ekspozycję na atazanawir. U zdrowych ochotników, jednoczesne podawanie omeprazolu (20 mg na dobę) z atazanawirem (w dawce 400 mg) oraz rytonawirem (w dawce 100 mg) powodowało zmniejszenie ekspozycji na atazanawir o ok. 30% w porównaniu z ekspozycją zaobserwowaną w przypadku atazanawiru (w dawce 300 mg) oraz rytonawiru (w dawce 100 mg) raz na dobę bez omeprazolu 20 mg raz na dobę. Jednoczesne podawanie omeprazolu (40 mg raz na dobę) zmniejsza średnią ekspozycję na nelfinawir, Cmax i Cmin o 36-39 % oraz AUC, Cmax i Cmin dla farmakologicznie aktywnego metabolitu M8 o 75-92%. Ze względu na podobne efekty farmakodynamiczne i właściwości farmakokinetyczne omeprazolu oraz ezomeprazolu, jednoczesne podawanie ezomeprazolu i atazanawiru nie jest zalecane (patrz punkt 4.4), natomiast jednoczesne stosowanie z ezomeprazolem i nelfinawirem jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).
  W przypadku sakwinawiru (z jednocześnie stosowanym rytonawirem), stwierdzono zwiększenie jego stężenia we krwi (80-100%) podczas jednoczesnego stosowania omeprazolu (40 mg raz na dobę). Stosowanie omeprazolu w dawce 20 mg nie miało wpływu na ekspozycję na darunawir (z jednocześnie stosowanym rytonawirem) oraz amprenawir (z jednocześnie stosowanym rytonawirem). Stosowanie omeprazolu 20 mg raz na dobę nie miało wpływu na ekspozycję na amprenawir (przy jednoczesnym stosowaniu lub bez stosowania rytonawiru). Stosowanie omeprazolu 40 mg raz na dobę nie miało wpływu na ekspozycję na lopinawir (z jednocześnie stosowanym rytonawirem).
• Metotreksat
  Podczas podawania metotreksatu jednocześnie z lekami z grupy PPI, u niektórych pacjentów zgłaszano zwiększenie stężenia metotreksatu. W przypadku podawania dużych dawek metotreksatu może być konieczne rozważenie czasowego wstrzymania stosowania ezomeprazolu.
• Takrolimus
  Zgłaszano zwiększenie stężenia takrolimusu w surowicy podczas jednoczesnego stosowania z ezomeprazolem. Zaleca się dokładną kontrolę stężeń takrolimusu a także czynności nerek (klirensu kreatyniny), a dawkowanie takrolimusu powinno być dostosowywane zależnie od potrzeb.
• Produkty lecznicze, których wchłanianie jest zależne od pH
  Zahamowanie wydzielania soku żołądkowego podczas leczenia ezomeprazolem i innymi inhibitorami pompy protonowej (PPI) może wpływać na zmniejszenie lub zwiększenie wchłaniania produktów leczniczych, których wchłanianie zależy od pH soku żołądkowego. Podczas leczenia ezomeprazolem, podobnie jak podczas stosowania innych produktów leczniczych zmniejszających kwaśność soku żołądkowego, wchłanianie produktów leczniczych takich jak ketokonazol, itrakonazol i erlotynib z przewodu pokarmowego może ulec zmniejszeniu, a wchłanianie digoksyny może ulec zwiększeniu. Jednoczesne stosowanie omeprazolu (20 mg na dobę) i digoksyny u zdrowych pacjentów zwiększało biodostępność digoksyny o 10% (do 30% u dwóch z dziesięciu pacjentów). Rzadko zgłaszano toksyczne działanie digoksyny. Jednak należy zachować ostrożność stosując ezomeprazol w dużych dawkach u pacjentów w podeszłym wieku. W takich przypadkach należy uważnie kontrolować terapeutyczne działanie digoksyny.
• Produkty lecznicze metabolicowane przez izoenzym CYP2C19
  Ezomeprazol hamuje aktywność głównego izoenzymu odpowiedzialnego za jego metabolizm CYP2C19. Podawanie ezomeprazolu jednocześnie z lekami metabolizowanymi przez ten izoenzym, takie jak: diazepam, cytalopram, imipramina, klomipramina, fenytoina itp., może powodować zwiększenie ich stężenia w osoczu. Konieczne może być w związku z tym zmniejszenie dawek tych leków. Należy to rozważyć szczególnie u pacjentów stosujących ezomeprazol doraźnie.
  • Diazepam
    Jednoczesne podanie ezomeprazolu w dawce 30 mg powoduje zmniejszenie o 45% klirensu diazepamu – substratu dla izoenzymu CYP2C19.
  • Fenytoina
    U pacjentów z padaczką leczonych fenytoiną, jednoczesne podanie ezomeprazolu w dawce 40 mg powoduje zwiększenie stężenia fenytoiny w osoczu o 13%. W związku z tym, zaleca się oznaczanie stężenia fenytoiny w osoczu w momencie rozpoczynania, jak i po zakończenia leczenia ezomeprazolem.
  • Worykonazol
    Jednoczesne stosowanie omeprazolu (40 mg raz na dobę) i worykonazolu (substratu dla CYP2C19) zwiększało Cmax oraz AUCr odpowiednio o 15% i 41%.
  • Cilostazol
    Omeprazol, tak jak ezomeprazol, jest inhibitorem CYP2C19. W badaniu skrzyżowanym omeprazol podawany w dawce 40 mg zdrowym pacjentom powodował zwiększenie wartości Cmax i AUC cilostazolu odpowiednio o 18% i 26%, a jednego z jego aktywnych metabolitów odpowiednio o 29% i 69%.
  • Klopidogrel
    Wyniki badań wskazują na występowanie interakcji farmakokinetycznej pomiędzy klopidogrelem i omeprazolem. Znaczenie kliniczne tej interakcji nie jest pewne. Jako środek ostrożności, jednoczesne stosowanie ezomeprazolu i klopidogrelu powinno być odradzane (patrz punkt 4.4).
• Produkty lecznicze metabolizowane przez izoenzym CYP3A4
  Ezomeprazol nie wpływa na metabolizm leków metabolizowanych przez izoenzym CYP3A4, takich jak cisapryd, chinidyna, estradiol, erytromycyna i werapamil.

Wpływ innych produktów leczniczych na właściwości farmakokinetyczne ezomeprazolu

• Leki hamujące lub indukujące izoenzymy cytochromu P450
  Leki indukujące izoenzymy cytochromu P450, takie jak ryfampicyna, mogą zmniejszać stężenie ezomeprazolu w osoczu. Jednoczesne stosowanie ezomeprazolu i ryfampicyny może zmniejszać AUC ezomeprazolu o 63%. Nie zaleca się stosowania jednoczesnego ryfampicyny i ezomeprazolu.

4.6 Ciąża i laktacja

Ciaża
Nie zaleca się stosowania produktu Helides w okresie ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne.

Laktacja
Nie wiadomo, czy ezomeprazol przenika do mleka kobiecego. Nie zaleca się stosowania produktu Helides w okresie karmienia piersią.

Płodność
Nie ma danych dotyczących wpływu ezomeprazolu na płodność u ludzi.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Nie zaobserwowano niekorzystnego wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednakże w przypadku wystąpienia działań niepożądanych, takich jak zawroty głowy i zaburzenia widzenia (patrz punkt 4.8), nie należy prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Poniżej wymieniono działania niepożądane związane ze stosowaniem produktu Helides w monoterapii, niezależnie od związku przyczynowego z podaniem leku.

Dorośli

Poniższe działania niepożądane zaobserwowano w badaniach klinicznych i/lub po wprowadzeniu produktu do obrotu.

Częstość	Działania niepożądane
Bardzo często (≥1/10)	Ból głowy; Działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego: nudności, wymioty, biegunka, wzdęcia, ból brzucha, zaparcia.
Często (≥1/100 do <1/10)	Obrzęki obwodowe; Bezsenność; Zawroty głowy; Parestezje; Zawroty głowy; Senność; Ból i zawroty głowy; Suchość w jamie ustnej; Wysypka, pokrzywka, świąd; Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych.
Niezbyt często (≥1/1000 do <1/100)	Zaburzenia hematologiczne: leukopenia, małopłytkowość; Zaburzenia immunologiczne: nadwrażliwość (np. gorączka, obrzęk naczynioruchowy, reakcja anafilaktyczna); Hiponatremia; Agitacja, splątanie, depresja; Zaburzenia smaku; Zaburzenia widzenia, niewyraźne widzenie; Zapalenie błony śluzowej jamy ustnej; Zaburzenia czynności wątroby: zapalenie wątroby z żółtaczką lub bez; Łysienie; Świąd, wysypka; Bóle stawów; Mialgia; Złe samopoczucie, zwiększone pocenie się.
Rzadko (≥1/10 000 do <1/1000)	Zaburzenia hematologiczne: agranulocytoza, pancytopenia; Hipoalbuminemia; Hiperbilirubinemia; Hiperkalcemia, hipomagnezemia (patrz punkt 4.4); Hiperkaliemia, hipokalcemia, hiponatremia; Agresja; Halucynacje; Zaburzenia psychotyczne; Zaburzenia widzenia; Zaburzenia słuchu; Zwiększenie aktywności bilirubiny; Zapalenie skóry; Rumień wielopostaciowy; Zespół Stevensa-Johnsona; Toksyczna nekroliza naskórka; Encefalopatia u pacjentów z ciężką chorobą wątroby; Śródmiąższowe zapalenie nerek; Ginekomastia.
Bardzo rzadko (<1/10 000)	Zaburzenia widzenia: niewyraźne widzenie; Zaburzenia hematologiczne: niedokrwistość hemolityczna; Zespół Sjögrena; Zaburzenia układu odpornościowego: ciężkie uogólnione reakcje nadwrażliwości, w tym wstrząs anafilaktyczny; Zespół DRESS; Podostra postać skórna tocznia rumieniowatego; Zwiększenie aktywności aldolazy; Zapalenie mięśni; Obrzęk języka; Zapalenie ślinianek; Zmiany mikroskopowe w błonie śluzowej jelit związane z leczeniem inhibitorami pompy protonowej.
Nieznana (nie można określić na podstawie dostępnych danych)	Zaburzenia układu immunologicznego: reakcje anafilaktyczne; Zaburzenia układu nerwowego: ciężka nietolerancja na światło; Zaburzenia nerek: śródmiąższowe zapalenie nerek; Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: ginekomastia.

Młodzież w wieku od 12 lat
Profil działań niepożądanych u młodzieży w wieku od 12 lat jest podobny do profilu działań niepożądanych u dorosłych.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Pozwala to na nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego.

4.9 Przedawkowanie

Doświadczenia z przedawkowaniem ezomeprazolu są ograniczone. Opisywano pojedyncze przypadki przedawkowania ezomeprazolu. Opisywane działania niepożądane były przemijające i nie zagrażały życiu. Nie odnotowano żadnych klinicznych objawów przedawkowania po doustnym podaniu pojedynczej dawki 280 mg. Ogólnie opisywane działania niepożądane były podobne do tych obserwowanych po zastosowaniu dawek terapeutycznych.
Nie ma specyficznej odtrutki w przypadku przedawkowania ezomeprazolu. Leczenie powinno być objawowe i ogólne.
Wiadomo, że ezomeprazol w dużym stopniu wiąże się z białkami osocza, dlatego nie jest wydajnie usuwany z organizmu w wyniku dializy.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: Leki stosowane w chorobie wrzodowej i w chorobie refluksowej przełyku (GERD), inhibitory pompy protonowej, kod ATC: A02BC05.

Mechanizm działania
Ezomeprazol jest słabą zasadą i staje się aktywny w kwaśnym środowisku kanalików wydzielniczych komórek okładzinowych żołądka, gdzie hamuje enzym H+/K+-ATPazę (pompę protonową) i w ten sposób hamuje zarówno podstawowe, jak i stymulowane wydzielanie kwasu solnego.

Wpływ na wydzielanie kwasu solnego w żołądku
Po podaniu doustnym ezomeprazolu działanie występuje w ciągu 1 godziny. Po zastosowaniu 20 mg i 40 mg ezomeprazolu maksymalny efekt występuje po około 2 godzinach od podania pojedynczej dawki. Zmniejszenie wydzielania kwasu solnego po podaniu 20 mg ezomeprazolu utrzymuje się 13 godzin, a po podaniu 40 mg ezomeprazolu – 17 godzin. Przy pięciodniowym podawaniu raz na dobę 20 mg i 40 mg ezomeprazolu, piątego dnia średnie wydzielanie kwasu solnego zmniejsza się odpowiednio o 80% i 90% w ciągu 24 godzin po podaniu dawki.
U pacjentów z chorobą refluksową przełyku (GERD) i objawami klinicznymi, po 4-8 tygodniach leczenia 40 mg ezomeprazolu, następuje wyleczenie zapalenia przełyku. U większości pacjentów wyleczenie następuje po 4 tygodniach leczenia.
W leczeniu skojarzonym mającym na celu eradykację Helicobacter pylori, stosowanie ezomeprazolu z antybiotykami skutkuje wysokim odsetkiem wyleczeń.

Inne działania związane z hamowaniem wydzielania kwasu solnego
Podczas leczenia lekami zmniejszającymi wydzielanie kwasu solnego, stężenie gastryny w surowicy zwiększa się w odpowiedzi na zmniejszenie wydzielania kwasu solnego. Zwiększenie liczby komórek ECL (komórek podobnych do enterochromatofilnych) obserwowano u niektórych pacjentów podczas długotrwałego leczenia.
U pacjentów leczonych inhibitorami pompy protonowej, w tym ezomeprazolem, odnotowano zwiększenie liczby przypadków zakażeń żołądkowo-jelitowych wywołanych przez Salmonella i Campylobacter (patrz punkt 4.4).

Wpływ na chromograninę A (CgA)
Stężenie chromograniny A (CgA) zwiększa się podczas leczenia lekami hamującymi wydzielanie kwasu solnego. Zwiększenie stężenia chromograniny A może zakłócać badania wykrywające obecność guzów neuroendokrynnych. Aby tego uniknąć, należy przerwać leczenie ezomeprazolem na co najmniej 5 dni przed pomiarem stężenia CgA (patrz punkt 4.4).

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie
Ezomeprazol jest kwasolabilny i podawany jest w postaci kapsułek dojelitowych. Wchłanianie jest szybkie, a maksymalne stężenie w osoczu występuje po 1-2 godzinach od podania doustnego. Biodostępność po podaniu pojedynczej dawki wynosi 64% i zwiększa się do 89% po wielokrotnym podawaniu raz na dobę. W przypadku podawania z pokarmem, biodostępność i maksymalne stężenie w osoczu zmniejszają się odpowiednio o 43-53% i 24-42% po podaniu 40 mg ezomeprazolu. Wpływ pokarmu na skuteczność kliniczną nie został oceniony, jednak ezomeprazol podaje się niezależnie od posiłków.

Rozprowadzanie
Ezomeprazol wiąże się z białkami osocza w 97%.

Metabolizm
Ezomeprazol jest metabolizowany w wątrobie przez izoenzymy cytochromu P450. Ezomeprazol jest metabolizowany głównie przez polimorficzny CYP2C19 do hydroksy- i demetylowanych metabolitów. Pozostała część jest metabolizowana przez CYP3A4 do metabolitu sulfonu, który jest głównym metabolitem w osoczu.

Wydalanie
Ezomeprazol jest wydalany w 80% w postaci metabolitów z moczem, a pozostała część z kałem. Mniej niż 1% niezmienionego leku jest wydalane z moczem. Klirens osoczowy wynosi około 17 l/h po podaniu dożylnym. Okres półtrwania w osoczu wynosi około 1,3 godziny po powtarzanych dawkach doustnych. Obserwowano zależność między obszarem pod krzywą (AUC) a dawką po wielokrotnym podawaniu doustnym ezomeprazolu w zakresie dawek od 5 do 40 mg.

Metabolizm zależny od CYP2C19 (polimorfizm genetyczny)
Szybkość metabolizmu ezomeprazolu zależy w dużej mierze od polimorfizmu izoenzymu CYP2C19.
U osób o rozległym metabolizmie (EM, ang. extensive metabolisers) biologiczny okres półtrwania ezomeprazolu wynosi około 1,3 godziny, a u osób o wolnym metabolizmie (PM, ang. poor metabolisers) – około 2,9 godziny. Po wielokrotnym podawaniu 40 mg ezomeprazolu, AUC u osób o wolnym metabolizmie jest około 4 razy większe niż u osób o rozległym metabolizmie. U około 2,9% populacji rasy białej i 18,5% populacji Azjatów występuje wolny metabolizm. U osób o pośrednim metabolizmie (IM, ang. intermediate metabolisers), którzy stanowią około 38% populacji rasy białej i 44% populacji Azjatów, AUC jest około 2 razy większe niż u osób o rozległym metabolizmie.
U osób o wolnym metabolizmie nie obserwowano kumulacji leku podczas raz na dobę podawania doustnego.

Specjalne grupy pacjentów

Zaburzenia czynności nerek
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek farmakokinetyka ezomeprazolu nie ulega znaczącym zmianom. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek nie przeprowadzono badań.

Zaburzenia czynności wątroby
U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby farmakokinetyka ezomeprazolu nie ulega znaczącym zmianom. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby metabolizm ezomeprazolu jest wolniejszy, co prowadzi do około 2-krotnego zwiększenia AUC. Dawka 20 mg nie powinna być przekraczana u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.2).

Pacjenci w podeszłym wieku
Farmakokinetyka ezomeprazolu nie ulega znaczącym zmianom u pacjentów w podeszłym wieku.

Dzieci
Farmakokinetyka ezomeprazolu u młodzieży w wieku 12-18 lat jest podobna do farmakokinetyki u dorosłych.

5.3 Dane przedkliniczne dotyczące bezpieczeństwa

Dane przedkliniczne nie ujawniły szczególnego zagrożenia dla ludzi, opartego na konwencjonalnych badaniach bezpieczeństwa farmakologicznego, toksyczności po podaniu pojedynczej dawki, toksyczności po podaniu wielokrotnych dawek, genotoksyczności i potencjału rakotwórczego.
W badaniach toksyczności po podaniu wielokrotnych dawek u szczurów zaobserwowano zmiany w komórkach ECL (komórkach podobnych do enterochromatofilnych). Zmiany te były wynikiem silnego hamowania wydzielania kwasu solnego, co prowadziło do zwiększenia stężenia gastryny w surowicy. Wzrost stężenia gastryny w surowicy powodował przerost komórek ECL, a następnie u części zwierząt rozwój guzów komórek ECL (karcynoidów).
W badaniach toksyczności rozwojowej nie wykazano bezpośredniego szkodliwego wpływu na rozwój płodu.

6. INNE INFORMACJE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Substancje pomocnicze:
Rdzeń peletów: sacharoza, skrobia kukurydziana, hypromeloza, magnezu stearynian, talk.
Otoczka dojelitowa peletów: metakrylanu kopolimer obojętny (Eudragit NE 30 D), metakrylanu kopolimer (Eudragit L 30 D-55), talk, cytrynian trietylu, tytanu dwutlenek (E171), szelak, hypromeloza, makrogol 6000.
Skorupa kapsułki: żelatyna, tytanu dwutlenek (E171), żółcień chinolinowa (E104), żółcień pomarańczowa FCF (E110).
Tusz do druku: szelak, żelaza tlenek czarny (E172), butanol, alkohol etylowy bezwodny, izopropanol, woda oczyszczona, 2-aminoetanol, propylen glycol.

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Brak.

6.3 Okres ważności

3 lata.

6.4 Specjalne środki ostrożności dotyczące przechowywania

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią. Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C.

6.5 Rodzaj opakowania i wielkość opakowania

Opakowanie: 7, 14, 28, 30, 56, 98 lub 100 kapsułek w blistrach PVC/PVDC/Al.
Wielkość opakowania: 7, 14, 28, 30, 56, 98 lub 100 kapsułek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Instrukcja przygotowania i podania produktu leczniczego

Instrukcja podania produktu leczniczego przez zgłębnik dożołądkowy

1. Umieścić kapsułkę w odpowiedniej strzykawce (min. 50 ml).
2. Napełnić strzykawkę około 25 ml wody i 5 ml powietrza. Zamknąć strzykawkę i wstrząsać przez co najmniej 2 minuty.
3. Odwrócić strzykawkę i wstrząsnąć ponownie.
4. Przyłączyć strzykawkę do zgłębnika.
5. Sprawdzić drożność zgłębnika, przepłukując go wodą (5-10 ml).
6. Odwrócić strzykawkę i wstrzyknąć zawartość do zgłębnika.
7. Przepłukać strzykawkę i zgłębnik wodą (25 ml).

Nie należy stosować innych płynów niż woda. Nie należy żuć ani kruszyć granulek.

6.7 Podmiot odpowiedzialny

Krka, d.d., Novo mesto, Šmarješka cesta 6, 8501 Novo mesto, Słowenia

6.8 Data zatwierdzenia

Data pierwszej autoryzacji: 2019-03-21

6.9 Data ostatniej ponownej oceny

2022-03-21

6.10 Numer pozwolenia na dopuszczenie do obrotu

Helides 20 mg: 30847
Helides 40 mg: 30848