Ulotka: Ropivacaine Kabi, Roztwór (7,5 mg/ml)
Spis treści
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Ropivacaine Kabi, 2 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań
Ropivacaine Kabi, 7,5 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań
Ropivacaine Kabi, 10 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Ropivacaine Kabi, 2 mg/ml:
Każdy ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 2 mg ropiwakainy chlorowodorku.
Każda ampulka 10 ml zawiera 20 mg ropiwakainy chlorowodorku.
Każda ampulka 20 ml zawiera 40 mg ropiwakainy chlorowodorku.
Ropivacaine Kabi, 7,5 mg/ml:
Każdy ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 7,5 mg ropiwakainy chlorowodorku.
Każda ampulka 10 ml zawiera 75 mg ropiwakainy chlorowodorku.
Każda ampulka 20 ml zawiera 150 mg ropiwakainy chlorowodorku.
Ropivacaine Kabi, 10 mg/ml:
Każdy ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 10 mg ropiwakainy chlorowodorku.
Każda ampulka 10 ml zawiera 100 mg ropiwakainy chlorowodorku.
Każda ampulka 20 ml zawiera 200 mg ropiwakainy chlorowodorku.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
Ropivacaine Kabi, 2 mg/ml:
Każda ampulka 10 ml zawiera 1,48 mmol (lub 34 mg) sodu.
Każda ampulka 20 ml zawiera 2,96 mmol (lub 68 mg) sodu.
Ropivacaine Kabi, 7,5 mg/ml:
Każda ampulka 10 ml zawiera 1,3 mmol (lub 29,9 mg) sodu.
Każda ampulka 20 ml zawiera 2,6 mmol (lub 59,8 mg) sodu.
Ropivacaine Kabi, 10 mg/ml:
Każda ampulka 10 ml zawiera 1,2 mmol (lub 28 mg) sodu.
Każda ampulka 20 ml zawiera 2,4 mmol (lub 56 mg) sodu.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Roztwór do wstrzykiwań.
Przejrzysty bezbarwny roztwór o pH: 4,0–6,0 i osmolalności w przedziale: 255 – 305 mOsmol/kg.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Ropivacaine Kabi, 2 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań jest przeznaczony do leczenia ostrego bólu:
- u dorosłych i młodzieży w wieku powyżej 12 lat, jako:
- infuzja ciągła lub powtarzane wstrzyknięcia do przestrzeni zewnątrzoponowej w bólu pooperacyjnym lub porodowym,
- blokady regionalne,
- infuzja ciągła lub powtarzane wstrzyknięcia do ciągłej blokady nerwów obwodowych w leczeniu np. bólu pooperacyjnego;
- u dzieci po ukończeniu 1 roku i dzieci w wieku do 12 lat włącznie (w trakcie i po zabiegu operacyjnym):
- pojedyncza i ciągła blokada nerwów obwodowych;
- u noworodków, niemowląt i dzieci w wieku do 12 lat włącznie (w trakcie i po zabiegu operacyjnym):
- blokada zewnątrzoponowa krzyżowa,
- ciągła infuzja zewnątrzoponowa.
Ropivacaine Kabi, 7,5 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań jest wskazany do stosowania u dorosłych i młodzieży w wieku powyżej 12 lat:
- znieczulenia do zabiegów operacyjnych:
- znieczulenia zewnątrzoponowe do zabiegów chirurgicznych, w tym do cięć cesarskich,
- blokady dużych nerwów,
- blokady regionalne.
Ropivacaine Kabi, 10 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań jest wskazany do stosowania u dorosłych i młodzieży w wieku powyżej 12 lat:
- znieczulenia do zabiegów operacyjnych:
- znieczulenia zewnątrzoponowe do zabiegów chirurgicznych.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Ropivacaine Kabi powinien być podawany wyłącznie przez lub pod nadzorem lekarzy doświadczonych w wykonywaniu znieczuleń regionalnych.
Dawkowanie
Ropivacaine Kabi, 2 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań
Dorośli i młodzież w wieku powyżej 12 lat
Poniższa tabela 1 przedstawia dawkowanie zalecane do najczęściej stosowanych rodzajów znieczuleń. Należy podawać najmniejszą dawkę wymaganą do uzyskania skutecznej blokady. Dawkowanie ustala lekarz na podstawie stanu ogólnego pacjenta oraz w oparciu o własne doświadczenie.
| Stężenie mg/ml | Objętość ml | Dawka mg | Czas indukcji minuty | Czas trwania godziny | |
|---|---|---|---|---|---|
| LECZENIE OSTREGO BÓLU | |||||
| Znieczulenie zewnątrzoponowe w odcinku lędźwiowym | |||||
| Bolus | 2,0 | 10-20 | 20-40 | 10-15 | 0,5-1,5 |
| Wstrzyknięcia powtarzane (top-up) (np. uśmierzanie bólu porodowego) | 2,0 | 10-15 (minimalny odstęp czasowy – 30 minut) | 20-30 | ||
| Infuzja ciągła, np. ból porodowy | 2,0 | 6-10 ml/godz. | 12-20 mg/godz. | nie dotyczy | nie dotyczy |
| Leczenie bólu pooperacyjnego | 2,0 | 6-14 ml/godz. | 12-28 mg/godz. | nie dotyczy | nie dotyczy |
| Znieczulenie zewnątrzoponowe w odcinku piersiowym | |||||
| Infuzja ciągła (leczenie bólu pooperacyjnego) | 2,0 | 6-14 ml/godz. | 12-28 mg/godz. | nie dotyczy | nie dotyczy |
| Blokada regionalna | |||||
| (np. blokada małych nerwów obwodowych i znieczulenie nasiękowe) | 2,0 | 1-100 | 2,0-200 | 1-5 | 2-6 |
| Blokada nerwów obwodowych (Blokada nerwu udowego lub splotu ramiennego z dostępu pomiędzy mięśniami pochyłymi) | |||||
| Infuzja ciągła lub wstrzyknięcia powtarzane (np. leczenie bólu pooperacyjnego) | 2,0 | 5-10 ml/godz. | 10-20 mg/godz. | nie dotyczy | nie dotyczy |
Dawki przedstawione w tabeli są uważane za niezbędne w celu uzyskania skutecznej blokady i powinny być traktowane jako wytyczne do stosowania u dorosłych pacjentów. Możliwe są indywidualne różnice w początku działania oraz czasie trwania blokady. Dane podane w kolumnie „Dawka” odzwierciedlają średni przewidywany zakres koniecznej dawki. W celu uzyskania informacji dotyczących zarówno czynników wpływających na określone techniki znieczulania, jak również wymagań dotyczących poszczególnych pacjentów, należy skorzystać ze standardowych zaleceń.
Sposób podawania
Zaleca się uważną aspirację przed i podczas wstrzykiwania produktu leczniczego w celu uniknięcia podania donaczyniowego. W przypadku konieczności podania dużych dawek zaleca się zastosowanie probnej dawki 3 do 5 ml roztworu lidokainy (lignokainy) z adrenaliną (epinefryną). Niezamierzone podanie donaczyniowe można rozpoznać na podstawie przemijającego przyspieszenia czynności serca, a niezamierzone podanie podpajęczynówkowe na podstawie objawów blokady rdzeniowej.
Aspirację należy powtarzać przed i w czasie podawania dawki głównej, którą należy wstrzykiwać powoli lub w dawkach wzrastających, z szybkością 25 do 50 mg/minute, jednocześnie należy uważnie kontrolować czynności życiowe i utrzymywać kontakt słowny z pacjentem. W przypadku wystąpienia działań toksycznych, należy natychmiast przerwać podawanie produktu leczniczego.
Podczas stosowania długotrwałych blokad, utrzymywanych zarówno poprzez ciągłą infuzję jak i przez powtarzanie dawek w bolusach, należy wziąć pod uwagę ryzyko osiągnięcia poziomu toksycznego leku w osoczu oraz możliwość miejscowego uszkodzenia nerwu. Skumulowane dawki ropiwakainy do 675 mg, stosowane do zabiegów chirurgicznych oraz leczenia bólu pooperacyjnego, podawane przez 24 godziny, były dobrze tolerowane przez pacjentów dorosłych, podobnie jak ciągła infuzja zewnątrzoponowa w okresie pooperacyjnym z szybkością do 28 mg/godzinę przez 72 godziny. W ograniczonej grupie pacjentów stosowano większe dawki, do 800 mg na dobę ze stosunkowo niewielką liczbą występujących działań niepożądanych.
Leczenie bólu pooperacyjnego należy prowadzić w następujący sposób: w przypadku, gdy produkt leczniczy nie był stosowany przed zabiegiem, blokada zewnątrzoponowa następuje przez podanie produktu leczniczego Ropivacaine Kabi, 7,5 mg/ml przez cewnik zewnątrzoponowy. Kontynuacja znieczulenia – infuzja produktu leczniczego Ropivacaine Kabi, 2 mg/ml z szybkością 6-14 ml (12-28 mg) na godzinę zapewnia właściwe znieczulenie z nieznaczną i niepostępującą blokadą ruchową, w większości przypadków umiarkowanego lub silnego bólu pooperacyjnego. Znieczulenie zewnątrzoponowe można prowadzić maksymalnie przez 3 doby. Należy jednak uważnie monitorować efekty znieczulenia i tak szybko jak pozwala na to poziom nasilenia bólu, usunąć cewnik zewnątrzoponowy. W przypadku zastosowania tej techniki obserwowano znaczne zmniejszenie zapotrzebowania na opioidowe leki przeciwbólowe.
W badaniach klinicznych prowadzono leczenie bólu pooperacyjnego podażą ropiwakainy w stężeniu 2 mg/ml w ciągłej infuzji zewnątrzoponowej – osobno lub w skojarzeniu z fentanyłem o stężeniu 1-4 mikrogramów/ml, w czasie do 72 godzin. Połączenie ropiwakainy z fentanyłem zmniejszało nasilenie bólu, ale wywoływało działania niepożądane związane z podawaniem opioidów. Badania połączenia ropiwakainy z fentanylem zostały przeprowadzone tylko dla ropiwakainy o stężeniu 2 mg/ml.
Podczas stosowania długotrwałych blokad utrzymywanych zarówno poprzez ciągłą infuzję jak i przez powtarzanie dawek w bolusach, należy wziąć pod uwagę ryzyko osiągnięcia poziomu toksycznego leku w osoczu oraz możliwość miejscowego uszkodzenia nerwu. W badaniach klinicznych, w celu blokady nerwu udowego przed zabiegiem chirurgicznym, podawano 300 mg ropiwakainy 7,5 mg/ml, a podczas blokady splotu ramiennego z dostępu pomiędzy mięśniami pochyłymi – 225 mg ropiwakainy 7,5 mg/ml. Znieczulenie podtrzymywane było ropiwakainą w stężeniu 2 mg/ml. Infuzja lub powtarzane wstrzykiwanie dawki po 10–20 mg na godzinę przez 48 godzin zapewniały właściwe znieczulenie i były dobrze tolerowane.
Brak danych dotyczących stosowania ropiwakainy o stężeniu powyżej 7,5 mg/ml podczas cięcia cesarskiego.
Zaburzenia czynności nerek
Zazwyczaj nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek.
Zaburzenia czynności wątroby
U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby może być konieczne zmniejszenie dawki, ponieważ mogą oni być bardziej wrażliwi na działanie miejscowych leków znieczulających, co może prowadzić do zwiększenia stężenia leku we krwi. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy unikać stosowania dużych dawek produktu leczniczego.
Podeszły wiek
U pacjentów w podeszłym wieku, zwłaszcza z nadciśnieniem tętniczym, może być konieczne zmniejszenie dawki. U pacjentów w podeszłym wieku może wystąpić wydłużenie czasu działania i zwiększenie stężenia leku we krwi.
Dzieci
Produkt leczniczy Ropivacaine Kabi, 2 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań może być stosowany u dzieci w wieku od 1 roku do 12 lat włącznie w pojedynczych i ciągłych blokadach nerwów obwodowych oraz u noworodków, niemowląt i dzieci w wieku do 12 lat włącznie w blokadzie zewnątrzoponowej krzyżowej i ciągłej infuzji zewnątrzoponowej.
Dawkowanie u dzieci powinno być ustalane w oparciu o masę ciała i wzrost dziecka. Zalecane dawki przedstawiono w tabeli 2. Należy podawać najmniejszą dawkę wymaganą do uzyskania skutecznej blokady.
| Wiek | Dawka | Stężenie | Objetosc |
|---|---|---|---|
| Noworodki, niemowlęta i dzieci w wieku do 12 lat włącznie | 2,5 mg/kg m.c. | 2 mg/ml | 1,25 ml/kg m.c. |
Maksymalna zalecana dawka wynosi 2,5 mg/kg masy ciała.
Dawkowanie należy ustalać indywidualnie dla każdego pacjenta, biorąc pod uwagę stan kliniczny pacjenta, masę ciała, wzrost, rodzaj zabiegu i technikę znieczulenia. W przypadku konieczności podania dużej dawki, należy rozważyć zastosowanie mniejszego stężenia lub mniejszej objętości.
Zaleca się uważną aspirację przed i podczas wstrzykiwania produktu leczniczego w celu uniknięcia podania donaczyniowego. W przypadku konieczności podania dużych dawek zaleca się zastosowanie probnej dawki 0,1 ml/kg m.c. (maksymalnie 3 ml) roztworu lidokainy (lignokainy) z adrenaliną (epinefryną). Niezamierzone podanie donaczyniowe można rozpoznać na podstawie przemijającego przyspieszenia czynności serca, a niezamierzone podanie podpajęczynówkowe na podstawie objawów blokady rdzeniowej.
Aspirację należy powtarzać przed i w czasie podawania dawki głównej, którą należy wstrzykiwać powoli lub w dawkach wzrastających, jednocześnie należy uważnie kontrolować czynności życiowe i utrzymywać kontakt słowny z pacjentem. W przypadku wystąpienia działań toksycznych, należy natychmiast przerwać podawanie produktu leczniczego.
Podczas stosowania długotrwałych blokad, utrzymywanych zarówno poprzez ciągłą infuzję jak i przez powtarzanie dawek w bolusach, należy wziąć pod uwagę ryzyko osiągnięcia poziomu toksycznego leku w osoczu oraz możliwość miejscowego uszkodzenia nerwu. Skumulowane dawki ropiwakainy do 2,5 mg/kg m.c. na dobę, stosowane do zabiegów chirurgicznych oraz leczenia bólu pooperacyjnego, podawane przez 24 godziny, były dobrze tolerowane przez dzieci.
Leczenie bólu pooperacyjnego należy prowadzić w następujący sposób: w przypadku, gdy produkt leczniczy nie był stosowany przed zabiegiem, blokada zewnątrzoponowa następuje przez podanie produktu leczniczego Ropivacaine Kabi, 2 mg/ml przez cewnik zewnątrzoponowy. Kontynuacja znieczulenia – infuzja produktu leczniczego Ropivacaine Kabi, 2 mg/ml z szybkością 0,2 mg/kg m.c./godzinę (0,1 ml/kg m.c./godzinę) zapewnia właściwe znieczulenie z nieznaczną i niepostępującą blokadą ruchową, w większości przypadków umiarkowanego lub silnego bólu pooperacyjnego. Znieczulenie zewnątrzoponowe można prowadzić maksymalnie przez 3 doby. Należy jednak uważnie monitorować efekty znieczulenia i tak szybko jak pozwala na to poziom nasilenia bólu, usunąć cewnik zewnątrzoponowy. W przypadku zastosowania tej techniki obserwowano znaczne zmniejszenie zapotrzebowania na opioidowe leki przeciwbólowe.
W badaniach klinicznych prowadzono leczenie bólu pooperacyjnego podażą ropiwakainy w stężeniu 2 mg/ml w ciągłej infuzji zewnątrzoponowej – osobno lub w skojarzeniu z fentanylem o stężeniu 1-4 mikrogramów/ml, w czasie do 72 godzin. Połączenie ropiwakainy z fentanylem zmniejszało nasilenie bólu, ale wywoływało działania niepożądane związane z podawaniem opioidów. Badania połączenia ropiwakainy z fentanylem zostały przeprowadzone tylko dla ropiwakainy o stężeniu 2 mg/ml.
Podczas stosowania długotrwałych blokad utrzymywanych zarówno poprzez ciągłą infuzję jak i przez powtarzanie dawek w bolusach, należy wziąć pod uwagę ryzyko osiągnięcia poziomu toksycznego leku w osoczu oraz możliwość miejscowego uszkodzenia nerwu. W badaniach klinicznych, w celu blokady nerwu udowego przed zabiegiem chirurgicznym, podawano 2,5 mg/kg m.c. ropiwakainy 2 mg/ml, a podczas blokady splotu ramiennego z dostępu pomiędzy mięśniami pochyłymi – 2,5 mg/kg m.c. ropiwakainy 2 mg/ml. Znieczulenie podtrzymywane było ropiwakainą w stężeniu 2 mg/ml. Infuzja lub powtarzane wstrzykiwanie dawki po 0,2 mg/kg m.c. na godzinę przez 48 godzin zapewniały właściwe znieczulenie i były dobrze tolerowane.
Brak danych dotyczących stosowania ropiwakainy o stężeniu powyżej 2 mg/ml u dzieci.
Zaburzenia czynności nerek
Zazwyczaj nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek.
Zaburzenia czynności wątroby
U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby może być konieczne zmniejszenie dawki, ponieważ mogą oni być bardziej wrażliwi na działanie miejscowych leków znieczulających, co może prowadzić do zwiększenia stężenia leku we krwi. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby należy unikać stosowania dużych dawek produktu leczniczego.
Podeszły wiek
U pacjentów w podeszłym wieku, zwłaszcza z nadciśnieniem tętniczym, może być konieczne zmniejszenie dawki. U pacjentów w podeszłym wieku może wystąpić wydłużenie czasu działania i zwiększenie stężenia leku we krwi.
Dzieci
Produkt leczniczy Ropivacaine Kabi, 2 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań może być stosowany u dzieci w wieku od 1 roku do 12 lat włącznie w pojedynczych i ciągłych blokadach nerwów obwodowych oraz u noworodków, niemowląt i dzieci w wieku do 12 lat włącznie w blokadzie zewnątrzoponowej krzyżowej i ciągłej infuzji zewnątrzoponowej.
Dawkowanie u dzieci powinno być ustalane w oparciu o masę ciała i wzrost dziecka. Zalecane dawki przedstawiono w tabeli 2. Należy podawać najmniejszą dawkę wymaganą do uzyskania skutecznej blokady.
4.3 Przeciwwskazania
- Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą,
- Nadwrażliwość na inne miejscowe leki znieczulające z grupy amidów,
- Znieczulenie dotętnicze,
- Znieczulenie dożylne regionalne (Bier),
- Zaburzenia przewodzenia serca, takie jak blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia,
- Niewydolność serca,
- Nadciśnienie tętnicze,
- Niedociśnienie tętnicze,
- Zaburzenia krzepnięcia krwi,
- Zakażenie w miejscu wstrzyknięcia,
- Zapalenie opon mózgowych,
- Guzy mózgu,
- Urazy głowy,
- Zaburzenia świadomości,
- Padaczka,
- Miastenia gravis,
- Porfiria,
- Ciąża (z wyjątkiem znieczulenia do porodu),
- Okres karmienia piersią,
- Wiek poniżej 12 lat (dla stężeń 7,5 mg/ml i 10 mg/ml),
- Wiek poniżej 1 roku (dla stężenia 2 mg/ml w blokadach nerwów obwodowych),
- Wiek poniżej 1 miesiąca (dla stężenia 2 mg/ml w blokadzie zewnątrzoponowej krzyżowej i ciągłej infuzji zewnątrzoponowej).
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Techniki znieczulenia regionalnego mogą być stosowane jedynie w odpowiednio wyposażonych ośrodkach, zatrudniających przeszkolony personel. Dostępne musi być wyposażenie i produkty lecznicze konieczne do monitorowania i resuscytacji pacjenta.
Pacjenci, u których wykonywane są duże blokady powinni być w dobrym stanie ogólnym oraz powinni mieć założony długotrwały dostęp żylny.
Lekarz prowadzący znieczulenie powinien zachować wszelkie niezbędne środki ostrożności w celu uniknięcia donaczyniowego podania produktu leczniczego (patrz punkt 4.2) oraz powinien być odpowiednio wyszkolony oraz znać metody diagnozowania i postępowania w przypadku wystąpienia działań niepożądanych, objawów toksyczności ogólnoustrojowej oraz innych powikłań (patrz punkty 4.8. i 4.9.), takich jak: przypadkowe podanie podpajęczynówkowe, które może wywołać wysoką blokadę rdzeniową z towarzyszącym bezdechem i obniżeniem ciśnienia tętniczego. Zastosowanie znieczulenia zewnątrzoponowego i blokady splotu ramiennego wiąże się z większym ryzykiem wystąpienia drgawek. Jest to związane z częstszymi podczas tych blokad przypadkami niezamierzonego podania donaczyniowego lub szybkiego wchłonięcia produktu leczniczego.
Należy zachować ostrożność i nie wstrzykiwać produktu leczniczego w okolice objęte stanem zapalnym.
Układ sercowo-naczyniowy
Znieczulenie zewnątrzoponowe i podpajęczynówkowe może powodować hipotensję i bradykardię. W przypadku wystąpienia hipotensji, należy natychmiast podać lek wazopresyjny i zapewnić odpowiednią płynoterapię.
Pacjenci leczeni lekami przeciwarytmicznymi klasy III (np. amiodaron) powinni znajdować się pod ścisłą kontrolą lekarza i powinni mieć monitorowane EKG, ze względu na możliwe powikłania kardiologiczne (patrz punkt 4.5). Zgłaszano rzadkie przypadki zatrzymania akcji serca podczas stosowania ropiwakainy w znieczuleniu zewnątrzoponowym lub podczas blokady nerwu obwodowego, zwłaszcza po niezamierzonym podaniu donaczyniowym u pacjentów w podeszłym wieku i u pacjentów ze współistniejącą chorobą serca. W niektórych przypadkach resuscytacja była utrudniona. W przypadku nagłego zatrzymania akcji serca, może wystąpić konieczność przedłużonej resuscytacji, w celu podtrzymania czynności życiowych pacjenta.
Blokady w obrębie głowy i szyi
Niektórzy techniki znieczulenia miejscowego, tj. wstrzyknięcia w obrębie głowy i szyi, mogą częściej wywoływać ciężkie działania niepożądane, niezależnie od rodzaju użytego leku do znieczulenia miejscowego.
Blokady dużych nerwów obwodowych
Blokady dużych nerwów obwodowych mogą wymagać podania dużej objętości produktu leczniczego miejscowo znieczulającego do mocno unaczynionych obszarów, często w pobliżu dużych naczyń, co wiąże się z większym ryzykiem podania donaczyniowego i (lub) szybkiego wchłaniania ogólnoustrojowego, a to z kolei może prowadzić do wysokiego stężenia produktu leczniczego w osoczu.
Nadwrażliwość
Należy pamiętać o możliwości wystąpienia nadwrażliwości krzyżowej na ropiwakainę u pacjentów z nadwrażliwością na inne leki miejscowo znieczulające z grupy amidów (patrz punkt 4.3).
Hipowolemia
U pacjentów z hipowolemią, niezależnie od przyczyny, może wystąpić nagłe i znaczne obniżenie ciśnienia tętniczego podczas znieczulenia zewnątrzoponowego, niezależnie od zastosowanego produktu leczniczego miejscowo znieczulającego (patrz punkt 4.3).
Pacjenci w złym stanie ogólnym
Pacjenci w złym stanie ogólnym ze względu na podeszły wiek lub stany chorobowe, takie jak częściowy lub całkowity blok przewodzenia w obrębie serca, zaawansowana choroba wątroby lub ciężkie zaburzenia czynności nerek, wymagają specjalnej uwagi, szczególnie że w tej grupie pacjentów często wskazane jest znieczulenie regionalne.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby i nerek
Ropiwakaina jest metabolizowana w wątrobie i dlatego należy ją stosować ostrożnie u pacjentów z ciężką chorobą wątroby, a ilość kolejnych powtarzanych dawek może wymagać redukcji ze względu na spowolnione wydalanie produktu leczniczego.
Zazwyczaj nie istnieje potrzeba modyfikacji dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek w przypadku stosowania pojedynczej dawki lub krótkotrwałego leczenia. Kwasica oraz zmniejszone stężenie białka w osoczu, często obserwowane u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, mogą zwiększać ryzyko wystąpienia objawów toksyczności ogólnoustrojowej podczas stosowania produktu leczniczego.
Ostra porfiria
Ropivacaine Kabi, roztwór do wstrzykiwań, może prawdopodobnie powodować porfirię, dlatego u pacjentów z ostrą porfirią można go stosować tylko wówczas, gdy nie jest dostępna inna, bezpieczniejsza metoda znieczulenia. W przypadku pacjentów obciążonych ryzykiem wystąpienia napadu porfirii należy zachować szczególne środki ostrożności, postępować zgodnie z zasadami opisanymi w podręcznikach i (lub) zaleceniami specjalistów w tej dziedzinie.
Chondroliza
Zgłaszano przypadki występowania chondrolizy u pacjentów otrzymujących pooperacyjnie ciągłą dostawową infuzję produktów leczniczych znieczulających miejscowo, w tym ropiwakainy. Większość zgłoszonych przypadków chondrolizy dotyczyła stawu barkowego. Ciągłe dostawowe infuzje nie są zarejestrowanym wskazaniem do stosowania ropiwakainy. Należy unikać ciągłych dostawowych infuzji produktu leczniczego Ropivacaine Kabi, gdyż skuteczność i bezpieczeństwo nie zostało ustalone.
Substancje pomocnicze o znanym działaniu
- Ropivacaine Kabi, 2 mg/ml: Ten produkt leczniczy zawiera 3,4 mg sodu w 1 ml roztworu, co odpowiada 0,17% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.
- Ropivacaine Kabi, 7,5 mg/ml: Ten produkt leczniczy zawiera 2,99 mg sodu w 1 ml roztworu, co odpowiada 0,15% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.
- Ropivacaine Kabi, 10 mg/ml: Ten produkt leczniczy zawiera 2,8 mg sodu w 1 ml roztworu, co odpowiada 0,14% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.
Przedłużone podawanie
Należy unikać przedłużonego podawania ropiwakainy u pacjentów równocześnie otrzymujących silne inhibitory izoenzymu CYP1A2, takie jak enoksacyna czy fluwoksamina (patrz punkt 4.5).
Dzieci i młodzież
Ropiwakaina 2 mg/ml
Należy zachować szczególną uwagę podczas podawania noworodkom ze względu na niedojrzałość ich szlaków metabolicznych. W badaniach klinicznych z udziałem noworodków obserwowano większe wahania stężenia osoczowego ropiwakainy, co sugeruje większe ryzyko toksyczności ogólnoustrojowej w tej grupie wiekowej, szczególnie podczas ciągłej infuzji zewnątrzoponowej. Zalecane dawki u noworodków opracowane są na podstawie nielicznych danych klinicznych. W tej grupie wiekowej wymagane jest stałe monitorowanie toksyczności ogólnoustrojowej (np. objawów toksyczności dotyczącej OUN, monitorowanie EKG i SpO2) i lokalnej neurotoksyczności (np. w przedłużającym się powrocie do zdrowia), które powinno być kontynuowane po zakończeniu infuzji ze względu na przedłużoną eliminację produktu leczniczego u noworodków.
- Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność ropiwakainy 2 mg/ml w celu uzyskania blokady regionalnej u dzieci do 12 roku życia włącznie nie zostały ustalone.
- Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność ropiwakainy 2 mg/ml w celu uzyskania blokady nerwów obwodowych u niemowląt poniżej 1 roku nie zostały ustalone.
Ropiwakaina 7,5 mg/ml i Ropiwakaina 10 mg/ml
- Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność ropiwakainy 7,5 i 10 mg/ml, u dzieci do 12 roku życia włącznie nie zostały ustalone.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Ropiwakaine należy stosować ostrożnie u pacjentów otrzymujących inne leki miejscowo znieczulające lub leki o podobnej strukturze chemicznej do anestetyków z grupy amidów, np. niektóre leki przeciwarytmiczne, takie jak lidokaina i meksyletyna, ponieważ w tych przypadkach występuje nasilenie działania toksycznego. Równoczesne podawanie produktu leczniczego Ropivacaine Kabi oraz leków ogólnie znieczulających lub opioidowych leków przeciwbólowych może powodować wzajemne nasilenie działań niepożądanych. Nie istnieją szczegółowe badania interakcji zachodzących pomiędzy ropiwakainą i lekami przeciwarytmicznymi klasy III (np. amiodaron), w związku z czym należy zachować ostrożność (patrz również punkt 4.4.).
Cytochrom P450 (CYP) 1A2 jest enzymem biorącym udział w metabolizmie ropiwakainy do 3-hydroksyropiwakainy, głównego metabolitu ropiwakainy.
W badaniach in vivo podczas jednoczesnego stosowania ropiwakainy i fluwoksaminy (selektywny, silny inhibitor CYP1A2) zaobserwowano zmniejszenie klirensu ropiwakainy o 77%. Ze względu na możliwość wystąpienia interakcji, należy zwrócić szczególną uwagę podczas jednoczesnego przedłużonego stosowania produktu leczniczego Ropivacaine Kabi i silnych inhibitorów CYP1A2, takich jak fluwoksamina i enoksacyna. Należy unikać przedłużonego podawania ropiwakainy pacjentom leczonym jednocześnie silnymi inhibitorami CYP1A2, patrz punkt 4.4.
W badaniach in vivo zaobserwowano również zmniejszenie klirensu ropiwakainy o 15% w czasie równoczesnego stosowania ketokonazolu, silnego selektywnego inhibitora CYP3A4. Jednakże nie wydaje się, że hamowanie tego enzymu ma znaczenie kliniczne.
Ropiwakaina w badaniach in vitro wykazuje konkurencyjne hamowanie izoenzymu CYP2D6. W stężeniach osiąganych w osoczu nie ma to znaczenia klinicznego.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża
Oprócz znieczulenia zewnątrzoponowego stosowanego w położnictwie, brak wystarczających danych dotyczących stosowania ropiwakainy u kobiet w ciąży. Wyniki doświadczalnych badań na zwierzętach nie wskazują na występowanie bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, rozwój zarodka lub płodu, przebieg porodu czy rozwój pourodzeniowy (patrz punkt 5.3).
Karmienie piersią
Brak danych dotyczących przenikania ropiwakainy do mleka ludzkiego.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W zależności od dawki, leki miejscowo znieczulające mogą wywierać łagodny wpływ na czynności psychiczne i koordynację ruchową nawet przy braku wyraźnych objawów uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego i mogą czasowo zaburzać czynności psychomotoryczne.
4.8 Działania niepożądane
Informacje ogólne
Profil działań niepożądanych produktu leczniczego Ropivacaine Kabi jest podobny do działań niepożądanych występujących w przypadku stosowania innych długo działających leków miejscowo znieczulających z grupy amidów. Działania niepożądane należy odróżnić od fizjologicznych objawów blokady nerwów, tj. obniżenie ciśnienia tętniczego i bradykardia w następstwie znieczulenia podpajęczynówkowego lub zewnątrzoponowego oraz efektów spowodowanych nakłuciem igłą (np. krwiak kanalu kręgowego, popunkcyjny ból głowy, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i ropień zewnątrzoponowy).
Najczęściej odnotowane działania niepożądane, nudności i spadek ciśnienia tętniczego, występują bardzo często podczas znieczulenia i zabiegu chirurgicznego i zazwyczaj nie ma możliwości odróżnienia, czy są one spowodowane stanem klinicznym pacjenta, czy są reakcją na produkt leczniczy lub skutkiem blokady.
Odsetek pacjentów, u których można spodziewać się działań niepożądanych, różni się w zależności od drogi podania produktu leczniczego Ropivacaine Kabi. Ogólnoustrojowe i miejscowe działania niepożądane ropiwakainy występują zazwyczaj na skutek podania zbyt dużych dawek, szybkiego wchłaniania lub przypadkowego podania donaczyniowego.
Tabela 4 Tabelaryczna lista działań niepożądanych
Częstość występowania wymienionych poniżej w tabeli 4 działań niepożądanych określono według następujących kryteriów: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1000), bardzo rzadko (<1/10 000), w tym pojedyncze przypadki.
| Układ narządów | Częstość | Działanie niepożądane |
|---|---|---|
| Zaburzenia krwi i układu chłonnego | Rzadko | Anemia |
| Bardzo rzadko | Methemoglobinemia | |
| Nieokreślona | Krwawienie | |
| Zaburzenia układu immunologicznego | Rzadko | Reakcje anafilaktyczne (w tym reakcje anafilaktoidalne) |
| Rzadko | Nadwrażliwość | |
| Rzadko | Reakcje alergiczne | |
| Bardzo rzadko | Wstrząs anafilaktyczny | |
| Nieokreślona | Obrzęk naczynioruchowy | |
| Zaburzenia metabolizmu i odżywiania | Rzadko | Hipertermia |
| Rzadko | Hiponatremia | |
| Rzadko | Hiperkalcemia | |
| Nieokreślona | Hiperkaliemia | |
| Zaburzenia psychiczne | Rzadko | Lęk |
| Rzadko | Pobudzenie | |
| Rzadko | Zaburzenia świadomości | |
| Zaburzenia układu nerwowego | Bardzo często | Ból głowy |
| Często | Zawroty głowy | |
| Niezbyt często | Drgawki | |
| Rzadko | Drżenie | |
| Rzadko | Parestezje | |
| Rzadko | Dysgeusia | |
| Rzadko | Zaburzenia mowy | |
| Bardzo rzadko | Neurotoksyczność | |
| Zaburzenia serca | Niezbyt często | Bradykardia |
| Rzadko | Zatrzymanie krążenia | |
| Rzadko | Zaburzenia rytmu serca | |
| Zaburzenia naczyniowe | Bardzo często | Niedociśnienie |
| Często | Nadciśnienie tętnicze | |
| Rzadko | Zapaść krążeniowa | |
| Rzadko | Skurcz naczyniowy | |
| Rzadko | Zaburzenia zakrzepowo-zatorowe | |
| Zaburzenia żołądka i jelit | Bardzo często | Nudności |
| Często | Wymioty | |
| Rzadko | Biegunka | |
| Rzadko | Zaparcie | |
| Rzadko | Ból brzucha | |
| Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej | Rzadko | Świąd |
| Rzadko | Pokrzywka | |
| Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej | Rzadko | Ból pleców |
| Rzadko | Ból kończyn | |
| Rzadko | Ból szyi | |
| Zaburzenia nerek i dróg moczowych | Rzadko | Zatrzymanie moczu |
| Rzadko | Nietrzymanie moczu | |
| Rzadko | Zaburzenia oddawania moczu | |
| Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania | Bardzo często | Gorączka |
| Często | Dreszcze | |
| Rzadko | Ból w miejscu podania | |
| Rzadko | Złe samopoczucie | |
| Rzadko | Zawroty głowy po zmianie pozycji ciała | |
| Badania diagnostyczne | Rzadko | Zmniejszenie saturacji tlenem |
Opis wybranych działań niepożądanych
Działania niepożądane związane z toksycznością ogólnoustrojową
Działania niepożądane związane z toksycznością ogólnoustrojową dotyczą głównie ośrodkowego układu nerwowego i układu sercowo-naczyniowego. Objawy toksyczności dotyczącej ośrodkowego układu nerwowego mogą mieć charakter początkowo pobudzający (np. niepokój, uczucie strachu, zawroty głowy, zaburzenia widzenia, drżenie lub drgawki) i (lub) hamujący (np. senność, utrata przytomności). Mogą również wystąpić zaburzenia mowy, parestezje wokół ust, metaliczny smak, nudności, wymioty i dzwonienie w uszach. Objawy hamujące mogą wystąpić bez wcześniejszych objawów pobudzających, szczególnie u osób w podeszłym wieku. Objawy toksyczności dotyczące układu sercowo-naczyniowego mogą obejmować depresję mięśnia sercowego, bradykardię, arytmię, niedociśnienie i zatrzymanie krążenia, które może prowadzić do zgonu. Objawy toksyczności dotyczące ośrodkowego układu nerwowego mogą, ale nie muszą, poprzedzać objawy toksyczności dotyczące układu sercowo-naczyniowego.
Działania niepożądane związane z techniką znieczulenia
W zależności od zastosowanej techniki znieczulenia mogą wystąpić następujące działania niepożądane: całkowita blokada rdzeniowa, blokada nerwu przeponowego, niedociśnienie, bradykardia, krwiak zewnątrzoponowy, krwiak kanalu kręgowego, popunkcyjny ból głowy, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, ropień zewnątrzoponowy, porażenie nerwów czaszkowych, poprzeczne uszkodzenie rdzenia kręgowego, zespół ogona końskiego, neuropatia obwodowa, przejściowy zespół korzeniowy, utrata słuchu, utrata wzroku, podwójne widzenie, niedowład, porażenie, zaburzenia czynności pęcherza moczowego i (lub) jelit oraz zaburzenia czynności seksualnych.
Działania niepożądane związane z chondrolizą
Zgłaszano przypadki występowania chondrolizy u pacjentów otrzymujących pooperacyjnie ciągłą dostawową infuzję produktów leczniczych znieczulających miejscowo, w tym ropiwakainy. Większość zgłoszonych przypadków chondrolizy dotyczyła stawu barkowego (patrz punkt 4.4).
4.9 Przedawkowanie
Objawy i oznaki przedawkowania ropiwakainy są podobne do objawów i oznak występujących w przypadku innych leków miejscowo znieczulających z grupy amidów. Są to głównie objawy toksyczności dotyczące ośrodkowego układu nerwowego i układu sercowo-naczyniowego.
Objawy toksyczności dotyczące ośrodkowego układu nerwowego
Objawy toksyczności dotyczące ośrodkowego układu nerwowego mogą mieć charakter początkowo pobudzający (np. niepokój, uczucie strachu, zawroty głowy, zaburzenia widzenia, drżenie lub drgawki) i (lub) hamujący (np. senność, utrata przytomności). Mogą również wystąpić zaburzenia mowy, parestezje wokół ust, metaliczny smak, nudności, wymioty i dzwonienie w uszach. Objawy hamujące mogą wystąpić bez wcześniejszych objawów pobudzających, szczególnie u osób w podeszłym wieku.
Objawy toksyczności dotyczące układu sercowo-naczyniowego
Objawy toksyczności dotyczące układu sercowo-naczyniowego mogą obejmować depresję mięśnia sercowego, bradykardię, arytmię, niedociśnienie i zatrzymanie krążenia, które może prowadzić do zgonu. Objawy toksyczności dotyczące ośrodkowego układu nerwowego mogą, ale nie muszą, poprzedzać objawy toksyczności dotyczące układu sercowo-naczyniowego.
Leczenie
W przypadku podejrzenia ostrego przedawkowania, należy natychmiast wezwać pomoc. Leczenie polega przede wszystkim na podtrzymywaniu czynności życiowych. W przypadku wystąpienia drgawek należy podać dożylnie małe dawki benzodiazepinów, np. diazepamu lub midazolamu. W razie potrzeby można zastosować tlenoterapię i wentylację mechaniczną. W przypadku wystąpienia depresji układu oddechowego konieczna jest intubacja i wentylacja mechaniczna. W przypadku wystąpienia depresji układu krążenia należy podać płyny i wazopresory (np. epinefryna). W przypadku zatrzymania krążenia należy natychmiast rozpocząć resuscytację krążeniowo-oddechową. Resuscytacja może być przedłużona. W przypadku wystąpienia methemoglobinemii należy podać dożylnie błękit metylenowy.
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: Leki miejscowo znieczulające, amidy, kod ATC: N01BB09
Ropiwakaina jest długo działającym lekiem miejscowo znieczulającym z grupy amidów. Działa poprzez blokowanie przewodnictwa nerwowego poprzez odwracalną blokadę kanałów sodowych w błonie komórkowej włókien nerwowych.
Ropiwakaina wykazuje działanie znieczulające i przeciwbólowe. W porównaniu z bupiwakainą, ropiwakaina charakteryzuje się mniejszą toksycznością sercowo-naczyniową i ośrodkową, a także mniejszym nasileniem blokady ruchowej.
Ropiwakaina powoduje zwężenie naczyń krwionośnych w stężeniach terapeutycznych.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie
Farmakokinetyka ropiwakainy po podaniu dożylnym jest zgodna z modelem trójprzedziałowym. Po podaniu zewnątrzoponowym wchłanianie jest całkowite i dwufazowe. Pierwsza faza charakteryzuje się szybkim wchłanianiem (t½ 14 min), a druga faza wolniejszym wchłanianiem (t½ 4 h). Maksymalne stężenie w osoczu (Cmax) osiągane jest po około 30-60 minutach. Dostępność systemowa po podaniu zewnątrzoponowym wynosi około 87-100%.
Dystrybucja
Ropiwakaina wiąże się z białkami osocza w około 94%. Objętość dystrybucji w stanie stacjonarnym wynosi około 41 litrów. Ropiwakaina przenika przez łożysko, a stężenie u noworodka wynosi około 0,2 stężenia u matki.
Metabolizm
Ropiwakaina jest metabolizowana w wątrobie głównie przez izoenzym CYP1A2 do 3-hydroksyropiwakainy, a w mniejszym stopniu przez CYP3A4 do pipecoloksylidyny. Metabolity wykazują słabe działanie znieczulające.
Eliminacja
Klirens całkowity wynosi około 0,5 l/min, a okres półtrwania eliminacji około 1,8 h. Około 86% dawki jest wydalane z moczem, głównie w postaci metabolitów. Mniej niż 1% jest wydalane w postaci niezmienionej.
Pacjenci w podeszłym wieku
U osób w podeszłym wieku klirens jest zmniejszony o około 20-30%.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
Zaburzenia czynności nerek nie wpływają na klirens ropiwakainy.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby
U pacjentów z marskością wątroby klirens jest zmniejszony o około 60-70%.
5.3 Dane przedkliniczne
Dane przedkliniczne oparte na badaniach toksyczności, genotoksyczności i potencjale kancerogennym nie wykazały szczególnego zagrożenia dla ludzi.
W badaniach na szczurach i królikach nie stwierdzono bezpośredniego ani pośredniego szkodliwego wpływu na przebieg ciąży, rozwój zarodka lub płodu, przebieg porodu czy rozwój pourodzeniowy.
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
- Chlorek sodu
- Kwas solny (do regulacji pH)
- Woda do wstrzykiwań
6.2 Niezgodności
Nie mieszać z innymi produktami leczniczymi z wyjątkiem tych, które są wymienione w punkcie 6.6.
6.3 Okres ważności
3 lata.
6.4 Specjalne środki ostrożności dotyczące przechowywania
Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C. Nie zamrażać.
6.5 Rodzaj opakowania i wielkość opakowania
Butelki szklane typu I (zgodnie z Farmakopeą Europejską) o pojemności 10 ml, 20 ml lub 100 ml, zamknięte korkiem z bromobutylu i aluminiową zakrętką z plastikowym wieczkiem.
Wielkości opakowań: 5 butelek, 10 butelek, 20 butelek, 25 butelek, 50 butelek, 100 butelek, 200 butelek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą być dostępne.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania do stosowania
Produkt leczniczy Ropivacaine Kabi można rozcieńczać jedynie:
- 0,9% roztworem chlorku sodu
- 5% roztworem glukozy
- Mieszaniną 0,9% roztworu chlorku sodu i 5% roztworu glukozy
- Ringer
- Ringer z mleczanami
Rozcieńczony roztwór należy zużyć natychmiast.
Należy unikać kontaktu roztworu z plastikowymi materiałami opakowaniowymi (z wyjątkiem tych, które są powszechnie stosowane do podawania produktów leczniczych do wstrzykiwań) przez dłuższy czas.
Należy unikać stosowania produktów leczniczych, które są zmętniałe lub zawierają osad.
Należy usunąć jedynie taką ilość produktu leczniczego, jaka jest niezbędna do natychmiastowego użycia. Pozostałą zawartość butelki należy wyrzucić.
7. Posiadacz pozwolenia na dopuszczenie do obrotu
Fresenius Kabi Polska Sp. z o.o.
ul. Kazimierza Wielkiego 63/67
80-214 Gdańsk
Polska
8. Numer pozwolenia na dopuszczenie do obrotu
Ropivacaine Kabi 2 mg/ml: 21716
Ropivacaine Kabi 7,5 mg/ml: 21717
Ropivacaine Kabi 10 mg/ml: 21718
9. Data wydania pozwolenia lub jego odnowienia
Data wydania pozwolenia: 21.09.2006
Data odnowienia pozwolenia: 21.09.2011
10. Data zatwierdzenia tekstu charakterystyki
03.03.2022
