Tensart HCT, Tabletki powlekane (160 mg + 25 mg)

Ulotka: Tensart HCT, Tabletki powlekane (160 mg + 25 mg)

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Tensart HCT, 160 mg + 12,5 mg, tabletki powlekane
Tensart HCT, 160 mg + 25 mg, tabletki powlekane

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda tabletka zawiera 160 mg walsartanu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu.
Każda tabletka zawiera 160 mg walsartanu i 25 mg hydrochlorotiazydu.

Substancje pomocnicze o znanym działaniu

Tensart HCT, 160 mg + 12,5 mg
Każda tabletka powlekana zawiera 71,94 mg laktozy jednowodnej, 0,5 mg lecytyny sojowej i 0,56 mg żółcieni pomarańczowej FCF (E110), laku.

Tensart HCT, 160 mg + 25 mg
Każda tabletka powlekana zawiera 59,44 mg laktozy jednowodnej i 0,5 mg lecytyny sojowej.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletki powlekane.

Tensart HCT, 160 mg + 12,5 mg: czerwona, owalna, obustronnie wypukła tabletka powlekana, o wymiarach 15 x 6 mm, z oznaczeniem „V” na jednej stronie i „H” na drugiej stronie.
Tensart HCT, 160 mg + 25 mg: pomarańczowa, owalna, obustronnie wypukła tabletka powlekana, o wymiarach 15 x 6 mm, z oznaczeniem „V” na jednej stronie i „H” na drugiej stronie.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego u osób dorosłych.

Produkt złożony Tensart HCT o ustalonej dawce jest wskazany do stosowania u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi nie jest wystarczająco kontrolowane za pomocą monoterapii walsartanem lub hydrochlorotiazydem.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie

Zalecana dawka produktu leczniczego Tensart HCT X mg/Y mg to jedna tabletka powlekana raz na dobę. Zaleca się indywidualne dostosowanie dawki poszczególnych składników produktu. W każdym przypadku, przy dostosowaniu/zwiększaniu dawki poszczególnych składników należy uwzględniać ryzyko wystąpienia niedociśnienia i innych działań niepożądanych.
Jeśli istnieje kliniczne uzasadnienie, można rozważyć bezpośrednią zmianę z monoterapii na leczenie produktem złożonym o ustalonej dawce u pacjentów, których ciśnienie krwi nie jest wystarczająco kontrolowane za pomocą monoterapii walsartanem lub hydrochlorotiazydem, pod warunkiem, że produkt ten podaje się w dawce, która została wcześniej dobrana dla każdego składnika indywidualnie.

Po rozpoczęciu terapii należy ocenić odpowiedź kliniczną na leczenie produktem leczniczym Tensart HCT a jeśli ciśnienia krwi nie udaje się kontrolować, dawkę leku można zwiększyć poprzez zwiększenie dawki każdego ze składników do uzyskania dawki maksymalnej 320 mg/25 mg produktu Tensart HCT.

Działanie przeciwnadciśnieniowe jest wyraźnie zauważalne w ciągu 2 tygodni.
U większości pacjentów maksymalny efekt jest obserwowany w ciągu 4 tygodni. Jednakże, u niektórych pacjentów wymagane jest od 4 do 8 tygodni leczenia. Należy wziąć to pod uwagę przy dostosowaniu dawki.

Szczególne populacje

• Zaburzenia czynności nerek
  Nie ma konieczności dostosowywania dawkowania u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (wskaźnik przesączania klebuszkowego (GFR) ≥30 ml/min). Ze względu na składnik produktu, hydrochlorotiazyd, Tensart HCT jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR < 30 ml/min) i bezmoczem (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2).
• Cukrzyca
  Jednoczesne stosowanie walsartanu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą (patrz punkt 4.3).
• Zaburzenia czynności wątroby
  U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeń czynności wątroby przebiegającymi bez cholestazy nie należy stosować dawek większych niż 80 mg walsartanu na dobę (patrz punkt 4.4). Nie ma konieczności dostosowywania dawkowania u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Ze względu na składnik produktu, walsartan, Tensart HCT jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, marskością i cholestazą (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2).
• Stosowanie u osób w podeszłym wieku
  Nie ma konieczności zmiany dawkowania u osób w podeszłym wieku.
• Stosowanie u dzieci i młodzieży
  Z uwagi na brak danych na temat bezpieczeństwa i skuteczności, nie zaleca się stosowania produktu Tensart HCT u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.

Sposób podawania
Tensart HCT może być przyjmowany niezależnie od posiłków; powinien być podawany wraz z wodą.

4.3 Przeciwwskazania

• Nadwrażliwość na substancję czynną, inne produkty lecznicze będące pochodnymi sulfonamidów, olej sojowy, olej arachidowy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
• Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6).
• Ciężkie zaburzenia czynności wątroby, marskość żółciowa wątroby i cholestaza.
• Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min), bezmocz.
• Oporna na leczenie hipokaliemia, hiponatremia, hiperkalcemia i objawowa hiperurykemia.
• Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Tensart HCT z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji klebuszkowej, GFR<60 ml/min/1,73 m2) (patrz punkty 4.5 i 5.1).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

• Ostra toksyczność na układ oddechowy
  Po przyjęciu hydrochlorotiazydu notowano bardzo rzadko poważne przypadki ostrej toksyczności na układ oddechowy, w tym zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS, ang. acute respiratory distress syndrome). Obrzęk płuc zwykle rozwija się w ciągu kilku minut do kilku godzin po przyjęciu hydrochlorotiazydu. Początkowo objawy obejmują duszność, gorączkę, osłabioną czynność płuc i niedociśnienie tętnicze. Jeśli podejrzewa się rozpoznanie ARDS, należy odstawić Tensart HCT i zastosować odpowiednie leczenie. Hydrochlorotiazydu nie należy podawać pacjentom, u których wcześniej po przyjęciu hydrochlorotiazydu wystąpił ARDS.
• Zmiany stężenia elektrolitów w surowicy
  Walsartan
  Produkt nie jest zalecany w przypadku jednoczesnego stosowania suplementów potasu, leków moczopędnych oszczędzających potas, zamienników soli kuchennej zawierających potasu lub innych leków, które mogą powodować zwiększenie stężenia potasu (heparyna itp.). Należy zapewnić odpowiednie kontrolowanie stężenia potasu.
  Hydrochlorotiazyd
  Opisywano przypadki hipokaliemii podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu. Zaleca się częste monitorowanie stężenia potasu w surowicy.
  Leczenie tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym hydrochlorotiazydem, było związane z występowaniem hiponatremii i zasadowicy hipochloremicznej. Tiazydy, w tym hydrochlorotiazyd, nasilają wydalanie magnezu z moczem, co może prowadzić do hipomagnezemii. Tiazydowe leki moczopędne zmniejszają wydalanie wapnia, co może być przyczyną hiperkalcemii.
  U wszystkich pacjentów przyjmujących leki moczopędne należy oznaczać stężenie elektrolitów w surowicy w odpowiednich odstępach czasu.
• Pacjenci z niedoborem sodu i (lub) odwodnieni
  Pacjenci otrzymujący tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, powinni być obserwowani pod kątem objawów świadczących o zaburzeniach równowagi wodno-elektrolitowej.
  W rzadkich przypadkach na początku leczenia produktem Tensart HCT u pacjentów ze znacznym niedoborem sodu i (lub) odwodnionych, np. z powodu przyjmowania dużych dawek leków moczopędnych, może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze. Przed rozpoczęciem leczenia produktem Tensart HCT należy wyrównać niedobór sodu i (lub) objętość krwi krążącej.
• Pacjenci z ciężką przewlekłą niewydolnością serca lub innymi stanami związanymi ze stymulacją układu renina-angiotensyna-aldosteron.
  U pacjentów, u których czynność nerek może zależeć od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca), leczenie inhibitorami konwertazy angiotensyny związane było z oligurią i (lub) postępującą azotemią oraz, w rzadkich przypadkach, z ostrą niewydolnością nerek i (lub) śmiercią. Ocena stanu pacjentów z niewydolnością serca lub po przebytym zawale mięśnia sercowego powinna zawsze obejmować ocenę czynności nerek.
  Stosowanie produktu Tensart HCT u pacjentów z ciężką przewlekłą niewydolnością serca nie zostało ustalone.
  Dlatego nie można wykluczyć, że również stosowanie produktu Tensart HCT może być związane z zaburzeniami czynności nerek z uwagi na hamowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron. Nie należy stosować produktu Tensart HCT u tych pacjentów.
• Zwiężenie tętnicy nerkowej
  Produktu Tensart HCT nie należy stosować w leczeniu nadciśnienia u pacjentów z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej, bądź zwężeniem tętnicy zaopatrującej jedyną nerkę, ponieważ stężenie mocznika we krwi i stężenie kreatyniny w surowicy może być podwyższone u tych pacjentów.
• Hiperaldosteronizm pierwotny
  Produktu Tensart HCT nie należy stosować u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem z uwagi na zahamowanie aktywności układu renina-angiotensyna u tych osób.
• Zwiężenie zastawki aortalnej i zastawki dwudzielnej, kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory
  Podobnie jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia, wskazana jest szczególna ostrożność u pacjentów, u których występuje zwężenie zastawki aortalnej lub zastawki dwudzielnej lub kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory (HOCM).
• Zaburzenia czynności nerek
  Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek z klirensem kreatyniny ≥30 ml/min (patrz punkt 4.2). U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek przyjmujących Tensart HCT zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu, kreatyniny i kwasu moczowego w surowicy.
  Jednoczesne stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II (ARB) – w tym walsartanu – lub inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE) z aliskirenem u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73m2) jest przeciwwskazane (patrz punkty 4.3 i 4.5).
• Przeszczep nerki
  Dotychczas brak jest doświadczeń w zakresie bezpieczeństwa stosowania produktu Tensart HCT u pacjentów, którym niedawno przeszczepiono nerkę.
• Zaburzenia czynności wątroby
  Produkt Tensart HCT należy stosować ostrożnie u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby przebiegającymi bez cholestazy (patrz punkty 4.2 i 5.2). Tiazydy powinny być stosowane z ostrożnością u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby, gdyż niewielkie zmiany równowagi elektrolitycznej mogą wywołać śpiączkę wątrobową.
• Obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie
  Obrzęk naczynioruchowy, w tym obrzęk krtani i głośni, powodujący zwężenie dróg oddechowych i(lub) obrzęk twarzy, warg, gardła i (lub) języka zaobserwowano u pacjentów leczonych walsartanem; u niektórych z tych pacjentów już wcześniej występował obrzęk naczynioruchowy po zastosowaniu innych leków, w tym inhibitorów ACE. Należy natychmiast przerwać leczenie produktem leczniczym Tensart HCT u pacjentów, u których wystąpił obrzęk naczynioruchowy i nie należy go ponownie stosować u tych pacjentów (patrz punkt 4.8).
• Obrzęk naczynioruchowy jelit
  U pacjentów leczonych antagonistami receptora angiotensyny II, [w tym walsartanem,] notowano występowanie obrzęku naczynioruchowego jelit (patrz punkt 4.8). U tych pacjentów występowały ból brzucha, nudności, wymioty i biegunka. Objawy ustąpiły po przerwaniu leczenia antagonistami receptora angiotensyny II. Jeśli u pacjenta zostanie rozpoznany obrzęk naczynioruchowy jelit, należy przerwać stosowanie walsartanu i rozpocząć odpowiednią obserwację do czasu całkowitego ustąpienia objawów.
• Toczeń rumieniowaty układowy
  Zgłaszano przypadki nasilenia lub uaktywnienia układowego tocznia rumieniowatego pod wpływem tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu.
• Inne zaburzenia metaboliczne
  Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zmieniać tolerancję glukozy oraz zwiększać stężenie cholesterolu, triglicerydów i kwasu moczowego w surowicy. Pacjenci z cukrzycą mogą wymagać dostosowania dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.
  Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem oraz powodować nieznaczne, przemijające podwyższenie stężenia wapnia w surowicy przy braku znanych zaburzeń metabolizmu wapnia. Znaczna hiperkalcemia może świadczyć o współistniejącej nadczynności przytarczyc. Przed wykonaniem badań oceniających czynność przytarczyc należy przerwać stosowanie tiazydowych leków moczopędnych.
• Nadwrażliwość na światło
  Po zastosowaniu tiazydowych leków moczopędnych zgłaszano przypadki nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.8). Jeśli podczas leczenia wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwanie leczenia. Jeśli konieczne jest wznowienie terapii lekiem moczopędnym, zaleca się ochronę narażonej powierzchni ciała przed działaniem promieni słonecznych lub przed sztucznym promieniowaniem UVA.
• Ciąża
  W trakcie ciąży nie należy rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II (AIIRA). Jeśli dalsze leczenie AIIRA nie jest nieodzowne, u pacjentek planujących ciążę należy przejść na alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w trakcie ciąży. W przypadku stwierdzenia ciąży leczenie AIIRA należy natychmiast przerwać i, jeśli to właściwe, rozpocząć alternatywne leczenie (patrz punkty 4.3 i 4.6).
• Ogólne
  Należy zachować ostrożność u pacjentów, którzy już wcześniej doświadczyli reakcji nadwrażliwości na innych antagonistów receptora angiotensyny II. Wystąpienie reakcji nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd jest bardziej prawdopodobne u pacjentów z alergią i astmą.
• Nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką, ostra krótkowzroczność i jaskra wtórna zamkniętego kąta.
  Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przejściową krótkowzroczność i ostrą jaskrę zamkniętego kąta.
  Do objawów należą: nagle zmniejszenie ostrości widzenia lub ból oka. Objawy te występują zazwyczaj w ciągu godzin do tygodni po rozpoczęciu leczenia. Nieleczona jaskra ostra zamykającego się kąta może prowadzić do trwałej utraty wzroku.
  Głównym sposobem leczenia jest przerwanie stosowania hydrochlorotiazydu tak szybko jak to tylko jest możliwe. Jeśli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niewyrównane należy rozważyć szybkie leczenie lub interwencję chirurgiczną. Do czynników ryzyka sprzyjających wystąpieniu jaskry ostrej zamykającego się kąta może należeć alergia na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie.
• Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) (ang. Renin-Angiotensin-Aldosterone-system, RAAS)
  Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II (ang. Angiotensin Receptor Blockers, ARB) lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu (patrz punkty 4.5 i 5.1).
  Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane.
  U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II.
• Nieczerniakowy rak skóry
  Zwiększone ryzyko nieczerniakowego raka skóry (NMSC) [raka podstawnokomórkowego (BCC) i raka płaskonabłonkowego (SCC)] ze wzrastającą skumulowaną dawką hydrochlorotiazydu (HCTZ) obserwowano w dwóch badaniach epidemiologicznych na podstawie duńskiego National Cancer Rejestr. Działania fotosyntezy HCTZ mogłyby działać jako możliwy mechanizm dla NMSC.
  Pacjenci przyjmujący HCTZ powinni zostać poinformowani o ryzyku NMSC i powinni regularnie sprawdzać skórę pod kątem nowych zmian i niezwłocznie zgłaszać wszelkie podejrzane zmiany skórne. Możliwe środki zapobiegawcze, takie jak ograniczona ekspozycja na światło słoneczne i promienie UV, aw przypadku ekspozycji należy poinformować pacjentów o odpowiedniej ochronie, aby zminimalizować ryzyko raka skóry. Podejrzane zmiany skórne powinny być niezwłocznie badane, w tym badania histologiczne biopsji. Konieczne może być ponowne rozważenie zastosowania HCTZ u pacjentów, którzy doświadczyli poprzedniego NMSC (patrz także punkt 4.8).
• Produkt leczniczy Tensart HCT zawiera laktozę
  Produkt leczniczy nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
• Tensart HCT zawiera lecytynę (olej sojowy)
  Produkt leczniczy jest przeciwwskazany u pacjentów z nadwrażliwością na orzeszki ziemne lub soję.
• Tensart HCT zawiera sód
  Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy produkt uznaje się za „wolny od sodu”.
• Produkt leczniczy Tensart HCT o mocy 160 mg + 12,5 mg zawiera również żółcień pomarańczową FCF (E110), lak, która może powodować reakcje uczuleniowe.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Interakcje związane ze stosowaniem walsartanu i hydrochlorotiazydu

Równoczesne stosowanie, które nie jest zalecane

• Lit
  Zgłaszano przypadki odwracalnego zwiększenia stężenia litu w surowicy i nasilenia jego toksyczności podczas jednoczesnego podawania litu z inhibitorami ACE, antagonistami receptorów angiotensyny II, i tiazydami, w tym hydrochlorotiazydu. Ponieważ klirens nerkowy litu jest zmniejszony przez tiazydy, ryzyko toksyczności litu może się zwiększyć. /…/ Z powodu braku doświadczeń w zakresie jednoczesnego stosowania walsartanu i litu, nie zaleca się tego leczenia skojarzonego. Jeśli takie leczenie skojarzone okaże się konieczne, zaleca się ścisłe kontrolowanie stężenia litu w surowicy.

Wymagana ostrożność przy jednoczesnym stosowaniu

• Inne leki przeciwnadciśnieniowe
  Tensart HCT może nasilać działanie hipotensyjne innych leków przeciwnadciśnieniowych (np. guancydyny, metylodopy, leków beta-adrenolitycznych, leków rozszerzających naczynia, leków blokujących kanały wapniowe, inhibitorów konwertazy angiotensyny, leków blokujących receptory angiotensyny i bezpośrednich inhibitorów reniny).
  Dane badania klinicznego wykazały, że podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) w wyniku jednoczesnego zastosowania inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub ailskirenu jest związana z większą częstością występowania zdarzeń niepożądanych, takich jak: niedociśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostra niewydolność nerek) w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.1).
• Aminy presyjne (np. noradrenalina, adrenalina)
  Możliwe jest osłabienie reakcji na aminy presyjne. Znaczenie kliniczne tego działania jest wątpliwe i nie jest wystarczające do wykluczenia ich stosowania.
• Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), w tym selektywne inhibitory COX-2, kwas acetylosalicylowy w dawce >3 g/dobę i nieselektywne NLPZ
  NLPZ mogą osłabiać hipotensyjne działanie zarówno antagonistów receptora angiotensyny II, jak i hydrochlorotiazydu, gdy leki te podawane są jednocześnie. Ponadto, jednoczesne stosowanie produktu Tensart HCT i NLPZ może prowadzić do pogorszenia czynności nerek i zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Z tego względu zaleca się kontrolę czynności nerek na początku leczenia, jak również zapewnienie odpowiedniego nawodnienia pacjenta.

Interakcje związane ze stosowaniem walsartanu

• Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) lekami z grupy ARB, ACE i aliskirenem
  Przy równoczesnym podawaniu ARB, w tym walsartanu, z innymi lekami blokującymi układ RAA, takimi jak ACEi lub aliskiem wskazana jest ostrożność (patrz punkt 4.4).
  Jednoczesne stosowanie antagonistów receptorów angiotensyny (ARB) – w tym walsartanu – lub inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACEi) z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniami czynności nerek GFR <60 ml/min/1,73m2) (patrz punkt 4.3).

Równoczesne stosowanie, które nie jest zalecane

• Leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu, zamienniki soli kuchennej zawierające potas i inne substancje, które mogą zwiększać stężenie potasu
  Jeśli zostanie stwierdzona konieczność zastosowania produktu leczniczego wpływającego na stężenie potasu w skojarzeniu z walsartanem, zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w osoczu.

Nośniki
Wyniki badania metodą in vitro wskazują, że walsartan jest substratem wątrobowego nośnika wychwytu OATP1B1/ OATP1B 3 i wątrobowego nośnika wypływu MRP2. Znaczenie kliniczne tego odkrycia jest nieznane. Jednoczesne stosowanie inhibitorów nośnika wychwytu (ryfampicyny, cyklosporyny) lub nośnika wypływu (rytonawir) może zwiększać wpływ walsartanu na organizm. Należy zachować odpowiednią ostrożność podczas jednoczesnego rozpoczynania lub kończenia leczenia tymi lekami.

Brak interakcji
W badaniach interakcji lekowych walsartanu nie stwierdzono istotnych klinicznie interakcji z walsartanem i żadną z następujących substancji: cymetydyna, warfaryna, furosemid, digoksyna, atenolol, indometacyna, hydrochlorotiazyd, amlodypina i glibenklamid. Digoksyna i indometacyna mogą wchodzić w interakcje z hydrochlorotiazydem, będącym składnikiem Tensart HCT (patrz interakcje związane ze stosowaniem hydrochlorotiazydu).

Interakcje związane ze stosowaniem hydrochlorotiazydu

Jednoczesne stosowanie wymagające zachowania ostrożności

• Produkty lecznicze wpływające na stężenie potasu w surowicy krwi
  Działanie hydrochlorotiazydu mogą nasilać równocześnie podawane leki (np. leki moczopędne zwiększające wydalanie potasu z moczem, kortykosteroidy, leki przeczyszczające, ACTH, amfoterycyna, karbenoksolon, penicylina G, kwas salicylowy i jego pochodne).
  W przypadku jednoczesnego stosowania tych leków ze skojarzeniem walsartanu i hydrochlorotiazydu zaleca się monitorowanie stężenia potasu w osoczu. Leki te mogą nasilać wpływ hydrochlorotiazydu na stężenie potasu w surowicy (patrz punkt 4.4).
• Produkty lecznicze, które mogą wywołać torsade de pointes
  Hydrochlorotiazyd podawany z produktami leczniczymi, które mogą wywołać częstoskurcz komorowy typu torsade de pointes, należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko wystąpienia hipokaliemii, w szczególności z lekami z klasy Ia, lekami przeciwarytmicznymi z klasy III oraz niektórymi lekami przeciwpsychotycznymi.
• Produkty lecznicze wpływające na stężenie sodu w surowicy krwi
  Działanie leków moczopędnych polegające na zmniejszaniu stężenia sodu mogą nasilać następujące równocześnie podawane produkty lecznicze: leki przeciwdepresyjne, przeciwpsychotyczne, przeciwpadaczkowe itp. W razie długotrwałego podawania tych produktów leczniczych należy zachować ostrożność.
• Glikozydy naparstnicy
  Może wystąpić hipokaliemia lub hipomagnezemia wywołana przez tiazydowe leki moczopędne, nasilająca toksyczność glikozydów naparstnicy. W przypadku jednoczesnego stosowania tych leków ze skojarzeniem walsartanu i hydrochlorotiazydu zaleca się monitorowanie stężenia potasu w osoczu.
• Leki przeciwarytmiczne
  Tiazydowe leki moczopędne mogą nasilać działanie leków przeciwarytmicznych z grupy antagonistów receptora beta-adrenergicznego, chinidyny i pochodnych na układ bodźcoprzewodzący serca, w wyniku hipokaliemii i hipomagnezemii.
• Leki przeciwcukrzycowe (doustne leki przeciwcukrzycowe i insulina)
  Doustne leki przeciwcukrzycowe i insulina mogą wymagać dostosowania dawki, ponieważ hydrochlorotiazyd może nasilać nietolerancję glukozy.
• Kolestyramina i kolestypol
  W jelitach substancje te wiążą hydrochlorotiazyd. W przypadku jednoczesnego podawania kolestyraminy lub kolestypolu wchłanianie hydrochlorotiazydu może być zmniejszone o około 85% i 43% odpowiednio.
• Leki zwiotczające mięśnie
  Możliwe jest nasilenie działania zwiotczającego leków niedepolaryzujących (np. tubokuraryny).
• Amantadyna
  Tiazydowe leki moczopędne mogą zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych amantadyny.
• Leki przeciwzapalne
  Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) mogą zmniejszać działanie moczopędne, natynkowe i przeciwnadciśnieniowe tiazydowych leków moczopędnych. U niektórych pacjentów z zaburzeniami czynności nerek jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i NLPZ może prowadzić do pogorszenia czynności nerek. Zwykle jest to odwracalne.
• Leki zwiększające stężenie kwasu moczowego w surowicy
  Tiazydowe leki moczopędne mogą nasilać hiperurykemię i zmniejszać skuteczność leków stosowanych w leczeniu dny moczanowego.
• Kalcytriol
  Tiazydowe leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem i powodować hiperkalcemię. W przypadku jednoczesnego stosowania kalcytriolu i tiazydowych leków moczopędnych może wystąpić hiperkalcemia.
• Metotreksat
  Tiazydowe leki moczopędne mogą zmniejszać klirens nerkowy metotreksatu, co może prowadzić do mielosupresji.
• Cyklosporyna
  Tiazydowe leki moczopędne mogą nasilać hiperurykemię i zmniejszać skuteczność leków stosowanych w leczeniu dny moczanowego.
• Topiramat
  Wyniki badań klinicznych wskazują, że jednoczesne stosowanie topiramatu i hydrochlorotiazydu może wiązać się ze zwiększonym ryzykiem hipokaliemii.

4.6 Ciąża i laktacja

Ciaża
Kategoria D (I trymestr) i D (II i III trymestr)

Epidemiologiczne dowody dotyczące ryzyka stosowania leków blokujących układ renina-angiotensyna w pierwszym trymestrze ciąży nie są rozstrzygające. Jednakże nie można wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka wad wrodzonych u płodu. Jeżeli u pacjentki przyjmującej produkt Tensart HCT zostanie potwierdzona ciąża, należy jak najszybciej przerwać stosowanie produktu Tensart HCT.

Stosowanie leków blokujących układ renina-angiotensyna jest przeciwwskazane w II i III trymestrze ciąży (patrz punkt 4.3). Wiadomo, że stosowanie leków blokujących układ renina-angiotensyna w II i III trymestrze ciąży wywołuje u człowieka działanie toksyczne na płód (obniżenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia kości czaszki) i działanie toksyczne na noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia).

Jeżeli w trakcie ciąży wystąpiła ekspozycja na leki blokujące układ renina-angiotensyna, należy wykonać badanie ultrasonograficzne w celu oceny kości czaszki i czynności nerek płodu. U noworodków, których matki przyjmowały leki blokujące układ renina-angiotensyna, należy uważnie obserwować występowanie niedociśnienia tętniczego.

Oprócz tego, hydrochlorotiazyd przenika przez łożysko. Stosowanie tiazydów w czasie ciąży wiąże się z ryzykiem wystąpienia żółtaczki u płodu lub noworodka, małopłytkowości i prawdopodobnie innych działań niepożądanych, które występują u dorosłych.

Na podstawie powyższych informacji, kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować odpowiednią antykoncepcję podczas leczenia produktem Tensart HCT. Jeśli u pacjentki planowana jest ciąża, należy przerwać stosowanie produktu Tensart HCT i zastąpić go innym lekiem przeciwnadciśnieniowym o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku stwierdzenia ciąży leczenie produktem Tensart HCT należy natychmiast przerwać i, jeśli to właściwe, rozpocząć alternatywne leczenie.

Karmienie piersią
Nie wiadomo, czy walsartan jest wydzielany do mleka kobiecego, natomiast wiadomo, że hydrochlorotiazyd jest wydzielany do mleka kobiecego. Ponieważ może wystąpić ryzyko dla niemowląt karmionych piersią, produktu Tensart HCT nie należy stosować w okresie karmienia piersią lub należy podjąć decyzję o zaprzestaniu karmienia piersią, uwzględniając korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki.

Płodność
Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu produktu Tensart HCT na płodność u ludzi. Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu walsartanu na płodność.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas leczenia mogą wystąpić zawroty głowy lub zmęczenie. Należy zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi podczas leczenia skojarzonego walsartanem i hydrochlorotiazydem były: zawroty głowy i zmęczenie. Większość działań niepożądanych była łagodna i przemijająca i nie wymagała przerwania leczenia.

Poniżej wymieniono działania niepożądane związane ze stosowaniem produktu Tensart HCT według klasyfikacji układów i narządów oraz częstości występowania. Częstość występowania zdefiniowano jako: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. /…/

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: Antagoniści receptora angiotensyny II w połączeniu z lekami moczopędnymi, kod ATC: C09DA03.

Walsartan jest silnym, specyficznym i selektywnym antagonistą receptora angiotensyny II typu 1 (AT1). Wskazuje on około 20 000 razy większe powinowactwo do receptora AT1 niż do receptora AT2. Działanie walsartanu nie zależy od drogi syntezy angiotensyny II. Wskazuje on działanie antagonistyczne niezależne od agonisty, nie hamując kinazy II, enzymu rozkładającego bradykininę. W związku z tym nie zwiększa on działania niepożądanych zależnych od bradykininy. /…/

Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Działanie moczopędne tiazydów polega na hamowaniu wchłaniania zwrotnego sodu w dalszym odcinku kanalika krętego nefronu. Zwiększa on wydalanie sodu i chloru w równoważnych ilościach. Wzmożone wydalanie sodu może być związane z pewną utratą potasu i wodorowęglanów. Mechanizm działania hipotensyjnego polega na wywołaniu hipowolemii, spowodowanej działaniem moczopędnym, oraz zmniejszeniu obwodowego oporu naczyniowego. /…/

W badaniu klinicznym u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, u których nie uzyskano odpowiedniej kontroli ciśnienia tętniczego po 4 tygodniach leczenia walsartanem w monoterapii w dawce 160 mg, dodanie 12,5 mg hydrochlorotiazydu powodowało dodatkowe obniżenie ciśnienia skurczowego/dystolicznego odpowiednio o 6,5/3,5 mmHg. Dodanie 25 mg hydrochlorotiazydu powodowało dodatkowe obniżenie ciśnienia skurczowego/dystolicznego odpowiednio o 8,5/4,5 mmHg.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Walsartan
Wchłanianie walsartanu po podaniu doustnym jest szybkie, ale wielkość wchłaniania jest bardzo zróżnicowana. Średnia biodostępność absolutna walsartanu wynosi około 25% (zakładając zmienność 10%-35%). /…/ Wiązanie walsartanu z białkami osocza, głównie z albuminą, jest wysokie (94-97%). /…/ Walsartan jest usuwany z krążenia głównie w postaci niezmienionej, głównie przez wydzielanie do żółci (około 70% dawki) i w mniejszym stopniu przez nerki (około 30%). /…/ Okres półtrwania walsartanu wynosi 6 godzin. /…/

Hydrochlorotiazyd
Hydrochlorotiazyd jest szybko wchłaniany z przewodu pokarmowego. Biodostępność hydrochlorotiazydu wynosi około 70%. Wiązanie hydrochlorotiazydu z białkami osocza wynosi 64%. Hydrochlorotiazyd nie ulega metabolizmowi i jest szybko wydalany przez nerki. /…/ Okres półtrwania hydrochlorotiazydu wynosi 5-15 godzin. /…/

Walsartan i hydrochlorotiazyd
Współpodawanie walsartanu i hydrochlorotiazydu nie ma wpływu na farmakokinetykę walsartanu. Podawanie walsartanu z hydrochlorotiazydem powoduje zmniejszenie stężenia hydrochlorotiazydu we krwi o około 15-30% bez wpływu na wydalanie leku z moczem lub jego działanie moczopędne.

5.3 Dane przedkliniczne dotyczące bezpieczeństwa

Dane przedkliniczne uzyskane w konwencjonalnych badaniach toksyczności, genotoksyczności i rakotwórczości nie ujawniły szczególnego zagrożenia dla ludzi.

6. INNE INFORMACJE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Tensart HCT, 160 mg + 12,5 mg, tabletki powlekane
Substancje pomocnicze: celuloza mikrokrystaliczna, kroskarmeloza sodowa, laktoza jednowodna, magnezu stearynian, krzemionka koloidalna bezwodna, hypromeloza, makrogol 6000, dwutlenek tytanu (E171), żółcień pomarańczowa FCF (E110), lak, lecytyna sojowa.

Tensart HCT, 160 mg + 25 mg, tabletki powlekane
Substancje pomocnicze: celuloza mikrokrystaliczna, kroskarmeloza sodowa, laktoza jednowodna, magnezu stearynian, krzemionka koloidalna bezwodna, hypromeloza, makrogol 6000, dwutlenek tytanu (E171), tlenek żelaza czerwony (E172), tlenek żelaza żółty (E172), lecytyna sojowa.

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Brak istotnych niezgodności.

6.3 Okres ważności

3 lata.

6.4 Specjalne środki ostrożności dotyczące przechowywania

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią. Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C.

6.5 Rodzaj opakowania i wielkość opakowania

Blister z folii PVC/PVDC i folii aluminiowej. Opakowania 10, 14, 28, 30, 50, 56, 84, 90, 98 i 100 tabletek powlekanych.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Instrukcja stosowania

Brak specjalnych instrukcji.

6.7 Podmiot odpowiedzialny

KRKA, d.d., Novo mesto, Šmarješka cesta 6, 8501 Novo mesto, Słowenia

6.8 Data zatwierdzenia

Data pierwszej autoryzacji: 2015-07-30
Data ostatniej odnowienia: 2023-07-27