Montelukast Sandoz, Granulat

Ulotka: Montelukast Sandoz, Granulat

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Montelukast Sandoz, 4 mg, granulat

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda saszetka z granulatem zawiera montelukast sodowy w ilości odpowiadającej 4 mg montelukastu (Montelukastum).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Granulat.
Biały lub białawy granulat.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Montelukast Sandoz jest wskazany jako lek dodatkowy w leczeniu przewlekłej astmy oskrzelowej łagodnej i umiarkowanej u pacjentów w wieku od 6 miesięcy do 5 lat, u których nie można uzyskać wystarczającej kontroli objawów za pomocą wziewnych kortykosteroidów oraz doraźnie stosowanych krótko działających beta-agonistów.

Montelukast Sandoz może być również stosowany zamiast małych dawek wziewnych kortykosteroidów u pacjentów w wieku od 2 do 5 lat z przewlekłą astmą łagodną, u których w ostatnim okresie nie występowały ciężkie napady astmy wymagające zastosowania doustnych kortykosteroidów i którzy nie są w stanie prawidłowo stosować kortykosteroidów wziewnych (patrz punkt 4.2).

Montelukast Sandoz jest również wskazany w zapobieganiu astmie oskrzelowej u pacjentów w wieku 2 lat i starszych, w której cechą dominującą jest wysiłkowy skurcz oskrzeli.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie
Ten produkt leczniczy jest przeznaczony do stosowania u dzieci po nadzorem osoby dorosłej.
Dawką dla dzieci w wieku od 6 miesięcy do 5 lat jest jedna saszetka z granulatem 4 mg na dobę, przyjmowana wieczorem. Dostosowanie dawki w tej grupie wiekowej nie jest konieczne. Ograniczona jest ilość danych z badań klinicznych dotyczących skuteczności produktu u dzieci w wieku od 6 miesięcy do 2 lat z przewlekłą astmą oskrzelową. Po upływie 2 do 4 tygodni należy ocenić reakcję pacjenta na leczenie montelukastern. W razie braku odpowiedzi leczenie należy przerwać. Nie zaleca się stosowania produktu Montelukast Sandoz w postaci granulatu u dzieci w wieku poniżej 6 miesięcy.

Sposób podania
Montelukast Sandoz można podawać dziecku albo bezpośrednio do polknięcia, albo po zmieszaniu z łyżeczką zimnego lub o temperaturze pokojowej miękkiego pokarmu (np. musu jabłkowego, lodów, marchewki i ryżu). Saszetkę należy otworzyć bezpośrednio przed użyciem. Po otwarciu saszetki trzeba niezwłocznie (w ciągu 15 minut) podać cały granulat. Granulatu zmieszanego z pokarmem nie wolno przechowywać na później. Produkt Montelukast Sandoz nie jest przeznaczony do rozpuszczania w płynie przed podaniem. Jednak płyn można podać dziecku do popicia po podaniu leku. Produkt Montelukast Sandoz można podawać niezależnie od posiłków.

Zalecenia ogólne
Terapeutyczny wpływ produktu Montelukast Sandoz na wskaźniki kontroli astmy oskrzelowej jest widoczny w pierwszej dobie. Pacjentów należy poinformować, że przyjmowanie produktu Montelukast Sandoz należy kontynuować zarówno wtedy, gdy objawy astmy są pod kontrolą, jak i w okresach zaostrzenia astmy.

Dostosowanie dawki nie jest konieczne u pacjentów z niewydolnością nerek lub zaburzeniami czynności wątroby o nasileniu lekkim do umiarkowanego. Nie ma danych dotyczących pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Dawka leku jest jednakowa dla dziewcząt i chłopców.

Stosowanie produktu Montelukast Sandoz zamiast małych dawek kortykosteroidów wziewnych w leczeniu przewlekł� astmy łagodnej
Montelukast nie jest zalecany do stosowania w monoterapii u pacjentów z przewlekłą astmą umiarkowaną. Stosowanie montelukastu zamiast małych dawek kortykosteroidów wziewnych u dzieci w wieku od 2 do 5 lat z przewlekłą astmą łagodną należy rozważać tylko wtedy, jeśli w ostatnim czasie nie występowały u nich ciężkie napady astmy wynagające podania kortykosteroidów doustnych i jeśli pacjent nie potrafi prawidłowo stosować kortykosteroidów wziewnych (patrz punkt 4.1). Zgodnie z definicją, przewlekła astma łagodna charakteryzuje się występowaniem objawów astmy częściej niż raz w tygodniu, ale rzadziej niż raz na dobę, występowaniem objawów nocnych częściej niż dwa razy w miesiącu, ale rzadziej niż raz w tygodniu oraz prawidłową czynnością płuc w okresie między kolejnymi epizodami. Jeśli do wizyty kontrolnej (zwykle w ciągu miesiąca) nie udaje się zadowalająco opanować objawów, należy rozważyć zastosowanie dodatkowego lub innego leku przeciwzapalnego, zgodnie z systemem stopniowania leczenia astmy. Należy okresowo oceniać stopień opanowania objawów astmy.

Stosowanie produktu Montelukast Sandoz w zapobieganiu astmie oskrzelowej u dzieci w wieku od 2 do 5 lat, gdy dominująca cechą astmy jest wysiłkowy skurcz oskrzeli
U dzieci w wieku od 2 do 5 lat skurcz oskrzeli wywołany wysiłkiem fizycznym może być głównym objawem przewlekłej astmy oskrzelowej, wymagającym leczenia wziewnymi kortykosteroidami. Stan pacjenta należy ocenić po upływie 2 do 4 tygodni leczenia montelukastem. W razie nie uzyskania zadowalającej odpowiedzi, należy rozważyć dodatkowe lub inne leczenie.

Stosowanie produktu Montelukast Sandoz a inne metody leczenia astmy oskrzelowej
Jeśli produkt Montelukast Sandoz jest stosowany jako lek uzupełniający dla wziewnych kortykosteroidów, nie powinno się nagle zastępować tych leków produktem Montelukast Sandoz (patrz punkt 4.4).

Tabletki powlekane 10 mg są przeznaczone dla dorosłych i młodzieży w wieku 15 lat i starszej.

Tabletki do rozgryzania i żucia 5 mg są przeznaczone dla dzieci w wieku od 6 do 14 lat.

Tabletki do rozgryzania i żucia 4 mg stanowią alternatywną postać dla dzieci w wieku od 2 do 5 lat.

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Rozpoznania przewlekłej astmy oskrzelowej u bardzo małych dzieci (w wieku od 6 miesięcy do 2 lat) powienien dokonać pediatra lub pulmonolog.

Pacjentów należy poinformować, że nie wolno stosować montelukastu w postaci doustnej do leczenia ostrych napadów astmy i że w takim przypadku powinni mieć możliwość szybkiego zastosowania odpowiednich leków używanych dotychczas. Jeśli wystąpi ostry napad astmy, należy zastosować krótko działający wziewny beta-minetyk. Jeśli konieczne jest stosowanie więcej niż dotychczas inhalacji krótko działającego beta-minetyku, należy jak najszybciej zasięgnąć porady lekarza.

Nie należy nagle zastępować montelukastem kortykosteroidów wziewnych lub doustnych.

Brak danych, które wskazywałyby na możliwość zmniejszenia dawki kortykosteroidów doustnych podczas jednoczesnego stosowania montelukastu.

W rzadkich przypadkach u pacjentów przyjmujących leki przeciwastmatyczne, w tym montelukast, może wystąpić układowa cozynofilia, niekiedy z klinicznymi cechami zapalenia naczyń, które odpowiadają obrazowi zespołu Churga-Strauss, często leczonego kortykosteroidami stosowanymi ogólnie. Przypadki te zazwyczaj (choć nie zawsze) wiązały się ze zmniejszeniem dawki lub odstawieniem doustnych kortykosteroidów. Nie można wykluczyć ani potwierdzić, że stosowanie antagonistów receptora leukotrienowego może wiązać się z występowaniem zespołu Churga-Strauss. Lekarze powinni zwracać uwagę na występujące u pacjentów objawy, takie jak cozynofilia, wysypka pochodzenia naczyniowego, zaostrzenie objawów płucnych, powikłania kardiologiczne i (lub) neuropatia. Pacjentów, u których wystąpią takie objawy, należy ponownie zbadać i zweryfikować stosowany dotychczas schemat leczenia.

Leczenie montelukastem nie zwalnia pacjentów z astmą aspirynową z zakazu stosowania kwasu acetylosalicylowego i innych niesteroidowych leków przeciwzapalnych.

Zdarzenia o podłożu neuropsychiatrycznym, takie jak zmiany w zachowaniu, depresja i sklonności samobójcze były zgłaszane we wszystkich grupach wiekowych przyjmujących montelukast (patrz punkt 4.8). Objawy mogą być poważne i utrzymywać się, jeśli leczenie nie zostanie przerwane. Dlatego należy przerwać leczenie montelukastem, jeśli podczas leczenia wystąpią zdarzenia o podłożu neuropsychiatrycznym. Pacjentów i (lub) opiekunów należy poinformować, aby zwracali uwagę na zdarzenia o podłożu neuropsychiatrycznym i poinstruować o konieczności powiadomienia lekarza prowadzącego w przypadku wystąpienia takich zmian w zachowaniu.

Produkt leczniczy Montelukast Sandoz zawiera sód
Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) w jednej saszetce, to znaczy produkt leczniczy uznawany jest za „wolny od sodu”.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Montelukast można podawać jednocześnie z innymi lekami zwykle stosowanymi w zapobieganiu i długotrwałym leczeniu astmy. W badaniach interakcji leków montelukast w zalecanej dawce terapeutycznej nie wpływał istotnie klinicznie na farmakokinetykę następujących leków: teofiliny, prednizonu, prednizolonu, doustnych środków antykoncepcyjnych (etynyloestradiol z noretyndronem 35:1), terfenadyny, digoksyny i warfaryny.

Pole pod krzywą stężenia montelukastu w osoczu (AUC) u osób, które otrzymywały jednocześnie fenobarbital, zmniejszało się o około 40%. Ponieważ montelukast jest metabolizowany przez izoenzymy CYP 3A4, 2C8 i 2C9, należy zachować ostrożność (zwłaszcza u dzieci) podczas jednoczesnego podawania montelukastu z lekami indukującymi aktywność tych enzymów, takimi jak fenytoina, fenobarbital i rythmpicyna.

Badania in vitro wykazały, że montelukast jest silnym inhibitorem izoenzymu CYP2C8. Jednak dane z klinicznego badania interakcji montelukastu z rozyglitazonem (substrat testowy, reprezentujący leki metabolizowane głównie przez CYP2C8) wykazały, że montelukast nie hamuje in vivo aktywności CYP2C8. W związku z tym nie są spodziewane istotne zmiany w przemianie leków metabolizowanych przez ten enzym (takich jak paklitaksel, rozyglitazon i repaglinid).

W badaniach in vitro wykazano, że montelukast jest substratem CYP2C8 i w znacznie mniejszym stopniu 2C9 i 3A4. W klinicznym badaniu interakcji leków z zastosowaniem montelukastu i gemfibrozylu (inhibitora zarówno CYP 2C8, jak i 2C9) wykazano, że gemfibrozyl 4,4-krotnie zwiększa ogólnoustrojową ekspozycję na montelukast. W rutynowej praktyce nie jest konieczne dostosowanie dawkowania montelukastu podawanego jednocześnie z gemfibrozyłem lub innymi silnymi inhibitorami CYP2C8, ale lekarz powinien wziąć pod uwagę możliwość zwiększenia częstości działań niepożądanych.
Na podstawie danych z badań in vitro nie oczekuje się występowania klinicznie istotnych interakcji leku ze słabszymi inhibitorami CYP2C8 (np. trimetoprimem). Jednoczesne podawanie montelukastu z itrakonazolem, silnym inhibitorem CYP3A4, nie zwiększało znacząco ogólnoustrojowej ekspozycji na montelukast.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Stosowanie podczas ciąży
Badania na zwierzętach nie wykazują szkodliwego wpływu na przebieg ciąży lub rozwój zarodka i (lub) płodu.

Ograniczone dane dotyczące zastosowania montelukastu u kobiet w ciąży nie sugerują istnienia związku przyczynowego między podawaniem produktu Montelukast Sandoz a występowaniem wad rozwojowych (np. wad kończyn), rzadko opisywanych w skali całego świata po wprowadzeniu produktu do obrotu.

Montelukast Sandoz można stosować w okresie ciąży jedynie wówczas, gdy zostanie to uznane za bezwzględnie konieczne.

Stosowanie w okresie karmienia piersią
Badania na szczurach wykazały, że montelukast przenika do mleka (patrz punkt 5.3). Nie wiadomo, czy montelukast przenika do mleka kobiecego.

Montelukast Sandoz można stosować u kobiet karmiących piersią jedynie wówczas, gdy zostanie to uznane za bezwzględnie konieczne.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Montelukast nie powinien wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Jednak pacjenci zgłaszali senność lub zawroty głowy.

4.8 Działania niepożądane

Montelukast był oceniany w następujących badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z astmą przewlekłą:

• tabletki powlekane 10 mg u około 4000 pacjentów (dorosłych i młodzieży) w wieku 15 lat i starszych,
• tabletki powlekane 10 mg u około 400 dorosłych pacjentów i młodzieży (w wieku 15 lat i starszych) z sezonowym alergicznym zapaleniem błony śluzowej nosa i astmą
• tabletki do rozgryzania i żucia 5 mg u około 1750 dzieci w wieku od 6 do 14 lat,
• tabletki do rozgryzania i żucia 4 mg u 851 dzieci w wieku od 2 do 5 lat oraz
• granulat 4 mg u 175 dzieci w wieku od 6 miesięcy do 2 lat.

Montelukast był oceniany w następującym badaniu klinicznym z udziałem pacjentów z astmą okresową:

• granulat i tabletki do rozgryzania i żucia 4 mg u 1038 dzieci w wieku od 6 miesięcy do 5 lat.

W badaniach klinicznych następujące działania niepożądane związane ze stosowaniem leku były notowane często (≥1/100 do <1/10) u pacjentów leczonych montelukastem i występowały częściej niż u pacjentów otrzymujących placebo:

Klasyfikacja układów i narządów	Pacjenci w wieku 15 lat i starsi (dwa badania 12-tygodniowe; n=795)	Dzieci w wieku od 6 do 14 lat (jedno badanie 8-tygodniowe; n=201); (dwa badania 56-tygodniowe; n=615)	Dzieci w wieku od 2 do 5 lat (jedno badanie 12-tygodniowe; n=461); (jedno badanie 48-tygodniowe; n=278)	Dzieci w wieku od 6 miesięcy do 2 lat (jedno badanie 6-tygodniowe; n=175)
Zaburzenia układu nerwowego	ból głowy	ból głowy		hiperkinezja
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia				astma oskrzelowa
Zaburzenia żołądka i jelit	ból brzucha		ból brzucha	biegunka
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej				wypryskowe zapalenie skóry, wysypka
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania			pragnienie

Profil bezpieczeństwa nie zmieniał się podczas długotrwałego stosowania (do 2 lat u osób dorosłych i do 12 miesięcy u dzieci w wieku od 6 do 14 lat) w ramach badań klinicznych u ograniczonej liczby pacjentów.

Łącznie 502 dzieci w wieku od 2 do 5 lat było leczonych montelukastem przez co najmniej 3 miesiące, 338 przez 6 miesięcy lub dłużej i 534 przez 12 miesięcy lub dłużej. Również u tych pacjentów profil bezpieczeństwa nie zmieniał się podczas długotrwałego leczenia.

Profil bezpieczeństwa nie zmieniał się u dzieci w wieku od 6 miesięcy do 2 lat podczas leczenia trwającego do 3 miesięcy.

Doświadczenie po wprowadzeniu montelukastu do obrotu

Działania niepożądane zgłaszane po wprowadzeniu montelukastu do obrotu wymieniono w poniższej tabeli według klasyfikacji układów i narządów, stosując szczególną terminologię. Kategorie częstości określono na podstawie odpowiednich badań klinicznych.

Klasyfikacja układów i narządów	Działanie niepożądane	Częstość*
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze	Zakażenie górnych dróg oddechowych$	Bardzo często
Zaburzenia krwi i układu chłonnego	Zwiększona skłonność do krwawień	Rzadko
	Małopłytkowość	Bardzo rzadko
Zaburzenia układu immunologicznego	Reakcje nadwrażliwości, w tym anafilaksja	Niezbyt często
	Nacicki eozynofilowe w wątrobie	Bardzo rzadko
Zaburzenia psychiczne	Niezwykłe marzenia seme (w tym koszmary seme), bezsenność, lunatykowanie, lęk, pobudzenie, w tym zachowanie agresywne lub wrogość, depresja, nadmierna aktywność psychoruchowa (w tym drażliwość, niepokój ruchowy, drżenie1)	Niezbyt często
	Zaburzenia uwagi, zaburzenia pamięci, tiki	Rzadko
	Omamy, dezorientacja, myśli i zachowania samobójcze (skłonności samobójcze), jakanie, objawy obsesyjno-kom pulsywne	Bardzo rzadko
Zaburzenia układu nerwowego	Zawroty głowy, senność, parestezie i (lub) niedoczulica, napady drgawkowe	Niezbyt często
Zaburzenia serca	Kołatanie serca	Rzadko
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia	Krwawienie z nosa	Niezbyt często
	Zespół Churga-Strauss (CSS) (patrz punkt 4.4), cozynofilia płucna	Bardzo rzadko
Zaburzenia żołądka i jelit	Biegunka8, nudności8, wymioty8	Często
	Suchość w jamie ustnej, niestrawność	Niezbyt często
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych	Zwiększona aktywność aminotransferaz w surowicy (AIAT, AspAT)	Często
	Zapalenie wątroby (również cholestatyczne, wątrobowo- komórkowe i mieszane uszkodzenie wątroby)	Bardzo rzadko
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej	Wysypka8	Często
	Powstawanie śiniaków, pokrzywka, świąd	Niezbyt często
	Obrzęk naczynioruchowy	Rzadko
	Rumień guzowaty, rumień wielopostaciowy	Bardzo rzadko
Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej	Bóle stawów, bole mięśni w tym kurcze mięśni	Niezbyt często
Zaburzenia nerek i dróg moczowych	Enureza	Niezbyt często
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania	Gorączka8	Często
	Astenia/uczucie zmęczenia, złe samopoczucie, obrzęk	Niezbyt często
* Kategoria częstości: zdefiniowana dla każdego działania niepożądanego na podstawie częstości notowanej w bazie badań klinicznych: bardzo często (≥ 1/10), często (≥ 1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥ 1/1000 do < 1/100), rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10 000) § To działanie niepożądane zgłaszane bardzo często u pacjentów otrzymujących montelukast występowało również bardzo często u pacjentów otrzymujących placebo w trakcie badań klinicznych. §§ To działanie niepożądane zgłaszane często u pacjentów otrzymujących montelukast występowało również często u pacjentów otrzymujących placebo w trakcie badań klinicznych. † Kategoria częstości: rzadko

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301/faks: + 48 22 49 21 309/strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl.
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

W długotrwałych badaniach astmy oskrzelowej, w których montelukast podawano dorosłym pacjentom przez 22 tygodnie w dawkach do 200 mg/dobę, a w badaniach krótkotrwałych przez okres około tygodnia w dawkach do 900 mg/dobę, nie stwierdzono klinicznie istotnych działań niepożądanych.

Po wprowadzeniu produktu do obrotu oraz w badaniach klinicznych opisywano przypadki ostrego przedawkowania montelukastu. Dotyczyły one dawek do 1000 mg u osób dorosłych i dzieci (około 61 mg/kg mc. u 42-miesięcznego dziecka). Obserwacje kliniczne i laboratoryjne były zgodne z profilem bezpieczeństwa u dorosłych i dzieci. W większości przypadków przedawkowania nie wystąpiły działania niepożądane.

Objawy przedawkowania
Najczęściej występujące działania niepożądane były zgodne z profilem bezpieczeństwa montelukastu i obejmowały m.in. ból brzucha, senność, pragnienie, ból głowy, wymioty i wzmożoną aktywność psychoruchową.

Postępowanie w przypadku przedawkowania
Brak dokładnych informacji dotyczących leczenia przedawkowania montelukastu. Nie wiadomo, czy montelukast jest usuwany metodą dializy otrzewnowej lub hemodializy.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: inne leki stosowane w chorobach obturacyjnych dróg oddechowych do stosowania wewnętrznego, antagonistii receptora leukotrienowego.
Kod ATC: R03DC03

Leukotrieny cysteinylowe (LTC4, LTD4, LTE4) są eikozanoidami o silnym działaniu zapalnym, uwalnianymi przez różne komórki, w tym przez komórki tuczne i eczynofile. Te ważne mediatory sprzyjające rozwojowi astmy wiążą się z receptorami dla leukotrienów cysteinylowych (CysLT), występującymi w drogach oddechowych człowieka i wywołują różne reakcje, w tym skurcz oskrzeli, wydzielanie śluzu, zwiększoną przepuszczalność naczyń krwionośnych i napływ eczynofilów.

Montelukast jest aktywnym po podaniu doustnym związkiem o dużym i wybiórczym powinowactwie do receptora CysLT1. W badaniach klinicznych montelukast już w małych dawkach (5 mg) hamuje skurcz oskrzeli wywołany wdychaniem LTD4. Rozszerzenie oskrzeli obserwowano w ciągu 2 godzin od podania doustnego. Montelukast nasilał rozszerzenie oskrzeli spowodowane podaniem betaminetyku. Leczenie montelukastem hamowało zarówno wczesną, jak i późną fazę skurczu oskrzeli wywołanego prowokacją antygenową. W porównaniu z placebo, montelukast zmniejszał liczbę eczynofilów we krwi obwodowej u dorosłych i u dzieci. W osobnym badaniu leczenie montelukastem znacząco zmniejszało liczbę eczynofilów w drogach oddechowych (mierzoną w plwocinie). U pacjentów dorosłych i u dzieci w wieku od 2 do 14 lat montelukast zmniejszał liczbę eczynofilów we krwi obwodowej w porównaniu z placebo.

W badaniach klinicznych z udziałem dorosłych pacjentów z astmą przewlekłą montelukast wykazywał działanie poprawiające wskaźniki czynnościowe płuc (FEV1) i zmniejszał objawy astmy zarówno w ciągu dnia, jak i w nocy. Poprawa czynności płuc była obserwowana po pierwszej dawce. Montelukast zmniejszał również częstość stosowania krótko działających beta-mimetyków i częstość zaostrzeń astmy. U dorosłych pacjentów z astmą aspirynową montelukast zmniejszał częstość zaostrzeń astmy wymagających hospitalizacji, wizyt na oddziale ratunkowym i (lub) leczenia kortykosteroidami doustnymi.

W badaniach klinicznych z udziałem dzieci w wieku od 6 do 14 lat z astmą przewlekłą montelukast wykazywał działanie poprawiające wskaźniki czynnościowe płuc (FEV1) i zmniejszał objawy astmy zarówno w ciągu dnia, jak i w nocy. Poprawa czynności płuc była obserwowana po pierwszej dawce. Montelukast zmniejszał również częstość stosowania krótko działających beta-mimetyków i częstość zaostrzeń astmy.

W badaniu klinicznym z udziałem dzieci w wieku od 2 do 5 lat z astmą przewlekłą montelukast zmniejszał częstość zaostrzeń astmy. W innym badaniu klinicznym z udziałem dzieci w wieku od 2 do 5 lat z astmą okresową montelukast zmniejszał częstość zaostrzeń astmy.

W badaniu klinicznym z udziałem dzieci w wieku od 6 miesięcy do 2 lat z astmą okresową montelukast zmniejszał częstość zaostrzeń astmy.

W badaniu klinicznym z udziałem dzieci w wieku od 2 do 5 lat z astmą przewlekłą montelukast był skuteczny w leczeniu astmy przewlekłej, gdy był stosowany jako lek uzupełniający dla wziewnych kortykosteroidów. W badaniu klinicznym z udziałem dzieci w wieku od 2 do 5 lat z astmą przewlekłą montelukast był skuteczny w leczeniu astmy przewlekłej, gdy był stosowany zamiast małych dawek wziewnych kortykosteroidów.

W badaniu klinicznym z udziałem dzieci w wieku od 2 do 5 lat z astmą przewlekłą, w której dominującym objawem był wysiłkowy skurcz oskrzeli, montelukast zmniejszał częstość występowania wysiłkowego skurczu oskrzeli.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie
Montelukast jest szybko wchłaniany po podaniu doustnym. U dorosłych maksymalne stężenie w osoczu (Cmax) osiągane jest w ciągu 3 do 4 godzin po podaniu na czczo. Średnia biodostępność wynosi 64% po podaniu na czczo. Biodostępność i Cmax nie są zmniejszane przez przyjmowanie pokarmu. U dzieci w wieku od 2 do 5 lat biodostępność i Cmax są porównywalne z tymi u dorosłych po podaniu 5 mg montelukastu. U dzieci w wieku od 6 miesięcy do 2 lat biodostępność i Cmax są porównywalne z tymi u dorosłych po podaniu 4 mg montelukastu.

Rozprowadzanie
Montelukast jest silnie (ponad 99%) związany z białkami osocza. Pozorna objętość dystrybucji u dorosłych wynosi średnio 8 do 11 litrów. Badania na szczurach z użyciem radioznacznika wykazały minimalne przenikanie montelukastu przez barierę krew-mózg. Ponadto stężenia radioznacznika w gruczołach mlecznych u szczurów karmiących były wykrywalne w ciągu 24 godzin od podania dawki.

Metabolizm
Montelukast jest metabolizowany w wątrobie. W badaniach in vitro z użyciem mikrosomów wątroby człowieka wykazano, że montelukast jest metabolizowany głównie przez izoenzym CYP3A4, a w mniejszym stopniu przez CYP2C8 i CYP2C9. W warunkach in vivo stwierdzono, że tylko metabolity w ilościach farmakologicznie nieistotnych są wykrywane w osoczu.

Eliminacja
Klirens montelukastu z osocza u zdrowych osób dorosłych wynosi średnio 45 ml/min. Po podaniu doustnym radioznacznika u osób dorosłych około 86% dawki było wydalane z kałem w ciągu 5 dni, a < 0,2% było wydalane z moczem. W kale stwierdzono jedynie niezmieniony montelukast. Okres półtrwania montelukastu u osób dorosłych wynosi od 2,7 do 5,5 godziny.

Farmakokinetyka montelukastu jest prawie liniowa w zakresie dawek od 10 mg do 50 mg. Nie stwierdzono istotnego gromadzenia się leku w osoczu podczas codziennego podawania wieczorem. Farmakokinetyka montelukastu była podobna u osób w podeszłym wieku i u młodych osób dorosłych oraz u mężczyzn i kobiet.

U pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby klirens montelukastu był zmniejszony, co prowadziło do zwiększenia AUC o 41% dla pacjentów z łagodnymi zaburzeniami i o 72% dla pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Nie badano farmakokinetyki u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C w skali Child-Pugh).

Farmakokinetyka montelukastu była zasadniczo podobna u pacjentów z niewydolnością nerek o nasileniu lekkim do umiarkowanego oraz u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min/1,73 m2) w porównaniu ze zdrowymi ochotnikami.

5.3 Dane przedkliniczne dotyczące bezpieczeństwa

W badaniach toksyczności wielokrotnego podawania u szczurów i małp nie stwierdzono istotnych działań toksycznych w dawkach do 200 mg/kg/dobę i 400 mg/kg/dobę odpowiednio (około 480 i 970 razy większych od dawki zalecanej dla ludzi, obliczonej na podstawie powierzchni ciała, w mg/m2).

W standardowych badaniach mutagenności montelukast nie wykazywał działania mutagennego.

W badaniu toksyczności dla rozrodczości u samic szczurów nie stwierdzono wpływu na płodność w dawce do 200 mg/kg/dobę (około 480 razy większej od dawki zalecanej dla ludzi, obliczonej na podstawie powierzchni ciała, w mg/m2). W badaniu toksyczności dla rozrodczości u samców szczurów nie stwierdzono wpływu na płodność w dawce 800 mg/kg/dobę (około 1950 razy większej od dawki zalecanej dla ludzi, obliczonej na podstawie powierzchni ciała, w mg/m2).

W badaniach na zwierzętach nie stwierdzono działania teratogennego. W badaniu na szczurach montelukast przenikał przez łożysko. W badaniu na królikach stosowano dawkę do 300 mg/kg/dobę (około 1450 razy większą od dawki zalecanej dla ludzi, obliczonej na podstawie powierzchni ciała, w mg/m2) i nie stwierdzono działania embriotoksycznego. W badaniu na szczurach stosowano dawkę do 200 mg/kg/dobę (około 480 razy większą od dawki zalecanej dla ludzi, obliczonej na podstawie powierzchni ciała, w mg/m2) i nie stwierdzono działania embriotoksycznego. W badaniu na szczurach stosowano dawkę do 100 mg/kg/dobę (około 240 razy większą od dawki zalecanej dla ludzi, obliczonej na podstawie powierzchni ciała, w mg/m2) i nie stwierdzono wpływu na rozwój poporodowy.

W badaniu na szczurach stwierdzono, że montelukast przenika do mleka.

W 2-letnim badaniu karcinogenności u szczurów stosowano dawkę do 100 mg/kg/dobę u samców i 200 mg/kg/dobę u samic (odpowiednio około 240 i 480 razy większe od dawki zalecanej dla ludzi, obliczonej na podstawie powierzchni ciała, w mg/m2) i nie stwierdzono działania nowotworowego. W 2-letnim badaniu karcinogenności u myszy stosowano dawkę do 100 mg/kg/dobę u samców i 200 mg/kg/dobę u samic (odpowiednio około 120 i 240 razy większe od dawki zalecanej dla ludzi, obliczonej na podstawie powierzchni ciała, w mg/m2) i nie stwierdzono działania nowotworowego.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Hydroksypropyloceluloza (E463)
Mannitol (E421)
Aromat pomarańczowy

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

2 lata.

6.4 Specjalne środki ostrożności dotyczące przechowywania

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią.
Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C.

6.5 Rodzaj opakowania i wielkość opakowania

Opakowanie jednostkowe: Saszetki z folii OPA/Al/PE, w blistrach z folii PVC/Al lub PVC/PVDC/Al, pakowane w tekturowe pudełko.
Wielkości opakowań: 7, 10, 14, 20, 28, 30, 50, 56, 84, 90, 98 lub 100 saszetek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania do podania

Nie dotyczy.

7. POSIADACZE POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Sandoz GmbH
Biochemiestrasse 10
6250 Kundl
Austria

8. NUMER(Y) POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

PL 10171

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU / DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data pierwszego pozwolenia: 2003-05-28
Data odnowienia pozwolenia: 2018-05-28

10. DATA ZATWIERDZENIA (LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY) TEKSTU CHARAKTERYSTYKI

2023-08-11