Ulotka: Staveran 120, Tabletki powlekane
Spis treści
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
STAVERAN 40, 40 mg, tabletki powlekane
STAVERAN 80, 80 mg, tabletki powlekane
STAVERAN 120, 120 mg, tabletki powlekane
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Staveran 40:
Każda tabletka powlekana zawiera 40 mg werapamiłu chlorowodorku (Verapamili hydrochloridum).
Substancje pomocnicze o znanym działaniu: laktoza jednowodna, lak z żółcienią pomarańczową (E110).
Każda tabletka powlekana 40 mg zawiera 22,50 mg laktozy jednowodnej i 0,10 mg laku z żółcienią pomarańczową.
Staveran 80:
Każda tabletka powlekana zawiera 80 mg werapamiłu chlorowodorku (Verapamili hydrochloridum).
Substancje pomocnicze o znanym działaniu: laktoza jednowodna, żółcień pomarańczowa (E110).
Każda tabletka powlekana 80 mg zawiera 45,00 mg laktozy jednowodnej i 0,10 mg żółcieni pomarańczowej.
Staveran 120:
Każda tabletka powlekana zawiera: 120 mg werapamiłu chlorowodorku (Verapamili hydrochloridum).
Substancje pomocnicze o znanym działaniu: laktoza jednowodna.
Każda tabletka powlekana 120 mg zawiera 19,99 mg laktozy jednowodnej.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletka powlekana
- Staveran 40: tabletki okrągle, pomarańczowe, obustronnie wypukłe.
- Staveran 80: tabletki okrągle, pomarańczowe, obustronnie wypukłe, z linią podziału po jednej stronie.
- Staveran 120: tabletki okrągle, żółte, obustronnie wypukłe, z linią podziału po jednej stronie.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Staveran jest wskazany do stosowania u dorosłych, dzieci i młodzieży:
- w leczeniu nadciśnienia tętniczego,
- w profilaktyce i leczeniu choroby wieńcowej, w tym:
- przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej,
- niestabilnej dławicy piersiowej,
- dławicy Prinzmetala,
- dławicy po zawale mięśnia sercowego bez niewydolności serca, gdy nie jest wskazane stosowanie leków β-adrenolitycznych,
- w leczeniu zaburzeń rytmu serca, takich jak:
- napadowy częstoskurcz nadkomorowy, migotanie lub trzepotanie przedsionków z szybkim przewodzeniem przedsionkowo-komorowym (z wyjątkiem zespołu Wolffa-Parkinsona-White’a [WPW] lub zespołu Łowna-Ganonga-Levine’a [LGL]).
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Dawkę werapamiłu chlorowodorku należy dostosować indywidualnie w zależności od nasilenia choroby. Długoletnie doświadczenia kliniczne potwierdzają, że we wszystkich wskazaniach dobowa dawka wynosi zazwyczaj od 240 mg do 360 mg. Podczas długookresowego stosowania dawka dobowa nie powinna przekraczać 480 mg, natomiast w leczeniu krótkookresowym można stosować większą dawkę. Czas stosowania produktu leczniczego jest nieograniczony. Po długim stosowaniu nie wolno gwałtownie odstawiać werapamiłu chlorowodorku. Zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki.
Staveran 40 należy stosować u pacjentów, którzy mogą wykazać zadowalającą reakcję na małe dawki (np. pacjenci z niewydolnością wątroby lub w podeszłym wieku). U pacjentów wymagających większych dawek (np. 240 mg do 480 mg werapamiłu chlorowodorku na dobę) należy stosować produkt leczniczy Staveran 80 lub Staveran 120.
Dorośli i młodzież o masie ciała ponad 50 kg
- Nadciśnienie: 120 mg do 480 mg na dobę w trzech dawkach podzielonych.
- Choroba wieńcowa, napadowy częstoskurcz nadkomorowy, migotanie przedsionków i trzepotanie przedsionków: 120 mg do 480 mg na dobę w trzech lub czterech dawkach podzielonych.
Specjalne populacje
Dzieci i młodzież (wyłącznie w zaburzeniach rytmu serca)
- Wiek do 6 lat: 80 mg do 120 mg werapamiłu chlorowodorku na dobę w dwóch lub trzech dawkach podzielonych.
- Wiek od 6 do 14 lat: 80 mg do 360 mg werapamiłu chlorowodorku na dobę w dwóch, trzech lub czterech dawkach podzielonych.
Zaburzenia czynności wątroby
U pacjentów z niewydolnością wątroby, metabolizm produktu jest w różnym stopniu zaburzony w zależności od stopnia niewydolności wątroby, co sprawia, że werapamiłu chlorowodorek działa silniej i dłużej. Dlatego należy zachować szczególną ostrożność podczas określania dawki u pacjentów z niewydolnością wątroby i w początkowym okresie leczenia podawać małe dawki (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia czynności nerek
Aktualnie dostępne dane przedstawiono w punkcie 4.4. Podczas stosowania werapamiłu chlorowodorku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy zachować ostrożność i dokładnie monitorować stan pacjenta.
Sposób podawania
Podanie doustne.
Tabletki należy przyjmować w trakcie lub bezpośrednio po posiłku, z niewielką ilością płynu. Nie należy spożywać soku grejpfrutowego (patrz punkt 4.5).
4.3 Przeciwwskazania
- Nadwrażliwość na werapamiłu chlorowodorek lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
- Wstrząs kardiogenny.
- Blok przedsionkowo-komorowy II° lub III° (z wyjątkiem pacjentów ze sprawnym stymulatorem serca).
- Zespół chorego węzła zatokowego (z wyjątkiem pacjentów ze sprawnym stymulatorem serca).
- Niewydolność serca ze zmniejszeniem frakcji wyrzutowej poniżej 35% oraz (lub) ciśnieniem zaklinowania w tętnicy płucnej powyżej 20 mmHg (jeśli nie jest wtórne do częstoskurczu nadkomorowego ustępującego po leczeniu werapamilem).
- Migotanie/trzepotanie przedsionków z obecnością dodatkowej drogi przewodzenia (np. zespół Wolffa-Parkinsona-White’a [WPW], zespół Lowna-Ganonga-Levine’a [LGL]). W przypadku podania werapamilu chlorowodorku u tych pacjentów istnieje ryzyko wystąpienia tachyarytmii komorowej, w tym migotania komór.
- Jednoczesne dożylne stosowanie leków blokujących receptory beta-adrenergiczne (patrz także punkt 4.5).
- Jednoczesne stosowanie iwabradyny (patrz punkt 4.5).
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Ostry zawal mięśnia sercowego
Stosować z zachowaniem ostrożności w ostrym zawale mięśnia sercowego powikłanym rzadkoskurezem, znacznym niedociśnieniem tętniczym lub zaburzeniami czynności lewej komory.
Blok serca/blok przedsionkowo-komorowy I°/rzadkoskurcz/asystolia
Werapamilu chlorowodorek działa na węzel przedsionkowo-komorowy oraz węzel zatokowo-przedsionkowy i wydłuża czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Należy stosować z zachowaniem ostrożności, ponieważ w przypadku wystąpienia bloku przedsionkowo-komorowego II° lub III° (przeciwwskazanie) lub jednowiązkowego, dwuwiązkowego lub trójwiązkowego bloku pęczka Hisa należy zaprzestać stosowania i, w razie potrzeby, wdrożyć odpowiednie leczenie.
Werapamilu chlorowodorek działa na węzel przedsionkowo-komorowy i węzel zatokowo-przedsionkowy i w rzadkich przypadkach może powodować blok przedsionkowo-komorowy II° lub III°, rzadkoskurcz, a w skrajnych przypadkach – asystolię. Jest to bardziej prawdopodobne u pacjentów z zespołem chorego węzła zatokowego, który występuje częściej u pacjentów w podeszłym wieku.
Asystolia u pacjentów, u których nie występuje zespół chorego węzła zatokowego, jest zazwyczaj krótkotrwała (kilka sekund lub krócej) z samoistnym powrotem rytmu węzłowego lub prawidłowego rytmu zatokowego. Jeśli nie nastąpi to natychmiast, należy bezzwłocznie zastosować odpowiednie leczenie (patrz punkt 4.8).
Leki przeciwarytmiczne, leki β-adrenolityczne
Wzajemne nasilanie działania na układ krążenia (blok przedsionkowo-komorowy wyższego stopnia, wyraźniejsze zwolnienie czynności serca, wywołanie niewydolności serca i nasilenie niedociśnienia tętniczego). U pacjenta otrzymującego jednocześnie tymoloł w kroplach do oczu i werapamilu chlorowodorek doustnie zaobserwowano bezobjawowy rzadkoskurcz (36 skurczów na minutę) z wędrowaniem rozrusznika.
Digoksyna
W przypadku jednoczesnego podawania werapamilu z digoksyną, należy zmniejszyć dawkę digoksyny (patrz punkt 4.5).
Niewydolność serca
Niewydolność serca u pacjentów z frakcją wyrzutową powyżej 35% należy wyrównać przed rozpoczęciem stosowania werapamilu i następnie przez cały czas stosować odpowiednie leczenie.
Niedociśnienie tętnicze
Werapamilu chlorowodorek podawany drogą dożylną często powoduje zmniejszenie ciśnienia tętniczego poniżej wartości wyjściowych. Zazwyczaj takie zmniejszenie jest krótkotrwałe i bezobjawowe, choć może powodować zawroty głowy.
Należy zachować ostrożność podczas stosowania werapamilu chlorowodorku u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym I°, bradykardią (poniżej 50 uderzeń/min) i tachykardią komorową (QRS ≥0,12 s) oraz niedociśnieniem tętniczym (ciśnienie skurczowe poniżej 90 mmHg).
Inhibitory reduktazy hydroksymetyloglutarylo-koenzymu A (statyny) – patrz punkt 4.5.
Zaburzenia przewodzenia nerwowo-mieśniowego
Werapamilu chlorowodorek należy stosować z zachowaniem ostrożności w obecności chorób powodujących zaburzenia przewodzenia nerwowo-mieśniowego [miastenia (myasthenia gravis), zespół Lamberta i Eatona, późne stadia dystrofii mięśniowej Duchenne’a].
Inne
Specjalne populacje pacjentów
Zaburzenia czynności nerek
Chociaż w dobrej jakości badaniach porównawczych wykazano, że zaburzenia czynności nerek nie mają wpływu na farmakokinetykę werapamilu u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek, to kilka opisów przypadków sugeruje, że stosując werapamil u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy zachować ostrożność i dokładnie kontrolować stan pacjenta.
Werapamilu nie można usunąć z ustroju drogą hemodializy.
Zaburzenia czynności wątroby
Zachować ostrożność stosując u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (również patrz zaburzenia czynności wątroby w punkcie 4.2).
Informacje o substancjach pomocniczych
Produkty lecznicze Staveran 40, Staveran 80, Staveran 120 zawierają laktozę jednowodną. Produkty nie powinny być stosowane u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Produkt leczniczy Staveran 40 zawiera lak z żółcienią pomarańczową (E110), produkt Staveran 80 zawiera żółcień pomarańczową (E110), produkt Staveran 120 zawiera żółcień chinolinową (E104). Te substancje pomocnicze mogą powodować reakcje alergiczne.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Badania metabolizmu in vitro wskazują, że werapamilu chlorowodorek jest metabolizowany przez izoenzymy CYP3A4, CYP1A2, CYP2C8, CYP2C9 i CYP2C18 cytochromu P450. Wykazano, że werapamil jest inhibitorem CYP3A4 i glikoproteiny P (Pgr). Informowano o istotnych klinicznie interakcjach z lekami hamującymi CYP3A4, które powodowały zwiększenie stężenia werapamilu chlorowodorku w osoczu oraz lekami pobudzającymi CYP3A4, które powodowały zmniejszenie stężenia werapamilu chlorowodorku w osoczu. Pacjenci powinni zatem pozostawać pod kontrolą pod kątem interakcji.
W tabeli poniżej przedstawiono listę możliwych interakcji wynikających z właściwości farmakokinetycznych.
| Jednocześnie stosowany produkt leczniczy | Potencjalne działanie na werapamil lub jednocześnie stosowany produkt leczniczy | Komentarz |
|---|---|---|
| Leki a-adrenolityczne | ||
| Prazosyna | Zwiększenie Cmax prazosyny (~40%) bez wpływu na okres półtrwania | Addycyjne działanie hipotensyjne. |
| Terazosyna | Zwiększenie AUC terazosyny (~24%) i C max (~25%) | |
| Leki przeciwarytmiczne | ||
| Flekaniid | Niewielki wpływ na klirens osoczowy flekaniidu (<~10%), brak wpływu na klirens osoczowy werapamilu | Patrz punkt 4.4. |
| Chinidyna | Zmniejszenie klirensu chinidyny po podaniu doustnym (~35%) | Niedociśnienie. U pacjentów z kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu wystąpić może obrzęk płuc. |
| Leki rozszerzające oskrzela | ||
| Teofilina | Zmniejszenie klirensu po podaniu doustnym i klirensu układowego (~20%) | U palaczy zmniejszenie klirensu było mniejsze i wynosiło ~11%. |
| Leki przeciwdrgawkowe/przeciwpadaczkowe | ||
| Karbamazepina | Zwiększenie AUC karbamazepiny (~46%) u pacjentów z oporną na leczenie padaczką częściową | Zwiększenie stężenia karbamazepiny. Może to powodować działania niepożądane karbamazepiny, takie jak podwójne widzenie, ból głowy, ataksja lub zawroty głowy. |
| Fenytoina | Zmniejszenie stężenia w osoczu werapamilu | |
| Leki przeciwdepresyjne | ||
| Imipramina | Zwiększenie AUC imipraminy (~15%) | Brak wpływu na stężenie czynnego metabolitu – dezypraminy. |
| Leki przeciwcukrzycowe | ||
| Glibenklamid | Zwiększenie Cmax glibenklamidu (~28%), AUC (~26%) | |
| Leki przeciw dnie moczanowej | ||
| Kolchicyna | Zwiększenie AUC kolchicyny (~2,0-krotny) i Cmax (~1,3- krotnie) | Zmniejszenie dawki kolchicyny (patrz Charakterystyka Produktu Leczniczego kolchicyny). |
| Leki stosowane w zakażeniach | ||
| Kiarytromycyna | Możliwe zwiększenie stężenia werapamilu | |
| Erytromycyna | Możliwe zwiększenie stężenia werapamilu | |
| Ryfampicyna | Zmniejszenie AUC werapamilu (~97%), Cmax (~94%), biodostępności po podaniu doustnym (~92%) | Działanie obniżające ciśnienie krwi może być słabsze. |
| Brak zmian parametrów farmakokinetycznych po podaniu dożylnym werapamilu | ||
| Telitromycyna | Możliwe zwiększenie stężenia werapamilu | |
| Leki przeciwnowotworowe | ||
| Doksorubicyna | Zwiększenie AUC doksorubicyny (104%) i Cmax (61%) po podaniu doustnym werapamilu | U pacjentów z rakiem drobnokomórkowym płuc. |
| Brak zmian parametrów farmakokinetycznych doksorubicyny po podaniu dożylnym werapamilu | U pacjentów z zaawansowanym nowotworem. | |
| Barbiturany | ||
| Fenobarbital | Zwiększenie klirensu werapamilu po podaniu doustnym (~ 5-krotnie) | |
| Benzodiazepiny i inne leki przeciwlektowe | ||
| Buspiron | Zwiększenie AUC buspironu i Cmax (~3,4-krotnie) | |
| Midazolam | Zwiększenie AUC midazolamu (~3-krotnie) i C max (~2-krotnie) | |
| Leki β-adrenolityczne | ||
| Metoprolol | Zwiększenie AUC metoprololu (~32,5%) i C max (~41%) u pacjentów z dławicą | Patrz punkt 4.4. |
| Propranolol | Zwiększenie AUC propranololu (~65%) i C max (~94%) u pacjentów z dławicą | |
| Glikozydy nasercowe | ||
| Digitoksyna Digoksyna | Zmniejszenie całkowitego klirensu digitoksyny (~27%) i klirensu nerkowego (~29%) Zdrowe osoby: Zwiększenie C max digoksyny (~44%) Zwiększenie C r2h digoksyny (~53%) Zwiększenie C ss o (~44%) i zwiększenie AUC (~50%) | Zmniejszenie dawki digoksyny. Patrz także punkt 4.4. |
| Antagoniści receptora H2 | ||
| Cymetydyna | Zwiększenie AUC R-werapamilu (~25%) i S-werapamilu (~40%) z jednoczesnym zmniejszeniem klirensu R- i S-werapamilu. | Cymetydyna zmniejsza klirens werapamilu po podaniu dożylnym. |
| Leki immunomodulujące/immunosupresyjne | ||
| Cyklosporyna | Zwiększenie AUC, C ss i C max cyklosporyny o ~45% | |
| Ewerolimus Syrolimus | Ewerolimus: zwiększenie AUC (~3,5-krotnie) i zwiększenie C max (~2,3-krotnie) Werapamil: zwiększenie C trough (~2,3-krotnie) Syrolimus zwiększenie AUC (~2,2-krotnie); S-werapamil: zwiększenie AUC (~1,5-krotnie) | Oznaczanie i dostosowywanie dawki ewerolimusu może być konieczne. Oznaczanie i dostosowywanie dawki syrolimusu może być konieczne. |
| Takrolimus | ||
| Leki zmniejszające stężenie lipidów (inhibitory reduktazy hydroksymetyloglutarylo-koenzymu A) | ||
| Atorwastatyna | Możliwe zwiększenie stężenia atorwastatyny | Dodatkowe informacje poniżej. |
| Lowastatyna | Możliwe zwiększenie stężenia lowastatyny | |
| Symwastatyna | Zwiększenie AUC symwastatyny (~2,6-krotnie) i C max (~4,6-krotnie) | |
| Antagoniści receptora serotoninowego | ||
| Almotryptan | Zwiększenie AUC almotryptanu (~20%), zwiększenie C max (~24%) | |
| Leki zwiększające wydalanie kwasu moczowego z moczem | ||
| Sulfinpyrazon | Zwiększenie klirensu werapamilu po podaniu doustnym (~3-krotnie) Zmniejszenie biodostępności (~60%) Brak zmian parametrów farmakokinetycznych po podaniu dożylnym werapamilu | Działanie obniżające ciśnienie krwi może być mniejsze. |
| Inne | ||
| Sok grejpfrutowy | Zwiększenie AUC R-werapamilu (~49%) i S-werapamilu (~37%), zwiększenie Cmax R-werapamilu (~75%) i S-werapamilu (~51%) | Okres półtrwania i klirens nerkowy bez zmian. Nie należy stosować soku grejpfrutowego z werapamilem. |
| Dziurawiec zwyczajny | Zmniejszenie AUC R-werapamilu (~78%) i S-werapamilu (~80%) z jednoczesnym zmniejszeniem Cmax | |
Interakcje z innymi produktami leczniczymi oraz dodatkowe informacje dotyczące interakcji
- Leki przeciwwirusowe przeciw ludzkiemu wirusowi niedoboru odporności (HIV)
Ze względu na możliwe działanie hamujące metabolizm wywierane przez niektóre leki przeciwwirusowe przeciw HIV, takie jak rytonawir, może się zwiększyć stężenie werapamilu w osoczu. Należy zachować ostrożność lub zmniejszyć dawkę werapamilu. - Lit
Informowano o zwiększonej wrażliwości na działanie litu (neurotoksyczność) podczas jednoczesnego leczenia werapamilu chlorowodorkiem i litem bez zmian lub ze zwiększeniem stężenia litu w surowicy. Dodanie werapamilu chlorowodorku powodowało jednak również zmniejszenie stężenia litu w surowicy u pacjentów przewlekle otrzymujących drogą doustną stałe dawki litu. Należy dokładnie kontrolować stan pacjentów otrzymujących obydwa leki. - Leki blokujące przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe
Dane kliniczne i uzyskane w badaniach na zwierzętach wskazują, że werapamilu chlorowodorek może nasilać działanie leków blokujących przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe (leki kuraropodobne i depolaryzujące). Konieczne może być zmniejszenie dawki werapamilu chlorowodorku i (lub) dawki leku blokującego przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe, gdy leki te są stosowane jednocześnie. - Kwas acetylosalicylowy
Zwiększona skłonność do krwawień. - Alkohol etylowy
Zwiększenie stężenia etanolu w osoczu. - Inhibitory reduktazy hydroksymetyloglutarylo-koenzymu A (statyny)
Leczenie inhibitorami reduktazy hydroksymetyloglutarylo-koenzymu A (np. symwastatyną, atorwastatyną lub lowastatyną) u pacjentów stosujących werapamil należy rozpocząć od podawania najmniejszej możliwej dawki, którą następnie dostosowuje się przez stopniowe zwiększanie. Jeśli stosowanie werapamilu rozpoczyna się u pacjentów już przyjmujących inhibitor reduktazy hydroksymetyloglutarylo-koenzymu A (np. symwastatynę, atorwastatynę lub lowastatynę), należy rozważyć zmniejszenie dawki statyny, a następnie powtórnie ją dostosować uwzględniając stężenie cholesterolu w surowicy. Fluwastatyna, prawastatyna i rozuwastatyna nie są metaboliczne przez CYP3A4 i prawdopodobieństwo interakcji z werapamilem jest mniejsze. - Leki hipotensyjne, moczopędne i rozszerzające naczynia krwionośne
Nasilenie działania hipotensyjnego. - Iwabradyna
Jednoczesne stosowanie iwabradyny jest przeciwwskazane ze względu na dodatkowy, zmniejszający częstość akcji serca wpływ werapamilu na iwabradynę (patrz punkt 4.3). - Dabigatran
Podczas podawania eteksyłanu dabigatranu (150 mg), substratu P-glikoproteiny (P-gp), jednocześnie z doustnym podawaniem werapamilu, Cmax i AUC dabigatranu zwiększyły się, ale nasilenie tej zmiany było różne, w zależności od czasu podania i postaci farmaceutycznej werapamilu.
Po podaniu 120 mg werapamilu w postaci o natychmiastowym uwalnianiu godzinę przed podaniem pojedynczej dawki eteksyłanu dabigatranu obserwowano zwiększenie Cmax dabigatranu o około 180% i AUC o około 150%.
Nie stwierdzono żadnych istotnych interakcji podczas podawania werapamilu 2 godziny po podaniu eteksyłanu dabigatranu (zwiększenie Cmax o około 10% i AUC o około 20%).
Podczas jednoczesnego podawania werapamilu i eteksyłanu dabigatranu zalecany jest ścisły nadzór kliniczny, w szczególności jeśli wystąpi krwawienie, zwłaszcza u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. - Metformina
Jednoczesne podawanie werapamilu i metforminy może zmniejszyć skuteczność metforminy.
4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację
Ciąża
Działanie teratogenne
Brak jest danych z odpowiednich i prawidłowo kontrolowanych badań u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazują bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego działania związanego z toksycznym wpływem na rozród. Badania wpływu na rozród przeprowadzone na zwierzętach nie zawsze pozwalają na przewidzenie reakcji u ludzi i dlatego ten produkt należy stosować u kobiet w ciąży tylko wtedy, gdy jest to bezwzględnie konieczne (patrz punkt 5.3).
Werapamil przenika przez barierę łożyska. Substancję tę wykrywano w krwi pępowinowej.
Laktacja
Werapamil przenika do mleka kobiecego. Stężenie w mleku jest podobne do stężenia w osoczu. Należy zachować ostrożność podczas stosowania werapamilu u kobiet karmiących piersią.
Płodność
Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu na płodność u ludzi. W badaniach na zwierzętach nie wykazano wpływu na płodność.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Wpływ werapamilu chlorowodorku na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn jest niewielki. Jednak podczas leczenia może wystąpić zawroty głowy, ból głowy, zaburzenia widzenia, zmęczenie i nudności, co może wpływać na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
4.8 Działania niepożądane
Działania niepożądane są zazwyczaj przemijające i występują na początku leczenia. Częstość i nasilenie działań niepożądanych zmniejsza się podczas dalszego leczenia lub po zmniejszeniu dawki.
Poniżej wymieniono działania niepożądane według częstości występowania i klasyfikacji układowo-narządowej. Częstość występowania określono jako: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
- Zaburzenia krwi i układu chłonnego
- Bardzo rzadko: krwawienie lub zasinienie.
- Zaburzenia układu immunologicznego
- Bardzo rzadko: reakcje nadwrażliwości, takie jak pokrzywka, wysypka, świąd, nadwrażliwość na światło, obrzęk naczynioruchowy, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy.
- Zaburzenia endokrynologiczne
- Bardzo rzadko: ginekomastia, zwiększenie stężenia prolaktyny w osoczu, hiperprolaktynemia, galaktorrhea.
- Zaburzenia psychiczne
- Rzadko: depresja.
- Bardzo rzadko: splątanie, bezsenność, lęk.
- Zaburzenia układu nerwowego
- Często: ból głowy, zawroty głowy.
- Rzadko: parestezje, drżenie, senność.
- Bardzo rzadko: omdlenie, rzekome guzy mózgu z nadciśnieniem wewnątrzczaszkowym (objawy obejmują zaburzenia widzenia, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego).
- Zaburzenia oka
- Bardzo rzadko: zaburzenia widzenia.
- Zaburzenia ucha i błędnika
- Rzadko: szum w uszach.
- Zaburzenia serca
- Często: bradykardia (częstość akcji serca poniżej 50/min), obrzęk obwodowy (obrzęk kostek, stóp, nóg).
- Niezbyt często: niewydolność serca, blok przedsionkowo-komorowy I°, II° lub III° (patrz punkt 4.4).
- Rzadko: asystolia (patrz punkt 4.4).
- Bardzo rzadko: nasilenie dławicy piersiowej.
- Zaburzenia naczyniowe
- Często: niedociśnienie tętnicze, zaczerwienienie skóry.
- Rzadko: omdlenie.
- Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
- Rzadko: duszność.
- Zaburzenia żołądka i jelit
- Często: nudności, zaparcia.
- Rzadko: wymioty, biegunka, suchość w jamie ustnej, ból brzucha, niestrawność.
- Bardzo rzadko: niedrożność jelit (zaparcie może być przyczyną niedrożności jelit), krwawienie z dziąseł (u pacjentów z zapaleniem dziąseł).
- Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
- Rzadko: zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy.
- Bardzo rzadko: żółtaczka.
- Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
- Rzadko: łysienie, świąd, pokrzywka, wysypka, rumień.
- Bardzo rzadko: łuszczycopodobne zmiany skórne, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, łysienie.
- Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
- Rzadko: ból stawów, ból mięśni, skurcze mięśni.
- Bardzo rzadko: artralgia, artropatia, skurcze mięśni, osłabienie mięśni.
- Zaburzenia nerek i dróg moczowych
- Bardzo rzadko: zwiększenie objętości moczu, nykturia.
- Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
- Często: zmęczenie.
- Rzadko: złe samopoczucie.
- Badania diagnostyczne
- Rzadko: zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy.
5. DANE FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: blokery kanału wapniowego, pochodne papaweryny, kod ATC: C08D A01.
Werapamil należy do grupy blokerów kanału wapniowego. Hamuje napływ jonów wapnia do komórek przez specyficzne, wolne kanały wapniowe, które są aktywowane przez depolaryzację błony komórkowej. W ten sposób werapamil hamuje pobudliwość komórek mięśniowych serca i komórek układu bodźcoprzewodzącego serca, a także powoduje rozszerzenie naczyń wieńcowych i obwodowych. Werapamil zmniejsza obciążenie wstępne i następne serca, a także zużycie tlenu przez mięsień sercowy. Wskutek hamowania przewodzenia przedsionkowo-komorowego werapamil spowalnia częstość akcji serca.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Wchłanianie
Po podaniu doustnym werapamil jest szybko i prawie całkowicie wchłaniany z przewodu pokarmowego. Biodostępność wynosi około 20% w wyniku efektu pierwszego przejścia przez wątrobę. Maksymalne stężenie w osoczu osiągane jest po 1 do 2 godzin od podania doustnego. Wiązanie z białkami osocza wynosi około 90%.
Metabolizm
Werapamil jest metabolizowany w wątrobie. Głównym metabolitem jest norwerapamil, który ma około 20% aktywności farmakologicznej werapamilu.
Wydalanie
Okres półtrwania wynosi od 2 do 8 godzin. Wydalanie odbywa się głównie przez nerki (około 70% dawki) i w mniejszym stopniu z kałem (około 16%). Około 3 do 4% dawki jest wydalane w postaci niezmienionej z moczem.
5.3 Dane przedkliniczne
Badania toksyczności ostrej, podostrej i przewlekłej wykazały, że werapamil ma szeroki margines bezpieczeństwa. W badaniach na zwierzętach nie wykazano działania teratogennego ani embriotoksycznego.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Rdzeń:
- żelatyna
- celuloza krystaliczna
- laktoza jednowodna
- krzemionka koloidalna bezwodna
- magnezu stearynian
- talk
- skrobia ziemniaczana
Otoczka:
- hypromeloza
- makrogol 6000
- tytanu dwutlenek
- talk
- lak z żółcienią pomarańczową (E110) (tylko Staveran 40)
- żółcień pomarańczowa (E110) (tylko Staveran 80)
- żółcień chinolinowa (E104) (tylko Staveran 120)
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy.
6.3 Okres ważności
3 lata
6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania
Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed światłem. Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Blistry z folii Aluminium/PVC. Opakowanie zawiera 20 lub 60 tabletek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania
Bez specjalnych wymagań.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Zakłady Farmaceutyczne POLPHARMA S.A.
ul. Pelplińska 19, 83-200 Starogard Gdański
8. NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
- Staveran 40: Pozwolenie nr R/0452
- Staveran 80: Pozwolenie nr R/0453
- Staveran 120: Pozwolenie nr R/0454
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA
- Staveran 40:
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 18.05.1990 r.
Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 22.08.2013 r. - Staveran 80:
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 06.04.1990 r.
Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 22.08.2013 r. - Staveran 120:
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 12.07.1990 r.
Data ostatniego przedłużenia pozwolenia: 22.08.2013 r.
