Tialorid, Tabletki

Ulotka: Tialorid, Tabletki

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Tialorid, 5 mg + 50 mg, tabletki

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda tabletka zawiera 5 mg amilorydu chlorowodorku (Amiloridi hydrochloridum) i 50 mg hydrochlorotiazydu (Hydrochlorothiazidum).

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: laktoza jednowodna.
Każda tabletka zawiera 100 mg laktozy jednowodnej.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka

Tabletka okrągła, barwy żółtawej z odcieniem seledynowym, obustronnie płaska.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Tialorid jest wskazany w leczeniu:

• nadciśnienia tętniczego krwi lekkiego lub umiarkowanego (w monoterapii lub z innymi lekami obniżającymi ciśnienie krwi);
• zastoinowej niewydolności krążenia;
• marskości wątroby z wodobrzuszem i obrzękami.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkę produktu należy ustalać indywidualnie, w zależności od ciężkości choroby i reakcji pacjenta na produkt.

Zwykle stosuje się następujące dawkowanie:

Dorośli

W nadciśnieniu tętniczym krwi
Początkowo 1 tabletkę produktu Tialorid mite lub innego produktu zawierającego 2,5 mg amilorydu chlorowodorku i 25 mg hydrochlorotiazydu na dobę. W razie konieczności, dawkę można zwiększyć do 1 tabletki produktu Tialorid na dobę.

W zastoinowej niewydolności krążenia
Początkowo 1 tabletkę produktu Tialorid mite lub innego produktu zawierającego 2,5 mg amilorydu chlorowodorku i 25 mg hydrochlorotiazydu na dobę. W razie konieczności dawkę można stopniowo zwiększać do 2 tabletek produktu Tialorid na dobę. Nie należy przekraczać dawki 2 tabletek produktu Tialorid na dobę.

W marskości wątroby
Leczenie rozpoczyna się małymi dawkami, które zwiększa się stopniowo aż do uzyskania odpowiedniego działania moczopędnego. Nie należy przekraczać dawki 2 tabletek produktu Tialorid na dobę.
Po ustąpieniu obrzęków należy zmniejszyć dawkę produktu Tialorid. Dawka podtrzymująca może być mniejsza od dawki początkowej. W razie konieczności można zastosować produkt Tialorid mite lub inny produkt zawierający 2,5 mg amilorydu chlorowodorku i 25 mg hydrochlorotiazydu.

Dzieci i młodzież
Tialorid nie jest wskazany do stosowania u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Bezpieczeństwo i skuteczność stosowania w tej grupie pacjentów nie zostały określone (patrz punkt 4.3).

Dawkowanie u osób w podeszłym wieku
U tych pacjentów dawkę należy ustalać w zależności od stanu czynności nerek i klinicznej reakcji na leczenie.

4.3 Przeciwwskazania

• Nadwrażliwość na substancje czynne, inne sulfonamidy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
• Hiperkaliemia (stężenie potasu w surowicy powyżej 5,5 mmol/l).
• Zwiększone stężenie wapnia w surowicy.
• Leczenie litem.
• Leczenie innymi lekami oszczędzającymi potas (np. triamteren, spironolakton, eplerenon).
• Stosowanie leków uzupełniających potas lub dieta bogata w potas (w ciężkich i opornych przypadkach hipokaliemii można stosować Tialorid pod kontrolą).
• Ciężka niewydolność wątroby.
• Stan przedspiączkowy w marskości wątroby.
• Ciężka niewydolność nerek.
• Bezmocz.
• Nefropatia cukrzycowa.
• Cukrzyca.
• Stężenie mocznika we krwi powyżej 10 mmol/l, lub stężenie kreatyniny powyżej 130 µmol/l u pacjentów, u których nie można dostatecznie często i starannie monitorować stężenia elektrolitów i mocznika (patrz punkt 4.4).
• Choroba Addisona.
• Laktacja.
• Dzieci i młodzież w wieku poniżej 18 lat, gdyż bezpieczeństwo i skuteczność stosowania w tej grupie pacjentów nie zostały określone.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Produkt może wywołać hiperkaliemię, która może być przyczyną groźnych dla życia zaburzeń rytmu serca. Hiperkaliemia występuje częściej u pacjentów z niewydolnością nerek, u chorych na cukrzycę oraz u pacjentów w podeszłym wieku. Wskazana jest kontrola stężenia potasu w surowicy krwi u wszystkich pacjentów leczonych produktem Tialorid, szczególnie na początku leczenia i po ustaleniu odpowiedniej dawki produktu. W przypadku wystąpienia hiperkaliemii, należy odstawić Tialorid i w razie konieczności podjąć działanie zmniejszające stężenie potasu.
Chociaż po zastosowaniu produktu Tialorid istnieje mniejsze niebezpieczeństwo wystąpienia zaburzeń elektrolitowych (hiponatremia, zasadowica hipochloremiczna, hipokaliemia, hipomagnezemia), wskazana jest kontrola równowagi wodno-elektrolitowej. Taką kontrolę zaleca się szczególnie wtedy, kiedy u pacjenta wystąpią wymioty i (lub) jeśli otrzymuje on parenteralnie płyny.
Następujące objawy wskazują na zaburzenia równowagi elektrolitowej: suchość w jamie ustnej, pragnienie, osłabienie, letarg, senność, niepokój ruchowy, drgawki, dezorientacja, bóle i skurcze mięśni, nużliwość mięśni, niedociśnienie, oliguria, tachykardia, nudności, wymioty.

Hipokaliemia może wystąpić w wyniku szybkiej diurezy, długotrwałej terapii i ciężkiej marskości wątroby. Hipokaliemia może zwiększyć wrażliwość serca na toksyczne działanie glikozydów naparstnicy.

Hiponatremia spowodowana lekiem przebiega najczęściej łagodnie i bezobjawowo i na jej wystąpienie narażone są szczególnie osoby w podeszłym wieku.

Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem. Mogą powodować okresowe i nieznaczne zwiększenie stężenia wapnia w surowicy krwi, przy braku stwierdzonych zaburzeń w metabolizmie wapnia. Przed przeprowadzaniem badań czynności przytarczyc, należy zaprzestać stosowania leków tiazydowych.

Tialorid należy ostrożnie stosować w następujących grupach pacjentów:

• u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (stężenie mocznika we krwi powyżej 10 mmol/l, lub stężenie kreatyniny powyżej 130 µmol/l), ponieważ istnieje u tych pacjentów niebezpieczeństwo rozwoju hiperkaliemii. Mogą również wystąpić lub nasilić się objawy mocznicy wskutek kumulacji produktu.
• u pacjentów z marskością wątroby, z współistniejącym wodobrzuszem, alkalozą metaboliczną i obrzękami, ze względu na większe ryzyko wzrostu stężenia azotu mocznikowego w surowicy krwi podczas forsowanej diurezy.
• u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby może wystąpić encefalopatia lub śpiączka wątrobowa.
• u pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową występującymi aktualnie lub w wywiadzie, ponieważ mogą wystąpić objawy nadwrażliwości na lek.
• u pacjentów z chorobą serca i płuc lub niekontrolowaną cukrzycą, ponieważ istnieje ryzyko rozwoju kwasicy oddechowej i metabolicznej; konieczna jest częsta kontrola równowagi kwasowo-zasadowej.
• produktu Tialorid nie należy podawać pacjentom z cukrzycą z uwagi na ryzyko rozwoju hiperkaliemii. Jeśli zachodzi konieczność zastosowania produktu, przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić stan wydolności nerek, w celu minimalizowania tego ryzyka. Może być konieczna odpowiednia zmiana dawek leków przeciwcukrzycowych, w tym insuliny.
• hydrochlorotiazyd zmniejsza tolerancję glukozy. U pacjentów z cukrzycą utajoną może się ujawnić postać jawna tej choroby. Hydrochlorotiazyd może podwyższać stężenie cholesterolu i trójglicerydów w surowicy krwi.
• u pacjentów chorych na dnę moczanową, gdyż produkt może podwyższać stężenie kwasu moczowego w surowicy krwi i wywołać napad dny.
• u pacjentów z układowym toczniem rumieniowatym, hydrochlorotiazyd może zaostrzać objawy choroby.

Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry
W dwóch badaniach epidemiologicznych uwzględnionych w duńskim krajowym rejestrze nowotworów złośliwych stwierdzono zwiększenie ryzyka nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (NMSC, ang. non-melanoma skin cancer) [raka podstawnokomórkowego (BCC, ang. basal cell carcinoma) i raka kolczystokomórkowego (SCC, ang. squamous cell carcinoma)] w przypadku narażenia na zwiększającą się łączną dawkę hydrochlorotiazydu (HCTZ). W mechanizmie rozwoju NMSC mogą odgrywać rolę właściwości fotouczulające HCTZ.

Pacjentów przyjmujących HCTZ należy poinformować o ryzyku NMSC i zalecić regularne sprawdzanie, czy na skórze nie pojawiły się nowe zmiany oraz szybki kontakt z lekarzem w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek nietypowych zmian skórnych. Pacjentom należy zalecić podejmowanie możliwych działań zapobiegawczych w celu minimalizacji ryzyka rozwoju nowotworów złośliwych skóry, jak ograniczanie narażania się na działanie światła słonecznego i promieniowania UV, a jeśli to niemożliwe – odpowiednią ochronę. Niepokojące zmiany skórne należy niezwłocznie badać z możliwością wykonania biopsji z oceną histologiczną. U osób, u których w przeszłości występowały NMSC, może być konieczne ponowne rozważenie stosowania HCTZ (patrz również punkt 4.8).

Nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką, ostra krótkowzroczność i jaskra wtórna zamkniętego kąta
Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przejściową krótkowzroczność i ostrą jaskrę zamkniętego kąta.
Objawy obejmują nagle zmniejszenie ostrości widzenia lub ból oka i zazwyczaj pojawiają się w ciągu kilku godzin do tygodni od rozpoczęcia leczenia. Nieleczona ostra jaskra zamkniętego kąta może doprowadzić do trwałej utraty wzroku.
Podstawowe leczenie polega na jak najszybszym odstawieniu produktu. Jeśli ciśnienie wewnątrzgałkowe pozostaje niekontrolowane, należy rozważyć natychmiastowe podjęcie leczenia zachowawczego lub chirurgicznego. Do czynników ryzyka rozwoju ostrej jaskry zamkniętego kąta może należeć uczulenie na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie.

Ostra toksyczność na układ oddechowy
Po przyjęciu hydrochlorotiazydu notowano bardzo rzadko poważne przypadki ostrej toksyczności na układ oddechowy, w tym zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS, ang. acute respiratory distress syndrome). Obrzęk płuc zwykle rozwija się w ciągu kilku minut do kilku godzin po przyjęciu hydrochlorotiazydu. Początkowo objawy obejmują duszność, gorączkę, osłabioną czynność płuc i niedociśnienie tętnicze. Jeśli podejrzewa się rozpoznanie ARDS, należy odstawić Tialorid i zastosować odpowiednie leczenie. Hydrochlorotiazydu nie należy podawać pacjentom, u których wcześniej po przyjęciu hydrochlorotiazydu wystąpił ARDS.

Tialorid zawiera laktozę. Produkt leczniczy nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

• Chlorpropaniid wykazuje działanie synergiczne z produktem Tialorid, co zwiększa ryzyko hiponatremii.
• Może być konieczna zmiana dawkowania insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.
• Tialorid nasila działanie innych leków przeciwnadciśnieniowych. Podczas jednoczesnego stosowania z guanetydyną, metylodopą lub produktami blokującymi receptory adrenergiczne może wystąpić ciężka hipotonia ortostatyczna. Należy zmniejszyć dawki tych leków.
• Podczas jednoczesnego stosowania produktu Tialorid z inhibitorami ACE lub z antagonistami receptora angiotensyny II zwiększa się ryzyko hiperkaliemii. Należy wówczas kontrolować stężenie potasu w surowicy.
  Leczenie diuretykami należy zakończyć na 2 lub 3 dni przed rozpoczęciem terapii inhibitorami ACE, aby zapobiec hipotonii występującej często po rozpoczęciu leczenia inhibitorami ACE.
• Podczas jednoczesnego stosowania produktu Tialorid i amin presyjnych (np. adrenalina) zmniejsza się odpowiedź naczyniowa na aminy.
• Tialorid stosowany jednocześnie z solami litu zwiększa ich toksyczność (zmniejsza się klirens litu i zwiększa się jego stężenie w surowicy krwi). W zasadzie należy unikać jednoczesnego stosowania tych leków.
• Podczas stosowania hydrochlorotiazydu z barbituranami, opioidami lub alkoholem może nasilać się niedociśnienie ortostatyczne.
• Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu i niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ) zwiększa się ryzyko wystąpienia niewydolności nerek; NLPZ poprzez hamowanie działania prostaglandyn zmniejszają przepływ nerkowy i mogą zmniejszać diuretyczne, natriuretyczne i hipotensyjne działanie hydrochlorotiazydu.

U niektórych pacjentów z zaburzoną czynnością nerek (np. pacjenci w podeszłym wieku lub pacjenci ze zmniejszoną objętością krwi krążącej, w tym pacjenci przyjmujący leki moczopędne), którzy przyjmują niesteroidowe leki przeciwzapalne, w tym selektywne inhibitory COX-2, jednoczesne podawanie antagonistów receptora angiotensyny II i inhibitorów ACE może powodować dalsze zaburzenie czynności nerek, w tym ostrą niewydolność nerek. Działania te są zwykle odwracalne. Dlatego też takie skojarzenie leków powinno być stosowane z dużą ostrożnością u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.

Jednoczesne stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych i leków moczopędnych oszczędzających potas, w tym amilorydu, może powodować hiperkaliemię, zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku. Dlatego też, podczas stosowania amilorydu jednocześnie z niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi należy monitorować stężenie potasu w surowicy.

Stosowanie amilorydu jednocześnie z inhibitorami ACE, antagonistami receptora angiotensyny II, trilostanem, cyklosporyną lub takrolimusem może prowadzić do zwiększenia ryzyka wystąpienia hiperkaliemii. Dlatego też, jeśli jednoczesne stosowanie tych leków jest wskazane z powodu stwierdzonej hipokaliemii, należy je stosować ostrożnie i często kontrolować stężenie potasu w surowicy.

Kolestyramina lub kolestypol wiążą hydrochlorotiazyd i zmniejszają jego wchłanianie z przewodu pokarmowego, odpowiednio o 85% i 43%. W przypadku, gdy kolestyramina jest przyjmowana po 4 godzinach po podaniu hydrochlorotiazydu, wchłanianie hydrochlorotiazydu jest mniejsze o 30-35%.

Kortykosteroidy lub ACTH mogą nasilać wywołaną przez tiazydy utratę elektrolitów, zwłaszcza hipokaliemię.

Tialorid nasila zwiotczające mięśnie działanie leków z grupy tubokuraryny.

Testy laboratoryjne
Hydrochlorotiazyd wpływa na metabolizm wapnia, dlatego produkt należy odstawić przed wykonaniem badań czynności przytarczyc.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża
Produkt może być stosowany w ciąży w przypadku zdecydowanej konieczności.
Tiazydy przechodzą przez barierę łożyska.
Leki moczopędne nie są wskazane u kobiet ciężarnych, nawet do leczenia umiarkowanych obrzęków, ponieważ nie zapobiegają rozwojowi zatrucia ciążowego, ale mogą spowodować hipowolemię, zwiększyć lepkość krwi i zmniejszyć ukrwienie łożyska. Obserwowano żółtaczkę u płodów i noworodków oraz trombocytopenię u noworodków urodzonych przez matki, które stosowały tiazydy w czasie ciąży.
U kobiet, które stosowały tiazydy przed porodem zwiększało się stężenie kwasu moczowego i kreatyniny w płynie owodniowym.

Karmienie piersią
Hydrochlorotiazyd przenika do mleka kobiecego. Produktu nie należy stosować w okresie karmienia piersią z uwagi na możliwość wystąpienia objawów niepożądanych u karmionych niemowląt.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Tialorid może wywołać działania niepożądane ze strony ośrodkowego układu nerwowego, takie jak: osłabienie, znużenie, zawroty głowy, osłupienie. Należy poinformować pacjenta, że w razie wystąpienia tego typu objawów niepożądanych istnieje niebezpieczeństwo związane z prowadzeniem pojazdów i obsługiwaniem maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Działania niepożądane uszeregowano według klasyfikacji układów i narządów oraz częstości występowania: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000), bardzo rzadko (<1/10 000), nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Działania niepożądane występujące po zastosowaniu produktu Tialorid są związane z jego działaniem moczopędnym, leczeniem tiazydami lub z zasadniczą chorobą i mogą być następujące (potwierdzone klinicznie):

• Zaburzenia krwi i układu chłonnego
  Częstość nieznana: leukopenia, agranulocytoza, małopłytkowość, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna.
• Zaburzenia układu immunologicznego
  Częstość nieznana: reakcja anafilaktyczna.
• Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
  Częstość nieznana: hiperkaliemia, zaburzenia równowagi elektrolitowej, odwodnienie, dna, hiperglikemia.
• Zaburzenia psychiczne
  Częstość nieznana: bezsenność, nerwowość, zaburzenia pamięci, depresja, senność.
• Zaburzenia układu nerwowego
  Częstość nieznana: zawroty głowy, ból głowy, parestezja, osłupienie, niepokój ruchowy.
• Zaburzenia oka
  Częstość nieznana: przemijające zaburzenia widzenia, nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką.
• Zaburzenia serca i zaburzenia naczyniowe
  Częstość nieznana: zaburzenia rytmu serca, tachykardia, zwiększenie toksyczności glikozydów naparstnicy, niedociśnienie, również ortostatyczne, choroba niedokrwienna serca.
• Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
  Bardzo rzadko: zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS) (patrz punkt 4.4).
  Częstość nieznana: duszność, kaszel, niedrożność nosa.
• Zaburzenia żołądka i jelit
  Częstość nieznana: brak łaknienia, zaburzenia smaku, nudności, wymioty, skurcze, biegunka, zaparcie, ból żołądka, krwawienia, uczucie pełności w jamie brzusznej, pragnienie, suchość błony śluzowej jamy ustnej, czkawka, zapalenie trzustki.
• Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
  Częstość nieznana: świąd, wysypka, zaczerwienienie twarzy, obfite pocenie się, reakcje nadwrażliwości na światło, nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry (rak podstawnokomórkowy i rak kolczystokomórkowy skóry).
• Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
  Częstość nieznana: ból kończyn, kurcze mięśni, ból stawów, ból w klatce piersiowej i ból pleców.
• Zaburzenia nerek i dróg moczowych
  Częstość nieznana: impotencja, zaburzenia w oddawaniu moczu, oddawanie moczu w nocy, nietrzymanie moczu, zaburzenia czynności nerek, w tym niewydolność nerek.
• Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
  Częstość nieznana: uczucie zmęczenia, osłabienie, znużenie, złe samopoczucie, gorączka, omdlenia.

Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry
Na podstawie danych dostępnych z badań epidemiologicznych stwierdzono związek między łączną dawką HCTZ a występowaniem NMSC (patrz również punkty 4.4 i 5.1).

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
Al. Jerozolimskie 181C
02-222 Warszawa
Tel.: + 48 22 49 21 301
Faks: + 48 22 49 21 309
Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl
Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

4.9 Przedawkowanie

Brak swoistej odtrutki na Tialorid, a także danych dotyczących usuwania produktu z ustroju za pomocą dializy.

Objawy zatrucia
Najpoważniejsze z nich to utrata wody i elektrolitów, a także inne, jak: tachykardia, niedociśnienie, wstrząs, osłabienie, stany splątania, zawroty głowy, kurcze mięśni łydek, parestezja, zmęczenie, utrata świadomości, nudności, wymioty, pragnienie, poliuria, oliguria lub anuria, hipokaliemia, hiponatremia, alkaloza, zwiększenie stężenia azotu mocznikowego w surowicy krwi, szczególnie u pacjentów z niewydolnością nerek.

Leczenie zatrucia
Leczenie powinno być objawowe i podtrzymujące czynności życiowe.
W razie zatrucia należy spowodować wymioty i zastosować węgiel aktywny.
Należy kontrolować ciśnienie tętnicze krwi i korygować je w razie potrzeby.
W hiperkaliemii prowadzić leczenie normalizujące stężenie potasu w surowicy tj. podać dożylnie sodu wodorowęglan lub glukozę z insuliną o szybkim działaniu.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: lek moczopędny o umiarkowanym działaniu z lekiem moczopędnym oszczędzającym potas, hydrochlorotiazyd i leki moczopędne oszczędzające potas,
kod ATC: C03EA01

Tialorid jest lekiem złożonym z dwóch leków moczopędnych, tj. hydrochlorotiazydu i amilorydu.
Hydrochlorotiazyd jest diuretykiem tiazydowym o średnio silnym działaniu.
Mechanizm jego działania polega na bezpośrednim wpływie na hamowanie zwrotnego transportu jonów sodowych w kanalikach dystalnych krętych, co w efekcie powoduje zwiększenie natriurezy i diurezy. Zwiększone wydalanie sodu pociąga za sobą wydalanie jonów potasu, wskutek zahamowania wymiany jonów sodu i potasu w kanalikach dystalnych, czemu zapobiega amiloryd znajdujący się w produkcie.
Po długotrwałej terapii tiazydami może wystąpić łagodna postać alkalozy metabolicznej z hipokaliemią i hipochloremią.
Hydrochlorotiazyd, podobnie jak inne tiazydy, zwiększa wchłanianie zwrotne wapnia i zmniejsza jego wydalanie z moczem.
Hydrochlorotiazyd zwiększa wydalanie jonów magnezowych, co może być przyczyną hipomagnezemii.
Hydrochlorotiazyd hamuje wydalanie kwasu moczowego, co może być przyczyną hiperurykemii.
Wynikiem pozanerkowego działania hydrochlorotiazydu jest hiperglikemia występująca na czczo oraz nieprawidłowa krzywa glikemiczna po obciążeniu glukozą.
Hydrochlorotiazyd powoduje niewielki spadek przesączania kłębuszkowego, co ogranicza jego zastosowanie u pacjentów z niewydolnością nerek.
Tiazydy obniżają ciśnienie tętnicze krwi u pacjentów z nadciśnieniem. Sugeruje się, że mechanizm tego działania polega nie tylko na zmniejszeniu objętości płynów pozakomórkowych, ale również na bezpośrednim działaniu na naczynia i zmniejszeniu oporu obwodowego. Zmniejszenie ilości sodu w ścianach naczyń krwionośnych zmniejsza ich oddziaływanie na endogenne aminy katecholowe. Ponadto nasila się aktywność reniny w osoczu na skutek zmiany objętości płynów krążących.
Amiloryd jest diuretykiem oszczędzającym potas i nasilającym natriuretyczne, diuretyczne i hipotensyjne działanie hydrochlorotiazydu. Utrudnia wnikanie jonów wodorowych do nabłonków kanalików w dystalnej części nefronu, a tym samym hamuje przepływ tych jonów do miejsca ich wymiany na jony potasowe. W wyniku tego działania zmniejsza się reabsorpcja sodu i sekrecja potasu oraz jonów wodorowych. Amiloryd nie wpływa na wydalanie jonów magnezowych, a nawet może zmniejszać ich utratę z moczem.
Amiloryd nie wpływa na wydalanie kwasu moczowego, nie wywołuje hiperglikemii i nie wpływa na stężenie lipidów w surowicy krwi.
Amiloryd nie hamuje anhydrazy węglanowej i nie wywołuje kwasicy metabolicznej.
Amiloryd nie wpływa na przepływ krwi przez nerki i na przesączanie kłębuszkowe.
Amiloryd nie działa antagonistycznie w stosunku do aldosteronu.
W połączeniu z hydrochlorotiazdem amiloryd zapobiega utracie potasu i magnezu, a także zmniejsza hiperurykemię i hiperglikemię wywołane przez hydrochlorotiazyd.
W połączeniu z hydrochlorotiazdem amiloryd zapobiega hipokaliemii, która może być przyczyną zaburzeń rytmu serca, a także zwiększa wrażliwość serca na toksyczne działanie glikozydów naparstnicy.

Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry
W dwóch badaniach epidemiologicznych uwzględnionych w duńskim krajowym rejestrze nowotworów złośliwych stwierdzono zwiększenie ryzyka nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (NMSC, ang. non-melanoma skin cancer) [raka podstawnokomórkowego (BCC, ang. basal cell carcinoma) i raka kolczystokomórkowego (SCC, ang. squamous cell carcinoma)] w przypadku narażenia na zwiększającą się łączną dawkę hydrochlorotiazydu (HCTZ). W mechanizmie rozwoju NMSC mogą odgrywać rolę właściwości fotouczulające HCTZ.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Hydrochlorotiazyd jest wchłaniany z przewodu pokarmowego w 60-80%. Wiązanie z białkami osocza wynosi 40%. Biologiczny okres półtrwania wynosi 5-15 godzin. Wydalany jest w postaci niezmienionej z moczem. Hydrochlorotiazyd przenika przez barierę łożyska i do mleka kobiecego.

Amiloryd jest wchłaniany z przewodu pokarmowego w 15-25%. Maksymalne stężenie w osoczu osiąga po 3-4 godzinach. Wiązanie z białkami osocza wynosi 23%. Biologiczny okres półtrwania wynosi 6-9 godzin. Wydalany jest w postaci niezmienionej z moczem i w 50% z kałem. Amiloryd nie przenika przez barierę łożyska i do mleka kobiecego.

5.3 Dane przedkliniczne dotyczące bezpieczeństwa

Badania toksyczności ostrej i przewlekłej nie wykazały działania toksycznego produktu Tialorid. Badania mutagenności i kancerogenności nie wykazały działania rakotwórczego produktu Tialorid.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

• Skrobia kukurydziana
• Laktoza jednowodna
• Żelatyna
• Powidon (K 30)
• Magnezu stearynian

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Brak.

6.3 Okres ważności

3 lata.

6.4 Specjalne środki ostrożności dotyczące przechowywania

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu, w temperaturze poniżej 25°C, w celu ochrony przed światłem i wilgocią.

6.5 Rodzaj opakowania i wielkość opakowania

Opakowanie zawiera 30 tabletek.

Opakowanie z tektury z wkładką z folii PVC/Al.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Instrukcja stosowania

Brak szczególnych zaleceń.

7. POSIADACZ POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Polfarmex S.A.
ul. Sienkiewicza 19
99-300 Kutno

8. NUMER(Y) POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

14192

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU / DATA ODNOWIENIA POZWOLENIA

12.10.1995 / 12.10.2005

10. DATA ZATWIERDZENIA TREŚCI CHARAKTERYSTYKI

23.06.2022