Polprazol, Kapsułki dojelitowe, twarde

Ulotka: Polprazol, Kapsułki dojelitowe, twarde

1. Nazwa produktu leczniczego

Polprazol, 20 mg, kapsułki dojelitowe, twarde

2. Skład jakościowy i ilościowy

Każda kapsułka dojelitowa twarda zawiera 20 mg omeprazolu (Omeprazolum).

Substancje pomocnicze o znanym działaniu: sacharoza, sód

Każda kapsułka dojelitowa twarda zawiera 80,02 mg sacharozy i 0,819 mg sodu (0,036 mmol sodu), tj. mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1

3. Postać farmaceutyczna

Kapsułka dojelitowa, twarda

Kapsułka, rozmiar nr 2, barwy niebiesko-pomarańczowej z oznaczeniem „O” na wieczku oraz „20” na korpusie, zawierająca mikrogranulki barwy białej do jasnobeżowej.

4. Szczegółowe dane kliniczne

4.1 Wskazania do stosowania

Wskazania do stosowania produktu Polprazol w kapsułkach obejmują:

Zastosowanie u pacjentów dorosłych

• Leczenie owrzodzenia dwunastnicy
• Zapobieganie nawrotom owrzodzenia dwunastnicy
• Leczenie owrzodzenia żołądka
• Zapobieganie nawrotom owrzodzenia żołądka
• W skojarzeniu z odpowiednimi antybiotykami, terapia eradykacyjna Helicobacter pylori (H. pylori) w chorobie wrzodowej
• Leczenie owrzodzeń żołądka i dwunastnicy związanych z przyjmowaniem NLPZ (niesteroidowych leków przeciwzapalnych)
• Zapobieganie powstawaniu owrzodzeń żołądka i dwunastnicy związanych z przyjmowaniem NLPZ (niesteroidowych leków przeciwzapalnych) u pacjentów narażonych na ryzyko ich wystąpienia
• Leczenie refluksowego zapalenia przełyku
• Długoterminowe leczenie podtrzymujące pacjentów po wygojeniu refluksowego zapalenia przełyku
• Leczenie objawowej choroby refluksowej przełyku
• Leczenie zespołu Zollingera-Ellisona.

Zastosowanie u dzieci i młodzieży

Dzieci w wieku powyżej 1 roku oraz o masie ciała ≥10 kg

• Leczenie refluksowego zapalenia przełyku
• Leczenie objawowe zgagi i zarzucania kwaśnej treści żołądkowej w chorobie refluksowej przełyku

Dzieci w wieku powyżej 4 lat i młodzież

• W skojarzeniu z antybiotykami w leczeniu owrzodzenia dwunastnicy wywołanego przez H. pylori.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie u dorosłych

Leczenie owrzodzenia dwunastnicy
U pacjentów z czynną chorobą wrzodową dwunastnicy zalecana dawka omeprazolu wynosi 20 mg raz na dobę. U większości pacjentów gojenie następuje w ciągu dwóch tygodni. U pacjentów, u których w tym czasie nie doszło do zagojenia, proces ten zachodzi zwykle podczas kolejnych dwóch tygodni podawania leku. U pacjentów z chorobą wrzodową dwunastnicy oporną na leczenie, stosuje się omeprazol w dawce 40 mg raz na dobę, a wygojenie uzyskuje się zwykle w okresie czterech tygodni.

Zapobieganie nawrotom owrzodzeń dwunastnicy
W celu zapobiegania nawrotom owrzodzeń dwunastnicy u pacjentów H. pylori-ujemnych oraz gdy eradykacja H. pylori nie jest możliwa zaleca się stosowanie omeprazolu w dawce 20 mg raz na dobę. U niektórych pacjentów wystarczającą może być dawka dobowa 10 mg. W razie niepowodzenia terapii dawka może zostać zwiększona do 40 mg na dobę.

Leczenie owrzodzeń żołądka
Zalecana dawka omeprazolu wynosi 20 mg raz na dobę. U większości pacjentów gojenie następuje w ciągu czterech tygodni. U pacjentów, u których w tym czasie nie doszło do zagojenia, proces ten zachodzi zwykle podczas kolejnych czterech tygodni leczenia. U pacjentów z owrzodzeniem żołądka opornym na leczenie, zalecane jest stosowanie omeprazolu w dawce 40 mg raz na dobę, a wygojenie uzyskiwane jest zwykle w okresie ośmiu tygodni.

Zapobieganie nawrotom owrzodzenia żołądka
W celu zapobiegania nawrotom owrzodzenia żołądka u pacjentów z chorobą wrzodową oporną na leczenie zaleca się stosowanie omeprazolu w dawce 20 mg raz na dobę. W razie konieczności dawka ta może być zwiększona do 40 mg raz na dobę.

Schematy zalecane w celu eradykacji zakażenia Helicobacter pylori u pacjentów z chorobą wrzodową
W celu eradykacji zakażenia Helicobacter pylori przy wyborze antybiotyków należy uwzględnić indywidualną tolerancję leków przez pacjenta oraz należy kierować się krajowymi, regionalnymi oraz lokalnymi charakterystykami lekooporności, a także aktualnymi wytycznymi dotyczącymi leczenia.

• Omeprazol 20 mg + klarytromycyna 500 mg + amoksycylina 1 000 mg, wszystkie produkty dwa razy na dobę przez jeden tydzień; lub
• Omeprazol 20 mg + klarytromycyna 250 mg (zamiennie 500 mg) + metronidazol 400 mg (lub 500 mg lub tynidazol 500 mg), wszystkie produkty dwa razy na dobę przez jeden tydzień; albo
• Omeprazol 40 mg jeden raz na dobę z amoksycyliną 500 mg trzy razy na dobę oraz metronidazolem 400 mg (lub 500 mg albo tynidazolem 500 mg) trzy razy na dobę, przez jeden tydzień.

W każdym z powyższych schematów leczenia, jeżeli po zakończeniu kuracji u pacjenta utrzymuje się zakażenie Helicobacter pylori, leczenie można powtórzyć.

Leczenie owrzodzeń żołądka i dwunastnicy związanych ze stosowaniem NLPZ (niesteroidowych leków przeciwzapalnych)
W leczeniu owrzodzeń żołądka i dwunastnicy związanych ze stosowaniem NLPZ (niesteroidowych leków przeciwzapalnych) zalecane jest stosowanie produktu omeprazolu w dawce 20 mg jeden raz na dobę. U większości pacjentów wygojenie zmian następuje w okresie do czterech tygodni. U pacjentów, u których w tym czasie nie doszło do pełnego wygojenia po wstępnej serii podawania leku, proces ten zachodzi zwykle podczas kolejnych czterech tygodni leczenia.

Zapobieganie powstawaniu owrzodzeń żołądka i dwunastnicy związanych ze stosowaniem NLPZ (niesteroidowych leków przeciwzapalnych) u pacjentów z podwyższonym ryzykiem ich wystąpienia
W profilaktyce owrzodzeń żołądka lub owrzodzeń dwunastnicy związanych ze stosowaniem NLPZ u pacjentów podwyższonego ryzyka ich wystąpienia (wiek >60 lat, wcześniejsze występowanie owrzodzeń żołądka i dwunastnicy, wcześniejsze występowanie krwawień z górnego odcinka przewodu pokarmowego) zalecana dawka omeprazolu wynosi 20 mg jeden raz na dobę.

Leczenie refluksowego zapalenia przełyku
Zalecana dawka omeprazolu wynosi 20 mg raz na dobę. U większości pacjentów gojenie następuje w ciągu czterech tygodni. U pacjentów, u których nie doszło do zagojenia w czasie pierwszego etapu leczenia, proces ten zwykle zachodzi podczas kolejnych czterech tygodni leczenia. U pacjentów z ciężkim refluksowym zapaleniem przełyku stosuje się omeprazol w dawce 40 mg raz na dobę, a wygojenie zmian uzyskuje się zwykle w okresie do ośmiu tygodni.

Długoterminowe leczenie podtrzymujące u pacjentów z wygojonym refluksowym zapalenia przełyku
W długotrwałym leczeniu podtrzymującym pacjentów, po wygojeniu refluksowego zapalenia przełyku, zaleca się podawanie omeprazolu w dawce 10 mg raz na dobę. W razie konieczności, dawkę można zwiększyć do 20-40 mg raz na dobę.

Leczenie objawowej choroby refluksowej przełyku
Zalecana dawka omeprazolu wynosi 20 mg raz na dobę. Ponieważ możliwa jest odpowiednia reakcja na dawkę 10 mg na dobę, wskazane jest rozważenie indywidualnego dostosowania dawkowania. Jeżeli kontrola objawów nie została osiągnięta po czterech tygodniach leczenia omeprazolem w dawce 20 mg na dobę, zalecane jest przeprowadzenie dalszych badań diagnostycznych.

Leczenie zespołu Zollingera-Ellisona
U pacjentów z zespołem Zollingera-Ellisona dawkę leku należy dobrać indywidualnie, a leczenie kontynuować dopóki istnieją wskazania kliniczne. Zalecana dawka początkowa omeprazolu wynosi 60 mg na dobę. Skuteczną kontrolę uzyskiwano u wszystkich pacjentów z ciężką postacią choroby oraz niewystarczającą reakcją na inne sposoby leczenia, a u ponad 90% pacjentów skuteczne jest leczenie podtrzymujące dawką w zakresie od 20 mg do 120 mg na dobę. Dawki omeprazolu większe niż 80 mg na dobę należy podawać w dwóch dawkach podzielonych.

Dawkowanie u dzieci

Dzieci w wieku powyżej 1 roku oraz o masie ciała ≥10 kg
Leczenie refluksowego zapalenia przełyku
Leczenie objawowe zgagi oraz zarzucania kwaśnej treści żołądkowej w chorobie refluksowej przełyku

Zalecenia dotyczące dawkowania są następujące:

Wiek	Masa ciała	Dawkowanie
≥1 roku	10-20 kg	10 mg raz na dobę. W razie konieczności dawka może zostać zwiększona do 20 mg na dobę.
≥2 lat	>20 kg	20 mg raz na dobę. W razie konieczności dawka może zostać zwiększona do 40 mg na dobę.

Refluksowe zapalenia przełyku: Okres leczenia wynosi 4-8 tygodni.

Leczenie objawowe zgagi oraz zarzucania kwaśnej treści żołądkowej w chorobie refluksowej przełyku: Okres leczenia wynosi 2-4 tygodni. Jeżeli kontroli objawów nie uzyskano po 2-4 tygodniach leczenia, pacjent powinien zostać poddany dalszym badaniom diagnostycznym.

Dzieci w wieku powyżej 4 lat i młodzież
Leczenie wrzodów dwunastnicy wywołanych zakażeniami Helicobacter pylori
Przy wyborze odpowiedniego leczenia skojarzonego mającego na celu eradykację zakażenia Helicobacter pylori należy uwzględnić indywidualną tolerancję leków przez pacjenta oraz kierować się krajowymi, regionalnymi i lokalnymi wytycznymi dotyczącymi lekooporności bakterii, a także aktualnymi wytycznymi dotyczącymi leczenia (czas trwania leczenia wynosi najczęściej 7 dni, lecz niekiedy do 14 dni), a także odpowiednim zastosowaniem leków przeciwbakteryjnych.

Leczenie powinno być nadzorowane przez lekarza-specjalistę.

Zalecenia dotyczące dawkowania są następujące:

Masa ciała	Dawkowanie
15-30 kg	Terapia skojarzona dwoma antybiotykami: omeprazol 10 mg, amoksycylina w dawce 25 mg/kg masy ciała oraz klarytromycyna w dawce 7,5 mg/kg masy ciała są wszystkie produkty podawane dwa razy na dobę przez jeden tydzień.
31-40 kg	Terapia skojarzona dwoma antybiotykami: omeprazol 20 mg, amoksycylina w dawce 750 mg oraz klarytromycyna w dawce 7,5 mg/kg masy ciała są wszystkie produkty podawane dwa razy na dobę przez jeden tydzień.
>40 kg	Terapia skojarzona dwoma antybiotykami: omeprazol 20 mg, amoksycylina w dawce 1 g oraz klarytromycyna w dawce 500 mg są wszystkie produkty podawane dwa razy na dobę przez jeden tydzień.

Szczególne grupy pacjentów

Pacjenci z niewydolnością nerek
Nie jest konieczna zmiana dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (patrz punkt 5.2).

Pacjenci z niewydolnością wątroby
U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby wystarczające może być stosowanie dawki dobowej wynoszącej 10-20 mg (patrz punkt 5.2).

Pacjenci w podeszłym wieku (>65 lat)
U pacjentów w podeszłym wieku nie jest konieczna zmiana dawkowania (patrz punkt 5.2).

Sposób podawania
Zaleca się przyjmowanie kapsułek (najlepiej rano), na 30-60 minut przed pierwszym posiłkiem. Należy połykać kapsułki w całości, popijając połową szklanki wody. Kapsułek nie wolno żuć ani kruszyć.

Dotyczy pacjentów z zaburzeniami połykania oraz dzieci, które są w stanie pić lub połykać pokarm półsady
Pacjent może otworzyć kapsułkę, a zawartość polknąć bezpośrednio, popijając połową szklanki wody lub po jej zmieszaniu z nieco kwaśnym płynem, np. sokiem owocowym, musem jabłkowym lub po wymieszaniu z wodą niegazowaną. Pacjent powinien zostać pouczony, że zawiesinę należy wypić natychmiast (lub w czasie do 30 minut od przygotowania) oraz że w każdym przypadku zawiesinę należy wymieszać bezpośrednio przed wypiciem, a po jej przyjęciu należy wypić pół szklanki wody. Ewentualnie pacjenci mogą ssać kapsułkę i połykać mikrogranulki z połową szklanki wody. Mikrogranulek nie wolno żuć.

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną, podstawione benzoimidazole lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Omeprazolu, podobnie jak innych leków z grupy inhibitorów pompy protonowej, nie należy podawać jednocześnie z nelfinawirem (patrz punkt 4.5).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

W przypadku występowania jakichkolwiek niepokojących objawów (np. istotnego niezamierzonego zmniejszenia masy ciała, nawracających wymiotów, utrudnienia połykania, wymiotów krwistych lub smolistego stolca), a także w przypadku podejrzenia lub obecności owrzodzenia żołądka, należy wykluczyć obecność zmian nowotworowych, ponieważ leczenie produktem Polprazol może łagodzić objawy i opóźnić rozpoznanie.

Nie zaleca się jednoczesnego podawania atazanawiru oraz inhibitorów pompy protonowej (patrz punkt 4.5). W przypadku, gdy stosowanie łączne atazanawiru oraz inhibitora pompy protonowej jest uznane za nieuniknione zaleca się dokładną kontrolę kliniczną (np. ocena poziomu wiremii) w połączeniu ze zwiększeniem dawki atazanawiru do 400 mg z dawką rytonawiru 100 mg; nie należy stosować dawki omeprazolu większej niż 20 mg.

Omeprazol, podobnie jak wszystkie leki hamujące żołądkowe wydzielanie kwasu solnego, może zmniejszać wchłanianie witaminy B12 (cyjanokobalaminy) ze względu na hipo- lub achlorhydrię. Należy brać to pod uwagę u pacjentów ze zmniejszonymi rezerwami ustrojowymi lub z czynnikami ryzyka sprzyjającymi zmniejszeniu wchłaniania witaminy B12 podczas długotrwałego leczenia.

Omeprazol jest inhibitorem izoenzymu CYP2C19. Podczas rozpoczynania oraz kończenia leczenia omeprazolem należy wziąć pod uwagę możliwość interakcji z lekami metabolizowanymi przez izoenzym CYP2C19. Interakcję obserwuje się pomiędzy klopidogrelem i omeprazolem (patrz punkt 4.5). Znaczenie kliniczne tej interakcji nie zostało określone w sposób pewny. Na wszelki wypadek jednak, nie zaleca się równoczesnego stosowania omeprazolu oraz klopidogrelu.

U pacjentów leczonych inhibitorami pompy protonowej (ang. proton pump inhibitors, PPI), jak omeprazol, przez co najmniej trzy miesiące oraz u większości pacjentów przyjmujących PPI przez rok, odnotowano przypadki występowania ciężkiej hipomagnezemii. Mogą występować ciężkie objawy hipomagnezemii, takie jak zmęczenie, tężyczka, majaczenie, zawroty głowy oraz arytmie komorowe, jednakże mogą one rozpocząć się niepostrzeżenie i pozostać niezauważone. U pacjentów najbardziej dotkniętych chorobą, hipomagnezemia zmniejszyła się po uzupełnieniu niedoborów magnezu i odstawieniu inhibitorów pompy protonowej.

U pacjentów, u których przypuszcza się, że leczenie będzie długotrwale lub przyjmujących inhibitory pompy protonowej łącznie z digoksyną lub lekami mogącymi wywołać hipomagnezemię (np. diuretyki), należy rozważyć pomiar stężenia magnezu we krwi przed rozpoczęciem leczenia inhibitorami pompy protonowej oraz okresowe pomiary w trakcie leczenia.

Inhibitory pompy protonowej, szczególnie stosowane w dużych dawkach oraz w długotrwałej terapii (powyżej 1 roku), mogą nieznacznie zwiększać ryzyko występowania złamań kości biodrowej, kości nadgarstka i kręgosłupa, szczególnie u osób w podeszłym wieku lub u pacjentów z innymi rozpoznanymi czynnikami ryzyka. Wyniki przeprowadzonych badań wskazują, że inhibitory pompy protonowej mogą zwiększać ogólne ryzyko złamań na poziomie 10-40%. Może być to również spowodowane innymi czynnikami ryzyka. Pacjenci z ryzykiem wystąpienia osteoporozy powinni otrzymać opiekę zgodnie z obecnymi wytycznymi klinicznymi oraz powinni przyjmować odpowiednią dawkę witaminy D oraz wapnia.

Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych
Zwiększenie stężenia chromograniny A (CgA) może zakłócać badania wykrywające obecność guzów neuroendokrynnych. Aby tego uniknąć, należy przerwać leczenie produktem Polprazol na co najmniej 5 dni przed pomiarem stężenia CgA (patrz punkt 5.1). Jeżeli po pomiarze wstępnym wartości stężenia CgA i gastryny nadal wykraczają poza zakres referencyjny, pomiary należy powtórzyć po 14 dniach od zaprzestania leczenia inhibitorami pompy protonowej.

U niektórych dzieci z chorobami przewlekłymi może być konieczne stosowanie leczenia długoterminowego, lecz nie jest ono zalecane.

Stosowanie leków z grupy inhibitorów pompy protonowej może prowadzić do niewielkiego zwiększenia ryzyka występowania zakażeń przewodu pokarmowego bakteriami, takimi jak Salmonella i Campylobacter (patrz punkt 5.1).

Podobnie jak w przypadku wszystkich długotrwałych terapii, szczególnie stosowanych przez okres dłuższy niż 1 rok, pacjenci powinni pozostawać pod regularną kontrolą.

Podostra postać skórna tocznia rumieniowatego (SCLE)
Stosowanie inhibitorów pompy protonowej jest związane ze sporadycznym występowaniem SCLE. Jeśli pojawią się zmiany skórne, zwłaszcza w miejscach narażonych na działanie promieni słonecznych, z jednoczesnym bólem stawów, pacjent powinien niezwłocznie poszukać pomocy medycznej, a lekarz powinien rozważyć możliwość przerwania stosowania produktu Polprazol. Wystąpienie SCLE w wyniku wcześniejszego leczenia inhibitorem pompy protonowej może zwiększyć ryzyko SCLE w wyniku leczenia innymi inhibitorami pompy protonowej.

Zaburzenia czynności nerek
U pacjentów przyjmujących omeprazol zaobserwowano ostre zapalenie cewkowo-śródmiąższowe nerek (TIN, ang. tubulointerstitial nephritis), mogące wystąpić w dowolnym momencie w trakcie terapii omeprazolem (patrz punkt 4.8). Ostre zapalenie cewkowo-śródmiąższowe nerek może prowadzić do niewydolności nerek.
Jeśli u pacjenta podejrzewa się TIN, należy przerwać stosowanie omeprazolu i niezwłocznie rozpocząć odpowiednie leczenie.

Produkt zawiera sacharozę. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego.

Każda kapsułka zawiera 0,819 mg sodu (0,036 mmol sodu), tj. mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy produkt uznaje się za „wolny od sodu”.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Oddziaływanie omeprazolu na farmakokinetykę innych substancji czynnych

Substancje czynne, których wchłanianie jest zależne od pH
Zmniejszona kwaśność wewnątrzżołądkowa podczas leczenia omeprazolem może zwiększać lub zmniejszać wchłanianie substancji czynnych, których wchłanianie jest zależne od pH treści żołądkowej.

Nelfinawir, atazanawir
W przypadku podawania w skojarzeniu z omeprazolem stężenia w osoczu nelfinawiru i atazanawiru są zmniejszone.
Jednoczesne podawanie omeprazolu z nelfinawirem jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3). Jednoczesne stosowanie omeprazolu (w dawce 40 mg jeden raz na dobę) powoduje zmniejszenie średniej ekspozycji na nelfinawir o około 40% oraz zmniejszenie średniej ekspozycji na farmakologicznie czynny metabolit M8 o około 75-90%. Interakcja ta może również obejmować hamowanie aktywności izoenzymu CYP2C19.
Jednoczesne podawanie omeprazolu z atazanawirem nie jest zalecane (patrz punkt 4.4). Jednoczesne stosowanie omeprazolu (w dawce 40 mg jeden raz na dobę) oraz atazanawiru w dawce 300 mg/rytonawiru w dawce 100 mg u zdrowych ochotników powodowało zmniejszenie ekspozycji na atazanawir o 75%. Zwiększenie dawki atazanawiru do 400 mg nie kompensuje wpływu omeprazolu na ekspozycję na atazanawir. Jednoczesne stosowanie omeprazolu (w dawce 20 mg jeden raz na dobę) oraz atazanawiru w dawce 400 mg/rytonawiru w dawce 100 mg u zdrowych ochotników powodowało zmniejszenie ekspozycji na atazanawir o około 30% w porównaniu ze stosowaniem atazanawiru 300 mg/rytonawiru 100 mg jeden raz na dobę.

Digoksyna
Jednoczesne podawanie omeprazolu (w dawce 20 mg na dobę) i digoksyny zdrowym ochotnikom powodowało 10% zwiększenie biodostępności digoksyny. Objawy toksyczności digoksyny były obserwowane rzadko. Jednakże należy zachować ostrożność podczas stosowania omeprazolu w dużych dawkach u osób w podeszłym wieku. W takich przypadkach należy monitorować stężenie digoksyny.

Klopidogrel
W badaniu klinicznym ze skrzyżowanym schematem leczenia (crossover study) klopidogrel (dawka nasycająca 300 mg, a następnie 75 mg/dobę), zarówno w monoterapii jak i w skojarzeniu z omeprazolem (dawka 80 mg podawana w tym samym czasie co klopidogrel) był podawany przez 5 dni. Ekspozycja na aktywny metabolit klopidogrelu była zmniejszona o 46%, maksymalne zahamowanie agregacji płytek (indukowane przez ADP) było zmniejszone średnio o 16%. W innym badaniu wykazano, że podawanie klopidogrelu i omeprazolu o różnych porach nie zapobiegało ich interakcji, co prawdopodobnie wynika z hamującego oddziaływania omeprazolu na aktywność izoenzymu CYP2C19. Z badań obserwacyjnych oraz badań klinicznych otrzymano niespójne dane dotyczące następstw klinicznych tej interakcji PK/PD w zakresie poważnych incydentów krążeniowych.

Inne substancje czynne
Wchłanianie pozakonazolu, erlotynibu, ketokonazolu oraz itrakonazolu jest istotnie zmniejszone i z tego względu ich skuteczność kliniczna może być zmniejszana. W odniesieniu do pozakonazolu oraz erlotynibu należy unikać ich jednoczesnego stosowania z omeprazolem.

Substancje czynne metaboliczowane przez CYP2C19
Omeprazol jest umiarkowanym inhibitorem CYP2C19, głównego enzymu metabolizującego omeprazol. Z tego względu, metabolizm stosowanych jednocześnie substancji czynnych, również metabolizowanych przez CYP2C19 może być zmniejszony, a ogólnoustrojowa ekspozycja na te leki może być zwiększona. Do substancji takich należą między innymi: R-warfaryna oraz inni antagoniści witaminy K, cylostazol, diazepam i fenytoina.

Cylostazol
Omeprazol podawany zdrowym ochotnikom w dawkach 40 mg w badaniu z dawkowaniem w schemacie skrzyżowanym (cross-over) zwiększał Cmax oraz AUC cylostazolu odpowiednio o 18% oraz o 26%, a jednego z jego głównych metabolitów odpowiednio o 29% oraz 69%.

Fenytoina
Zaleca się kontrolowanie stężenia fenytoiny w osoczu podczas pierwszych dwóch tygodni po rozpoczęciu leczenia omeprazolem oraz, w przypadku dostosowywania dawki fenytoiny, kontrola i dalsze dostosowanie dawki powinny zostać przeprowadzone na zakończenie leczenia omeprazolem.

Mechanizm nieznany

Sakwinawir
Jednoczesne podawanie omeprazolu z sakwinawirem/rytonawirem powodowało zwiększenie stężenia sakwinawiru w osoczu o około 70% i było dobrze tolerowane przez pacjentów z zakażeniem wirusem HIV.

Takrolimus
Opisywano zwiększenie stężenia takrolimusa w surowicy podczas jego równoczesnego stosowania z omeprazolem. Zaleca się dokładną kontrolę stężeń takrolimusa, a także czynności nerek (klirensu kreatyniny), a dawkowanie takrolimusa powinno być dostosowywane zależnie od potrzeb.

Metotreksat
U niektórych pacjentów obserwowano zwiększenie stężenie metotreksatu podczas równoczesnego stosowania z inhibitorami pompy protonowej. Podczas podawania metotreksatu w dużych dawkach może zajść potrzeba tymczasowego odstawienia omeprazolu.

Oddziaływanie innych substancji czynnych na farmakokinetykę omeprazolu

Inhibitory CYP2C19 oraz (lub) CYP3A4
Ponieważ omeprazol jest metabolizowany przez CYP2C19 oraz CYP3A4, substancje czynne znane z hamującego wpływu na CYP2C19 oraz CYP3A4 (takie jak klarytromycyna oraz worykonazol) mogą prowadzić do zwiększenia stężenia omeprazolu w osoczu poprzez zmniejszenie szybkości jego eliminacji.

Induktory CYP2C19 oraz (lub) CYP3A4
Substancje czynne znane z indukującego wpływu na CYP2C19 oraz CYP3A4 (takie jak ryfampicyna oraz ziele dziurawca) mogą prowadzić do zmniejszenia stężenia omeprazolu w osoczu poprzez zwiększenie szybkości jego eliminacji.

Klarytromycyna
Jednoczesne podawanie klarytromycyny (500 mg dwa razy na dobę) oraz omeprazolu (40 mg jeden raz na dobę) u zdrowych ochotników powodowało zwiększenie stężenia omeprazolu w osoczu trzykrotnie. Zwiększenie to nie miało wpływu na bezpieczeństwo stosowania leku.

Worykonazol
Jednoczesne podawanie worykonazolu (400 mg dwa razy na dobę) oraz omeprazolu (40 mg jeden raz na dobę) powodowało zwiększenie AUC omeprazolu ponad dwukrotnie.

Ziele dziurawca (Hypericum perforatum)
Jednoczesne podawanie ziela dziurawca (300 mg trzy razy na dobę) z jednorazową dawką omeprazolu (20 mg) u zdrowych ochotników powodowało zmniejszenie AUC omeprazolu o 50%.

4.6 Ciąża i laktacja

Ciaża
Dane dotyczące stosowania omeprazolu u kobiet w ciąży (>1000 przypadków) nie wykazały działania teratogennego ani toksycznego dla płodu. Stosowanie omeprazolu w okresie ciąży nie jest zalecane. Stosowanie omeprazolu w okresie ciąży jest możliwe tylko w przypadku, gdy korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym ryzykiem dla płodu.

Karmienie piersią
Omeprazol jest wydzielany do mleka kobiecego, jednak w ilościach, które prawdopodobnie nie będą miały szkodliwego wpływu na dziecko w okresie karmienia piersią.

Płodność
Nie zaobserwowano wpływu omeprazolu na płodność u ludzi.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Nie zaobserwowano niekorzystnego wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W przypadku wystąpienia działań niepożądanych, takich jak zawroty głowy i zaburzenia widzenia (patrz punkt 4.8), pacjenci nie powinni prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Działania niepożądane, które mogą wystąpić w trakcie leczenia omeprazolem, wymieniono poniżej według klas układów narządów i częstości występowania. Częstość występowania definiuje się jako: bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do <1/10); niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100); rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000); bardzo rzadko (<1/10 000); nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Rzadko: leukopenia, małopłytkowość
Bardzo rzadko: agranulocytoza, pancytopenia

Zaburzenia układu immunologicznego
Rzadko: reakcje nadwrażliwości (np. gorączka, obrzęk naczynioruchowy, anafilaksja, wstrząs anafilaktyczny)

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Rzadko: hipomagnezemia (patrz punkt 4.4)
Bardzo rzadko: ciężka hipomagnezemia
Nieznana: hiponatremia

Zaburzenia psychiczne
Rzadko: zaburzenia snu
Bardzo rzadko: agresja, depresja, splątanie, omamy (głównie u pacjentów w podeszłym wieku i pacjentów predysponowanych), pobudzenie

Zaburzenia układu nerwowego
Często: ból głowy
Niezbyt często: zawroty głowy, parestezje, senność
Bardzo rzadko: zaburzenia smaku

Zaburzenia oka
Bardzo rzadko: niewyraźne widzenie

Zaburzenia ucha i błędnika
Niezbyt często: zawroty głowy

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
Bardzo rzadko: zapalenie oskrzeli

Zaburzenia żołądka i jelit
Często: biegunka, zaparcie, ból brzucha, nudności/wymioty, wzdęcia
Niezbyt często: suchość w jamie ustnej
Bardzo rzadko: zapalenie jamy ustnej, zakażenie przewodu pokarmowego wywołane przez Salmonella i Campylobacter (patrz punkt 4.4)

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Niezbyt często: zwiększona aktywność aminotransferaz
Rzadko: zapalenie wątroby (z żółtaczką lub bez)
Bardzo rzadko: encefalopatia wątrobowa u pacjentów z chorobą wątroby, niewydolność wątroby, martwica wątroby

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Niezbyt często: zapalenie skóry, świąd, wysypka, pokrzywka
Rzadko: łysienie, fotouwrażliwość
Bardzo rzadko: rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna nekroliza naskórka, podostra postać skórna tocznia rumieniowatego (patrz punkt 4.4)

Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Bardzo rzadko: ostre zapalenie cewkowo-śródmiąższowe nerek (patrz punkt 4.4)

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
Bardzo rzadko: ginekomastia

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Niezbyt często: złe samopoczucie, obrzęki obwodowe
Bardzo rzadko: nadmierna potliwość

Badania diagnostyczne
Niezbyt często: zwiększenie stężenia bilirubiny, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej, zwiększenie masy ciała

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych
Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Dzięki temu możliwy jest stały monitoring stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego.

4.9 Przedawkowanie

Doświadczenia z przedawkowaniem omeprazolu są ograniczone. Opisywano dawki do 2400 mg. Zgłaszane objawy były przemijające i nie były ciężkie. Opisywano następujące objawy: splątanie, senność, niewyraźne widzenie, tachykardia, nudności, pocenie się, ból głowy, suchość w jamie ustnej.
Nie ma specyficznej odtrutki. Leczenie powinno być objawowe i wspomagające.

5. Właściwości farmakologiczne

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: Leki stosowane w chorobie wrzodowej i w chorobie refluksowej przełyku; inhibitory pompy protonowej; kod ATC: A02BC01

Mechanizm działania: Omeprazol jest inhibitorem pompy protonowej. Działa na komórki okładzinowe żołądka, hamując w sposób wybiórczy i silny H+/K+ ATP-azę, enzym odpowiedzialny za wydzielanie kwasu solnego (pompa protonowa). Działanie to jest zależne od dawki i prowadzi do zahamowania zarówno podstawowego, jak i stymulowanego wydzielania kwasu solnego, niezależnie od rodzaju bodźca. Omeprazol jest prolekiem i działa po przekształceniu w środowisku kwaśnym w aktywną formę w komórkach okładzinowych.

Wpływ na wydzielanie kwasu solnego: Po podaniu doustnym działania przeciwwydzielniczego nie obserwuje się natychmiast. Działanie to narasta stopniowo w ciągu 3-5 dni, aż do osiągnięcia stanu równowagi (steady state), po którym następuje zahamowanie wydzielania kwasu solnego. Po odstawieniu leku wydzielanie kwasu solnego powraca do wartości wyjściowych w ciągu 3-5 dni. Biodostępność omeprazolu po podaniu doustnym wynosi około 40%. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby biodostępność zwiększa się do około 60%.

Wpływ na stężenie gastryny w surowicy: Podczas leczenia inhibitorami pompy protonowej stężenie gastryny w surowicy zwiększa się w odpowiedzi na zmniejszone wydzielanie kwasu solnego. Stężenie chromograniny A (CgA) również zwiększa się. Zwiększenie stężenia CgA może zakłócać badania wykrywające obecność guzów neuroendokrynnych (patrz punkt 4.4).

Inne działania: Podczas długotrwałego leczenia u niektórych pacjentów występował przerost komórek ECL (enterochromaffin-like) w żołądku, prawdopodobnie związany ze zwiększonym stężeniem gastryny w surowicy. U zwierząt doświadczalnych stwierdzono zależny od dawki i czasu występowania wpływ na komórki ECL, prowadzący do rozwoju guzów rakowiaka. U ludzi nie zaobserwowano takiego działania.

Wpływ na inne mikroorganizmy: Zmniejszenie kwaśności treści żołądkowej spowodowane przez omeprazol może prowadzić do zwiększenia liczby bakterii w żołądku, normalnie obecnych w przewodzie pokarmowym. Leczenie omeprazolem może prowadzić do niewielkiego zwiększenia ryzyka zakażeń przewodu pokarmowego wywołanych przez bakterie, takie jak Salmonella, Campylobacter i Clostridium difficile (patrz punkt 4.4).

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie
Omeprazol jest kwasem labilnym i jest podawany w postaci tabletek dojelitowych lub kapsułek dojelitowych zawierających granulki dojelitowe. Biodostępność po podaniu doustnym wynosi około 40%. Po wielokrotnym podawaniu doustnym biodostępność zwiększa się do około 60%. Maksymalne stężenie w osoczu (Cmax) osiągane jest w ciągu 0,5-3,5 godziny. Stężenie w osoczu jest proporcjonalne do dawki do 40 mg, przy wyższych dawkach wzrost jest mniej niż proporcjonalny.

Dystrybucja
Omeprazol wiąże się z białkami osocza w około 95%.

Metabolizm
Omeprazol jest metabolizowany głównie przez izoenzym CYP2C19, w mniejszym stopniu przez CYP3A4. Głównymi metabolitami są sulfon omeprazolu, hydroksyomeprazol oraz pochodna O-demetylowana. Wszystkie metabolity są farmakologicznie nieaktywne.

Eliminacja
Okres półtrwania w osoczu wynosi około 0,5-1 godziny. Klirens ogólnoustrojowy wynosi 0,3-0,6 l/min. Lek jest wydalany głównie z moczem (77%) w postaci metabolitów, reszta z kałem.

Pacjenci w podeszłym wieku
U osób w podeszłym wieku (71-80 lat) klirens omeprazolu jest nieco zmniejszony, a biodostępność zwiększona. Dawkowanie nie wymaga korekty.

Pacjenci z niewydolnością nerek
U pacjentów z niewydolnością nerek klirens omeprazolu jest zmniejszony, a biodostępność zwiększona. Dawkowanie nie wymaga korekty.

Pacjenci z niewydolnością wątroby
U pacjentów z marskością wątroby klirens omeprazolu jest zmniejszony, co prowadzi do zwiększenia AUC. Nie ma tendencji do kumulacji leku. Dawkowanie nie wymaga korekty.

Polimorfizm genetyczny
U około 3% osób rasy kaukaskiej i 15-20% osób rasy azjatyckiej występuje słaby metabolizm omeprazolu związany z polimorfizmem izoenzymu CYP2C19. U tych osób klirens omeprazolu jest znacznie zmniejszony, co prowadzi do zwiększenia AUC. Dawkowanie nie wymaga korekty.

5.3 Dane przedkliniczne dotyczące bezpieczeństwa

Dane toksykologiczne nie wykazały szczególnego zagrożenia dla ludzi. W badaniach na szczurach i myszach stosowanie wysokich dawek omeprazolu prowadziło do rozwoju guzów rakowiaka, co było związane z hipergastrynemią wynikającą z przewlekłego hamowania wydzielania kwasu solnego. U ludzi nie zaobserwowano takiego działania. Omeprazol nie wykazywał działania mutagennego w standardowych testach. W badaniu na szczurach stwierdzono zmniejszoną płodność, co było związane ze zmianami w nabłonku plemnikotwórczym.

6. Dane farmaceutyczne

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Substancje pomocnicze: sacharoza, skrobia kukurydziana, hypromeloza, mannitol (E421), magnezu stearynian, sodu laurylosiarczan, tytanu dwutlenek (E171), żelaza tlenek czerwony (E172), żelaza tlenek żółty (E172), talk, metakrylowy kopolimer, makrogol 6000, polisorbat 80, kwas oleinowy, dwutlenek krzemu koloidalny bezwodny.

Skład otoczki kapsułki: żelatyna, tytanu dwutlenek (E171), żelaza tlenek czerwony (E172), żelaza tlenek żółty (E172), indygotyna (E132).

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

3 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności dotyczące przechowywania

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią. Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C.

6.5 Rodzaj opakowania i wielkość opakowania

Kapsułki pakowane w blistry z folii PVC/PVDC i folii aluminiowej. Opakowania zawierają 7, 14, 15, 28, 30, 50, 56, 60, 90, 98 lub 100 kapsułek.
Nie wszystkie wielkości opakowań muszą być dostępne.

6.6 Instrukcja stosowania i postępowania

Nie dotyczy.

7. Posiadacz pozwolenia na dopuszczenie do obrotu

Nazwa i adres producenta

8. Numer pozwolenia na dopuszczenie do obrotu

Numer pozwolenia

9. Data wydania pozwolenia lub data jego odnowienia

Data

10. Data zatwierdzenia charakterystyki

Data