Ulotka: Biotum, Proszek (2 g)
Spis treści
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Biotum, 1 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji
Biotum, 2 g, proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Każda fiolka zawiera odpowiednio 1 g lub 2 g ceftazydymu (Ceftazidinium) w postaci pięciowodzianu buforowanego weglanem sodu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu: sód.
Biotum, 1 g: każda fiolka zawiera 60 mg sodu.
Biotum, 2 g: każda fiolka zawiera 120 mg sodu.
Pełny wykaz substancji pomocniczych patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji
Biały lub jasnośćłty proszek.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Biotum jest wskazany w leczeniu wymienionych poniżej zakażeń u dorosłych i u dzieci, w tym u noworodków (od urodzenia).
- Szpitalne zapalenia płuc.
- Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą.
- Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.
- Przewlekle ropne zapalenie ucha środkowego.
- Złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego.
- Powiklane zakażenia dróg moczowych.
- Powiklane zakażenia skóry i tkamek miękkich.
- Powiklane zakażenia w obrębie jamy brzusznej.
- Zakażenia kości i stawów.
- Zapalenie otrzewnej związane z dializami u pacjentów poddawanych ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej (CAPD, ang. continuous ambulatory peritoneal dialysis).
Leczenie pacjentów z bakteriemią, której związek z którymkolwiek z wymienionych wyżej zakażeń jest stwierdzony lub prawdopodobny.
Ceftazydym można stosować w leczeniu pacjentów z neutropenią i gorączką, przypuszczalnie wywołaną zakażeniem bakteryjnym.
Ceftazydym można stosować w okołooperacyjnej profilaktyce zakażeń dróg moczowych u pacjentów poddanych przezeowkowej resekcji gruczołu krokowego (TURP, ang. trans-urethral resection of the prostate).
Wybierając ceftazydym należy wziąć pod uwagę spektrum jego działania przeciwbakteryjnego, obejmujące głównie tlenowe bakterie Gram-ujemne (patrz punkty 4.4 i 5.1).
Ceftazydym należy stosować w skojarzeniu z innymi lekami przeciwbakteryjnymi zawsze, gdy tylko rodzaj bakterii wywołujących zakażenie mógłby wykraczać poza zakres działania ceftazydymu.
Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Dawkowanie
Tabela 1. Dorośli i dzieci o masie ciała ≥40 kg
| Podawanie przerywane | |
|---|---|
| Zakażenie | Podawana dawka |
| Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą | 100 mg/kg mc. do 150 mg/kg mc. na dobę co 8 godzin, maksymalnie do 9 g na dobę¹ |
| Gorączka neutropeniczna | 2 g co 8 godzin |
| Szpitalne zapalenia płuc | |
| Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych | 1 g do 2 g co 8 godzin |
| Bakteriemia* | |
| Zakażenia kości i stawów | |
| Powiklane zakażenia skóry i tkanek miękkich | |
| Powiklane zakażenia w obrębie jamy brzusznej | |
| Zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych CAPD | 1 g do 2 g co 8 lub 12 godzin |
| Powiklane zakażenia dróg moczowych | |
| Okołooperacyjna profilaktyka zakażeń dróg moczowych u pacjentów poddanych przezeewkowej resekcji gruczolu krokowego (TURP) | 1 g podczas wprowadzenia do znieczulenia, i druga dawka podczas wyjmowania cewnika |
| Przewlekle ropne zapalenie ucha środkowego | 1 g do 2 g co 8 godzin |
| Złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego | |
| Ciągła infuzja | |
|---|---|
| Zakażenie | Podawana dawka |
| Gorączka neutropeniczna | Wysycająca dawka 2 g, a następnie ciągła infuzja 4 g do 6 g w ciągu każdych 24 godzin¹ |
| Szpitalne zapalenia płuc | |
| Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą | |
| Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych | |
| Bakteriemia* | |
| Zakażenia kości i stawów | |
| Powiklane zakażenia skóry i tkanek miękkich | |
| Powiklane zakażenia w obrębie jamy brzusznej | |
| Zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych CAPD | |
¹ U dorosłych z prawidłową czynnością nerek stosowano 9 g na dobę bez wystąpienia działań niepożądanych.
* Jeśli stwierdzono lub podejrzewa się związek z którymkolwiek z zakażeń wymienionych w punkcie 4.1.
Tabela 2. Dzieci o masie ciała <40 kg
| Niemowlęta w wieku >2 miesięcy i dzieci <40 kg | Zakażenie | Dawka zazwyczaj stosowana |
|---|---|---|
| Podawanie przerywane | ||
| Powikłane zakażenia dróg moczowych | 100 mg/kg mc. do 150 mg/kg mc. na dobę w trzech dawkach podzielonych, nie więcej niż 6 g na dobę | |
| Przewlekle ropne zapalenie ucha środkowego | ||
| Złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego | ||
| Neutropenia u dzieci | ||
| Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą | 150 mg/kg mc. na dobę w trzech dawkach podzielonych, nie więcej niż 6 g na dobę | |
| Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych | ||
| Bakteriemia* | ||
| Zakażenia kości i stawów | ||
| Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich | 100 mg/kg mc. do 150 mg/kg mc. na dobę w trzech dawkach podzielonych, nie więcej niż 6 g na dobę | |
| Powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej | ||
| Zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych CAPD | ||
| Ciągła infuzja | ||
| Gorączka neutropeniczna | Dawka nasycająca 60 mg/kg mc. do 100 mg/kg mc., a następnie ciągła infuzja 100 mg/kg mc. do 200 mg/kg mc. na dobę, nie więcej niż 6 g na dobę | |
| Szpitalne zapalenia płuc | ||
| Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą | ||
| Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych | ||
| Bakteriemia* | ||
| Zakażenia kości i stawów | ||
| Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich | ||
| Powikłane zakażenia w obrębie jamy brzusznej | ||
| Zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych CAPD | ||
| Noworodki i niemowlęta w wieku ≤2 miesięcy | Zakażenie | Dawka zazwyczaj stosowana |
|---|---|---|
| Podawanie przerywane | ||
| Większość zakażeń | 25 mg/kg mc do 60 mg/kg mc. na dobę w dwóch dawkach podzielonych1 | |
1 U noworodków w wieku 0-2 miesięcy, okres półtrwania ceftazydymu w surowicy może być trzy- do czterokrotnie dłuższy niż u dorosłych.
* Jeśli stwierdzono lub podejrzewa się związek z którymkolwiek z zakażeń wymienionych w punkcie 4.1.
Dzieci i młodzież
Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu Biotum podawanego w ciągłej infuzji noworodkom i niemowlętom w wieku ≤2 miesięcy nic zostały ustalone.
Pacjenci w podeszłym wieku
Z powodu związanego z wiekiem, zmniejszonego klirensu ceftazydymu u pacjentów w podeszłym wieku, dobowa dawka u pacjentów w wieku powyżej 80 lat nie powinna zazwyczaj przekraczać 3 g.
Zaburzenia czynności wątroby
Dostępne dane nie wskazują na potrzebę zmiany dawek w lekkich lub umiarkowanych zaburzeniach czynności wątroby. Brak danych z badań u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (patrz także punkt 5.2). Zalecana jest ścisła obserwacja kliniczna bezpieczeństwa i skuteczności.
Zaburzenia czynności nerek
Ceftazydym jest wydalany przez nerki w postaci niezmienionej. Dlatego u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy zmniejszyć dawkę (patrz także punkt 4.4).
Należy podać początkową dawkę wysycającą 1 g ceftazydymu. Dawki podtrzymujące należy ustalić na podstawie klirensu kreatyniny.
Tabela 3. Zalecane dawki podtrzymujące produktu Biotum w niewydolności nerek – krótkotrwała infuzja
Dorośli i dzieci o masie ciała ≥40 kg
| Klirens kreatyniny [ml/min] | Przybliżone stężenie kreatyniny w surowicy [µmol/l] (mg/dl) | Zalecana dawka jednorazowa Biotum [g] | Przerwa między dawkami [godziny] |
|---|---|---|---|
| 50-31 | 150-200 (1,7-2,3) | 1,0 | 12 |
| 30-16 | 200-350 (2,3-4,0) | 1,0 | 24 |
| 15-6 | 350-500 (4,0-5,6) | 0,5 | 24 |
| <5 | >500 (>5,6) | 0,5 | 48 |
U pacjentów z niewydolnością nerek i z ciężkimi zakażeniami, należy zwiększyć pojedynczą dawkę leku o 50% lub zwiększyć częstość dawkowania.
U dzieci klirens kreatyniny należy obliczać z uwzględnieniem powierzchni ciała lub beztłuszczowej masy ciała.
Dzieci o masie ciała <40 kg
| Klirens kreatyniny [ml/min]** | Przybliżone stężenie kreatyniny w surowicy* [µmol/l] (mg/dl) | Zalecana dawka jednorazowa [mg/kg mc.] | Przerwa między dawkami [godziny] |
|---|---|---|---|
| 50-31 | 150-200 (1,7-2,3) | 25 | 12 |
| 30-16 | 200-350 (2,3-4,0) | 25 | 24 |
| 15-6 | 350-500 (4,0-5,6) | 12,5 | 24 |
| <5 | >500 (>5,6) | 12,5 | 48 |
- Wartości stężenia kreatyniny w surowicy są wartościami wskaźnikowymi, które mogą nie wskazywać tego samego stopnia zmniejszenia czynności nerek u wszystkich pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek
** Oszacowany na podstawie powierzchni ciała lub zmierzony.
Zalecana jest ścisła obserwacja kliniczna bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.
Tabela 4. Zalecane dawki podtrzymujące produktu Biotum w zaburzeniach czynności nerek – ciągła infuzja
Dorośli i dzieci o masie ciała ≥40 kg
| Klirens kreatyniny [ml/min] | Przybliżone stężenie kreatyniny w surowicy [μmol/l] (mg/dl) | Częstość dawkowania [godziny] |
|---|---|---|
| 50–31 | 150–200 (1,7–2,3) | Dawka nasycająca 2 g, a następnie 1 g do 3 g na 24 godziny |
| 30–16 | 200–350 (2,3–4,0) | Dawka nasycająca 2 g, a następnie 1 g na 24 godziny |
| ≤15 | >350 (>4,0) | Nieokreślona |
Należy zachować staranność w dobieraniu dawek. Zalecana jest ścisła obserwacja kliniczna bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.
Dzieci o masie ciała <40 kg
Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu Biotum podawanego w ciągłej infuzji u dzieci z niewydolnością nerek, o masie ciała <40 kg, nie zostały określone. Zalecana jest ścisła obserwacja kliniczna bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.
Jeśli u dzieci z niewydolnością nerek stosuje się ciągłą infuzję, klirens kreatyniny należy obliczać uwzględniając powierzchnię ciała lub beztłuszczową masę ciała.
Remodializa
Okres półtrwania ceftazydymu w surowicy podczas hemodializy wynosi od 3 do 5 godzin.
Po zakończeniu każdej hemodializy zaleca się podanie dawki podtrzymującej ceftazydymu według tabel 5 i 6.
Dializa otrzewnowa
Ceftazydym można stosować w dializach otrzewnowych i w ciągłych ambulatoryjnych dializach otrzewnowych (CAPD).
Oprócz podawania ceftazydymu dożylnie można go podawać również w płynie dializacyjnym (zwykle 125 mg do 250 mg na 2 litry płynu do dializy).
Pacjentom z niewydolnością nerek poddawanym ciągłej tętniczo-żylnej hemodializie lub wysoko przepływowej hemofiltracji w oddziałach intensywnej terapii: 1 g na dobę w dawce jednorazowej lub w dawkach podzielonych. U pacjentów poddawanych nisko przepływowej hemofiltracji dawkowanie jest takie, jak zalecane w zaburzeniach czynności nerek.
U pacjentów poddawanych żylno-żylnej hemofiltracji i żylno-żylnej hemodializie należy podawać dawki zgodnie zaleceniami zamieszczonymi poniżej w tabelach 5 i 6.
Tabela 5. Zalecane dawki w ciągłej żylno-żylnej hemofiltracji
| Resztkowa czynność nerek (klirens kreatyminy w ml/min) | Dawka podtrzymująca [mg] w zależności od szybkości ultrafiltracji [ml/min]1 | |||
|---|---|---|---|---|
| 5 | 16,7 | 33,3 | 50 | |
| 0 | 250 | 250 | 500 | 500 |
| 5 | 250 | 250 | 500 | 500 |
| 10 | 250 | 500 | 500 | 750 |
| 15 | 250 | 500 | 500 | 750 |
| 20 | 500 | 500 | 500 | 750 |
1 Dawkę podtrzymującą należy podawać co 12 godzin.
Tabela 6. Zalecane dawki podczas ciągłej żylno-żylnej hemodializy
| Resztkowa czynność nerek (klirens kreatyminy w ml/min) | Dawka podtrzymująca [mg] w zależności od szybkości wprowadzanego dializatu1 | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1,0 litr/godzinę | 2,0 litry/godzinę | |||||
| Szybkość ultrafiltracji [litry/godzinę] | Szybkość ultrafiltracji [litry/godzinę] | |||||
| 0,5 | 1,0 | 2,0 | 0,5 | 1,0 | 2,0 | |
| 0 | 500 | 500 | 500 | 500 | 500 | 750 |
| 5 | 500 | 500 | 750 | 500 | 500 | 750 |
| 10 | 500 | 500 | 750 | 500 | 750 | 1000 |
| 15 | 500 | 750 | 750 | 750 | 750 | 1000 |
| 20 | 750 | 750 | 1000 | 750 | 750 | 1000 |
1 Dawkę podtrzymującą należy podawać co 12 godzin.
Sposób podawania
Dawka zależy od ciężkości, wrażliwości, miejsca i rodzaju zakażenia oraz od wieku i czynności nerek pacjenta.
Biotum 1 g należy podawać dożylnie we wstrzyknięciach albo w infuzjach lub głęboko domięśniowo. Zalecanymi miejscami podania domięśniowego są: górny, zewnętrzny kwadrant mięśnia pośladkowego większego lub boczna część uda. Roztwory Biotum można podawać bezpośrednio do żyły lub do zestawu do infuzji, jeżeli pacjent otrzymuje płyny dożylnie. Podstawową zalecaną drogą podania jest pojedyncze wstrzyknięcie dożylne lub ciągła infuzja dożylna. Podanie domięśniowe powinno być rozważane jedynie, gdy dożylne podanie nie jest możliwe lub jest mniej właściwe dla pacjenta.
Biotum 2 g należy podawać we wstrzyknięciu dożylnym lub w infuzji.
Roztwory Biotum można podawać bezpośrednio do żyły lub do zestawu do infuzji, jeżeli pacjent otrzymuje płyny dożylnie. Podstawową zalecaną drogą podania jest pojedyncze wstrzyknięcie dożylne lub ciągła infuzja dożylna.
4.3 Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na ceftazydym lub na inne antybiotyki cefalosporynowe, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna) w wywiadzie na inny rodzaj antybiotyku beta-laktamowego (penicyliny, monobaktamy, karbapenemy).
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków beta-laktamowych, notowano występowanie ciężkich reakcji nadwrażliwości, sporadycznie śmiertelnych. W razie wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości, konieczne jest natychmiastowe zakończenie leczenia ceftazydymem i wdrożenie odpowiedniego postępowania ratunkowego.
Przed wdrożeniem leczenia należy przeprowadzić szczegółowy wywiad dotyczący nadwrażliwości na ceftazydym, na inne cefalosporyny lub na inny rodzaj leków beta-laktamowych. Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności podczas podawania ceftazydymu pacjentom, u których wystąpiły reakcje alergiczne na inne beta-laktamy.
Ceftazydym ma ograniczony zakres działania przeciwbakteryjnego. Nie jest przydatny do stosowania jako jedyny lek w leczeniu niektórych rodzajów zakażeń, chyba że wcześniej określono patogen i wiadomo, że jest on wrażliwy lub że podejrzewa się, że najbardziej prawdopodobne bakterie będą reagować na leczenie ceftazydymem. Dotyczy to szczególnie ustalania sposobu leczenia pacjentów z bakteriemią, a także leczenia bakteryjnego zapalenia opon mózgowych, zakażeń skóry i tkanek miękkich oraz zakażeń kości i stawów. Ponadto ceftazydym jest wrażliwy na hydrolizę przez niektóre z beta-laktamaz o rozszerzonym spektrum (ESBL). Dlatego też wybierając ceftazydym do leczenia, należy wziąć pod uwagę informacje dotyczące częstości występowania bakterii wytwarzających ESBL.
Podczas stosowania prawie każdego z leków przeciwbakteryjnych, w tym ceftazydymu, opisywano występowanie związanego z antybiotykiem zapalenia jelita oraz rzekomobłoniastego zapalenia jelit, o nasileniu od lekkiego do zagrażającego życiu. Dlatego ważne jest wzięcie pod uwagę tego rozpoznania u pacjentów, u których wystąpiła biegunka w trakcie lub po zakończeniu podawania ceftazydymu (patrz punkt 4.8). Należy rozważyć przerwanie leczenia ceftazydymem i zastosowanie leczenia przeciw Clostridium difficile. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę jelit.
Stosowanie dużych dawek cefalosporyn jednocześnie z lekami nefrotoksycznymi, takimi jak antybiotyki aminoglikozydowe lub silnie działające leki moczopedne (np. furosemid), może niekorzystnie wpływać na czynność nerek.
Ceftazydym jest wydalany przez nerki, dlatego też jego dawkę należy zmniejszyć proporcjonalnie do stopnia niewydolności nerek. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność należy ściśle monitorować u pacjentów z niewydolnością nerek. Donoszono o występowaniu objawów neurologicznych u pacjentów z niewydolnością nerek, u których nie zmniejszono dawki (patrz punkty 4.2 i 4.8).
Długotrwale stosowanie może powodować nadmierny wzrost niewrażliwych drobnoustrojów (np. enterokoki, grzyby) i może być konieczne przerwanie kuracji i podjęcie stosownych działań. Istotne jest powtarzanie oceny stanu klinicznego pacjenta.
W związku z leczeniem ceftazydymem notowano ciężkie skórne działania niepożądane, takie jak zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczna nekroliza naskórka (TEN), lekowa reakcja z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS) oraz ostre uogólnione osutkowe krostkowanie (AGEP). W przypadku wystąpienia objawów wskazujących na takie reakcje, leczenie ceftazydymem należy przerwać (patrz punkt 4.8).
U pacjentów z niewydolnością nerek i u pacjentów otrzymujących duże dawki ceftazydymu, mogą wystąpić drgawki wywołane przez lek. W takich przypadkach należy zmniejszyć dawkę lub przerwać leczenie, jeśli wystąpią objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego (patrz punkt 4.8).
U pacjentów leczonych ceftazydymem może wystąpić dodatni bezpośredni test Coombsa, który może zakłócać oznaczenia krzyżowe krwi.
U pacjentów leczonych ceftazydymem może wystąpić przejściowe podwyższenie aktywności enzymów wątrobowych, które zwykle jest bez znaczenia klinicznego.
W przypadku długotrwałego leczenia zaleca się regularne monitorowanie obrazu krwi.
Biotum zawiera sód. Należy to uwzględnić u pacjentów stosujących dietę kontrolowaną pod względem zawartości sodu. Biotum 1 g zawiera 2,6 mmol (60 mg) sodu. Biotum 2 g zawiera 5,2 mmol (120 mg) sodu.
Biotum zawiera węglan sodu. Nie należy mieszać Biotum z roztworami zawierającymi wodorowęglan sodu.
4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji
Nie przeprowadzono badań interakcji z udziałem ludzi.
W badaniach in vitro nie stwierdzono antagonistycznego działania między ceftazydymem a innymi powszechnie stosowanymi antybiotykami.
W przypadku jednoczesnego podawania z lekami nefrotoksycznymi, takimi jak antybiotyki aminoglikozydowe lub silnie działające leki moczopedne (np. furosemid), może wystąpić uszkodzenie nerek. Należy monitorować czynność nerek, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku i u pacjentów otrzymujących duże dawki ceftazydymu.
Jednoczesne podawanie z chloramfenikolem wykazuje działanie antagonistyczne in vitro. Należy unikać stosowania tej kombinacji w leczeniu klinicznym.
Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków cefalosporynowych, ceftazydym może wpływać na florę jelitową, co prowadzi do zmniejszenia wchłaniania witaminy K. W związku z tym istnieje możliwość nasilenia działania leków przeciwzakrzepowych. U pacjentów otrzymujących leki przeciwzakrzepowe należy regularnie monitorować wskaźnik INR.
4.6 Ciąża i laktacja
Ciaża
Brak jest odpowiednich danych dotyczących stosowania ceftazydymu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach nie wykazały bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego wpływu na ciążę, rozwój zarodka/płodu, poród lub rozwój poporodowy. Zachowując ostrożność, nie zaleca się stosowania ceftazydymu w okresie ciąży, chyba że jest to wyraźnie konieczne.
Laktacja
Ceftazydym przenika do mleka kobiecego, jednak w bardzo małych ilościach. W okresie karmienia piersią można stosować ceftazydym, pod warunkiem zachowania ostrożności.
Płodność
Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu ceftazydymu na płodność u ludzi. Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu na płodność.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn
Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednakże, ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych, takich jak zawroty głowy, pacjenci powinni zachować ostrożność podczas prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn.
4.8 Działania niepożądane
Działania niepożądane są wymienione według częstości występowania: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do <1/10), niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000), bardzo rzadko (<1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Często: eozynofilia, małopłytkowość, leukopenia, neutropenia.
Niezbyt często: niedokrwistość hemolityczna, dodatni bezpośredni test Coombsa.
Rzadko: agranulocytoza, wydłużenie czasu protrombinowego.
Częstość nieznana: pancytopenia.
Zaburzenia układu immunologicznego
Częstość nieznana: reakcje anafilaktyczne, wstrząs anafilaktyczny, obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli.
Zaburzenia metaboliczne i odżywiania
Rzadko: zmniejszenie stężenia wapnia we krwi.
Zaburzenia psychiczne
Rzadko: splątanie, pobudzenie psychoruchowe, omamy.
Zaburzenia układu nerwowego
Często: ból głowy, zawroty głowy.
Rzadko: parestezje, drgawki.
Częstość nieznana: encefalopatia.
Zaburzenia naczyniowe
Rzadko: zapalenie naczyń.
Zaburzenia żołądka i jelit
Często: biegunka, nudności, wymioty, ból brzucha.
Niezbyt często: rzekomobłoniaste zapalenie jelit.
Rzadko: niestrawność.
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Często: zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych (ALT, AST), zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej.
Niezbyt często: zwiększenie stężenia bilirubiny.
Rzadko: żółtaczka cholestatyczna, zapalenie wątroby.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Często: wysypka, świąd.
Niezbyt często: pokrzywka.
Rzadko: rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna nekroliza naskórka.
Częstość nieznana: ostre uogólnione osutkowe krostkowanie (AGEP).
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Rzadko: zaburzenia czynności nerek, zwiększenie stężenia kreatyniny w osoczu, zwiększenie stężenia mocznika we krwi.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Często: ból i zapalenie w miejscu wstrzyknięcia, zapalenie żyły.
Niezbyt często: gorączka.
Badania diagnostyczne
Niezbyt często: zwiększenie stężenia kreatyniny w osoczu.
5. DANE FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: antybiotyki cefalosporynowe i inne cefamycyny, kod ATC: J01DD02.
Ceftazydym jest bakteriobójczym antybiotykiem cefalosporynowym III generacji, podawanym pozajelitowo, opornym na większość beta-laktamaz, zarówno wytwarzanych przez bakterie Gram-dodatnie, jak i Gram-ujemne. Ceftazydym jest szczególnie aktywny wobec bakterii Gram-ujemnych, w tym Pseudomonas aeruginosa. Wykazuje również aktywność wobec bakterii Gram-dodatnich, ale jest mniej aktywny niż cefalosporyny I generacji.
Mechanizm działania ceftazydymu, podobnie jak innych cefalosporyn, polega na hamowaniu syntezy ściany komórkowej bakterii.
Wrażliwość bakterii na ceftazydym różni się w zależności od regionu geograficznego i w czasie. Wskazane jest posiadanie informacji o lokalnej wrażliwości bakterii, szczególnie w leczeniu ciężkich zakażeń.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Stężenie ceftazydymu w surowicy wzrasta proporcjonalnie do podanej dawki. Okres półtrwania w surowicy wynosi około 1,5–2 godzin u zdrowych osób dorosłych z prawidłową czynnością nerek i nie zmienia się po wielokrotnym podaniu. Wiązanie z białkami osocza jest niskie (mniej niż 10%).
Ceftazydym nie ulega metabolizmowi. Wydalany jest w postaci niezmienionej przez nerki. W ciągu 24 godzin z moczem wydalane jest 80–90% podanej dawki.
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek okres półtrwania w surowicy ulega wydłużeniu, dlatego konieczne jest dostosowanie dawkowania (patrz punkt 4.2).
U osób w podeszłym wieku klirens ceftazydymu jest zmniejszony, co jest związane z wiekowym zmniejszeniem klirensu kreatyniny.
U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby nie obserwowano zmian w farmakokinetyce ceftazydymu.
Ceftazydym przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego, szczególnie w przypadku zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych.
5.3 Dane przedkliniczne dotyczące bezpieczeństwa
Badania toksykologiczne nie wykazały szczególnego zagrożenia dla ludzi.
