Losec, Kapsułki dojelitowe, twarde

Ulotka: Losec, Kapsułki dojelitowe, twarde

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Losec, kapsułki dojelitowe, twarde, 20 mg

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda kapsułka zawiera 20 mg opreprazolu

Substancje pomocnicze o znanym działaniu:
Każda kapsułka zawiera 8 mg laktozy.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Kapsułka dojelitowa, twarda (kapsułka dojelitowa).

Twarde kapsułki żelatynowe o nieprzezroczystym, różowym korpusie, oznaczonym liczbą „20” oraz z matowym czerwono-brązowym wieczkiem oznaczonym A/OM, zawierające powlekane peletki dojelitowe.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Wskazania do stosowania produktu Losec w kapsułkach obejmują:

Dorośli

• Leczenie owrzodzenia dwunastnicy
• Zapobieganie nawrotom owrzodzenia dwunastnicy
• Leczenie owrzodzenia żołądka
• Zapobieganie nawrotom owrzodzenia żołądka
• W skojarzeniu z odpowiednimi antybiotykami, terapia eradykacyjna Helicobacter pylori (H. pylori) w chorobie wrzodowej
• Leczenie owrzodzeń żołądka i dwunastnicy związanych z przyjmowaniem NLPZ (niesteroidowych leków przeciwzapalnych)
• Zapobieganie powstawaniu owrzodzeń żołądka i dwunastnicy związanych z przyjmowaniem NLPZ (niesteroidowych leków przeciwzapalnych) u pacjentów narażonych na ryzyko ich wystąpienia
• Leczenie refluksowego zapalenia przelyku
• Długoterminowe leczenie podtrzymujące pacjentów po wygojeniu refluksowego zapalenia przelyku
• Leczenie objawowej choroby refluksowej przelyku
• Leczenie zespołu Zollingera-Ellisona.

Dzieci
Dzieci w wieku powyżej 1 roku oraz o masie ciała ≥ 10 kg

• Leczenie refluksowego zapalenia przelyku
• Leczenie objawowe zgagi i zarzucania kwaśnej treści żołądkowej w chorobie refluksowej przelyku

Dzieci i młodzież w wieku powyżej 4 lat

• W skojarzeniu z antybiotykami w leczeniu owrzodzenia dwunastnicy wywołanego przez H. pylori

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Dawkowanie
Dorośli

Leczenie owrzodzenia dwunastnicy
U pacjentów z czynną chorobą wrzodową dwunastnicy zalecana dawka produktu Losec wynosi 20 mg raz na dobę. U większości pacjentów wygojenie następuje w ciągu dwóch tygodni. U pacjentów, u których w tym czasie nie doszło do pełnego zagojenia, proces ten zachodzi zwykle podczas kolejnych dwóch tygodni podawania produktu Losec. U pacjentów z chorobą wrzodową dwunastnicy oporną na leczenie, stosuje się Losec w dawce 40 mg raz na dobę, a wygojenie uzyskuje się zwykle w okresie do czterech tygodni.

Zapobieganie nawrotom owrzodzeń dwunastnicy
W celu zapobiegania nawrotom owrzodzeń dwunastnicy u pacjentów z ujemnym wynikiem testu na obecność H. pylori oraz gdy eradykacja H. pylori nie jest możliwa zaleca się stosowanie produktu Losec w dawce 20 mg raz na dobę. U niektórych pacjentów wystarczająca może być dawka dobowa 10 mg. W razie niepowodzenia terapii dawka może zostać zwiększona do 40 mg na dobę.

Leczenie owrzodzeń żołądka
Zalecana dawka produktu Losec wynosi 20 mg raz na dobę. U większości pacjentów gojenie następuje w ciągu czterech tygodni. U pacjentów, u których w tym czasie nie doszło do pełnego zagojenia, proces ten zachodzi zwykle podczas kolejnych czterech tygodni leczenia. U pacjentów z owrzodzeniem żołądka opornym na leczenie, zaleca się stosowanie produktu Losec w dawce 40 mg raz na dobę, a wygojenie uzyskuje się zwykle w okresie ośmiu tygodni.

Zapobieganie nawrotom owrzodzenia żołądka
W celu zapobiegania nawrotom owrzodzenia żołądka u pacjentów z chorobą wrzodową oporną na leczenie zaleca się stosowanie produktu Losec w dawce 20 mg raz na dobę. W razie konieczności dawka ta może być zwiększona do 40 mg raz na dobę.

Schematy zalecane w celu eradykacji zakażenia Helicobacter pylori u pacjentów z chorobą wrzodowej:
W celu eradykacji zakażenia H. pylori przy wyborze antybiotyków należy uwzględnić indywidualną tolerancję leków przez pacjenta oraz należy kierować się krajowymi, regionalnymi oraz lokalnymi wzorami lekooporności, a także wytycznymi dotyczącymi leczenia.

• Losec 20 mg + klarytromycyna 500 mg + amoksycylina 1 000 mg, wszystkie produkty dwa razy na dobę przez jeden tydzień; lub
• Losec 20 mg + klarytromycyna 250 mg (zamiennie 500 mg) + metronidazol 400 mg (lub 500 mg lub tynidazol 500 mg), wszystkie produkty dwa razy na dobę przez jeden tydzień; albo
• Losec 40 mg jeden raz na dobę, łącznie z amoksycyliną 500 mg oraz metronidazolem 400 mg (lub 500 mg lub tynidazolem 500 mg) stosowanymi trzy razy na dobę przez jeden tydzień.

W każdym z powyższych schematów leczenia, jeżeli po zakończeniu kuracji u pacjenta utrzymuje się zakażenie H. pylori, leczenie można powtórzyć.

Leczenie owrzodzeń żołądka i dwunastnicy związanych ze stosowaniem NLPZ (niesteroidowych leków przeciwzapalnych)
W leczeniu owrzodzeń żołądka i dwunastnicy związanych ze stosowaniem NLPZ (niesteroidowych leków przeciwzapalnych) zalecane jest stosowanie produktu Losec w dawce 20 mg jeden raz na dobę. U większości pacjentów wygojenie zmian następuje w okresie do czterech tygodni. U pacjentów, u których w tym czasie nie doszło do pełnego wygojenia, proces ten zachodzi zwykle podczas kolejnych czterech tygodni leczenia.

Zapobieganie powstawaniu owrzodzeń żołądka i dwunastnicy związanych ze stosowaniem NLPZ (niesteroidowych leków przeciwzapalnych) u pacjentów z podwyższonym ryzykiem ich wystąpienia
W profilaktyce owrzodzeń żołądka lub owrzodzeń dwunastnicy związanych ze stosowaniem NLPZ u pacjentów podwyższonego ryzyka ich wystąpienia (wiek>60 lat, wcześniejsze występowanie owrzodzeń żołądka i dwunastnicy, wcześniejsze występowanie krwawień z górnego odcinka przewodu pokarmowego) zalecana dawka produktu Losec wynosi 20 mg jeden raz na dobę.

Leczenie refluksowego zapalenia przełyku
Zalecana dawka produktu Losec wynosi 20 mg raz na dobę. U większości pacjentów wygojenie następuje w ciągu czterech tygodni. U pacjentów, u których nie doszło do zagojenia w czasie pierwszego etapu leczenia, proces ten zwykle zachodzi podczas kolejnych czterech tygodni leczenia.
U pacjentów z ciężkim refluksowym zapaleniem przełyku stosuje się Losec w dawce 40 mg raz na dobę, a wygojenie zmian uzyskuje się zwykle w okresie do ośmiu tygodni.

Długotrwale leczenie podtrzymujące u pacjentów z wygojonym refluksowym zapaleniem przełyku
W długotrwałym leczeniu podtrzymującym pacjentów, po wygojeniu refluksowego zapalenia przełyku, zaleca się podawanie produktu Losec w dawce 10 mg raz na dobę. W razie konieczności, dawkę można zwiększyć do 20-40 mg raz na dobę.

Leczenie objawowej choroby refluksowej przełyku
Zalecana dawka produktu Losec wynosi 20 mg raz na dobę. Ponieważ pacjenci mogą reagować odpowiednio na dawkę 10 mg na dobę, należy rozważyć indywidualnie dostosowanie dawkowania.
Jeżeli kontrola objawów nie została osiągnięta po czterech tygodniach leczenia produktem Losec w dawce 20 mg na dobę, zaleca się przeprowadzenie dalszych badań diagnostycznych.

Leczenie zespołu Zollingera-Ellisona
U pacjentów z zespołem Zollingera-Ellisona dawkę produktu Losec należy dobrać indywidualnie, a leczenie kontynuować dopóki istnieją wskazania kliniczne. Zalecana dawka początkowa produktu Losec wynosi 60 mg na dobę. Skuteczną kontrolę uzyskiwano u wszystkich pacjentów z ciężką postacią choroby oraz niewystarczającą reakcją na inne sposoby leczenia, a u ponad 90% pacjentów skuteczne jest leczenie podtrzymujące dawką w zakresie od 20 mg do 120 mg na dobę. Dawki produktu Losec większe niż 80 mg na dobę należy podawać w dwóch dawkach podzielonych.

Dzieci i młodzież

Dzieci w wieku powyżej 1 roku oraz o masie ciała > 10 kg
Leczenie refluksowego zapalenia przełyku
Leczenie objawowe zgagi oraz zarzucania kwasnej treści żołądkowej w chorobie refluksowej przełyku

Zalecenia dotyczące dawkowania są następujące:

Wiek	Masa ciała	Dawkowanie
≥1 roku	10-20 kg	10 mg raz na dobę. W razie konieczności dawka może zostać zwiększona do 20 mg na dobę
≥2 lat	>20 kg	20 mg raz na dobę. W razie konieczności dawka może zostać zwiększona do 40 mg na dobę

Refluksowe zapalenie przełyku: Okres leczenia wynosi 4-8 tygodni.

Leczenie objawowe zgagi oraz zarzucania kwasnej treści żołądkowej w chorobie refluksowej przełyku: Okres leczenia wynosi 2-4 tygodni. Jeżeli kontroli objawów nie uzyskano po 2-4 tygodniach leczenia, pacjent powinien zostać poddany dalszym badaniom diagnostycznym.

Dzieci i młodzież w wieku powyżej 4 lat
Leczenie wrzodów dwunastnicy wywołanych zakażeniem H. pylori
Przy wyborze odpowiedniej terapii skojarzonej mającej na celu eradykację zakażenia H. pylori należy kierować się krajowymi, regionalnymi oraz lokalnymi wytycznymi dotyczącymi lekooporności drobnoustrojów, czasem trwania leczenia (najczęściej 7 dni, lecz niekiedy do 14 dni), a także odpowiednim zastosowaniem środków przeciwbakteryjnych.

Leczenie powinno być nadzorowane przez lekarza-specjalistę.

Zalecenia dotyczące dawkowania są następujące:

Masa ciała	Dawkowanie
15 – 30 kg	Terapia skojarzona dwoma antybiotykami: Losec 10 mg, amoksycylina w dawce 25 mg/kg masy ciała oraz klarytromycyna w dawce 7,5 mg/kg masy ciała; wszystkie produkty podawane razem dwa razy na dobę przez jeden tydzień.
31 – 40 kg	Terapia skojarzona dwoma antybiotykami: Losec 20 mg, amoksycylina w dawce 750 mg oraz klarytromycyna w dawce 7,5 mg/kg masy ciała; wszystkie produkty podawane dwa razy na dobę przez jeden tydzień.
>40 kg	Terapia skojarzona dwoma antybiotykami: Losec 20 mg, amoksycylina w dawce 1 g oraz klarytromycyna w dawce 500 mg; wszystkie produkty podawane dwa razy na dobę przez jeden tydzień.

Szczególne populacje pacjentów
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
Nie jest konieczna zmiana dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (patrz punkt 5.2).

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby
U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby wystarczające może być stosowanie dawki dobowej wynoszącej 10-20 mg (patrz punkt 5.2).

Pacjenci w podeszłym wieku
U osób w podeszłym wieku nie jest konieczna zmiana dawkowania (patrz punkt 5.2).

Sposób podawania produktu leczniczego
Produkt Losec należy przyjmować rano, połykając kapsułki w całości, popijając połową szklanki wody. Kapsułek nie wolno żuć ani kruszyć.

Dotyczy pacjentów z zaburzeniami połykania oraz dzieci, które są w stanie pić lub połykać pokarm półstały
Pacjent może otworzyć kapsułkę, a zawartość polknąć bezpośrednio, popijając połową szklanki wody lub po jej zmieszaniu z lekko kwasnym płynem, np. sokiem owocowym lub musem jabłkowym lub po wymieszaniu z wodą niegazowaną. Należy pouczyć pacjenta, że zawiesinę należy wypić natychmiast (lub ciągu 30 minut od przygotowania) oraz, że w każdym przypadku zawiesinę należy wymieszać bezpośrednio przed wypiciem, a po jej przyjęciu należy wypić pół szklanki wody.

Ewentualnie pacjenci mogą ssać kapsułkę i połykać peletki z połową szklanki wody. Powlekanych peletek dojelitowych nie wolno żuć.

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną, podstawione benzoimidazole lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Omeprazolu, podobnie jak innych leków z grupy inhibitorów pompy protonowej, nie należy stosować jednocześnie z neffinawirem (patrz punkt 4.5).

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

W przypadku występowania jakichkolwiek niepokojących objawów (np. istotnego niezamierzonego zmniejszenia masy ciała, nawracających wymiotów, utrudnienia połykania, wymiotów krwistych lub smolistego stolca), a także w przypadku podejrzenia lub obecności owrzodzenia żołądka, należy wykluczyć obecność zmian nowotworowych, ponieważ leczenie produktem Losec może łagodzić objawy i opóźnić rozpoznanie.

Nie zaleca się jednoczesnego podawania atazanawiru oraz inhibitorów pompy protonowej (patrz punkt 4.5). W przypadku, gdy stosowanie łączne atazanawiru oraz inhibitora pompy protonowej jest uznane za nieuniknione zaleca się dokładną kontrolę kliniczną (np. ocenę miana wirusa) w połączeniu ze zwiększeniem dawki atazanawiru do 400 mg z dawką rytonawiru 100 mg; nie należy stosować dawki omeprazolu większej niż 20 mg.

Omeprazol, podobnie jak wszystkie leki hamujące żołądkowe wydzielanie kwasu solnego, może zmniejszać wchłanianie witaminy B12 (cyjanokobalaminy) ze względu na hipo- lub achlorhydrję. Należy brać to pod uwagę u pacjentów ze zmniejszonymi rezerwami ustrojowymi lub z czynnikami ryzyka sprzyjającymi zmniejszeniu wchłaniania witaminy B12 podczas długotrwałego leczenia.

Omeprazol jest inhibitorem izoenzymu CYP2C19. Podczas rozpoczynania oraz kończenia leczenia omeprazolem należy wziąć pod uwagę możliwość interakcji z lekami metabolizowanymi przez izoenzym CYP2C19. Interakcję obserwuje się pomiędzy klopidogrelem i omeprazolem (patrz punkt 4.5). Znaczenie kliniczne tej interakcji nie zostało określone w sposób pewny. Na wszelki wypadek jednak, nie zaleca się równoczesnego stosowania omeprazolu oraz klopidogrelu.

U pacjentów leczonych inhibitorami pompy protonowej (ang. proton pump inhibitors, PPI), jak omeprazol, przez co najmniej trzy miesiące oraz u większości pacjentów przyjmujących PPI przez rok, odnotowano przypadki występowania ciężkiej hipomagnezemií. Mogą występować ciężkie objawy hipomagnezemií, takie jak zmęczenie, tężyczka, majaczenie, zawroty głowy oraz arytmie komorowe, jednakże mogą one rozpocząć się niepostrzeżenie i pozostać niezauważone. U pacjentów najbardziej dotkniętych chorobą, hipomagnezemia zmniejszyła się po uzupełnieniu niedoborów magnezu i odstawieniu inhibitorów pompy protonowej.
U pacjentów, u których przypuszcza się, że leczenie będzie długotrwale lub przyjmujących inhibitorów pompy protonowej łącznie z dipoksyną lub innymi lekami mogącymi wywołać hipomagnezemię (np. diuretyki), należy rozważyć pomiar stężenia magnezu we krwi przed rozpoczęciem leczenia inhibitorami pompy protonowej oraz okresowe pomiary w trakcie leczenia.

Częste skórne działania niepożądane (SCAR), w tym zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczna rozpływna martwica naskórka (ang. toxic epidermal necrolysis, TEN), reakcja polekowa z eczynofilią i objawami ogólnymi (zespół DRESS) oraz ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP), które mogą zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu, były zgłaszane bardzo rzadko i rzadko, odpowiednio w związku z leczeniem omeprazolem.

Inhibitory pompy protonowej, szczególnie stosowane w dużych dawkach oraz w długotrwałej terapii (powyżej 1 roku), mogą nieznacznie zwiększać ryzyko występowania złamań kości biodrowej, kości nadgarstka i kręgosłupa, szczególnie u osób w podeszłym wieku lub u pacjentów z innymi rozpoznanymi czynnikami ryzyka. Wyniki przeprowadzonych badań wskazują, że inhibitory pompy protonowej mogą zwiększać ogólne ryzyko złamań na poziomie 10-40%. Może być to również spowodowane innymi czynnikami ryzyka. Pacjenci z ryzykiem wystąpienia osteoporozy powinni otrzymać opiekę zgodnie z obecnymi wytycznymi klinicznymi oraz powinni przyjmować odpowiednią dawkę witaminy D oraz wapnia.

Podostra postać skórna tocznia rumieniowatego (SCLE) (ang. Subacute cutaneous lupus erythematosus, SCLE)
Stosowanie inhibitorów pompy protonowej jest związane ze sporadycznym występowaniem SCLE. Jeśli pojawią się zmiany skórne, zwłaszcza w miejscach narażonych na działanie promieni słonecznych, z jednoczesnym bólem stawów pacjent powinien niezwłocznie poszukać pomocy medycznej, a lekarz powinien rozważyć możliwość przerwania stosowania produktu Losec. Wystąpienie SCLE w wyniku wcześniejszego leczenia inhibitorem pompy protonowej może zwiększyć ryzyko SCLE w wyniku leczenia innymi inhibitorami pompy protonowej.

Zaburzenia czynności nerek
U pacjentów przyjmujących opreprazol zaobserwowano ostre zapalenie cewkowo-śródmiąższowe nerek (TIN, ang. tubulointerstitial nephritis), mogące wystąpić w dowolnym momencie w trakcie terapii omeprazolem (patrz punkt 4.8). Ostre zapalenie cewkowo-śródmiąższowe nerek może prowadzić do niewydolności nerek.
Jeśli u pacjenta podejrzewa się TIN, należy przerwać stosowanie opreprazolu i niezwłocznie rozpocząć odpowiednie leczenie.

Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych
Zwiększenie stężenia chromograminy A (CgA) może zakłócać badania wykrywające obecność guzów neuroendokrynnych. Aby tego uniknąć, należy przerwać leczenie produktem Losec na co najmniej 5 dni przed pomiarem stężenia CgA (patrz punkt 5.1). Jeżeli po pomiarze wstępnym wartości stężenia CgA i gastryny nadal wykraczają poza zakres referencyjny, pomiary należy powtórzyć po 14 dniach od zaprzestania leczenia inhibitorami pompy protonowej.

U niektórych dzieci z chorobami przewlekłymi może być konieczne stosowanie leczenia długoterminowego, lecz nie jest ono zalecane.

Produkt Losec zawiera laktozę i dlatego nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Stosowanie leków z grupy inhibitorów pompy protonowej może prowadzić do niewielkiego zwiększenia ryzyka występowania zakażeń przewodu pokarmowego bakteriami, takimi jak Salmonella i Campylobacter oraz u pacjentów hospitalizowanych, również możliwość wystąpienia zakażenia Clostridium difficile (patrz punkt 5.1).

Podobnie jak w przypadku wszystkich długotrwałych terapii, szczególnie stosowanych przez okres dłuższy niż 1 rok, pacjenci powinni pozostawać pod regularną kontrolą lekarską.

Kapsułki leku Losec zawierają mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) na kapsułkę, to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Oddziaływanie opreprazolu na farmakokinetykę innych substancji czynnych

Substancje czynne, których wchłanianie jest zależne od pH
Zmniejszenie kwaśności soku żołądkowego w wyniku leczenia opreprazolem może zwiększać lub zmniejszać wchłanianie substancji czynnych, których wchłanianie jest zależne od pH treści żołądka.

Nelfinawir, atazanawir
Stężenie neffinawiru oraz atazanawiru w osoczu ulega zmniejszeniu podczas stosowania tych leków jednocześnie z opreprazolem.

Jednoczesne podawanie opreprazolu z neffinawirem jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3). Wykazano, że jednoczesne stosowanie opreprazolu (w dawce 40 mg jeden raz na dobę) powodowało zmniejszenie średniej ekspozycji na neffinawir o około 40% oraz zmniejszenie średniej ekspozycji na farmakologicznie czynny metabolit M8 o około 75-90%. Interakcja ta może również obejmować hamowanie aktywności izoenzymu CYP2C19.

Jednoczesne podawanie opreprazolu z atazanawirem nie jest zalecane (patrz punkt 4.4). Jednoczesne stosowanie opreprazolu (w dawce 40 mg jeden raz na dobę) oraz atazanawiru w dawce 300 mg/rytonawiru w dawce 100 mg u zdrowych ochotników powodowało zmniejszenie ekspozycji na atazanawir o 75%. Zwiększenie dawki atazanawiru do 400 mg nie kompensowało wpływu opreprazolu na ekspozycję na atazanawir. Jednoczesne stosowanie opreprazolu (w dawce 20 mg jeden raz na dobę) oraz atazanawiru w dawce 400 mg/rytonawiru w dawce 100 mg u zdrowych ochotników powodowało zmniejszenie ekspozycji na atazanawir o około 30% w porównaniu ze stosowaniem atazanawiru 300 mg/rytonawiru 100 mg jeden raz na dobę.

Digoksyna
Jednoczesne podawanie omeprazolu (w dawce 20 mg na dobę) oraz digoksyny u zdrowych ochotników powodowało zwiększenie biodostępności digoksyny o 10%. Objawy toksyczności digoksyny były obserwowane rzadko. Jednakże należy zachować ostrożność podczas stosowania omeprazolu w dużych dawkach u osób w podeszłym wieku. W takich przypadkach należy zastosować kontrolowanie działania terapeutycznego digoksyny.

Klopidogrel
Wyniki badań przeprowadzonych u osób zdrowych wykazały obecność interakcji farmakokinetyczno (PK)-farmakodynamicznej (PD) pomiędzy klopidogrelem (dawka nasycająca 300 mg, a następnie dawka podtrzymująca 75 mg/dobę) a omeprazolem (stosowanym doustnie w dawce 80 mg na dobę), powodującej zmniejszenie ekspozycji na czynny metabolit klopidogrelu średnio o 46% oraz zmniejszenie maksymalnego hamowania (indukowanej ADP) agregacji płytek średnio o 16%.
Z badań obserwacyjnych oraz badań klinicznych otrzymano niespójne dane dotyczące następstw klinicznych tej interakcji PK/PD w zakresie poważnych incydentów krążeniowych. Ze względów bezpieczeństwa, nie zaleca się jednoczesnego stosowania omeprazolu i klopidogrelu.

Inne substancje czynne
Wchłanianie pozakonazolu, erlotynibu, ketokonazolu oraz itrakonazolu jest istotnie zmniejszone i z tego względu ich skuteczność kliniczna może być zmniejszona. W odniesieniu do pozakonazolu oraz erlotynibu należy unikać ich jednoczesnego stosowania z omeprazolem.

Substancje czynne metabolizowane przez CYP2C19
Omeprazol jest umiarkowanym inhibitorem CYP2C19, głównego enzymu metabolizującego omeprazol. Z tego względu, metabolizm stosowanych jednocześnie substancji czynnych, które również są substratem dla izoenzymu CYP2C19 może być zmniejszony, a ogólnoustrojowa ekspozycja na te leki może ulec zwiększeniu. Do substancji takich należą między innymi: R-warfaryna oraz inni antagoniści witaminy K, cylostazol, diazepam i fenytoina.

Cylostazol
Omeprazol podawany zdrowym ochotnikom w dawkach 40 mg w skrzyżowanym badaniu (cross-over), zwiększał Cmax oraz AUC cylostazolu odpowiednio o 18% oraz o 26%, a jednego z jego głównych metabolitów odpowiednio o 29% oraz 69%.

Fenytoina
Zaleca się kontrolowanie stężenia fenytoiny w osoczu podczas pierwszych dwóch tygodni po rozpoczęciu leczenia omeprazolem oraz, w przypadku dostosowywania dawki fenytoiny, na zakończenie leczenia omeprazolem należy przeprowadzić kontrolę i dalsze dostosowanie dawki.

Mechanizm nieznany

Sakwinawir
Jednoczesne podawanie omeprazolu z sakwinawirem/rytonawirem powodowało zwiększenie stężenia sakwinawiru w osoczu o około 70% i było dobrze tolerowane przez pacjentów zakażonych wirusem HIV.

Takrolimus
Opisywano zwiększenie stężenia takrolimusu w surowicy podczas jego równoczesnego stosowania z omeprazolem. Zaleca się dokładniejszą kontrolę stężeń takrolimusu a także czynności nerek (klirensu kreatyniny), a dawkowanie takrolimusu należy dostosowywać zależnie od potrzeb.

Metotreksat
W przypadku stosowania łącznie z inhibitorami pompy protonowej, u niektórych pacjentów opisywano zwiększenie stężenia metotreksatu. Podczas stosowania dużych dawek metotreksatu, należy rozważyć czasowe odstawienie oprezodu.

Oddziaływanie innych substancji czynnych na farmakokinetykę oprezrodu

Inhibitory CYP2C19 i/lub CYP3A4
Ze względu na fakt, że omeprazol jest metabolizowany przez izoenzymy CYP2C19 oraz CYP3A4, substancje czynne hamujące te izoenzymy, takie jak klarytromycyna i worykonazol, mogą prowadzić do zwiększenia stężenia omeprazolu w osoczu poprzez zmniejszenie jego tempa metabolizmu.

Induktory CYP2C19 i/lub CYP3A4
Substancje czynne indukujące izoenzymy CYP2C19 oraz CYP3A4, takie jak ryfampicyna oraz ziele dziurawca, mogą prowadzić do zmniejszenia stężenia omeprazolu w osoczu poprzez zwiększenie jego tempa metabolizmu.

4.6 Ciąża i laktacja

Ciaża
Dane dotyczące stosowania omeprazolu u kobiet w ciąży (>1000 przypadków) nie wskazują na występowanie działań teratogennych lub fetotoksycznych. Stosowanie omeprazolu w okresie ciąży nie jest zalecane. W razie konieczności stosowania omeprazolu w okresie ciąży, lekarz powinien dokładnie rozważyć stosunek korzyści do ryzyka.

Laktacja
Nie wiadomo, czy omeprazol jest wydzielany do mleka kobiecego. Nie przeprowadzono badań dotyczących wydzielania omeprazolu do mleka kobiecego. Nie można wykluczyć ryzyka dla dziecka. Nie należy stosować produktu Losec w okresie karmienia piersią.

Płodność
Nie ma danych dotyczących wpływu na płodność u ludzi.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Nie zaobserwowano niekorzystnego wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jednak w przypadku wystąpienia działań niepożądanych, takich jak zawroty głowy i zaburzenia widzenia (patrz punkt 4.8), należy unikać prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

4.8 Działania niepożądane

Działania niepożądane, wymienione poniżej, są sklasyfikowane według następujących kategorii częstości:

• Bardzo często: ≥1/10
• Często: ≥1/100 do <1/10
• Niezbyt często: ≥1/1 000 do <1/100
• Rzadko: ≥1/10 000 do <1/1 000
• Bardzo rzadko: <1/10 000
• Nieznana (nie można oszacować na podstawie dostępnych danych)

W każdej grupie częstości działania niepożądane są wymienione w kolejności malejącego nasilenia.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Rzadko: leukopenia, małopłytkowość
Bardzo rzadko: agranulocytoza, pancytopenia

Zaburzenia układu immunologicznego
Rzadko: reakcje nadwrażliwości (np. gorączka, obrzęk naczynioruchowy, reakcje anafilaktyczne/anafilaktoidalne)

Zaburzenia metaboliczne i odżywiania
Rzadko: hiponatremia
Bardzo rzadko: hipomagnezemia (patrz punkt 4.4); ciężka hipomagnezemia może prowadzić do hipokalcemii. Hipomagnezemia może również prowadzić do hipokaliemií.

Zaburzenia psychiczne
Rzadko: zaburzenia snu
Bardzo rzadko: agresja, dezorientacja, depresja, omamy, ciężkie upośledzenie czynności psychicznych (szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby)

Zaburzenia układu nerwowego
Często: ból głowy
Niezbyt często: zawroty głowy, parestezje, senność
Bardzo rzadko: zaburzenia smaku

Zaburzenia oka
Bardzo rzadko: niewyraźne widzenie

Zaburzenia ucha i błędnika
Niezbyt często: zawroty głowy

Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia
Rzadko: zapalenie oskrzeli

Zaburzenia żołądka i jelit
Często: biegunka, ból brzucha, zaparcia, wzdęcia, nudności/wymioty
Niezbyt często: suchość w jamie ustnej
Bardzo rzadko: zapalenie jamy ustnej, zapalenie błony śluzowej żołądka, kandydoza przewodu pokarmowego

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Niezbyt często: zwiększenie aktywności aminotransferaz w surowicy
Rzadko: zapalenie wątroby (z żółtaczką lub bez), zaburzenia czynności wątroby
Bardzo rzadko: encefalopatia wątrobowa u pacjentów z istniejącą wcześniej chorobą wątroby, żółtaczka, niewydolność wątroby

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Niezbyt często: zapalenie skóry, świąd, wysypka, pokrzywka
Rzadko: łysienie, fotowrażliwość
Bardzo rzadko: rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna rozpływna martwica naskórka (patrz punkt 4.4)

Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Bardzo rzadko: ostre śródmiąższowe zapalenie nerek (patrz punkt 4.4)

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
Niezbyt często: ginekomastia

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Niezbyt często: złe samopoczucie
Rzadko: nadmierne pocenie się, obrzęki obwodowe

Badania diagnostyczne
Niezbyt często: zwiększenie stężenia bilirubiny w surowicy, zwiększenie aktywności fosfatazy alkalicznej w surowicy, zwiększenie aktywności transaminaz w surowicy, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy

U dzieci występowanie, rodzaj i nasilenie działań niepożądanych były podobne jak u dorosłych.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu jest ważne, ponieważ pozwala na ciągłe monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem krajowego systemu zgłaszania.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: Leki stosowane w chorobie wrzodowej i w chorobie refluksowej przełyku; inhibitory pompy protonowej; kod ATC: A02BC01

Omeprazol należy do grupy leków hamujących wydzielanie kwasu solnego w żołądku, zwanych inhibitorami pompy protonowej. Działa on poprzez blokowanie enzymu H+, K+-ATP-azy w komórkach okładzinowych żołądka, hamując w ten sposób końcowy etap wydzielania kwasu solnego, niezależnie od bodźca. Działanie to jest odwracalne i zależne od dawki.

Wpływ na wydzielanie kwasu solnego
Po podaniu doustnym działania przeciwwydzielniczego nie można wykazać w ciągu pierwszej godziny. Maksymalny efekt występuje w ciągu 2 godzin po podaniu pojedynczej dawki doustnej. Utrata działania przeciwwydzielniczego po zaprzestaniu leczenia jest stopniowa i występuje w ciągu 3-5 dni. Efekt hamujący na wydzielanie kwasu solnego jest zależny od podanej dawki (w zakresie dawek od 20 mg do 60 mg) i osiąga maksimum w ciągu 4 kolejnych dni leczenia.

Wpływ na Helicobacter pylori
Zakażenie H. pylori jest uważane za główny czynnik sprawczy w chorobie wrzodowej. Eradykacja H. pylori za pomocą odpowiedniej terapii antybiotykowej prowadzi do długotrwałego wyleczenia wrzodów trawiennych. Omeprazol wzmaga działanie przeciwbakteryjne niektórych antybiotyków, takich jak amoksycylina i klarytromycyna, wobec H. pylori. Mechanizm tego działania nie został w pełni wyjaśniony.

Inne efekty związane z zahamowaniem wydzielania kwasu solnego
Podczas długotrwałego leczenia poziom gastryny w surowicy zwiększa się w zależności od dawki. Zwiększenie liczby komórek ECL (komórek podobnych do komórek enterochromatyno- podobnych) w żołądku, obserwowane u niektórych zwierząt doświadczalnych w wyniku długotrwałej supresji kwasu, nie zostało wykazane u ludzi.

Podczas leczenia inhibitorami pompy protonowej zaobserwowano zwiększenie stężenia chromograniny A (CgA) z powodu zmniejszenia kwasowości soku żołądkowego. Zwiększenie stężenia chromograniny A może zakłócać badania wykrywające obecność guzów neuroendokrynnych. Aby tego uniknąć, należy przerwać leczenie produktem Losec na co najmniej 5 dni przed pomiarem stężenia CgA (patrz punkt 4.4).

Stosowanie leków z grupy inhibitorów pompy protonowej może prowadzić do niewielkiego zwiększenia ryzyka występowania zakażeń przewodu pokarmowego bakteriami, takimi jak Salmonella i Campylobacter oraz u pacjentów hospitalizowanych, również możliwość wystąpienia zakażenia Clostridium difficile (patrz punkt 4.4).

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie i biodostępność
Omeprazol jest kwasolabilny, dlatego kapsułki dojelitowe zawierają powlekane peletki opreprazolu, które rozpadają się w jelicie cienkim. Wchłanianie opreprazolu zachodzi szybko, a maksymalne stężenie w osoczu (Cmax) występuje w ciągu 1-2 godzin po podaniu doustnym. Wchłanianie opreprazolu zwiększa się po powtórnym podaniu, prawdopodobnie w wyniku zmniejszenia pierwszego przejścia przez wątrobę oraz zmniejszenia przemian metabolicznych spowodowanych znacznym i długotrwałym hamowaniem wydzielania kwasu solnego. Biodostępność po podaniu pojedynczej dawki doustnej wynosi około 35%, a po wielokrotnym podawaniu doustnym zwiększa się do około 60%. Przyjmowanie pokarmu nie wpływa na biodostępność.

Dystrybucja
Wiązanie z białkami osocza wynosi około 95%.

Metabolizm
Omeprazol jest metabolizowany głównie w wątrobie przez izoenzym CYP2C19 do hydroksyomeprazolu, który jest nieaktywnym metabolitem krążącym, oraz do siarczku i sulfonu opreprazolu. Ponadto około jedną trzecią metabolizmu stanowi metabolizm z udziałem izoenzymu CYP3A4 do sulfonu opreprazolu.

Eliminacja
Okres półtrwania w osoczu wynosi około 40 minut, a całkowity klirens wynosi 0,5-0,9 l/min. Lek jest całkowicie usuwany z osocza w ciągu 3-4 godzin od podania pojedynczej dawki doustnej. Główną drogą wydalania jest metabolizm, a metabolity są wydalane głównie z moczem (około 80%). Pozostała część jest wydalana z żółcią i kałem.

U około 3% populacji europejskiej i 15-20% populacji azjatyckiej występuje polimorfizm genetyczny prowadzący do powolnego metabolizowania opreprazolu przez CYP2C19. U tych osób stężenie opreprazolu w osoczu jest zwiększone, co może prowadzić do zwiększenia ogólnoustrojowej ekspozycji.

Szczególne populacje pacjentów

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie obserwowano zmian w farmakokinetyce opreprazolu.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby
U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby zwiększa się biodostępność opreprazolu, a okres półtrwania w osoczu ulega wydłużeniu, co prowadzi do 7-krotnego zwiększenia AUC. Nie obserwowano kumulacji opreprazolu po wielokrotnym podawaniu doustnym.

Pacjenci w podeszłym wieku
U osób w podeszłym wieku (71-80 lat) nie obserwowano zmian w farmakokinetyce opreprazolu.

Dzieci
U dzieci w wieku powyżej 1 roku farmakokinetyka opreprazolu jest podobna jak u dorosłych.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

W badaniach toksyczności ostrej, podostrej, przewlekłej, rakotwórczości oraz genotoksyczności nie wykazano zagrożeń dla ludzi, wynikających ze stosowania opreprazolu.

W badaniach na szczurach opreprazol, w dawkach powodujących zahamowanie wydzielania kwasu solnego, wywoływał hipergastrynemię, co skutkowało proliferacją komórek ECL. U szczurów, po podaniu dawek powodujących zahamowanie wydzielania kwasu solnego, obserwowano rozwój guzów komórek ECL (rakowiaki) w żołądku. U ludzi nie zaobserwowano proliferacji komórek ECL ani rozwoju rakowiaków podczas długotrwałego leczenia opreprazolem.

W badaniach na zwierzętach nie wykazano działania szkodliwego na płodność.

6. INNE INFORMACJE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Substancje pomocnicze w składzie peletek dojelitowych:
Cukier, skrobia kukurydziana, hypromeloza, mannitol (E421), magnezu stearynian, sodu laurylosiarczan, tytanu dwutlenek (E171), talk, metakrylanu kopolimer (Eudragit L 30 D-55), krzemionka koloidalna bezwodna, żelaza tlenek czerwony (E172), żelaza tlenek żółty (E172), propylu parahydroksybenzoesan (E216), metylu parahydroksybenzoesan (E218).

Substancje pomocnicze w składzie otoczki kapsułki:
Żelatyna, tytanu dwutlenek (E171), erytrozyna (E127), żelaza tlenek czerwony (E172), żelaza tlenek żółty (E172), sodu laurylosiarczan.

Substancje pomocnicze w składzie tuszu do drukowania:
Szelak, żelaza tlenek czarny (E172), potasu wodorotlenek, propylen glycol (E1520).

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Brak.

6.3 Okres ważności

3 lata.

6.4 Specjalne środki ostrożności dotyczące przechowywania

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią.

6.5 Rodzaj opakowania i wielkość opakowania

Kapsułki dojelitowe, twarde, 20 mg:
Blister z folii PVC/PVDC i folii aluminiowej. Opakowania: 7, 14, 15, 28, 30, 56, 60, 98 i 100 kapsułek.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Instrukcja stosowania

Produktu Losec nie należy przyjmować w przypadku uszkodzenia opakowania lub kapsułek.

Instrukcja dla pacjenta z zaburzeniami połykania oraz dzieci, które są w stanie pić lub połykać pokarm półstały:

1. Otwórz kapsułkę i wysyp zawartość (małe peletki) do lekko kwasnego płynu, np. soku owocowego lub musu jabłkowego lub do wody niegazowanej.
2. Zawiesinę należy wypić natychmiast (lub w ciągu 30 minut od przygotowania).
3. W każdym przypadku zawiesinę należy wymieszać bezpośrednio przed wypiciem.
4. Po wypiciu zawiesiny należy wypić pół szklanki wody, aby upewnić się, że cała zawartość kapsułki została przyjęta.
5. Powlekanych peletek dojelitowych nie wolno żuć ani kruszyć.

Ewentualnie pacjenci mogą ssać kapsułkę i połykać peletki z połową szklanki wody. Powlekanych peletek dojelitowych nie wolno żuć.